Αυτά που κάποιοι Κερκυραίοι δεν θυμούνται ή δεν θέλουν να θυμούνται.
1) Οι λεγόμενες "ελληνικές αρχές" της Κατοχής ήταν ελληνόφωνα όργανα των κατακτητών, όπως και οι διάφοροι "Κουίσλινγκ" στις άλλες χώρες. Σαν τέτοιους τους κατάγγειλαν οι Σύμμαχοι, τους χαρακτήρισαν δοσίλογους και σαν δοσίλογοι δικάστηκαν και καταδικάστηκαν μετά την απελευθέρωση σ' όλες τις χώρες εκτός από την Ελλάδα γιά τους γνωστούς λόγους.
2) Δοσίλογοι που δεν δικάστηκαν ήταν και η ονομαζόμενη από το Χρύσανθο Σαρλή "ηγεσία του Κερκυραϊκού λαού". Τους Κόλλα και Κομιανό τους διόρισαν οι Ιταλοί όπως μαρτυρούν οι "πληροφοριοδότες" Μεθόδιος Κοντοστάνος στο βιβλίο του "Αρχείον Κατοχής" σελ 283, 290, 291, 294 και Κώστας Δαφνής στο βιβλίο του "Χρόνια πολέμου και Κατοχής" σελ. 243, 244, 255 και τους αναγνώρισαν οι Γερμανοί οι οποίοι τους χρησιμοποίησαν γιά τις ανάγκες τους μέχρι το τέλος του πολέμου, όπως γράφει και ο "πληροφοριοδότης" Μεθόδιος στη σελ. 448 κ.α. Ο αστυνομικός διευθυντής Δεδόπουλος και ο διοικητής χωροφυλακής Τσιριλάκης υπηρετούσαν, υπό τις διαταγές της γερμανόδουλης κυβέρνησης της Αθήνας, στη γερμανοκρατούμενη Ελλάδα και μετατέθηκαν στην Κέρκυρα αμέσως μετά την απόβαση των Γερμανών (βλέπε τις ίδιες πηγές). Η κρίση και καταδίκη της συμπεριφοράς και των πράξεών τους δεν είναι συκοφαντία αλλά επιταγή της Ιστορίας, της διαδικασίας δηλαδή που επεξεργάζεται την πείρα των λαών γιά να φωτίσει την μελλοντική τους πορεία.
3) Οι προκηρύξεις που χαιρετίζουν τη σύλληψη των Εβραίων, με τις υπογραφές Κομιανός, Κόλλας, Δεδόπουλος, δεν τυπώθηκαν στη Λάρισα εν αγνοία τους, όπως ισχυρίζονται οι κατήγοροι. Τυπώθηκαν στην Κέρκυρα, στα τυπογραφεία της ελληνόφωνης "Γκαζέτα Ιόνικα" των Ιταλών, στα οποία οι Γερμανοί τύπωναν και την "Κερκυραϊκή Φωνή" τους, όπως μαρτυρά και ο "πληροφοριοδότης" Κώστας Δαφνής που γράφει (σελ. 285) σχετικά με την ελληνόφωνη φυλλάδα των Γερμανών ότι "γιά τη στοιχειοθέτηση και την εκτύπωσή της εχρησιμοποιείτο το ιταλικό τυπογραφείο "Σαν Μάρκο" το οποίον εξυπηρέτησε τις τυπογραφικές ανάγκες των Γερμανών σ' όλο το διάστημα της κατοχής των”.
4) Δύο ακόμη "πληροφοριοδότες, κοινοί συκοφάντες του Ποινικού Δικαίου" κατά τους κατήγορους, που επέζησαν του Αουσβιτς, καταθέτουν τις μαρτυρίες τους στο κερκυραϊκό περιοδικό ΕΧΙΤ. Η Ρεβέκκα Ααρών, κοριτσάκι 14 ετών τότε, θυμάται: "" Στην αρχή είχαν μιά πινακίδα που έγραφε "ΕΒΡΑΙΟΙ" και έπρεπε να βάζουν οι Εβραίοι σε όλα τους τα μαγαζιά, γιά να μην μπαίνει μέσα κανένας. Ο πατέρας μου ο άχαρος την είχε πίσω από την πόρτα κορνιζαρισμένη.
Κάποια μέρα ένας άνθρωπος ήρθε με δύο Γερμανούς στρατιώτες και λέει του πατέρα μου: "Πού την έχεις την πινακίδα;". "Πίσω από την πόρτα", λέει αυτός."Οχι" του απαντά "πρέπει να την βάλεις μπροστά γιατί απαγορεύεται να μπαίνουν οι Γερμανοί σε εβραϊκά μαγαζιά, δεν πρέπει να ψωνίζουν από εσάς". Εμένα που ήμουν μπροστά τόσο πολύ μου στοίχισε που έκατσα σε μιά άκρη μαζεμένη και καταφοβισμένη... Υστερα ο πατέρας μου είπε ότι αυτός ο άνθρωπος με το ξεροκάπελο ήταν ο Κόλλας, ο Δήμαρχος." Και η δεύτερη, η Βασιλική Βιτάλ, συμπληρώνει: ""Αν δεν ήταν φιλογερμανός και φασίστας δε θα έκανε αυτή τη χειρονομία - να παίρνει τους γερμανούς στα σπίτια από τους Εβραίους."" Είναι δύο ακόμη μάρτυρες που, εκτός των άλλων, βεβαιώνουν και "το γνήσιον της υπογραφής" του Δημάρχου Κόλλα στην επίμαχη προκήρυξη.
