Μανιφέστο προς τo έθνος
(...) Η κυβέρνηση, από τον Porfirio Diaz ως τον - Vivtoriano Huerta, δεν έκανε τίποτε άλλο από το να κηρύσσει και να στηρίζει τον πόλεμο των προνομιούχων και των καλοταϊσμένων ενάντια στους καταπιεσμένους και τους εξαθλιωμένους, να παραβιάζει τη λαϊκή κυριαρχία μετατρέποντας την εξουσία σε προνόμιο.
Αγνοώντας τους νόμρυς της εξέλιξης, προσπαθώντας να εμπαδίσει την πρόοδο των κοινωνιών και παραβιάζσντας τις mo βασικές αρχές δικαίου, στερώντας τους ανθρώπους από τα πιό ιερά δικαιώματα που τους έδωσε η φύση. Ιδού η αιτία της στάσης μας, ιδού ηεξήγηση του αινίγματος της ανυπότακτης εξέγερσής μας και εδώ τίθεται για μια ακόμα φορά το τεράστιο ζήτημα που απασχολεί όχι μόνο τους συμπολίτες μας αλλά και πολλούς ξένους. Ένα ζήτημα που για νά λυθεί αρκεί και απαιτείται η ελεύθερη πρόοδος των κοινωνιών, ο σεβασμός στην επιθυμία του λαού, στα κοινά συμφέροντα και στα ανθρώπινα χαρακτηριστικά (...).
Οι καπιταλιστές, οι στρατιωτικοί και οι κυβερνήτες ζούσαν αμέριμνοι, χωρίς να απειλούνται ούτε τα προνόμια ούτε οι ιδιοκτησίες τους, σε βάρος ενός θυσιαζόμενου λαού, σκλάβου και αναλφάβητου, χωρίς παρελθόν και χωρίς μέλλον, καταδικασμένου να δουλεύει χωρίς ανάπαυση και να πεθαίνει από πείνα και εξάντληση.
Ανενόχλητοι, αφού ο λαός, έχοντας ξοδέψει όλη του την ενέργεια γιά την παραγωγή ανυπολόγιστου πλούτου, δεν μπορούσε ούτε τις ζωτικές του ανάγκες να αντιμετωπίσει, ούτε τις βασικές του επιθυμίες να ικανοποιήσει.
Μια τέτσια οικονομική οργάνωση, αυτό το σύστημα που κατέληγε να είναι μια μαζική εξόντωση του λαού, μια συλλογική αυτοκτονία για το έθνος και μια ντροπή, μια προσβολή για τους τίμιους και ενσυνείδητους ανθρώπους, δεν μπορούσε να συνεχιστεί άλλο. Γι’ αυτό ξέσπασε η επανάσταση, γεννημένη, όπως κάθε συλλογικό κίνημα, από την αναγκαιότητα. Έτσι προήλθε η διακήρυξη της Ayala.
Morelos, 20 Οκτώβρη 1913
Μανιφέστο προς τον μεξικάνικο λαό
To επαναστατικό κίνημα έχει φτάσει στο κορυφαίο του σημείο και η χώρα πρέπει να ξέρει την αλήθεια (…)
Είναι σίγοθρο πώς οι αφελείς πιστεύουν ότι η χώρα θα συμβιβαστει (κατι που δεν συνέβη το 1910) με ένα εκλογικό θέατρο απ’ όπου θα προκύψουν φαινομενικά νέοι και φαινομενικά άσπιλοι άνθρωποι που θα καταλάβουν τα έδρανα της βουλής και τον υψηλό θρόνο της προεδρίας. Όσοι σκέφτονται έτσι, ξεχνούν ότι η χώρα, μέσα από την κρίση των τελευταίων τεσσάρων χρόνων, έχει αποκομίσει αξέχαστα μαθήματα που δεν της επιτρέπουν να πλανηθεί, μια βαθιά γνώση των δεινών της και των μεθόδων για να τα πολεμήσει (...).
Η χώρα θέλει να συντριψει μια για πάντα τη φεουδαρχία, αυτόν τον αναχρονισμό, θέλει να καταστρέψει με ένα χτύπημα τις σχέσεις αφέντη-δούλου και επιστάτη-υπηρέτη που είναι οι μόνες που επικρατούν στη μάζα των αγροτών, από το Tamautipas μέχρι την Chiapas κι από τη Sonora ώς το Yucatan (...).
