Το 1987, στα πλαίσια των προσυνεδριακών διαδικασιών για το λεγόμενο αναρχικό συνέδριο του χρόνου αυτού, εμφανίστηκε ο Αναρχοκομμουνιστικός Πυρήνας Άνω Λιοσίων. Δεν ξέρουμε αν ο πυρήνας αυτός είχε εμφανιστεί πριν, ποια ήταν η δράση του και ήταν, πράγματι, αναρχοκομμουνιστικών τάσεων. Ο πυρήνας αυτός, αρχικά, εξέδωσε ένα μικρό φωτοτυπημένο δελτίο, την «Αυτόνομη Δράση», ενώ άρχισε να κυκλοφορεί διάφορες προκηρύξεις και αφίσες, αλλά, αργότερα, συνεργάστηκε στενά με ομάδα αναρχικών (αλλά όχι συγκεκριμένα αναρχικών κομμουνιστών) από τον Πειραιά σε μια βελτιωμένη έκδοση της «Αυτόνομης Δράσης» από την οποία εκδόθηκαν 5 τεύχη στο διάστημα 1988-1991, αλλά και σε διάφορες άλλες δραστηριότητες.
Στη συνέχεια παρατίθεται κείμενο που εκδόθηκε ως ξεχωριστή μπροσούρα την 1η Μάη του 1986 από την Κίνηση για τη Συγκρότηση Ένωσης Αναρχικών Εργατών. Δεν ξέρουμε όμως αν εκδόθηκε στην Αθήνα ή αλλού ούτε και την κατάληξη της Κίνησης αυτής, αν και δεν πρέπει να εκδόθηκε άλλο κείμενο από αυτήν. Το κείμενο είχε ως εξής:
"1η Μάη 1886-1986
ΕΝΑΣ ΑΙΩΝΑΣ ΜΙΣΘΩΤΗΣ ΣΚΛΑΒΙΑΣ
ΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ
ΕΝΩΣΗΣ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
«Λυπάμαι πολύ εξοχότατε που θα σας παρακαλέσω να με κρεμάσετε κι εμένα, αλλά είναι προτιμότερο να σκοτωθώ σε μια στιγμή παρά να πεθαίνω καθημερινά πόντο προς πόντο»
OSCAR NEEBE
Αναρχικός εργάτης, Σικάγο 1886
Για όσους δεν αρνήθηκαν να θυσιάσουν και τη ζωή τους ακόμα στον αγώνα για κοινωνική ισότητα και ελευθερία.
ΣΙΚΑΓΟ 1886 (Ιστορία)
Ιούνης 1884: Το συνδικάτο καπνεργατών του Σικάγο καλεί όλα τα συνδικάτα της πόλης να οργανώσουν ένα κεντρικό εργατικό συνδικάτο με καθαρά αγωνιστική πολιτική. Τέσσερα συνδικάτα απαντούν στο κάλεσμα και αποδέχονται την κοινή διακήρυξη:
«Όλη η γη αποτελεί κοινωνική κληρονομιά, ο πλούτος είναι δημιούργημα εργασίας, δεν μπορεί να υπάρχει καμιά αρμονία ανάμεσα στους εργάτες και το κεφάλαιο. Κάθε εργάτης οφείλει να αποσπαστεί από τα καπιταλιστικά πολιτικά κόμματα και να αφοσιωθεί στο συνδικάτο».
Απρίλης 1885: Στο κεντρικό εργατικό συνδικάτο συμμετέχουν 22 συνδικάτα. Διατηρούν επαφή με τη Διεθνή και αρχίζουν μια έντονη αγκιτάτσια για την καθιέρωση του 8ωρου. Δεν θεωρούν όμως σημαντική τη μείωση της εργάσιμης μέρας, αλλά τη δημιουργία κοινού εργατικού μετώπου και την πάλη των τάξεων.
Οκτώβρης 1885: Μετά από δήλωση του αναρχικού Σπάϊτζ κάνουν έκκληση στην εργατική τάξη να πάρει τα όπλα και να προβάλλει το μόνο αποτελεσματικό επιχείρημα: την επαναστατική βία..
Την 1η Μάη, γύρω στους 40.000 εργάτες κατεβαίνουν σε απεργία και σε τρεις μέρες φτάνουν τους 65.000 απεργούς. Η αστυνομία βρίσκεται σε επιφυλακή. Η απεργία παρουσιάζει απρόβλεπτη δύναμη και διάθεση αλληλεγγύης.
Δευτέρα 3 Μάη: η απεργία εξαπλώνεται τρομακτικά και η αστυνομία αρχίζει να διαλύει πορείες και συγκεντρώσεις. Μια επίθεση απεργών ενάντια στους απεργοσπάστες ενός εργοστασίου, φέρνει την αστυνομία που επιτίθεται και πυροβολεί τους απεργούς. 4 νεκροί, πολλοί τραυματίες. Κυκλοφορούν προκηρύξεις και καλούν τους εργάτες ν’ αντισταθούν στη βία της εξουσίας.
