Στις 31 Αυγούστου 1993 δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα The Star της Μαλαισίας ένα άρθρο του K. Baradan, το οποίο ήταν αρκετά ενδιαφέρον.
Ήταν η πρώτη φορα που το αναγνωστικό κοινό ενημερωνόταν για το ρόλο της βρετανικής αποικιακής διοίκησης στο σχηματισμό του συνδικαλιστικού κινήματος στη Μαλαισία και για τον άνθρωπο εκείνο ο οποίος αποδείχτηκε το πρόσωπο-"κλειδί" ιδρύοντας συνδικάτα και που ήταν ο John Brazier.
Ο Baradan σημειώνει ότι το 1949, ο σερ Henry Gurney (ύπατος αρμοστής που δολοφονήθηκε στο Fraser Hill το 1951) ήθελε το συνδικαλιστικό αυτό κίνημα να ελέγχεται από τους Ινδούς. Αυτό απαντά εν μέρει στο ερώτημα γιατί εμφανίζονται οι Ινδοί να ελέγχουν το συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας.
Η απάντηση συνήθως που δίνεται είναι ότι οι Ινδοί, όντας πιο ομιλητικοί, ρέπουν ευκολότερα προς το συνδικαλισμό. Η απάντηση αυτή είναι σχεδόν παρόμοια με αυτή του Harry Miller στο ερώτημα γιατί το κομμουνιστικό κίνημα της χώρας αυτής ελεγχόταν αρχικά από τους Χαϊνανέζους. Η απάντηση του Miller είναι ότι επειδή αυτοί είχαν μια κάποια εμφάνιση κατωτερότητας. Αλλά αυτά όλα είναι κουβέντες καφενείου.
Δεν ήταν οι Ινδοί οι πρωτοπόροι του συνδικαλιστικού κινήματος της Μαλαισίας. Ήταν οι Κινέζοι.
Οι συνδικαλιστικές δραστηριότητες άρχισαν, παράνομα, μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και καθοδηγούνταν από μια ομάδα Κινέζων οι οποίοι ήσαν αναρχικοί και χωρίς καμιά έκπληξη ήρθαν στη χώρα αυτή από την Κίνα.
Στην Κίνα το πρόσωπο που ήταν ευρέως γνωστό ως ο "πατέρας του αναρχισμού" ήταν ο Lau Sze Fuk (γνωστός στην ιστορία ως Liu Shih-fu). Το 1912 ο ίδιος ίδρυσε στην Καντόνα μια αναρχική οργάνωση με το όνομα Hui-ming hsueh-she (Ο Κόκκορας) που κυκλοφορούσε το περιοδικό Min-Sheng (Η Φωνή του Λαού), γνωστότερο καλύτερα ως Man Seang (στη διάλεκτο Cantonese). Η γαλλική έκδοση του περιοδικού αυτού είχε τον τίτλο La Voco de la popolo (στη γλώσσα εσπεράντο).
Το 1914 ο Lau Sze Fuk ίδρυσε στη Σαγκάη την οργάνωση Σύντροφοι για μια Αναρχιστική Κομμουνιστική Κοινωνία που ήταν επίσης γνωστόή ως Κινεζικό Αναρχικό Κόμμα και στα κινέζικα ονομαζόταν Wu-cheng-fu tang ενώ στη δι’άλεκτο της Καντόνας Mo Cheng Fu Tong (δηλαδή “Κόμμα τη Μη Κυβέρνησης”). Η οργάνωση εκλαΐκευσε με απλό τρόπο τις αναρχικές ιδέες.
Το 1919 δημιουργήθηκε στη Malaya το Αναρχικό Κόμμα, οι στόχοι του αποσαφηνίζονταν ως ακολούθως: “Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα, Κοινότητα των Αγαθών, Συνεργασία. Ο καθένας καάνει ό,τι μπορεί και παίρνει ό,τι έχει ανάγκη. Δεν υπάρχουν κυβέρνηση, νόμοι ή στρατιωτικές δυνάμεις, ιδιοκτήτες, καπιταλιστές ή άρχουσα τάξη. Δεν υπάρχει χρήμα, θρησκεία, αστυνομία, φυλακές ή ηγέτες. Δεν υπάρχουν αντιπρόσωποι, επικεφαλείς οικογενειών, άτομα που δεν είναι μορφωμένα ή άτομα που δεν εργάζονται. Δεν υπάρχουν νόμοι για γάμους, πτυχία κάθε είδους, φτωχοί ή πλούσιοι και μόνο μια μέθοδος που υιοθετείται από οργανώσεις συντρόφων μέσω των κέντρων επικοινωνίας, μέσω προπαγάνδας με φυλλάδια, ομιλίες και εκπαίδευση, με παθητική ανίσταση σ’ αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία.