Στρατιωτική κυβέρνηση πρώτα κι έπειτα κοινοβουλευτισμός, οικονομικές μεταρρυθμίσεις, ιδανική τιμιότητα στη διαχείριση των δημόσιων πόρων, σχολαστικός καταλογισμός ευθυνών, ελευθερία τύπου για ανθρώπους που δεν ξέρουν να διαβάζουν, δικαίωμα ψήφου σε ανθρώπους που ποτέ δεν ξέρουν ούτε γνωρίζουν τους υποψηφίους, μεταρρυθμίσεις στη νομοθεσία για ανθρώπους που ποτέ δεν θα μπορέσουν να έχουν δικηγόρο. Όλα αυτά τα δημοκρατικά φτιασίδια, άλα αυτά τα μεγάλα λόγια με τα οποία εξαπατούσαν τους πατεραδες μας, έχουν χάσει σήμερα τη μαγική τους έλξη. Ο λαός έχει καταλάβει ότι με εκλογές και χωρίς εκλογές, με εκλογικό δικαίωμα και χωρίς αυτό, με δικτατορία του Porfirio Diaz και με δημοκρατία του Madero, με Τύπο φιμωμένο και με ελευθερία του Τύπου, αυτός συνεχίζει πάντα να αναμασά τις πίκρες τoυ, να καταπίνει τα αμείωτα βάσανά του και φοβάται, δίκαια, ότι οι απελευθερωτές του σήμερα θα είναι ίδιοι με τους δικτάτορες του παρελθόντος (...).
Συκαφαντημένη από τον Τύπο, αγνοημένη στην Ευρώπη, αναλυμένη με αρκετή ακρίβεια από τους ειδικούς της αμερικανικής διπλωματίας, αλλά παραμελημένη από τα αδελφά έθνη της Νόπας Αμέρικής, η αγροτική επανάσταση σηκώνει ψηλά τη σημαία του αγώνα, για να τη λογαριάσουν οι ανήθικοι και οι εγωιστές που δεν ακούν τους θρήνους του λαού που υποφέρει, τις κραυγές των μανάδων που χάνουν τα παιδιά τους, τα λυσσασμένα ουρλιαχτά των αγωνιστών, για να τη λογαριάσουν αυτοί που δέν θέλουν να δουν, που δεν βλέπουν τα συντρίμμια των ψεμμάτων τους για ελευθερία, τα συντρίμμια του ένδοξου ονείρου της σωτηρίας.
Milpa Alta, Αύγουστος του 1914
Μανιφέστο προς τους εργάτες
Οι διεκδικήσεις σας είναι παρόμοιες με τις δικές μας (…) Η μόνο διαφορά είναι πως εσείς, έχοντας βασανιστεί λιγότερο από εμάς,θεωρείτε πως το ειρηνικό συνδικάτο είναι η αλάνθαστη μέθοδος που θα σας γλυτώσει από τα δεινά σας, ενώ εμείς, ούτε μπορούμε ούτε πρέπει να πιστεύουμε σε τίποτε άλλο εκτός από τα όπλα, στην ανοιχτή εξέγερσηενάντια στους καταπατητές των δικαιωμάτων μας. γιατί όταν ο καταπιεσμένος δεν είναι κύριος ούτε του θρήνου του, όταν ακόμα κι αυτή η δίκαιη διαμαρτυρία ενάντια στους τυράννους του καταπνίγεται, για να ξανασχηματισθεί αργότερα στα σωθικά του, τότε, δεν του απομένει άλλος τίμιος δρόμος, άλλη σωτήρια ενέργεια, από το να πάρει τα όπλα φωνάζοντας Νίκη ή θάνατος, καλύτερα ο θάνατος παρά μια ζωή σκλάβου.
Μετά από επτά χρόνια ακούραστου, τρομερού αγώνα, η αυγή του θριάμβου επιτέλους ξεπροβάλλει,. Ο Καρρανσισμός, η πιο προδοτική από τις απάτες που έστησε η αστική τάξη στη χώρα μας, αποκαλύφθηκε, και, έχοντας χάσει τους πραιτωριανούς του καταρρέει.
Ο θρίαμβος των αρχών μας, που καταγράφηκαν στη Διακήρυξη της Ayala, πλησιάζει, και η επίσπευσή του εξαρτάται από τη δική σας υποστήριξη.
Είθε τα ροζιασμένα χέρια των αγρών και τα ροζιασμένα χέρια των εργοστασίων να ενωθούν σε ένα αδερφικό χαιρετισμό ομοψυχίας, γιατί πράγματι, όταν οι εργάτες είμαστε ενωμένοι, είμαστε η δύναμη, είμαστε το δίκάιό, είμαστε το αύριο!
Αδέρφια μας εργάτες σας χαιρετούμε, τα αδέρφια σας οι αγρότες σας περιμένουν .
Tlaftlzapan, 15 του Μάρτη του 1918