Τρίτη 4 Μάη: Η αστυνομία επιτίθεται ενάντια σε 3.000 απεργούς. Μια μεγάλη διαδήλωση προσπαθεί να διαλύσει η αστυνομία. Πέφτει μια βόμβα και τραυματίζει 66 αστυνομικούς. Απ’ αυτούς οι 7 πεθαίνουν. Η αστυνομία. πυροβολεί υστερικά στο πλήθος και τραυματίζει 200 εργάτες, αρχίζει πογκρόμ συλλήψεων (αναρχικών ιδιαίτερα που τους θεωρεί υποκινητές της εξέγερσης και υπαίτιους για την βομβιστική ενέργεια) και συλλαμβάνει τους Αναρχικούς επαναστάτες: Σπάιτζ, Φήλντεν, Στσουώμπ, Άντολφ Φίσερ, Τζωρτζ 'Ένγκελ, Λουΐς Λινγκ, Όσκαρ Νημπ κ.ά.
Μετά από μια άδικη δίκη, στις 11 Νοέμβρη 1887 κρεμάστηκαν 4 απ’ αυτούς. Δεν θέλησαν μια μετατροπή της ποινής αλλά ελευθερία ή θάνατο.
ΜΙΣΘΩΤΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Σήμερα εκατό ολόκληρα χρόνια από τότε εξακολουθούμε να ζούμε κάτω από την κυριαρχία της καπιταλιστικής παραγωγής.
Εξακολουθούμε να ζούμε σ’ έναν κόσμο που θα μπορούσε να ονομαστεί «εμπορευματικός κόσμος». Εξακολουθούμε να είμαστε το βασικότερο «εμπόρευμα» απ’ όλα τα εμπορεύματα. Το εμπόρευμα που παράγει κέρδος. Κι αυτή η σχέση πραγματοποιείται σήμερα με την αχαλίνωτη κατανάλωση στην οποία μας ωθεί το εκμεταλλευτικό σύστημα με αποτέλεσμα να καταναλώνουμε άχρηστα η επικίνδυνα πράγματα.
Οι χώροι εργασίας δεν είναι τίποτε άλλο από χώροι στους οποίους καταναλώνεται η εργατική μας δύναμη. Η εργατική μας δύναμη που έχει ήδη περάσει στην υπηρεσία του καπιταλιστή από τη στιγμή που περνάμε την πόρτα αυτών των χώρων. Έτσι, η εργατική μας δύναμη έχει χάσει κάθε δημιουργική ικανότητα μπαίνοντας στην υπηρεσία του καπιταλιστή που δεν τον ενδιαφέρει η κοινωνική ευημερία αλλά το κέρδος π.χ. της Πολεμικής Βιομηχανίας. Ο καπιταλιστής είναι που κατέχει το προϊόν της εργασίας μας ενώ εμείς είμαστε τελείως ξεκομμένοι απ’ αυτήν. Δηλαδή η εργατική δύναμη δεν είναι τίποτα άλλο από μια μορφή του κεφαλαίου και το κεφάλαιο δεν είναι τίποτα άλλο από μια μορφή συσσωρευμένης εργατικής δύναμης. Σε μας απομένουν τα λίγα ψίχουλα που ονομάζονται μισθός, ή αλλιώς τιμή της εργατικής δύναμης. Αυτή είναι η διαδικασία της αγοραπωλησίας που λέγεται, μισθωτή εργασία. Όσο λοιπόν θα υπάρχει κεφάλαιο θα υπάρχει και μισθωτή εργασία και όσο θα είμαστε υποχρεωμένοι να πουλάμε την ίδια μας τη ζωτικότητα και την δύναμη για εργασία στ’ αφεντικά τόσο θα στηρίζουμε αυτό το καθεστώς της σκλαβιάς που το μόνο που κάνει είναι να εξευτελίζει καθημερινά την ανθρώπινη υπόσταση και αξιοπρέπεια.
Βασικός θεσμός όμως πάνω στον οποίο στηρίζεται αυτή η σχέση είναι η ιδιοκτησία. Είτε είναι, ιδιωτική, είτε είναι κρατική, είναι ο βασικός όρος για την ύπαρξη της σημερινής οργάνωσης της οικονομίας που στηρίζεται, στην εκμετάλλευση της εργασίας απ’ αυτούς που κατέχουν τα μέσα παραγωγής.
ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΚΑΙ ΚΡΑΤΟΣ.
Το κράτος είναι. ένας πολιτικο-οικονομικός οργανισμός «μηχανιστικά» σταθεροποιημένος και συγκεντρωτικός και διευθύνεται από μια πολιτική κυβέρνηση και με την ύπαρξή του στηρίζει και καθαγιάζει το σύστημα της εκμετάλλευσης. Αυτός ως οργανισμός στηρίζεται από το κοινοβούλιο, τα δικαστήρια τις φυλακές, το στρατό, την αστυνομία, ένα σύνολο δηλαδή καταπιεστικών δεσμών που μόνος τους προορισμός είναι η επιβολή του νόμου. Του νόμου των αφεντικών. Του νόμου που καταστέλλει κάθε ελεύθερη δραστηριότητα που καταστέλλει την ταξική πάλη. Μοναδικός σκοπός των νόμων και θεσμών είναι να κρατήσουν όσο μπορούν τους εργάτες υποδουλωμένους στο ζυγό της μισθωτής εργασίας. Το κράτος δεν διστάζει, σε καμιά περίπτωση να επιβάλλει την εξουσία του (την κυριαρχία του σε κάθε εκδήλωση της ζωής) με την βία της θεσμοποιημένης τρομοκρατίας (αστυνομία, στρατός). Το κράτος λοιπόν, είναι μηχανισμός άρρηκτα δεμένος με τη μισθωτή εργασία και πρέπει να κτυπηθεί απ’ αυτούς που μάχονται εναντίον της.
