Απόσπασμα από το έργο του Πιοτρ Αρσινώφ "Ιστορία του Μαχνοβίτικου κινήματος"
Ο Αρσινώφ εδώ γράφει για τη σχέση της Μαχνοβτσίνα με τις αναρχικές ομάδες και οργανώσεις που δραστηριοποιούνταν εκείνο τον καιρό στη Ρωσία. Η θεώρησή του περιλαμβάνει μεγάλες δόσεις αυτοκριτικής αλλά και κριτικής αλήθειας, πάνω σε ζητήματα όπως η οργάνωση, ο ταξικός προσανατολισμός και η αποτελεσματικότητα του αναρχικού κινήματος στις συνθήκες προετοιμασίας και πραγμάτωσης της αναρχικής επανάστασης, οι οποίες παραμένουν εξίσου επίκαιρες μέχρι σήμερα.
Οι αντιστοιχίες ανάμεσα στα λάθη των αναρχικών της Ρωσίας του 1917-1820 και του σημερινού αναρχικού κινήματος είναι τόσο προφανείς, ώστε δεν θεωρούμε αναγκαίο να τις επισημάνουμε, πέρα από τις υπογραμμίσεις μας.
Ολόκληρο το κείμενο «Η ΜΑΧΝΟΒΤΣΙΝΑ ΚΑΙ Ο ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ» βρίσκεται στο
http://www.anarkismo.net/newswire.php?story_id=696
Μια ακόμα πιο σημαντική πλευρά της αδράνειας και της αδιαφορίας των αναρχικών είναι η σύγχυση στην αναρχική θεωρία και το οργανωτικό χάος στις αναρχικές γραμμές.
Αν και το αναρχικό ιδανικό είναι γεμάτο δύναμη, θετικό και αυταπόδειχτο, περιέχει ωστόσο έναν αριθμό κενών, ασαφειών και παρεκκλίσεων σε πεδία που δεν έχουν καμιά σχέση με το κοινωνικό κίνημα των εργατών. Αυτό δημιουργεί μια βάση για κάθε είδους διαστρεβλωτικές ερμηνείες των στόχων του αναρχισμού και του πραχτικού του προγράμματος.
Έτσι πολλοί αναρχικοί αφιερώνουν την ενεργητικότητα τους στο ερώτημα αν τα πρόβλημα του αναρχισμού είναι η απελευθέρωση των τάξεων, της ανθρωπότητας ή της προσωπικότητας. Το ερώτημα Αυτό στερείται περιεχομένου, αλλά βασίζεται σε μερικές αδιευκρίνιστες αναρχικές θέσεις και προσφέρει ένα πλατύ πεδίο γιο καταχρήσεις της αναρχικής σκέψης και πρακτικής. Ένα ακόμα μεγαλύτερο πεδίο για καταχρήσεις έχει δημιουργηθεί απ’ την ασαφή αναρχική θεωρία της ατομικής ελευθερίας. Προφανώς οι άνθρωποι της δράσης, που διαθέτουν αποφασιστική θέληση κι αναπτυγμένο επαναστατικό ένστικτο, καταλαβαίνουν την αναρχική ιδέα της ατομικής ελευθερίας σαν μια ιδέα αναρχικών σχέσεων με όλα τα άλλα άτομα, σαν μια ιδέα του αδιάκοπου αγώνα για την αναρχική ελευθερία των μαζών.
Αλλά αυτοί που δεν ξέρουν το πάθος της επανάστασης, που κύρια ασχολούνται με τις διακηρύξεις του «Εγώ» τους, καταλαβαίνουν αυτή την ιδέα με τα δικό τους τρόπο. Όποτε έχει τεθεί σοβαρά τα ζήτημα της πρακτικής αναρχικής οργάνωσης ή το ζήτημα της οργάνωσης, αρπάζονται απ’ την αναρχική θεωρία της ατομικής ελευθερίας και χρησιμοποιώντας την σα βάση, απορρίπτουν κάθε οργάνωση κι έτσι ξεφεύγουν από κάθε ευθύνη. Καθένας απ’ αυτούς κλείνεται στο σπίτι του, κάνει το κέφι του και διακηρύσσει τον δικό του αναρχισμό. Έτσι οι ιδέες κι η δράση των αναρχικών εκμηδενίζονται σε σημείο παραλογισμού.
