Μετά την μεταπολίτευση η κρατούσα κυβέρνηση (Νέα Δημοκρατία), στράφηκε ενάντια σε οποιαδήποτε "κριτική" η και ακόμα "αντιπολίτευση", με νόμιμα μέσα, όπως εφημερίδες, περιοδικά, μπροσούρες και άλλες εκδηλώσεις πολιτικού-πολιτιστικού μαζικού χαρακτήρα. Και στη συνέχεια στράφηκε εναντίον του χώρου των αναρχικών/αντιεξουσιαστών θεωρώντας τον σαν άμεση απειλή για το καθεστώς τους. Προσπάθησε να τον σταματήσει απ' τη "γέννησή" του, ώστε η "δράση" του να μην επηρεάσει καθόλου τη νεολαία της όσο και την νεολαία των κοινοβουλευτικών και εξωκοινοβουλευτικών κομμάτων. Η "επιλογή" του χώρου της αντιεξουσίας -ως ευάλωτος- ήταν ο χώρος που δέχτηκε τη μεγαλύτερη κρατική καταστολή σε σχέση με το πολιτικό του μέγεθος. Εκατοντάδες αγωνιστές σύρονται στα κρατητήρια, στα δικαστήρια και στις φυλακές. Η τρομοκράτηση του κινήματος μέσα από δικαστικές διώξεις έπαιρνε κι εδώ τεράστιες διαστάσεις.
Η Κατερίνα Ιατροπούλου ανήκε στη λεγόμενη "επαναστατική δικηγορία" που αναμόρφωσε τότε "πολύπλευρα" την αστική δικαιοσύνη της εποχής. Στις τρομοκρατικές δίκες που γίνονταν, παρευρίσκονταν οι αντιεξουσιαστές δικηγόροι: Β. Καραπλής, Γ. Νταλιάνης, Ε. Δημουλέα, Κ. Κούρκουλος, Κ. Παπανικολάου. Εκείνοι που ανήκανε στον αριστερό χώρο και την εξωκοινοβουλευτική αριστερά: Τάκης Παππάς, Σπ. Φυτράκης και Δάφνη Βαγιανού, Θ. Σταυρόπουλος, Κατ. Ιατροπούλου, Μ. Δαλιάνης, Κ. Νταϊλιάνας. Και οι αστοί φιλελεύθεροι "προοδευτικοί" συνήγοροι: Ε. Γιαννόπουλος (Πρόεδρος ΔΣΑ), Ν. Καραμανλής, Π. Καννελάκης, Γ. Στεφανάκης, Δ. Κοττέας, Ν. Κωνσταντόπουλος κ.α. Πάντα οι δικηγόροι που ανήκαν στους αντιεξουσιαστές και στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά δεν έπαιρναν χρήματα για την παρουσία τους, ενώ σε μερικές περιπτώσεις έβαζαν οι ίδιοι! τα χρήματα για τα διάφορα δικαστικά έξοδα (παράσταση, παράβολο, χαρτόσημα κλπ.). Ενώ οι "άλλοι" συνήγοροι απαιτούσαν την αμοιβή τους και κινδυνολογούσαν για την "έκβαση" της δίκης!
“της φυλακής... “
Ήταν λίγοι οι κρατούμενοι τότε, ποινικοί και πολιτικοί που σάπιζαν στις ελληνικές φυλακές -καμιά σχέση με τη σημερινή κατάσταση- και τα αδικήματα συνήθως ασήμαντα, μα οι ποινές ήταν δυσανάλογες και τα ευεργετήματα ανύπαρκτα. Ο αέρας της "αλλαγής" είχε φτάσει και στις φυλακές και οι εξεγέρσεις αποκάλυψαν συνθήκες κράτησης που θύμιζαν Μεσαίωνα (το Νταχάου της Κέρκυρας...). Δεν υπήρχε ακόμα κίνημα αλληλεγγύης για τα στοιχειώδη ανθρώπινα, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα. Χάρη και στην ευαισθητοποίηση του αντιεξουσιαστικού, κατά βάση χώρου, το θέμα “φυλακές” πήρε μεγάλη δημοσιότητα και αρχίζει το 1980 το “Κίνημα των φυλακών”. Με συγκεντρώσεις, πορείες, καταγγελίες για τις φυλακές και συμπαράσταση στους αγώνες των φυλακισμένων. Ταυτόχρονα γίνεται η έκδοση του περιοδικού: της φυλακής... , μια περισσότερο συγκροτημένη κίνηση γύρω από αυτές, με υπεύθυνο την αγωνίστρια δικηγόρο Κατερίνα Ιατροπούλου. Είναι η μοναδική πολιτικοποιημένη δικηγόρος, που μετά την μεταπολίτευση, επιλέγει ως συνειδητή πολιτική λειτουργία, όχι περιστασιακή, αλλά συστηματικά και αφοσιωμένα, τις φυλακές και τους φυλακισμένους, τους κυνηγημένους και τους βασανιζόμενους, τους βαρυποινίτες και τους εξεγερμένους.
