Αγαπητοί σύντροφοι,
Μετά από πέντε αιώνες σκλαβιάς κάτω από την τουρκική εξουσία, οι άνθρωποι που αγαπούν την ελευθερία απελευθερώθηκαν από μόνοι τους 70 χρόνια πριν. Και για 60 περίπου χρόνια μετά την ίδρυση του κινήματός μας, οι Βούλγαροι αναρχικοί δεν γνωρίζουν παρά μόνο διώξεις, φυλακές, στρατόπεδα συγκέντρωσης και εκτελέσεις. Σήμερα ζουν την πιο φοβερή τραγωδία στην ιστορία τους.
Οι Ρώσοι, για μια ακόμα φορά «οι απελευθερωτές μας», έχουν εγκαθιδρύσει από μέρους τους την κόκκινη δικτατορία και μια φοβερή υποδούλωση των αγροτών και εργαζομένων της Βουλγαρίας. Αν και έχουν αποσύρει τα στρατεύματά τους στην άλλη όχθη του Δούναβη, σύμφωνα με τη Συνθήκη Ειρήνης, οι Ρώσοι στην ουσία είναι ακόμα κοντά μας, όντας το στέρεο στήριγμα και η οπισθοφυλακή της πέμπτης φάλαγγας του Dimitroff. Περικυκλωμένοι στο βορρά και τη δύση από τη ρουμανική και τη γιουγκοσλαβική πέμπτη φάλαγγα αντίστοιχα, οι Βούλγαροι συνειδητοποιούν ότι δεν είναι αρκετά ισχυροί για να ανατρέψουν τους καταπιεστές τους. Αποθαρρυμένοι, έχουν αποσυρθεί στην παραδοσιακή παθητική τους αντίσταση. Ελάχιστοι είναι αυτοί που κατανοούν την παγκόσμια πολιτική κατάσταση και (ειδικά μετά το άνοιγμα από τον Τίτο του «σιδηρού παραπετάσματος») περιμένουν υπομονετικά να δουν τι θα φέρει το μέλλον. Ο λαός μας γνωρίζει ότι στον αγώνα του για την ελευθερία βρίσκεται αντιμέτωπος όχι μόνο με τους Βούλγαρους κομμουνιστές (τους οποίους και δεν φοβάται) που οπλίζονται ώς τα δόντια από τη Ρωσία, αλλά και με ολόκληρη τη ρωσική αυτοκρατορία. Όντας πραγματιστής, ο λαός μας γνωρίζει τέλεια ότι η δύναμή του είναι άνιση και ότι η ώρα για την αποφασιστική δράση δεν έχει έρθει ακόμα. Αυτή είναι η λογική πίσω από την τακτική της αναμονής και της ετοιμότητας.
Οι διώξεις αυξάνονται σταθερά και, αλήθεια, απαιτείται από τις μάζες αρκετό θάρρος ώστε να εκφραστεί ανοιχτά η αντίθεση και η αντίστασή τους. Όχι μόνο είναι ανύπαρκτες ακόμα και οι στοιχειώδεις ελευθερίες, αλλά (το σημαντικότερο) απειλείται η ίδια η δυνατότητα επιβίωσης. Το πρώτο θανάσιμο χτύπημα αφορούσε την Ένωση Αγροτιστών. Αυτοί και οι σοσιαλιστές είναι στόχοι των διώξεων. Ενάντια σε μας, τους αναρχικούς, οι διώξεις ποτέ δεν έπαψαν και τώρα βρισκόμαστε σε ακόμα χειρότερο επίπεδο. Αργά αλλά σταθερά, μας αφήνουν να πεθάνουμε της πείνας. Οι σύντροφοί μας που δεν κρατούνται ακόμα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν μπορούν να βρουν, αλλά είναι και ανίκανοι να βρουν, εργασία οπουδήποτε. Οι ανεξάρτητες και μικρής κλίμακας εμπορικές συναλλαγές, οι τέχνες και η γεωργία που καθιστούν ακόμα πιθανή την επιβίωση, εκκαθαρίζονται και θα εξαφανιστούν εντελώς. Σύντομα θα είναι αδύνατον για κάποιον ακόμα και να φάει. Μόνο μια δυνατότητα παραμένει: να σκύψουμε το κεφάλι και να απλώσουμε χέρι ελεημοσύνης προς το σταλινικό κράτος, τις επιχειρήσεις και τις εργασίες του. Αλλά το κράτος δίνει εργασία μόνο στους υπηρέτες του, σε εκείνους που μπορούν να ξεπουληθούν από μόνοι τους.