Στις παλιότερες μορφές ανάπτυξης του κεφαλαίου (ιδιωτική οικονομία - ελεύθερο εμπόριο) η ιδιοκτήτρια τάξη είχε και την διεύθυνση της παραγωγικής διαδικασίας. Ο καπιταλιστής καθόριζε το τι και πόσο θα παράγει χωρίς καμία κεντρική παρέμβαση. Το κράτος περιοριζόταν στο να επιβάλλει το νόμο και την τάξη που θα στήριζε το κεφάλαιο. Σήμερα όμως με την ανάπτυξη των πολυεθνικών και με την τάση της παραγωγής να ξεπεράσει την κατανάλωση, καθίσταται ολοένα και πιο εμφανής η ανάγκη μιας κεντρικής διεύθυνσης της οικονομίας. Την διεύθυνση αυτή αναλαμβάνει το κράτος ελέγχοντας ολικά την κοινωνία και επεκτείνοντας την κυριαρχία του και στην παραγωγή.
Αυτή η τάση αναδιάρθρωσης της καπιταλιστικής παραγωγής, ακολουθεί τρία παράλληλα μοντέλα με συμβατικές ομοιότητες, αλλά και εξίσου σημαντικές διαφορές με κύριο χαρακτηριστικό όμως την διαιώνιση της εκμετάλλευσης:
1. Το μοντέλο της παρέμβασης του κράτους στην παραγωγή (κρατικός παρεμβατισμός - αναπτυγμένες χώρες).
2. Η συγχώνευση της ιδιοκτήτριας και της διευθύνουσας τάξης μέσα στο κράτος (κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός - τρίτος κόσμος)
3. Την κρατικοποίηση της παραγωγής (κρατικός καπιταλισμός - Ρωσία κ.ά.).
ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ
Από τις πρώτες κιόλας ταξικές συγκρούσεις, δυο ήταν τα βασικά ρεύματα μέσα στον συνδικαλισμό: Ο μεταρρυθμιστικός (ρεφορμιστικός) και ο επαναστατικός.
Ο ρεφορμιστικός δεν βλέπει το συνδικάτο σαν όργανο των εργατών για την επανάσταση αλλά στην καλύτερη περίπτωση σαν πολιτικό όργανο της πολιτικής οργάνωσης (του κόμματος) που προωθεί κατ’ αυτόν την αλλαγή (μαρξισμός-σοσιαλισμός). Αφαιρώντας λοιπόν από το συνδικάτο αυτό τον βασικό (κατά τη γνώμη μας) ιστορικό του ρόλο, το καθιστά ένα διαιτητικό μεσολαβητικό μηχανισμό, ένα τραστ που ρυθμίζει την τιμή και τις συνθήκες αγοραπωλησίας της εργατικής δύναμης. Αυτό έχει σαν συνέπεια στο μοντέλο οργάνωσης που προτείνει ο ρεφορμιστικός συνδικαλισμός, να μη δίνει κάποια αντι-ιεραρχική πλατφόρμα για το μέλλον αλλά να διατηρεί τις εξουσιαστικές (κατακόρυφες) οργανωτικές μορφές του καπιταλισμού.
Αυτές οι μορφές στηρίζονται στην ιεραρχία και στην αντιπροσώπευση. Στην έλλειψη κάθε αυτονομίας και στη συγκεντρωτική διαδικασία λήψης αποφάσεων απ’ την κορυφή. Ακόμα αυτές οι οργανωτικές μορφές καταργούν κάθε δικαιοδοσία των οργανώσεων της βάσης και τις καθιστούν φερέφωνα των αποφάσεων της κεντρικής διοίκησης. Η κεντρική διοίκηση αποφασίζει για εκτονωτικούς περιπάτους και προαναγγελλόμενες απεργίες - έτσι δεν κινδυνεύει η επιχείρηση - δίνοντας την ευχέρεια στ’ αφεντικά ν’ αποθηκεύσουν μεγάλες ποσότητες προϊόντων (στοκ). Στην σημερινή φάση ανάπτυξης του κεφαλαίου, σε πολλές περιπτώσεις ο ρεφορμιστικός συνδικαλισμός και τα θεσμοποιημένα συνδικάτα ενσωματώνονται στο κράτος αποτελώντας συστατικά του μέρη (ΣΥΝΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ, ελληνική πραγματικότητα).
Στην Ελλάδα μπορούμε να πούμε ότι δεν υπάρχει παράδοση επαναστατικού συνδικαλισμού. Το συνδικαλιστικό κίνημα. το μονοπωλούν οι εκάστοτε ρεφορμιστικές παρατάξεις (κυβερνητικές – μαρξιστικές). Το μοναδικό ουσιαστικά συνδικάτο (η Γ.Σ.Ε.Ε.) είναι ένας θεσμοποιημένος μηχανισμός-παρακλάδι, του Υπουργείου Εργασίας που καθορίζει τα πράγματα στον κόσμο της εργασίας μέσα από ένα παρασκηνιακό κλίμα. Οι επιμέρους κλαδικές, ομοιοεπαγγελματικές οργανώσεις δεν έχουν ουσιαστική πρόσβαση στους εργαζόμενους και. περιλαμβάνουν μόνον τα μέλη των τριών κύριων
παρατάξεων που δρουν σ’ αυτές (ΑΕΜ, ΕΣΑΚ-Σ, ΠΑΣΚΕ). Η όλη λειτουργία αυτών των οργανώσεων συνίσταται σ’ αυτή την διαδικασία: μια φορά το χρόνο η βάση καλείται να εκλέξει Δ.Σ. Από κει και πέρα αυτά αποφασίζουν και η βάση εκτελεί. Αυτά αποφασίζουν τις απεργίες και η βάση υπακούει. Όποτε αυτά κρίνουν αναγκαίο καλούν τη βάση σε συσκέψεις όπου τους εκθέτουν την πολιτική τους.