Μην πληρώνετε φόρους, σταματήστε την εργασία, σταματήστε το εμπόριο. Με τη μέθοδο της άμεσης δράσης, δολοφονήστε και σπείρετε αταξία. Αναρχία είναι μια μεγάλη επανάσταση”.
Είναι ξεκάθαρο από τις διάφορους όρους που χρησιμοποιούνται από το κίνημα αυτό ότι διαδόθηκε από τους ομιλούντες τη διάλεκτο της Καντόνας.
Ένας από τους πρωτοπόρους του κινήματος στη Malaya ήταν και ο Lau Hak Fei, αδελφός του Lau Sze Fuk., ο οποίος πριν αφιχθεί στην Kuala Lumpur, όπου έγινε εκδότης της εφημερίδας Yik Khwan Po, ήταν επίσης εκδότης μιας άλλης εφημερίδας στη Μανίλα των Φιλιππίνων.
Από το 1920 οι αναρχικοί σύνδεσμοι και όμιλοι που δρούσαν στη Σιγκαπούρη και σε άλλες τοποθεσίες όπως Penang, Ipoh, Kuala Lumpur και Seremban καθώς και μερικά κινέζικα σχολεία, έγιναν σπουδαία κέντρα δράσης.
Επίσης, το αναρχικό κίνημα στη Μαλαισία φαίνεται ότι απέκτησε την πρώτη σημαντική του υπόσταση με την διαδήλωση για την 1η Μάη του 1919. Σύμφωνα με τα λεγόμενα ενός από τους πρωταγωνιστές “την 1η Μάη 1919, οι φοιτητές στο Πεκίνο άρχισαν να διανέμουν ψωμιά στους κατοίκους ης πόλης. Την ίδια ώρα, στη Σαγκάη χιλιάδες εργάτες ενώθηκαν με τους φοιτητές σε μια μεγάλη διαδήλωση στους δρόμους της πόλης και έτσι αυτό το ενθουσιώδες κίνημα είχε μια μεγάλη επίδραση σε ολόκληρο το έθνος και αργότερα στις Νότιες Θάλασσες (Nanyang). Αρκετοί άνθρωποι χωρίς ιδιοκτησία που μέχρι τότε βρίσκονταν σε απόγνωση, αφυπνίστηκαν και για πρώτη φορά έμαθαν ότι υπήρχε και μια Ημέρα Εργασίας”.
Η πηγή άντλησης μελών αυτών των αναρχικών οργανώσεων ήταν πρώτα και κύρια οι διάφορες συντεχνίες Κινέζων οι οποίες δρούσαν πολύ καιρό πριν στην Μαλαισία.
Οι αναρχικοι θεώρησαν την 1η Μάη ως ημέρα μεγάλης σημασίας όχι μόνο επειδή αποτελούσε πλέον σύμβολο των εργατικών αγώνων ενάντια στον καπιταλισμό, αλλά και ακόμα επειδή αποτελούσε μια αρκετά σημαντική ημέρα για όλο το επαναστατικό κίνημα όλου του κόσμου.
Ωστόσο, στην ουσία, ήταν ένα κίνημα ελεύθερης σκέψης που έμελλε να ζήσει λίγο .
Στη χώρα αυτή, η Πρωτομαγιά γιορτάστηκε αρχικά παράνομα αλλά με μεγάλο ενθουσιασμό, από τους αναρχικούς στο Ipoh το 1921. Καλέστηκε μια μεγάλη συνέλευση που την παρακολούθησαν εργάτες και φοιτητές. Τον επόμενο χρόνο επρόκειτο να μοιραστούν δεκάδες χιλιάδες προκηρύξεις κατά την Ημέρα της Εργασίας, αλλά το όλο σχέδιο κατέρρευσε επειδή κανένα τυπογραφείο δεν ήθελε να τις τυπώσει.
