Στις 6 Οκτώβρη συμπληρώθηκαν 21 χρόνια απο το θάνατο του Γιάννη Γαλανόπουλου (Ανέστη) - στις 6 Οκτώβρη 1993. Αντί μνημοσύνου ακολουθούν ολα τα υπόλοιπα.
Αυτό που ακολουθεί είναι κείμενο στο περιοδικό “CONVOY” Νο18 Ιούνιος 1995
Γεννήθηκε στο Πελόπιο Ηλείας, 30.11.1917, όπου και τέλειωσε, άριστος μαθητής, το σχολείο. Παιδί ακόμη παίρνει το βάπτισμα στην παρανομία πλάι στον Παντελή Δαμασκόπουλο• σύνδεσμος, μεταφέρει μηνύματα στο μηχανισμό του Κόμματος στους δημόσιους υπαλλήλους.
Εθελοντής στην Αεροπορία, εκπαίδευση στο Τατόι. Στο κόμμα, στη Στρατιωτική Κομματική Οργάνωση Αεροπορίας. Στον πόλεμο του '40 αεροπόρος με επιτυχίες. Οι Γερμανοί. Κατοχή. Πίσω στο χωριό. Στην Αντίσταση μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ.
Με εντολή του Κόμματος στο βουνό να οργανώσει το αντάρτικο. Τόλμη και αποφασιστικότητα. Ένα πιστόλι με μία μόνο σφαίρα και αφοπλισμός των Ιταλών στη Δάμιζα• τα πρώτα άξια λόγου όπλα. Το 3ο Τάγμα του ΕΛΑΣ στην Ηλεία, καβάλα στο Βόλγα, σύνδεσμος της περιφερειακής επιτροπής του ΚΚΕ με τον ΕΛΑΣ.
Τέλη 1943. Η μάχη στο Πούσι. Τόλμη και αποφασιστικότητα και πάλι. Όχι σύμπτηξη. Αιφνιδιασμός. Μάχη εκ του σύνεγγυς, άχρηστη η αεροπορία. Η ισχυρότερη δύναμη των Γερμανών υποχωρεί με απώλειες. Τα όπλα λάφυρα πολλά και σπουδαία. Το σχέδιο για περικύκλωση της III Μεραρχίας του ΕΛΑΣ αποτυγχάνει. Οι Γερμανοί αποσύρονται από την ορεινή Ηλεία και αποφεύγονται οι εκκαθαρίσεις τους στα χωριά.
Αρχές 1944. Στο 12ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ, περιοχή Ερυμάνθου. Επιχειρήσεις γύρω από την Πάτρα αλλά και μέσα στην πόλη. Τον Οκτώβρη επικεφαλής ομάδας κρούσης στην απελευθέρωση της πόλης. Το πρωτόκολλο παράδοσης με την υπογραφή του. Ο αφοπλισμός των ταγματασφαλιτών και χωροφυλάκων. Οι Εγγλέζοι. Κεντρικός ομιλητής, με τη στολή λοχαγού του ΕΛΑΣ, στη συγκέντρωση στην πλατεία Αγίου Γεωργίου. Η συνάντηση των καπετάνιων της περιοχής με τον Άρη, γνωστοί απ' την Καισαριανή• η επίσημη και η άλλη στη συνέχεια. Η αγωνία για το κακό που έρχεται.
Ο αφοπλισμός και η διάλυση του ΕΛΑΣ. Αντάρτες με πολιτικά. 25 Μαρτίου 1945, στην εκκλησία του χωριού του, η κοινωνική διάσταση της επανάστασης του 1821. Και πάλι στην παρανομία, ως αξιωματικός μέσα στους στρατώνες της Πάτρας! Κολύμπι στο νερό... ακόμα. Η πίεση, ξανά πίσω στο βουνό. «Δεν γίνομαι ο τράγος που θα πάει τα πρόβατα στο σφαγείο». Τελικά και πάλι στο βουνό. Η προδοσία. Από ψηλά το ξέφωτο της συνάντησης κυκλωμένο. Μερικές χειροβομβίδες και δρόμο.