Αυτή η κατάσταση έχει οδηγήσει σε τέτοιο τέλμα το εργατικό κίνημα ώστε σχεδόν καμιά ουσιαστική σύγκρουση δεν έχει γίνει τα τελευταία χρόνια. Οι λίγες προσπάθειες άμεσης δράσης απ’ την πλευρά των εργατών χτυπιούνται με τη βία από το κράτος και τα ρεφορμιστικά σωματεία.
ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΣΗ
Αντίθετα από τον ρεφορμιστικό συνδικαλισμό, ο επαναστατικός εκφράζει την αντίληψη της αλλαγής της κοινωνίας μέσ’ από την κίνηση των επαναστατημένων μαζών. Κατά την άποψή μας, αυτή η αντίληψη δεν είναι απόρροια μιας επαναστατικής ιδεολογίας, αλλά ιστορική έκφραση της πάλης των τάξεων στο οργανωτικό πεδίο. Δηλαδή, ο επαναστατικός συνδικαλισμός δεν είναι μια θεωρία γεννημένη στα μυαλά κάποιων σοφών αλλά ένα επαναστατικό κίνημα γεννημένο από την πάλη των τάξεων.
Ο επαναστατικός συνδικαλισμός βασίζεται σε δύο πράγματα: α) στην άμεση δράση, β) στην αντιεξουσιαστική οργάνωση. Η άμεση δράση είναι η πρακτική που εξασκείται από την βάση των εργατών χωρίς μεσολάβηση διαιτητών και μεσαζόντων. Το κύριο στοιχείο της είναι η απ’ ευθείας σύγκρουση των εργατών με τ’ αφεντικά που οξύνει. τις αντιθέσεις, εξασκώντας επαναστατικούς τρόπους πάλης. Άγρια απεργία, σαμποτάζ στην παραγωγή κ.λπ. Αυτός ο τρόπος δράσης που χρησιμοποιεί ο επαναστατικός συνδικαλισμός έρχεται σε αντίθεση με τις ρεφορμιστικές μαλακίες περί διαιτησίας και του συνδικαλισμού των τριτοβάθμιων οργάνων. Ο επαναστατικός συνδικαλισμός σαν θεωρία οργάνωσης υποστηρίζει την οργάνωση των εργατών μέσα σε επίπεδα συνδικάτα που λειτουργούν βάσει των αρχών της αποκέντρωσης, της αυτονομίας, της ανακλητότητας, του πλουραλισμού.
Το επαναστατικό συνδικάτο είναι μια ομοσπονδία αυτόνομων οργανώσεων των εργατών στον τόπο παραγωγής. Αυτές οι οργανώσεις αποτελούν τις βασικές ελεύθερες δομές απ’ τις οποίες σχηματίζεται το επαναστατικό συνδικάτο. Η ελεύθερη συμμετοχή των εργαζομένων σ’ αυτά τα συμβούλια βάσης καταργεί το ρόλο του συνδικάτου σαν μεσολαβητή και τραστ της εργατικής δύναμης και το καθιστά όργανο των μαζών για την από κοινού εξάσκηση της άμεσης όρασης. Όλες οι αποφάσεις κατά συνέπεια παίρνονται από τη βάση μέσα σε συνελεύσεις των συμβουλίων βάσης και συγκεντρώνονται σε τακτικά και ευρύτερα επίπεδα από τους πάντα ανακλητούς και εναλλασσόμενους αντιπροσώπους.
Αυτό σημαίνει ότι όλες οι αρμοδιότητες στον επαναστατικό συνδικαλισμό είναι εκτελεστικές και ποτέ αποφασιστικές. Η μόνη που αποφασίζει είναι η βάση. Η λειτουργία του επαναστατικού συνδικαλισμού δεν βασίζεται στον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό αλλά στην άμεση δημοκρατία. Δηλαδή κάθε άποψη μπορεί και έχει το δικαίωμα να προπαγανδίζεται στο κοινωνικό πεδίο ανεξάρτητα αν είναι πλειοψηφία ή μειοψηφία.
Το επαναστατικό συνδικάτο λοιπόν είναι η ελεύθερη οργάνωση των μαζών στο χώρο παραγωγής. Είναι η φυσική οργάνωση των εργατών.
ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ - ΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙΣ - ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ
Για τον επαναστατικό συνδικαλισμό. δεν υπάρχουν αιτήματα, υπάρχουν απαιτήσεις. Σαν φυσική οργάνωση των εργατών έχει ένα διπλό προορισμό:
α) την προώθηση των κατακτήσεων των εργατών μέσα από την άμεση δράση και β) την προώθηση της ταξικής πάλης ενάντια στ’ αφεντικά, με τελικό στόχο την κατάργηση της μισθωτής εργασίας και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο καθώς και την ελεύθερη οργάνωση της κοινωνίας μέσω της γενικευμένης αυτοδιεύθυνσης. Συνδυάζει αυτούς τους δυο στόχους ώστε μέσα από την καθημερινή σύγκρουση στο χώρο της παραγωγής, να ξεκαθαρίζει όλο και περισσότερο η ανάγκη για την κοινωνική επανάσταση και την γενική αυτοδιεύθυνση.