Παρά τους περιορισμούς σε βάρος μας, ακόμη και στον παράνομο Τύπο μας, το μπολσεβίκικο μίσος και η ζηλοτυπία δεν έχουν κανένα όριο. Παρότι τα μάτια των απελπισμένων ανδρών και γυναικών γυρίζουν ανάποδα, μας βλέπουν σταθερούς και άκαμπτους, ενώ όλοι οι στρατοκράτες και φασίστες αντίπαλοί τους έχουν ενωθεί με αυτούς. Και ξέρουν ότι στην κρίσιμη στιγμή της εξουσίας τους όλοι οι γενναίοι και ανυποχώρητοι άνθρωποι, ανεξάρτητα από πολιτικές ιδέες, θα έρθουν με μας.
Η αλήθεια είναι ότι, οι αναρχικοί είναι η μόνη ομάδα στη Βουλγαρία που δεν έχει υποκύψει εντελώς. Μόνοι τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αρνούνται ακλόνητα να υπογράψουν όρκο πίστης στο Πατριωτικό Μέτωπο. Ανάμεσα στους εργαζόμενους και τους φοιτητές που είναι στις μαύρες λίστες του καθεστώτος, οι αναρχικοί είναι οι μόνοι που δεν ικετεύουν για έλεος. Από όλες τις αντιπολιτευόμενες ομάδες μόνο οι αναρχικοί είναι αυτοί που αρνούνται ακόμα να προσχωρήσουν στο μοναδικό κυβερνητικό κόμμα. Αυτή η γενναία και ξεκάθαρη στάση τους δίνει θάρρος στο λαό και προκαλεί το σεβασμό ακόμη και από αντιπάλους. Οι αναρχικοί είναι παντού στο κέντρο της προσοχής. Οι μάζες πιστεύουν απλώς και χωρίς δισταγμό σε αυτούς και μερικές φορές, ακόμα και απρόθυμα, εκφράζουν το θαυμασμό τους για την ηρωική στάση τους. Στην τραγική αυτή στιγμή, η στάση των Βούλγαρων αναρχικών είναι η μόνη εστία και η μόνη πηγή αντίστασης.
Τι επιφυλάσσει το μέλλον για μας; Είναι δύσκολο να κρίνει κανείς. Ενώ οι ανόητοι ελπίζουν για τη σωτηρία μέσω ενός πολέμου και περιμένουν ανυπόμονα γι’ αυτόν, εμείς δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να χάσει την ιδεολογική του ισορροπία ή τη σαφή προοπτική μας ότι ο πόλεμος μπορεί και πρέπει να αποφευχθεί. Σε μια κρίσιμη στιγμή της σύγκρουσης μεταξύ του αγγλο-αμερικανικού και του ρωσικού στρατοπέδου, το δεύτερο θα καταρρεύσει και οι πολιτικοί του διάδοχοι θα προκαλέσουν την πτώση του σταλινισμού στη Ρωσία και στη χώρα μας. Είμαστε πιο πεπεισμένοι γι’ αυτό από πολλούς Δυτικοευρωπαίους και Αμερικανούς συντρόφους, επειδή βλέπουμε από πρώτο χέρι την ασύγκριτη αδυναμία της Ρωσίας σε σχέση με την τερατώδη υλική δύναμη των ΗΠΑ και, ακόμη, τα ηθικά πλεονεκτήματα του αγγλο-αμερικανικού ιμπεριαλισμού.
Εάν δεν γίνει αυτό, τότε θάνατος. Και εάν ένας πόλεμος είναι η έκβαση, τότε παγκόσμια καταστροφή.
Οτιδήποτε κι αν έρθει, οι σύντροφοι των άλλων χωρών που τείνουν αδελφικό χέρι σε μας, μπορούν να είναι βέβαιοι ότι οι Βούλγαροι αναρχικοί ξέρουν πώς να πεθάνουν για το ιδανικό τους και για την ελευθερία των ανθρώπων - με υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια, με τη στάση τους που καθορίζεται από ένα δικαιότερο μέλλον για την ανθρωπότητα - ότι δεν θα ντροπιάσουν το όνομά τους, το όνομα και την υπερηφάνεια του λαού τους, το όνομα και τις φιλοδοξίες του παγκόσμιου αναρχισμού.
Για τη B.A.C.F.
* Η B.A.C.F. ήταν η Αναρχική Κομμουνιστική Ομοσπονδία Βουλγαρίας. Το κείμενο αυτό γράφτηκε ίσως στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1940. Πάρθηκε από την μπροσούρα με τίτλο «Bulgaria. A new Spain. The communist terror in Bulgaria» («Βουλγαρία: Μια νέα Ισπανία. Ο κομμουνιστικός τρόμος στη Βουλγαρία»). Εκδόθηκε από την Kulak Press το 1983 στο Λονδίνο. Ελληνική μετάφραση «ούτε θεός-ούτε αφέντης», Απρίλης 2007.