Διώξεις. Κυνηγητό. Η σύλληψη στον Πύργο. Άγριοι ξυλοδαρμοί. Η σάρκα σαπίζει, πέφτει. Γλιτώνει χάρη στις φροντίδες νοσοκόμας, τυλιγμένος με βούτυρο και βαμβάκι. Φυλακή. Έκτακτο Στρατοδικείο Κορίνθου. Το Ψήφισμα Γ' του '46. «Μυαλό ξυράφι» θα ψελίσει ο συγχωριανός του για να τον υπερασπίσει• αποδεικτικό στοιχείο της ενοχής αποφαίνεται ο δοσίλογος επίτροπος. Θάνατος. Η απολογία του, μόνος, χωρίς τους δύο δικηγόρους. «...Πράγματι επήρα μέρος σ' αυτό το πράγμα, που εσείς ονομάζετε συμμορία. Στην πραγματικότητα δεν ήταν τίποτα άλλο από μια ομάδα καταδιωκόμενων. Αναλαμβάνω τις συνέπειες της πράξεως μου και δεν θέλω να μεταθέσω τις ευθύνες αλλά να δείξω τους πραγματικούς λόγους που μας ανάγκασαν να το κάνουμε αυτό...». Ισόβια. Οκτώβρης 1946.
Ακροναυπλία, Ζάκυνθος, Κρήτη, Κεφαλονιά, Θεσσαλονίκη, Κέρκυρα, Αβέρωφ, Αίγινα, ...
«όλα είναι καθαρά και ήσυχα. Τόσο ήσυχα, που εμείς που ζούμε εδώ χρόνια ολόκληρα τρομάζουμε μόλις αντιληφθούμε την ένταση της ησυχίας και πασχίζουμε όχι λίγες φορές ν' αντιδράσουμε...»
Αντίδραση προς κάθε κατεύθυνση. Ο Ήλιος, η Γουρνοκεφαλή... Η καθημερινή ζωή στη φυλακή και όχι μόνο, μοναδικά δείγματα γραφής, περνούν τα σίδερα μέσα στα εξώφυλλα των βιβλίων. Εκφράζει πάντα τις δικές του απόψεις. Λέει αυτό που θέλει.
Χριστούγεννα 1960. Η αποφυλάκιση. Ο πρώτος καιρός. Το όχι στα προξενιά. Δουλειά, στον «Τουριστικό Οδηγό» και στην «ΕΛΛΑΔΑ». Και ο αγώνας, σ' όλη την Ελλάδα, με τον πολυαγαπημένο φίλο και σύντροφο Αντρέα Μπαταριά, τον Παναγιώτη Ελή και πολλούς άλλους. Για το όνειρο. Για την άλλη Αριστερά. Την Ανεξάρτητη Αριστερά, χωρίς το θανάσιμο σφιχταγκάλιασμα του Κόμματος.
Η στρατιωτική δικτατορία δεν θα τον βρει ανέτοιμο. Καλά πληροφορημένος την περιμένει. Καλοκαίρι 1967. Διαφυγή στην Ιταλία κι από κει παντού. Η αντίσταση στη χούντα και ο επαναστατικός αγώνας. Στη Γερμανία, στη Σουηδία, στη Γαλλία, στο Μάη του 1968, στη Βόρεια Αφρική, στην Αλγερία, στην Ερυθραία, στην Κούβα με τους λαούς που αγωνίζονται.
Η οργάνωση της Αντίστασης, η δυνατότητα για την ανάπτυξη του επαναστατικού κινήματος του λαού, η Ανεξάρτητη Αριστερά και οι προτάσεις στο Ελληνικό Δημοκρατικό Επαναστατικό Κίνημα. Δουλειά συλλογική, με αποφασιστική όμως τη σφραγίδα του Ανέστη και του Μπαταριά.
Η ΕΠΙΘΕΣΗ.
Η Μεταπολίτευση. Η νέα ΕΠΙΘΕΣΗ. Η πείνα. Οι μεταφράσεις. Το στήσιμο των εκδόσεων Δεληθανάση. Ο αγώνας για την εφημερίδα της άλλης Αριστεράς και τη Λαϊκή Ενότητα με τον Θανάση Χατζή. Η ιστορία που δεν γράφτηκε... Τα ΚΕΙΜΕΝΑ. Το κοφτερό μυαλό και η ηρεμία των επιχειρημάτων. Το πάθος για ζωή και ελευθερία, τα μαθήματα της εξουσίας. Ο μικρός που έφυγε. Η νέα τάξη και το ταξίδι στα Βαλκάνια. Ο Μιχάλης που πρόλαβε να γυρίσει να πεθάνει στη λεύτερη Ερυθραία.
Το τελευταίο ταξίδι στο Λαζαρέτο, στην Κέρκυρα. Το ταξίδι στη Σερβία, που δεν έγινε. Η αρρώστια. Το νοσοκομείο. 6 Οκτώβρη 1993.
Αυτή τη φορά δεν μπόρεσε να φύγει όπως εκείνος ήθελε.Αυτό που μένει. Η συνέπεια. Η τόλμη. Η αποφασιστικότητα. Το κοφτερό μυαλό. Τα επιχειρήματα. Ο αγώνας που συνεχίζεται...