Η αυτοδιεύθυνση της παραγωγής (και της ζωής) καταργεί την ιδιοποίηση της εργασίας και της δραστηριότητας των εργαζομένων από την ιδιοκτήτρια και διευθύνουσα τάξη χειραφετώντας έτσι την εργασία και καταστρέφοντας την ουσία του εμπορεύματος που αποτελεί την βάση των σημερινών διαχωρισμένων κοινωνικών σχέσεων.
Η υπό κοινού χρησιμοποίηση του κοινωνικού πλούτου χτυπά τις αλλοτριωμένες κοινωνικές σχέσεις φέρνοντας στη θέση του τις ελεύθερες σχέσεις των ανθρώπων.
Η μισθωτή εργασία σαν πρωταρχικό ανταλλακτικό «εμπόρευμα» παύει να υφίσταται, και. την θέση της παίρνει η ελεύθερη δημιουργία, που στηρίζεται, στην αρχή του «απ’ όλους για όλα».
Κατά συνέπεια, σ’ ένα τέτοιο σύστημα εργασίας η κατανάλωση θα είναι αυτή που θα καθορίζει την παραγωγή σε αντίθεση με το σημερινό εκμεταλλευτικό σύστημα που η παραγωγή καθορίζει την κατανάλωση. Δηλαδή, η παραγωγική διαδικασία θα κρίνεται. από τις ανάγκες των ανθρώπων. Η οργάνωση της ζωής θα διευθύνεται από τους ίδιους τους παραγωγούς και θα συντονίζεται από τα συμβούλια των παραγωγών.
Μ’ αυτή την οργάνωση ζωής όπου οι αποφάσεις παίρνονται από μας και για μας, το κράτος, ο στρατός, τα σύνορα, η αστυνομία, η πατρίδα, δεν έχουν λόγο ύπαρξης και γίνονται μουσειακά είδη.
Σήμερα που ο καπιταλισμός φτάνει στο σημείο έκρηξής του, η αυτοδιεύθυνση είναι η μόνη λύση.
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Στην Ελλάδα ο συνδικαλισμός έχει πέσει κυριολεκτικά σ’ ένα τέλμα με αποτέλεσμα οι εργάτες να περιορίζονται. στο φάντασμα του μεσολαβητικού συνδικαλισμού που διεξάγεται παρασκηνιακά στα σαλόνια από τα Δ.Σ. των ρεφορμιστικών συνδικαλιστικών οργανώσεων. Παράλληλα, το κεφάλαιο αναδιπλώθηκε ανακαινίζοντας και συμπληρώνοντας τα μέσα καταστολής του εργατικού κινήματος (απεργοσπαστικός μηχανισμός, εργατική νομοθεσία, ΜΑΤ, διώξεις συνδικαλιστών, μαζικές απολύσεις) με αποτέλεσμα μια ανοιχτή άμεση δράση στους τόπους δουλειάς να είναι αδύνατη. . .
Σ’ αυτή την κατάσταση, η μόνη λύση είναι η προώθηση επαναστατικών ομάδων μέσα στους τόπους παραγωγής που θα συσπειρώσουν τους επαναστάτες εργάτες και σαν στόχο τους θα έχουν την προώθηση της άμεσης δράσης.
Η δράση αυτών των ομάδων πιστεύουμε ότι θα συνίσταται στα εξής πράγματα: α) Κτύπημα του ρεφορμιστικού συνδικαλισμού, ξεσκέπασμα. των παζαριών με τ’ αφεντικά. Β) Προώθηση επαναστατικών μορφών δράσης, άγριες απεργίες-καταλήψεις-σαμποτάζ παραγωγής. γ) Προπαγάνδα για λήψη αποφάσεων απ’ τους ίδιους τους εργάτες μέσω γενικών συνελεύσεων και κτύπημα του πνεύματος της αντιπροσώπευσης.
Εδώ πρέπει να διευκρινίσουμε ότι σε καμία περίπτωση αυτές οι ομάδες δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τις πραγματικές οργανώσεις των εργατών στους χώρους παραγωγής. Αυτές οι ομάδες απ’ τον ίδιο τον καθορισμό της δράσης τους, είναι οι καταλύτες της ζύμωσης για την προώθηση της ταξικής πάλης δια μέσου της άμεσης δράσης.
- ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ
- ΚΑΤΩ Η ΜΙΣΘΩΤΗ ΕΡΓΑΣΙΑ
- ΖΗΤΩ ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ
- Η ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΤΑΦΟΣ ΤΩΝ ΚΑΠΙΤΑ-ΛΗΣΤΩΝ".
Η «ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ»
Το φθινόπωρο του 1987, συγκροτήθηκε μια νέα ομάδα από τους Κ.Κ. και Π.Π. (από τον Κολωνό, πρώην μέλη του «Διεθνιστή»), Κ.Καλ. και Δ.Τ. (από την Άνω Γλυφάδα, πρώην μέλος του «Διεθνιστή» ο δεύτερος), Χ.Σ.. (από το Γουδί, επίσης πρώην μέλος του «Διεθνιστή») και Δ.Φ. (από την Δραπετσώνα), η οποία, τον Απρίλιο του 1987, εξέδωσε το ένα και μοναδικό τεύχος του περιοδικού «Κομμουνιστική Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση».