Ωστόσο, αρκετές αναρχικές εκδόσεις εισήλθαν στη χώρα αυτό το χρόνο ανάμεσα στις οποίες ήταν οι Kung Sai Yam (“Σώστε τον Κόσμο”), Kung Chan Tong (“Το Κομμουνιστικό Κόμμα”) και η “Αναρχική Ηθική” του Κροπότκιν.Υπήρξαν ακόμα και διάφορες μπροσούρες όπως οι Tai Yeung (“Ο Ήλιος”) που τυπώθηκε στις εγκαταστάσεις του Yik Khwan Po (στην Kuala Lumpur) και Yan Kheun (“Η Δύναμη του Προλεταριάτου”) που κυκλοφόρησε στην πόλη Gopeng, δέκα περίπου μίλια νότια της Ipoh.
Το αναρχικό κίνημα στη Μαλαισία εισήλθε σε μια φάση πιο έντονης δραστηριοποίησης το 1924 όταν εμφανίστηκαν αρκετοί χαρισματικοί αγωνιστές ειδικά στην πρωτεύουσα Kuala Lumpur. Εκείνη την περίοδο υπήρχαν περισσότεροι από 50 ενεργοί αγωνιστές σε όλη τη χερσόνησο, η επιρροή των οποίων ήταν μεγάλη ιδιαίτερα ανάμεσα στους Κινέζους εκπαιδευτικούς.
Η τελευταία μεγάλης κλίμακας δραστηριότητα των αναρχικών στη χώρα ήταν το 1925 όταν έγινε απόπειρα εκτέλεσης του Ύπατου Αρμιοστή των κρατών των Malay και κυβερνήτη της περιοχής Lawrence Guillemard. Όταν η απόπειρα απέτυχε έστρεψσν την προσοχή τους στον Daniel Richards, τον αρμιστή των Κινέζων για την περιοχή Selangor.
Στις 25 Γενάρη 1925, μια Κινέζα η Wong Sau Ying, σχεδόν 26 χρόνων τότε, εμφανίστηκε στην έδρα του Κινέζικου προτεκτοράτου στην Kuala Lumpur. Κρατούσε ένα μικρό καφέ βαλιτσάκι. Αφού βρήκε τον Daniel Richards και τον βοηθό του W.L. Blythe, να κάθονται σε ένα τραπέζι, μπήκε στο γραφείο, τοποθέτησε το βαλιτσάκι κοντά σε μια γωνία του τραπεζιού και άρχισε να μιλά μαλακά στον Richards. Ξαφνικά κλώτσησε το βαλιτσάκι προς το μέρος του. Ακολούθησε μια έκρηξη. Οι δύο αξιωματούχοι τραυματίστηκαν αλλά επέζησαν. Η Κινέζα συνελήφθη και οδηγήθηκε σε δίκη όπου καταδικάστηκε σε 10 χρόνια φυλάκιση. Ενώ εξέτιε την ποινή της στις φυλακές Pudu Gaol αυτο-απαγχονίστηκε. Μετά το περιστατικό αυτό το αναρχικό κίνημα στην Μαλαισία άρχισε να φθίνει όλο και περισσότερο. Οι κομμουνιστές ανέλαβαν πλέον δράση στην καθοδήγηση των εργατών για τον αγώνα τους ενάντια σε κυβέρνηση και αφεντικά.
Σε όλη τη διάρκεια των δεκαετιών 1920 και 1930 οι Κινέζοι ήσαν οι πιο δραστήριοι συνδικαλιστές, αλλά συχνά οι ηγέτες τους , οι πιο πολλοί αριστεροί, συλαμβάνονταν μόλις διαπιστωνόταν ότι άρχιζαν να κερδίζουν επιρροή.
Μόνο μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η κυβέρνηση βοήθησε τους Ινδούς να αποκτήσουν τον έλεγχο του συνδικαλιστικού κινήματος σε αντιστάθμισμα στην επιρροήτων ριζοσπαστών Κινέζων.
* Στοιχεία για το κείμενο αντλήθηκαν από άρθρο των Datuk Khoo Kay Kim και Ranjit Singh Malhl στην εφημερίδα The Sunday Star (της Kuala Lumpur), στις 12 Σεπτέμβρη1993 καθώς και στοιχεία στο διαδίκτυο.
