Τι είναι πραγματικά φασισμός; Για τον ιστορικό ή τον πολιτειολόγο το ερώτημα είναι εύκολο να απαντηθεί: Φασισμός είναι μια αποδεκτή πολιτική ιδεολογία που γεννήθηκε στην Ιταλία και σε πολλές άλλες χώρες (Ισπανία, Πορτογαλία κ.α.) η οποία επιδιώκει ένα υπό αυταρχική ηγεσία και κατά κανόνα σε στενή σχέση με τη θρησκεία “συντεχνιακό κράτος”.
Βάσει αυτών ο εθνικοσοσιαλισμός δεν είναι μια τυπική φασιστική ιδεολογία, διότι από αυτόν λείπουν τόσο τα συντεχνιακά κρατικά στοιχεία όσο και η σύνδεση με την Εκκλησία (και ταυτόχρονα αυτός με τον παράφορο ρατσισμό του έχει μια ιδιορρυθμία που είναι ξένη στο φασισμό).
Για αρκετούς αριστερούς φαίνεται ότι το ερώτημα είναι εξίσου εύκολο να απαντηθεί: Φασισμός είναι το κάθε τι που δεν μου ταριάζει.
Όλα αυτά, δηλαδή ο εθνικοσοσιαλισμός, η “ελεύθερη-δημοκρατική οργάνωση” της πάλαι ποτέ Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, ο αναρχισμός (ιδιαίτερα ο “ατομικιστικός”) όπως επίσης και μια ιδιαίτερη διαμόρφωση του κομμουνισμού, η οποία δεν ανταποκρίνεται σε αυτά που υπερασπίζεται αυτός που απαντάει, μπορούν να επικαλυφθούν με το δυσφημιστικό επίθετο “φασιστικός” (ή με την καταβολάδα “φασιστοειδής” ή “πρωτοφασιστικός”, κάτι που τώρα βέβαια, αφού έχει βγει από τον ειδικό θάλαμο διαφύλαξης λεξημάτων των αριστερών, χρησιμοποιείται πράγματι σχεδόν ως καθολικό όπλο – διότι μονάχα αν κάποιος ψάξει αρκετά και για πολύ καιρό θα βρει στα πάντα κάτι φασιστογενές”) και έτσι να τεθούν εκτός συζήτησης.
Στο παρόν βιβλίο ο συγγραφέας προσπαθεί να θέσει το ζήτημα “φασισμός” κυρίως σε σχέση με τις απόψεις των μαρξιστών γι’ αυτό, διατείνοντας ότι η γενική έννοια “φασισμός” δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να χρησιμοποιείται αδιάκριτα και είναι απαραίτητη μια ανάλυση των διαφορετικών εθνικών επιδιώξεων, κάτι που ο συγγραφέας συμπεραίνει ότι διαφεύγει ή αγνοείται ιδιαίτερα από μαρξιστές/κομμουνιστές. Οι δεύτεροι έχουν, βέβαια, πολύ καλούς λόγους για να το κάνουν αυτό. Όμως, μια ευσυνείδητη σχέση με τη γλώσσα, με την εφαρμογή λέξεων και εννοιών δεν επιτρέπει κάτι τέτοιο.
Στο Τρίτο Ράιχ η εθνικοσοσιαλιστική δικτατορία ήταν αυτή που καθόρισε την οικονομική πολιτική, και όχι ο καπιταλισμός. Γι’ αυτό και ένα ανακάτεμα των όρων των δύο αυτών φαινομένων εόναι εντελώς ακατάλληλο. Κάθε φορά, συνεπώς, που οι αριστεροί χαρακτήριζαν την πρώην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία Γερμανίας “φασιστική” ναι μεν, υπήρχαν αρκετά πράγματα για τα οποία μπορούσε κάποιος να κατηγορήσει αυτό το κράτος, όμως αυτό δεν ήταν με την έννοια του φασισμού φασιστικό και ούτε επίσης εθνικοσιαλιστικό.
Το δοκίμιο, με τα διαφορετικά του κεφάλαια που απαρτίζουν αυτό το βιβλίο, φιλοδόξησε να συμβάλλει σε αυτό, στο να βοηθήσει δηλαδή στη διασάφιση της κυρίαρχης εννοιολογικής σύγχυσης.
Ο Ούβε Τιμ γεννήθηκε το 1932 στο Αμβούργο. Υπήρξε σχεδιαστής και για πολλά χρόνια οικονομικός σύμβουλος σε μια βιομηχανική επιχείρηση. Από το 1952 συμμετείχε ενεργά στο επαναστατικό κίνημα της χώρας του. Έχει δημοσιεύσει πολλά άρθρα σε πολιτικά περιοδικά και έχει γράψει αρκετά βιβλία, μεταξύ των οποίων το “Αποχαιρετισμός στον Κρατικό Σοσιαλισμό” (1985), “Εθνικοσοσιαλιστικό φυλετικό μίσος” (1992) και άλλα. Το παρόν βιβλίο είναι το μοναδικό κείμενο του Τιμ που έχει κυκλοφορήσει στην ελληνική γλώσσα, σε μετάφραση και επιμέλεια Γιάννη Καραπαπά.