Πριν εκδοθεί το περιοδικό, ο Χ.Σ. αποχώρησε από το εγχείρημα, επειδή από την Αναρχική Ομάδα «Διεθνιστής» οι σχέσεις του με τον Κ.Κ. δεν ήταν καθόλου καλές. Τον Απρίλιο του 1988 αποχώρησε αναγκαστικά και ο Δ.Τ., αλλά και η ομάδα δεν έκανε τίποτε απολύτως και διαλύθηκε αθόρυβα χωρίς, πέρα από το περιοδικό, να αφήσει κάτι πίσω της.
Πάντως, λίγο πριν εκδοθεί το περιοδικό ο Κ.Κ. απογοητευμένος από την αποτυχία του εγχειρήματος της Ένωσης Αναρχικών Αθήνας, έγραψε το παρακάτω κείμενο. Στο εν λόγω κείμενο εξιστορούνται τηλεγραφικά μεν ανάγλυφα δε οι συνθήκες κάτω από τις οποίες διεξήχθη το λεγόμενο «Συνέδριο» του 1987, πώς προήλθε η Ένωση Αναρχικών και σε τι ανάλωσε το χρόνο και τις όποιες δραστηριότητές της. Επίσης, μέσα από το κείμενο γίνεται προσπάθεια να μπουν νέες βάσεις, να γίνει μια νέα αρχή με τη νέα ομάδα-περιοδικό:
«Η ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΟΥ «ΧΩΡΟΥ», Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΓΟΝΙΜΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ...
Όλες οι πάγιες αδυναμίες και τ' αδιέξοδα του χώρου φάνηκαν μ' έντονο τρόπο στο περιβόητο Συνέδριο των Αναρχικών, που μερικοί από μας συμμετείχαν. Ο ηγετισμός, ο ανταγωνισμός, η απολιτικοποίηση, η έλλειψη οποιασδήποτε άποψης ή θέσης ή στάσης που ν' ανταποκρίνεται, έστω στο ελάχιστο, μεταξύ επαναστατών (ήταν τραγική η αδιαφορία, η διχόνοια, η έλλειψη επαφής κι επικοινωνίας) είχαν σαν συνέπεια την αποτυχία του Συνεδρίου και τον εκφυλισμό της Ένωσης. Στο Συνέδριο οι ηγέτες και ηγετίσκοι κάθε είδους, παλιοί και καινούργιοι (και ανερχόμενοι), επέβαλαν και πάλι τους όρους τους και προσπάθησαν να πάρουν με το μέρος τους όσους πιο πολλούς μπορούσαν. Ο κόσμος δεν αντέδρασε, αλλά συναίνεσε, είτε γιατί ήταν εξαρτημένοι άμεσα ή έμμεσα από κάποιους ηγέτες, είτε (και κυρίως γι’ αυτό) λόγω έλλειψης ανάλογων εμπειριών και συγκεκριμένης άποψης-θέσης ή ανικανότητας (λόγω απειρίας και αμάθειας) να κρατήσει μιά ενεργητική και κριτική στάση. Εξ' άλλου πιστεύουμε ότι ένα μέρος σημαντικό (εκτός απ’ αυτούς που αποχώρησαν) συναίνεσαν συνειδητά λόγω της επιθυμίας τους να προχωρήσουν στην υλοποίηση επιτέλους των οργανωτικών και κινηματικών επιδιώξεων ή ονείρων τους.
Στην Ένωση ο ηγετισμός (σε βαθμό νετσαγιεφισμού) κυριάρχησε, πνίγοντας κάθε γόνιμη πρόταση, κάθε αντίσταση, με τον έντεχνο πολιτικαντισμό, την λαϊκίστικη αντίληψη που τους διαπνέει (βλέπε: «Αναρχία») και την τρομοκρατία. Η αναβλητικότητα, η στασιμότητα, ο μαρασμός και η συρρίκνωση (ουσιαστική διάλυση) της Ένωσης είναι γεγονός. Οι επιλογές κάποιων «αλάθητων» και «έμπειρων» φαίνεται ότι τελικά κυριάρχησαν και ήταν το μόνο «πρόσωπο» της Ένωσης προς τον έξω κόσμο.
Η δυσαρέσκεια γι’ αυτή την κατάσταση στους κόλπους της Ένωσης οδήγησε και στην διάλυσή της. Αλλά και η όποια πόλωση που δημιουργήθηκε (αντιενωσιακοί κ.λπ.), είναι στείρα και τεχνητή χωρίς καμιά προοπτική, θέση ή πρόταση.
Εκ των πραγμάτων δηλαδή δεν μπορεί κανένας απ' τους δυο πόλους να επηρεάσει αποφασιστικά (ή μάλλον καθόλου) κάποιες καταστάσεις κι εξελίξεις, επειδή ακριβώς αναπαράγει την παλιά μιζέρια. Όλοι αυτοί, ανώνυμοι κι επώνυμοι, αρέσκονται άνετα στην στασιμότητα και την απάθειά τους, στο αδιέξοδο, στον ελιτισμό και στην γκετοποίησή τους. Ο «χώρος» λοιπόν και η Ένωση, ουσιαστικά διαλύθηκαν. Έχουν ξεπεραστεί κι απ' τους ίδιους τους αναρχικούς, όσους, παλιούς και νέους (με νέες αντιλήψεις), βλέπουν κριτικά την κατάσταση κι έχουν απεγκλωβιστεί, και φυσικά απ’ την ίδια την κοινωνία απ’ την οποία έχουν χάσει (οι «χωρικοί») σχεδόν κάθε επαφή μαζί της.