5) Αλλά και αν παραδεχτούμε ότι οι προκηρύξεις τυπώθηκαν εν αγνοία τους, γιατί τις κυκλοφόρησαν; Γιατί δέχτηκαν τις εντολές των Γερμανών (Δαφνής σελ 292) και προπαντός γιατί τις εφάρμοσαν; Στο Δημαρχείο έδιναν το "παρών" οι Εβραίοι, η Αστυνομία και η Χωροφυλακή τους μάντρωσαν και τους κατέγραψαν στην Πλατεία, ο αστυνομικός Πατρίκιος, δεξί χέρι του Δεδόπουλου, τους απειλούσε με γερμανικό όπλο να μην κινηθεί κανείς όταν σήμανε αεροπορικός συναγερμός, όπως μαρτυρεί η Ρεβέκκα Ααρών και άλλου που έζησαν τη σκηνή και επέζησαν του Αουσβιτς.
Η Γερμανία κατέρρεε και μετά τέσσερις μήνες παραδόθηκε χωρίς όρους. Αν οι τρείς "μη υπογράψαντες" την προκήρυξη των Γερμανών έφευγαν μαζί με τους καταλόγους των μελλοθανάτων Εβραίων και κρυβόντουσαν γιά τέσσερις μήνες (άλλοι αγωνίζονταν χρόνια στην παρανομία) οι Γερμανοί μόνοι τους δε θα μπορούσαν να εφαρμόσουν την "Τελική Λύση" στην Κέρκυρα και οι Εβραίοι, αν όχι όλοι οι περισσότεροι, θα γλύτωναν. Η καταγγελία αυτών των πράξεων που συνθέτουν το αδίκημα της συνέργειας στο έγκλημα δεν είναι συκοφαντία.
6) Δύο μόνο μήνες πριν φύγουν οι Γερμανοί από την Κέρκυρα ο Δήμαρχος Κόλλας, χειροκροτούμενος από το Δεδόπουλο και το Μητροπολίτη Μεθόδιο, εξέφραζε "τας ζωηράς ευχαριστίας" του στο Γερμανό στρατιωτικό διοικητή γιά την "παράδοση" του Μουσείου στον Κερκυραϊκό λαό, τονίζοντας ότι, το γεγονός αυτό επιβεβαιώνει "τα φιλικότατα των Γερμανικών αρχών Κατοχής έναντι του Κερκυραϊκού Κοινού" (Μεθόδιος σελ. 448). Την ίδια ώρα 1800 Κερκυραίοι Εβραίοι εξοντώνονται στο στρατόπεδο του Αουσβιτς.
Η αξίωση των κατηγόρων να καταδικαστεί ο συγγραφέας αν δε δηλώσει ότι "τιμά" αυτό "το έργο" του Κόλλα είναι προσβολή προς το κοινό περί Δικαίου αίσθημα και ύβρις προς την έννοια της Δημοκρατίας.
7) Τέλος, δύο μαρτυρίες σχετικά με τη λεηλασία των εβραϊκών σπιτιών:
Ο Μητροπολίτης Μεθόδιος στο βιβλίο του (σελ. 442) καταχωρεί μιά επιστολή του προς το Νομάρχη Κομιανό με την οποία παραπονείται σ' αυτόν γιατί δεν έδωσε κάποια βοήθεια στους παπάδες και σημειώνει ότι μετά την κατάσχεση των εμπορικών καταστημάτων και των αποθηκών των Εβραίων παρουσιάζεται "νέα περίπτωσις προς εξοικονόμισιν των αναγκών των Ιερέων, εφ' όσον μάλιστα ως πληροφορούμεθα υπάρχει αφθονία υφασμάτων καταλλήλων προς εξωτερικήν ενδυμασίαν αυτών, τα οποία, ως πληροφορούμεθα, κατήντησαν να πωλούνται εις τας οδούς, αγνοούμεν πώς". Προσθέτει ότι, πάλι κατά τις πληροφορίες τους, "υπάρχει και αφθονία υφασμάτων καταλλήλων προς κατασκευήν Ιερατικών στολών τελετουργίας" και παρακαλεί το νομάρχη-διαχειριστή της λείας να του δώσει υφάσματα γιά ράσα και Ιερά άμφια.
Η δεύτερη μαρτυρία είναι του Κώστα Δαφνή, στο βιβλίο του "οι Ισραηλίτες της Κέρκυρας, χρονικό εφτά αιώνων", στη σελ. 37, όπου μιλώντας ξανά γιά τον "μαινόμενο όχλο" που λεηλατούσε, σημειώνει: "το δε λυπηρό σε όλη αυτή την ιστορία είναι ότι στη διαρπαγή συνέργησαν και όργανα της τάξεως".
Δύο μαρτυρίες που, εκτός των άλλων, δείχνουν και την αξιοπιστία του συγγραφέα που οι κατήγοροι αντιγράφουν και επικαλούνται. Αυτά θα καταθέσω στη δίκη του Μπούτου και της "Συκοφαντίας του Αίματος" όταν γίνει και αν γίνει. Αν δε γίνει, κράτησέ τα γιά σένα φίλε μου και γιά όσους πιστεύουν ότι το ρητό που ζητάει τα "παθήματα" να γίνονται "μαθήματα" ισχύει όχι μόνο γιά τα άτομα αλλά και γιά τους λαούς.
ΑΝΤΙΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
*Δημοσιεύτηκε στο Athens Indymedia το Σάββατο, 31 Μαρτίου 2012.
** Αρχική δημοσίευση εδώ: www.sitemaker.gr/antiethnikistik