Περιοδικό "Η Επίθεση" - Γαλανόπουλος
"Η Επίθεση" ήταν ένα σημαντικό περιοδικό της επαναστατικής αντίστασης ενάντια στη Χούντα, από το Σεπτέμβρη 1971 μέχρι το 1974. Όργανο της "Ανεξαρτητής Αριστεράς" του Γιάννη Γαλανόπουλου κ.α., "Ε" εκδόθηκε στη Τεργέστη, με υπεύθυνο τον Αστέρη Δεληθανάση. Τα πρώτα 13 τεύχη (από 16) είναι διαθέσιμα στο ΑΣΚΙ.
Το Δεκέμβρη του 1974 η Επίθεση εμφανίστηκε ξανά, τώρα στην Αθήνα, με υπεύθυνο το Γιάννη Γαλανόπουλο. Δημοσίευε τα κείμενα των "Αυτονόμων Ομάδων Δράσης" και άλλων οργανώσεων με όμοιο ιδεολογικό προσανατολισμό. Π.χ. στο τ. 4 υπάρχουν δυο κείμενα των "Ομάδων Πολιτικής Πρωτοβουλίας" για τα οποία είχε συλληφθεί το 2/1975 ο Χρήστος Κασίμης.
Ξέρει κανείς πόσα τεύχη υπάρχουν αυτής της δεύτερης περιόδου της Επίθεσης και που να τα βρούμε;
Η Επίθεση Νο. 1 (17), 15 Δεκ. 1974)
«Η υπεύθυνη για την έκδοση της ΕΠΙΘΕΣΗΣ και της ΝΕΑΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ομάδα της ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, εμπλουτισμένη με νέους μαχητές, εξακολουθεί την προσπάθεια που αρχίσαμε άλλοτε μέσα στις νέες συνθήκες.
ΟΙ ΑΥΤΟΝΟΜΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΔΡΑΣΗΣ που ενέργειές τους σε όλα τα επίπεδα, θ’ αποτελούν τον άξονα εργασίας αυτού του εντύπου, αρχίζουν να συνιστούν και σε λίγο χρόνο υπάρχουν προοπτικές να δώσουν τον χαρακτήρα των νέων μορφών στις κοινωνικές συγκρούσεις.
Δεν υπερτιμάμε τις σημερινές δυνατότητες. Είναι μακρά ακόμα από εκείνο που μπορούν να γίνουν. Όμως, υπάρχουν. Κι αυτό μετράει. Όταν δρώντας με βάση τη δική τους εμπειρία, με βάση σχέσεις νέες που κάνουν όλες οι κινήσεις να συγκλίνουν στον ίδιο στόχο, τότε θα μπορέσουμε να μιλήσουμε διαφορετικά για τις ίδιες.
ΟΙ ΑΥΤΟΝΟΜΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΔΡΑΣΗΣ, δρουν έξω από τα πανηγύρια που παραδοσιακοί και νεοπαραδοσιακοί οργανώνουν. Κι όσο κι αν τα θεάματα βαφτίζονται μ α ζ ι κ ή δ ρ ά σ η, δεν παύουν να είναι μια καταθλιπτική καταπίεση στο λογικό, στα αισθήματα και στα συναισθήματα ακόμα των ανθρώπων.
Οι ΑΥΤΟΝΟΜΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΔΡΑΣΗΣ δημιουργούνται παντού. Δεν τις δημιουργεί κανένας ηγέτης. Δημιουργούνται από την ανάγκη που απαιτεί η κατάσταση. Και βέβαια ότι έχουν ένα σύνδεσμο μεταξύ τους. Και βέβαια ότι δουλεύουν παράλληλα, Ακριβώς, παράλληλα. Και θα είναι βέβαιο σε λίγο ότι θ’ αποτελέσουν ένα δίχτυ ακαταμάχητο.
Οι ΑΥΤΟΝΟΜΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΔΡΑΣΗΣ είναι το αποτέλεσμα των μικρών καθημερινών επαναστάσεων που γίνονται μέσα στον άνθρωπο. Αποτέλεσμα κι αυτές των καθημερνών συγκρούσεων που έχουν τη ρίζα τους στις καθημερινές απλές σχέσεις της με το περιβάλλον. Δηλαδή, αποτέλεσμα της δράσης.
