Αργύρης Αργυριάδης
Μα είναι δυνατόν να φωνάζουν τέτοια πράγματα; Σε αρκετούς φαντάζει περίεργο και ψέματα, οι έλληνες φονιάδες των λαών; Κι όμως, ναι, το γνωστό αυτό σύνθημα, μου έφερε στο μυαλό την περίπτωση του εμπορικού πλοίου “Γαρυφαλλιά”. Διότι μόνο όταν υπάρχει μνήμη υπάρχει η περίπτωση να αποτρέψουμε στο μέλλον να ξανασυμβούν περιστατικά όπως στο Φαρμακονήσι, στην Πύλο και αλλού.
Το “Γαρυφαλλιά” ήταν ένα φορτηγό πλοίο ελληνικών συμφερόντων που στις 15 Μαρτίου 1984 απέπλευσε από την Μομπάσα της Κένυας με προορισμό το Καράτσι του Πακιστάν. Μετά από μερικές ώρες από τον απόπλου, το πλήρωμα ακούει θορύβους από το αμπάρι. Την εποχή εκείνη μια διαδομένη πρακτική για τους λαθρεπιβάτες ήταν να μπουκάρουν στο πλοίο και να παραμένουν αθόρυβοι μέχρι τον απόπλου. Στόχος ήταν να αποκαλυφθούν ή να παραδοθούν όταν το πλοίο θα ήταν εν πλω στο πέλαγος και μακριά από λιμάνι. Συνήθως μια με δυο ώρες ήταν αρκετές.
Σύμφωνα με το ναυτικό Δίκαιο θα θεωρούνταν λαθρεπιβάτες και θα τους κατέβαζαν στο επόμενο πλησιέστερο λιμάνι. Η δυνατότητα φυγής με τον τρόπο αυτό δεν έχει αλλάξει στην ουσία μέχρι και σήμερα, απλά έχει μεταστοιχειωθεί ο τρόπος με ανθρώπους στην απόγνωσή τους να φύγουν, να μπαίνουν μέσα σε ψυγεία, σε container ή ακόμα και κάτω από την καρότσα των φορτηγών.
Επανερχόμενος πάλι στην ιστορία, η πηγή των θορύβων ήταν 11 λαθρεπιβάτες από την Σομαλία, οι περισσότεροι από αυτούς ανήλικοι. Ο καπετάνιος ως η υπέρτατη εξουσία επί του πλοίου αναδεικνύει τι θα πει να έχεις την ελέω σκάφους δύναμη. Η πρώτη του διαταγή είναι να φυλακιστούν όλοι για δυο μέρες στην αποθήκη των αμπαριών χωρίς νερό και φαγητό.
Και αν ο αναγνώστης νομίζει ότι εκεί τελειώνει η απανθρωπιά του Έλληνα λεβέντη καπετάνιου του πλοίου είναι γελασμένος. Ο τρόμος μόλις τώρα αρχίζει. Όσα διαδραματίζονται στην συνέχεια αποδεικνύουν έκδηλα την κανιβαλιστική συσχέτιση και συνοσηρότητα των όσων έχουν εξουσία, έναντι του αδύναμου άλλου που ως άλλος homo sacer, αφήνεται βορρά στα βασανιστήρια, τους εξευτελισμούς πριν να δολοφονηθεί.
Παρακαλώ όσοι έχουν ακόμα πίστη στην ελληνική φιλοξενία και πέφτουν από τα σύννεφα να σταματήσουν εδώ. Ο πλοίαρχος ξεπερνάει κάθε όριο, την τρίτη μέρα βγάζει και πετάει δυο από τους δύστυχους λαθρεπιβάτες στην θάλασσα, με ένα μόνο σωσίβιο δίνοντάς τους την νεοφιλελεύθερη δυνατότητα και επιλογή ποιος από του δυο θα πνιγεί.
Αλλά δεν του αρκεί μόνο αυτό. Η ελληνική μισανθρωπιάστο απόγειό της! Στη συνέχεια βγάζει τους υπόλοιπους οι οποίοι έχοντας καταλάβει τι θα επακολουθήσει αρνούνταν να βγουν από τα αμπάρια, με την χρήση καπνογόνων και υπό την απειλή όπλου τους ανεβάζει στο κατάστρωμα. Αν και υπάρχουν φωνές έστω και λίγες που ζητούν να σταματήσει αυτή την κτηνωδία εκείνος παραμένει αμετακίνητος. Με την βοήθεια μελών του πληρώματος ρίχνει τους υπόλοιπους εννέα Σομαλούς στην θάλασσα. Ακόμα και ο πιο άρρωστος νους δεν μπορεί να μην ανατριχιάσει με αυτό που πρόκειται να συμβεί σε αυτούς τους άτυχους μιας και η συγκεκριμένη περιοχή βρίθει καρχαριών.
Στη συνέχεια όλα βαίνουν καλώς και το πλοίο συνεχίζει το μπάρκο του μέχρι την επιστροφή στην Πάτρα. Ένας θαρραλέος ναυτικός, ο Ευτύχιος Ζωγραφάκης, καταγγέλλει στο τοπικό Λιμεναρχείο με λεπτομέρειες την φρίκη που είχε διαδραματιστεί στο συγκεκριμένο ναύλο. Η υπόθεση παίρνει διεθνείς διαστάσεις και το όνομα της ελληνικής ναυτιλίας δικαίως βρίσκεται στο ναδίρ. Η δίκη τελικά γίνεται μετά από 1,5 χρόνο. Ο πλοίαρχος-κτήνος Αντώνης Π. ,καταδικάζεται σε ποινή φυλάκισης 10 ετών και 10 μηνών, ενώ τα μέλη του πληρώματος που συνέργησαν στην απεχθή αυτή πράξη καταδικάσθηκαν σε ποινές από 14 έως 44 μήνες.
Δυο χρόνια αργότερα ο καπετάνιος αποφυλακίσθηκε πληρώνοντας εγγύηση με το δικαστήριο να αποδέχεται ως ελαφρυντικό πως υπήρχαν αποδείξεις ότι οι λαθρεπιβάτες πέθαναν. Η αστική δικαιοσύνη σε μια ακόμα από τις πιο α-νόητες στιγμές της.
Δεν χρειάζεται να αναλύσουμε την μισανθρωπιά του καπετάνιου που έχοντας θέση εξουσίας την έστρεψε ενάντια στους πιο αδύναμους, ούτε τον κομφορμισμό προς την εξουσία που έδειξαν τα μέλη του πληρώματος συνεργώντας σε αυτό το κατά συρροή έγκλημα. Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι ότι συμβάντα σαν αυτά υπήρχαν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν όσο ο άνθρωπος για τον άνθρωπο θα είναι λύκος – στην περίπτωσή μας θαλασσόλυκος.