Ο επαναστάτης αγωνιστής Ρολφ Πόλε μετά την αποφυλάκισή του (δικάστηκε με την κατηγορία της “ληστρικής εκβίασης”, επειδή δέχτηκε να απελευθερωθεί το 1975! και καταδικάστηκε σε τρία χρόνια και τρεις μήνες), επιστρέφει στην Ελλάδα το 1983 και εγκαθίσταται στα Εξάρχεια, όπου κάνει πολιτικό γάμο (σκοπιμότητας για την παραμονή του), με την αγωνίστρια δικηγόρο Κατερίνα Ιατροπούλου και εργάζεται ως καθηγητής γερμανικών, μεταφραστής και αρθρογράφος στον “Σχολιαστή” και τον “Ιό” της Ελευθεροτυπίας.
…………………………………………………………………………………………………
Στη μεταπολίτευση οι σχέσεις των αναρχικών/αντιεξουσιαστών με τα αριστερίστικα γκρουπούσκουλα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, ήταν από αδιάφορες έως εχθρικές. Με τους ελάχιστους αριστεριστές που υπήρχαν κάποιες επαφές ήταν ορισμένοι τροτσκιστές: Γ. Φελέκης, Θ. Ψαραδέλης, Α. Ταβάνης, Θ. Παπανικολάου, οι δημοσιογράφοι Γ. Βότσης, Γ. Οικονομέας και οι δικηγόροι Τ. Παππάς, Σ. Φυτράκης, Θ. Σταυρόπουλος και η Κατερίνα Ιατροπούλου που είχε παραστεί και υπερασπίσει σε πολλές δίκες δεκάδες αναρχικούς και αντιεξουσιαστές (την είχα δικηγόρο σε μερικές υποθέσεις).
Η Κ. Ιατροπούλου είχε βρεθεί αρκετές φορές στο στόχαστρο της Ασφάλειας και της αντιτρομοκρατικής. Σε μια από αυτές το 1986, γίνεται μια σκευωρία εναντίον της όταν συλλαμβάνεται να δίνει άσυλο στους δραπέτες Τεμπερεκίδη και Πετρόπουλο. Στο σπίτι της -χωρίς να παρίσταται η ίδια- βρίσκεται και μικρή ποσότητα ναρκωτικών κάτι που η ίδια αρνείται. Απειλείται με προφυλάκιση και γίνεται στα Προπύλαια συγκέντρωση συμπαράστασης με χιλιάδες κόσμου.
Η Κατερίνα Ιατροπούλου μπορεί να ήταν μικρόσωμη και λεπτοκαμωμένη, αλλά είχε μεγάλο εκτόπισμα με την παρουσία και τον λόγο της μέσα στις δικαστικές αίθουσες. Ένα ιδιαίτερο άτομο, μαχητική, και πάντα αντιστεκόμενη στις αυθαιρεσίες της εξουσίας. Το γραφείο της στην οδό Ναυαρίνου ήταν πάντα ανοιχτό, για όποιον ήθελε νομική αρωγή, συμβουλές, παράσταση στο δικαστήριο κ.α. Με τον ακέραιο χαρακτήρα της, με την μεγάλη και ανιδιοτελή προσφορά της, τις αμέτρητες παρουσίες της στα δικαστήρια, τα συνεχή δρομολόγια που έκανε στις φυλακές Κορυδαλλού, Αίγινας, Χαλκίδας. Ήταν πάντα στο πλευρό και στην υπεράσπιση κάθε "φτωχοδιάβολου" και κάθε διωκόμενου από την αστυνομική και δικαστική εξουσία. Θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν η προστάτης και η "αγία" των φυλακισμένων!