Αν η ΕΠΙΘΕΣΗ μπορέσει να εκφράσει αυτό το καινούργιο, τότε θα υπάρξει μια ικανοποίηση σε όλους μας. Αλλ’ αυτό δεν εξαρτάται μόνο από τη Σύνταξη. Η πληροφόρηση για τα γεγονότα που παίρνει μέρος η όποια ομάδα είναι, βασικά, έργο δικό της».
”Η Επίθεση” Νο 4 (Μάρτης 1975)
"Η τελευταία φασιστική δολοφονική απόπειρα στο Πολυτεχνείο πρέπει σοβαρά να μας προβληματίσει όχι μόνο γιατί τέτοιες ενέργειες θα ξαναγίνουν και δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να φέρνουν τέτοια αποτελέσματα, αλλά για να δούμε ποιοί τις υποκινούν και σε τι αποβλέπουν για να μπορέσουμε να τις αντιμετωπίσουμε πιο αποτελεσματικά.
Έτσι, λοιπόν, τονίζουμε πως η προσπάθεια των θυμάτων φοιτητών να συλλάβουν τους φασίστες—χαφιέδες, καλώντας την αστυνομία, αν όχι τίποτε άλλο είναι απαράδεκτη. Διότι και τα μικρά παιδιά πια ξέρουν, πως τα φασιστικά στοιχεία, εσατζήδες, κυπήτες ή οτιδήποτε άλλο παρακρατικό στοιχείο υπάρχει και βρίσκεται οποιοδήποτε τομέα του κρατικού μηχανισμού, έχουν άμεση επαφή και την ολοκληρωτική υποστήριξη από τα καταπιεστικά όργανα του καθεστώτος. Έτσι, καλώντας την αστυνομία, το μόνο που μπορεί να καταφέρουμε είναι να την βοηθήσουμε στο να φανεί άσχετη μ’ αυτά τα στοιχεία και θα φανή στα μάτια του Λαού αν τάχα τα συλλάβει και ακόμα τα καταδικάσει π.χ. περίπτωση Γκοτζαμάνη-Μήτσου. Κι ας μη ξεχνάμε πως αυτό με μεγάλη προσπάθεια το επιδιώκουν οι «αρχές», ευτυχώς χωρίς να το καταφέρνουν. Βέβαια τώρα τα τελευταία έχει γίνει συνήθεια σε μερικές «αριστερές» δυνάμεις, να συλλαμβάνουν «ύποπτα» άτομα π.χ. σε διαδηλώσεις και να τα παραδίνουν στις αρχές. Κι αυτό το κάνουν ή επειδή πιστεύουν πως αυτές οι αρχές μεταβλήθηκαν, ως δια μαγείας, από όργανα του πιο μαύρου φασισμού σε συνεπείς υποστηρικτές της «Δημοκρατίας» ή επειδή αφήνοντας τους ατιμώρητους, θα ξεσκεπαστούν στα μάτια του Λαού. Αυτό το τελευταίο είναι παιδαριώδες έστω και να προβληθεί, διότι τίποτα δεν εμποδίζει τις «αρχές» να τους καταδικάσουν – όπως και το κάνουν – προσφέροντάς τους παχηλές αμοιβές – όπως επίσης το κάνουν.
Αυτή η ταχτική τονίζουμε πως είναι απαράδεκτη, επειδή είναι αποπροσανατολιστική για το Λαό, μια και του φανερώνει τις καταπιεστικές δυνάμεις του καθεστώτος σαν υπερασπιστές της υποτιθέμενης Δημοκρατίας, από τους κάθε είδους εξτρεμισμούς.
Ακόμα είναι απαράδεκτο, έστω και να το φανταστούμε, πως οι φασιστικές δυνάμεις – η πιο ξεκάθαρη και ωμή έκφραση βίας της αστικής τάξης- αντιμετωπίζονται με το: σταμάτα, σε συλλαμβάνω. Αυτά, μετά τις εμπειρίες των Ιουλιανών, του πραξικοπήματος τ’ Απρίλη, των γεγονότων του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη και γενικότερα της ιστορικής εμπειρίας του Ελληνικού Κινήματος, δεν μπορούν να καταλήξουν παρά πάντα σε θυσίες, χτυπήματα του Κινήματος.
Μόνο ένας τρόπος υπάρχει αντιμετώπισης τους: η κατάλληλη οργανωμένη προετοιμασία που θα μπορεί να τους αντιμετωπίζει με τον τρόπο που αυτοί χρησιμοποιούν.