Σαν αποτέλεσμα όλων αυτών, βρίσκουμε ένα μεγάλο αριθμό πρακτικών συστημάτων που υποστηρίζονται από Ρώσους αναρχικούς. Απ’ τα 1904 ως τα 1907 είδαμε τα πρακτικά προγράμματα της Μπεζνατσάλτσι (Χωρίς Εξουσία) και της Τσερνοζναμέντσι (Μαύρη Σημαία), που κήρυσσαν τη μερική απαλλοτρίωση και την αναίτια τρομοκρατία σα μεθόδους της αναρχικής πάλης. Είναι εύκολο να καταλάβουμε ότι αυτά τα προγράμματα δεν ήταν τίποτα παραπάνω απ’ τις αυθαίρετες τάσεις ανθρώπων που έγιναν τυχαία αναρχικοί, κι ότι τέτοια προγράμματα ήταν δυνατόν να προταθούν μέσα στα πλαίσια του αναρχισμού μόνον εξαιτίας μιας υποανάπτυκτης αίσθησης ευθύνης απέναντι στο λαό και την επανάσταση του. Πιο πρόσφατα είδαμε ένα μεγάλο αριθμό θεωριών, μερικές απ’ τις οποίες εκφράζουν συμπάθεια για την κρατική εξουσία ή για την άσκηση εξουσίας πάνω στις μάζες, ενώ άλλες απορρίπτουν κάθε οργανωτική αρχή και διακηρύσσουν την απόλυτη ελευθερία της προσωπικότητας, άλλες ακόμα ασχολούνται αποκλειστικά με τα «παγκόσμια» καθήκοντα του αναρχισμού και στην ουσία αποφεύγουν τις επείγουσες ανάγκες της στιγμής.
Δεκαετίες ολόκληρες υπέφεραν οι Ρώσοι αναρχικοί απ’ την αρρώστια της ανοργανωσιάς. Αυτή η αρρώστια κατέστρεψε την ικανότητα τους να σκέφτονται συγκεκριμένα και τους καταδίκασε σε ιστορική αδράνεια τη στιγμή της επανάστασης.
Η ανοργανωσιά είναι η δίδυμη αδελφή της ανευθυνότητας και οδηγούν μαζί σε φτωχευμένες ιδέες κι ανώφελη πρακτική.
Έτσι όταν το μαζικό κίνημα, με τη μορφή της Μαχνοβτσίνα, ξεπήδησε απ’ τα σπλάχνα του λαού, οι αναρχικοί αποδείχτηκαν εντελώς απροετοίμαστοι, αναποφάσιστοι κι αδύναμοι.
Κατά τη γνώμη μας αυτό είναι προσωρινό. Μπορεί να εξηγηθεί απ’ την έλλειψη αποκρυστάλλωσης κι οργάνωσης των Ρώσων αναρχικών. Θα πρέπει να οργανωθούν, ν’ αναπτύξουν τους δεσμούς μεταξύ όλων αυτών που αγωνίζονται για τον αναρχισμό και είναι ειλικρινά αφοσιωμένοι στην εργατική τάξη. Τότε μόνο θα εξαλειφθούν τα διασπαστικά κι αυθαίρετα στοιχεία στον αναρχισμό. Ο Αναρχισμός δεν είναι μυστικισμός, δεν είναι διάλεξη πάνω στην ομορφιά, δεν είναι κραυγή απελπισίας.
Το μεγαλείο του οφείλεται, πάνω απ’ όλα, στην αφοσίωση του στην υπόθεση της καταπιεσμένης ανθρωπότητας. Εμπεριέχει την αλήθεια, τον ηρωισμό και τις επιδιώξεις των μαζών κι είναι σήμερα η μόνη κοινωνική θεωρία στην οποία οι μάζες μπορούν να στηρίξουν τον αγώνα τους. Για να δικαιωθεί όμως αυτή η εμπιστοσύνη, δεν αρκεί μόνο να είναι ο αναρχισμός μια μεγάλη ιδέα κι οι αναρχικοί οι Πλατωνικοί του ρήτορες.
Οι αναρχικοί πρέπει να συμμετέχουν αδιάκοπα μέσα στο επαναστατικό κίνημα των μαζών. Μόνον τότε θα εκφράζει τα κίνημα την πληρότητα του αναρχικού ιδεώδους. Αλλά τίποτα δε γεννιέται απ’ το τίποτα. Κάθε επίτευγμα απαιτεί συνεχή προσπάθεια και θυσίες. Ο αναρχισμός χρειάζεται να βρει την ενότητα της θέλησης και την ενότητα της δράσης για να καθορίσει με ακρίβεια τον ιστορικό του ρόλο. Ο αναρχικός πρέπει να πλησιάσει τις μάζες και να συγχωνευτεί μαζί τους.
Πιοτρ Αρσινώφ, 1921 - Ρωσία.