Η διάλυση λοιπόν του κατεστημένου χώρου μαζί με τις νέες απόψεις και αντιλήψεις (απ’ τα προσυνεδριακά ακόμα) που κερδίζουν έδαφος συνεχώς κι εκφράζονται με την ίδρυση νέων ομάδων, κινήσεων, διεύρυνση σχέσεων κι επικοινωνίας, είναι αυτές οι γόνιμες συνθήκες που θα διαλύσουν, πιστεύουμε και τυπικά, την Ένωση και τον αρτηριοσκληρωτικό «χώρο» και θα δώσουν την θέση τους σ' ένα νέο πραγματικά αναρχικό επαναστατικό κίνημα (αυτό εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό κι απ’ την δράση των πιο συνειδητοποιημένων κι έμπειρων αναρχικών επαναστατών).
Η κατάσταση διάλυσης που ακολούθησε το Συνέδριο και την ίδρυση της Ένωσης, καθώς ομάδες και στέκια διαλύονταν για να προσχωρήσουν κάποιοι ατομικά στην Ένωση και τελικά η διάλυση της τελευταίας, αντισταθμίστηκε και ξεπεράστηκε ακόμα, από μια γόνιμη κατάσταση δημιουργίας νέων ομάδων με άμεση και δημιουργική δράση, με ανοιχτή παρέμβαση στην κοινωνία (εργοστάσια, γειτονιές κ.λπ.), με πραγματικά νέες αντιλήψεις κι απόψεις. Παράλληλα πραγματοποιείται μια προσπάθεια και μια διαδικασία επικοινωνίας κι επαφής μεταξύ αυτών των νέων στοιχείων, σε μόνιμη βάση και με προοπτική την από κοινού δράση και παρέμβαση.
Αυτό που πρέπει, να επιδιωχτεί απ’ όλους, πιστεύουμε, για να πραγματοποιηθούν και να ολοκληρωθούν οι όποιες κινηματικές διαδικασίες και να συγκροτηθεί ένα αναρχικό κίνημα, είναι η προσπάθεια για μια θεωρητική συγκρότηση, για μια ανάλυση κι εκτίμηση της σημερινής κατάστασης (και κάθε συγκυρίας), η συστηματική άμεση δράση που θα στηρίζεται και στα δυο προηγούμενα στοιχεία, η διεύρυνση, η σύσφιξη, η επαναστατικοποίηση των σχέσεων, η αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια και η επικοινωνία μεταξύ ομάδων και συντρόφων-συντροφισσών.
Το περιοδικό μας, γέννημα-θρέμμα της παραπάνω κατάστασης, δίνει το κύριο βάρος της προσπάθειάς του στους στόχους που αναφέραμε, μέσα από συζητήσεις, επαφές, ζυμώσεις και παλεύουμε να διευρυνθεί και να διαμορφωθεί από την ουσιαστική κι ευρύτερη συμμετοχή όσο το δυνατόν περισσότερων αγωνιστών και αγωνιστριών. Να γίνει ένα ζωντανό βήμα διαφορετικών απόψεων και προτάσεων με σκοπό την κατάκτηση της ομοφωνίας και την προώθηση συγκεκριμένων μορφών και προοπτικών οργάνωσης και δράσης.
Υ.Γ. Κάθε κριτική, υπόδειξη, συμπλήρωση είναι ευπρόσδεκτη. ΕΙΝΑΙ ΑΡΧΗ ΜΑΣ.
Αθήνα, Γενάρης 1988
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ».
΄Όμως, παρά το φλογερό και επαναστατικό ύφος του κειμένου αυτού και παλιότερων γραπτών του, ο συγγραφέας του αφού πλανήθηκε για ένα διάστημα στο «χώρο», εξαφανίστηκε και στη συνέχεια κάποιοι ανέφεραν ότι προσχώρησε στο ΠΑΣΟΚ (άλλωστε, ο ίδιος είχε προϊστορία σε αυτά καθώς θήτευσε, εκτός από τους αναρχικούς, στην ΚΝΕ και στην παλιά ΟΣΕ – τώρα ΣΕΚ).
Η ομάδα-περιοδικό «Κομμουνιστική Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση» δεν συνέχισε την έκδοση άλλων τευχών ούτε και τη δράση της και διαλύθηκε πριν μπει το καλοκαίρι του 1988. Ο βασικότερος λόγος ήταν ότι δεν υπήρχε ιδεολογική ή άλλη συνοχή μεταξύ των μελών και η μεγάλη απόσταση των τόπων κατοικίας τους.