Ας δούμε τώρα ποιοί τις υποκινούν και που αποβλέπουν. Είναι φανερό, πως το φοιτητικό κίνημα πολύ ενοχλεί την αστική τάξη, κι αυτό διότι:
α) Έχει πάψει να είναι μόνο ένα συνδικαλιστικό κίνημα, που πολύ εύκολα μπορεί να το ελέγχει κι είναι καθαρά πολιτικό-συνδικαλιστικό. Με τις κινητοποιήσεις του, προσπαθεί να προωθήσει στόχους αντιφασιστικού, αντικαπιταλιστικού αγώνα, δένοντάς τους άμεσα με την πραγματικότητα την κοινωνική του τόπου μας.
β) Μέρα με τη μέρα γίνεται και πια μαζικό, δηλ. μέρα με τη μέρα όλο και μεγαλύτερη γίνεται η συμετοχή των φοιτητών στους αγώνες πάνω στους προηγούμενους στόχους.
γ) Δεν ελέγχεται απόλυτα από πολιτικούς φορείς που προσπαθούν να το κρατήσουν συνδικαλιστικό και να οικοιοποιηθούν την πολιτική του έκφραση για στενά κομματικά τους οφέλη που δεν έχουν καμμιά σχέση με την προώθηση του Λαϊκού Κινήματος, ίσα, ίσα τ’ αντίθετο. Και
δ) Το φοιτητικό κίνημα προσπαθεί, αφήνοντας τα πλαίσια του φοιτητικού χώρου να πλησιάση το γενικότερο Λαϊκό Κίνημα πάνω στη βάση κοινών στόχων και αγώνων.
Έτσι, το φοιτητικό κίνημα πρέπει να περιωριστή, να δυσφημηστεί στα μάτια του Λαού, να χτυπηθή. Κι όσο παύει να ελέγχεται από φορείς που θέλουν να το κρατήσουν συνδικαλιστικό μέσα από οποιονδήποτε αποπροσανατολιστικό τρόπο – πχ. συνδιοίκηση — για να το οικοιοποιούνται πολιτικά, τόσο η ανάγκη χτυπήματος του μεγαλώνει.
Οι φασιστικές προκλήσεις γίνονται με στόχο να περιπλακή το φοιτητικό κίνημα σε μια αντιδικία με το φασισμό, για να μπορέσει το πολιτικό κατεστημένο να φανή σαν διαιτητής ακραίων καταστάσεων. Δεν πρέπει σε καμμιά περίπτωση το φοιτητικό κίνημα να πέσει στη παγίδα. Αντίθετα πρέπει» οποιαδήποτε ενέργεια – απάντηση του κινήματος να έχει στόχο να ξεσκεπάσει στα μάτια του Λαού την άμεση σύνδεση του φασισμού με το πολιτικό κατεστημένο, την υποκίνηση των παρακρατικών από το πολιτικό κατεστημένο για να χτυπηθή το φοιτητικό κίνημα.
Αν η δεξιά καταφέρη να φανή σαν διαιτητής τότε υποσκάπτεται στη συνείδηση του Λαού η επιρροή του φοιτητικού κινήματος.
Πρέπει με βάση τη διεθνή εμπειρία και την Ελληνική πραγματικότητα να χρησιμοποιηθούν μομφές πόλης τέτοιες, που να μην αφήνουν περιθώρια στο πολιτικό καταστημένο να εκμεταλλευτή αυτά που το ίδιο ετοιμάζει.
Και τέτοιες μορφές πάλης σ’ ένα μεγάλο μέρος του Κινήματος έχουν πια φανεί καθαρά.
Αθήνα 3-1-1975 Ομάδες Πολιτικής Πρωτοβουλίας
Προκήρυξη (Επίθεση Νο.4)
Την Κύπρο από καιρό την έχουν ξεπουλήσει. Η προδοσία που άρχισε η Χούντα συνεχίζεται. Τα ίδια αφεντικά μαγείρεψαν την 21η Απρίλη και την 24η Ιούλη. Ο λαός μπορεί να δει, καταλαβαίνει. Μόνο διαμαρτυρία είναι κοροϊδία. Οι λαοί που κατακτώνται δεν διαμαρτύρονται, δεν καταγγέλουν. ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ. Φτιάχνουν λαϊκά αντάρτικα, που είναι ο τρόμος των καταχτητών. Γιατί δεν έχει όπλα ο ηρωικός κυπριακός λαός; Γιατί τότε θα ήταν αφέντης στον τόπο του. Σε αυτή την πολιτική ν’ αντιτάξουμε τους οργανωμένους λαϊκούς αγώνες.
Ομάδες Πολιτικής Πρωτοβουλίας 15/2/1975
*Από αφιέρωμα του ΞΒΚ στο Athens Indymedia στις 2 Απρίλη 2011.