Από τους προαναφερθέντες αυτοί που συνέχισαν για αρκετά χρόνια την αναρχική δράση ήταν οι Δ.Φ. μέσα από τοπικές ομάδες του Πειραιά, ο Κ. Καλ. ο οποίος κυκλοφόρησε μια σειρά έντυπα («Διατάραξη Κοινής Ησυχίας», «Αυτοψία», «Ο Δαίμων του Τυπογραφείου» κ.ά. και έγινε ευρέως γνωστός μέσα από φυλακίσεις και απεργίες πείνας) και ο Δ.Τ. μέσα από το δελτίο πληροφόρησης «Ο Αναρχικός», την εφημερίδα «Η Ανταρσία των Αγγέλων» και μετέπειτα στο εξωτερικό.
Ο Δ.Τ. κυκλοφόρησε επίσης το ακόλουθο κείμενο για τα μπάχαλα και το αδιέξοδο το δημιουργήθηκε μετά απο πορεία αναρχικών σχετικά με την αθώωση του Αθ. Μελίστα, δολοφόνου του 15χρονου Μ. Καλτεζά, στα Εξλαρχεια:
"ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ 22 ΜΑΡΤΗ 1988
1. Η οργάνωση κι η εξέλιξη της συγκέντρωσης και πορείας για την δίκη του Μελίστα στις 22 Μάρτη λειτούργησε τόσο συναισθηματικά, όσο και νεκροφιλικά.
2. Συναισθηματικά γιατί ήταν αδύνατο να βρεθεί κάποιο χειροπιαστό περιεχόμενο, κάποιο πλαίσιο για την όλη εκδήλωση. Αυτό φάνηκε και από την ποιότητα της συζήτησης που έγινε για να οργανωθεί η συγκέντρωση και πορεία και από τα συνθήματα και το κλίμα που κυριάρχησε σ’ αυτήν. Τελικά είναι αναγκαίο να ξεκαθαριστεί τι πραγματικά επιδιώκουμε εμείς οι αναρχικοί. Μια κοινωνία χωρίς φυλακές ή μια κοινωνία με φυλακές για κάθε είδους Μελίστα. Κι αν τυχαίνει κι επιδιώκουμε το δεύτερο τότε, δυστυχώς, μπαίνει ένα νέο ερώτημα. Θέλουμε η προπαγάνδα μας να στραφεί ενάντια στους θεσμούς σαν σύνολο ή μόνο ενάντια σε μερικά πρόσωπα;
3. Νεκροφιλικά γιατί ξαφνικά ήρθε στο μυαλό ορισμένων ο νεκρός Καλτέζας και σκέφτηκαν ότι έπρεπε να δράσουν. Τότε υπάρχει ζήτημα αν είμαστε σε θέση να απαντάμε ή όχι στις δολοφονίες, στις διώξεις και στην καταστολή του κράτους με τον καθημερινό συνεχή αγώνα μας σε κάθε κοινωνικό χώρο, με την συνεχή προπαγάνδιση και το άπλωμα των ιδεών μας. Γιατί θα έπρεπε εκ των προτέρων να ξέρουμε ότι αφού διαλέξαμε έναν δρόμο αυτόν της κοινωνικής επανάστασης, θα έχουμε να αντιμετωπίζουμε πάντα τέτοιες αντίξοες καταστάσεις, τέτοια εμπόδια, που θα πρέπει να τα ξεπερνάμε με τον συνεχή αγώνα κι όχι με νεκροφιλίες κι ηρωποιήσεις. Οι νεκροί ας θάψουν τους νεκρούς τους σύντροφοι.
4. Το τι θα επακολουθούσε μετά την συγκέντρωση-πορεία το γνώριζαν ελάχιστοι (κι εκλεκτοί), που όχι μόνο δεν μπήκαν στον κόπο να ενημερώσουν και τους υπόλοιπους για τις προθέσεις τους, αλλά και τους οδήγησαν εκεί που τους οδήγησαν. Σε μια κατάληψη και μια σύγκρουση, όχι μόνο χωρίς περιεχόμενο, μα με αποτέλεσμα να συλληφθούν άδικα 5 σύντροφοι. Η συνέχεια του σεναρίου είναι γνωστή ήδη. Συζήτηση για συμπαράσταση, συγκέντρωση-πορεία, ενδεχόμενα νέες συγκρούσεις, νέες συλλήψεις κ.ο.κ. Μια άσκοπη, θλιβερή, ανούσια και μίζερη ανακύκλωση, που τα μόνα αποτελέσματα που φέρνει είναι το να δίνει προσχήματα από την μια στους κατασταλτικούς μηχανισμούς για να κατεβαίνουν πάνοπλοι στους δρόμους της Αθήνας και σαν στρατός κατοχής να αυθαιρετούν, να τρομοκρατούν και να συλλαμβάνουν και από την άλλη στον αστικό τύπο να μιλάει για νύχτες τρόμου με αναρχικούς και άλλα κουφά, συνεχίζοντας έτσι την χειραγώγηση της κοινής γνώμης με το οργανωμένο ψέμα σε όλο του το οργιαστικό μεγαλείο.
5. Αυτό που εμφανίζεται σαν άμεση αναγκαιότητα σ’ αυτές τις συνθήκες είναι από την μια το άμεσο και ριζικό ξεκαθάρισμα του χώρου από κάθε είδους ηγέτες κι ηγετίσκους και από την άλλη η διαδικασία απόδρασης από το ψέμμα, την μιζέρια, τα άλλοθι και τις νεκροφιλίες. Για να μην δοθεί άλλη διάσταση πλέον σε θεωρίες και πρακτικές που ως τώρα καταντούσαν θλιβερά ιδεολογίστικα και πρακτικίστικα θεάματα. Τα θεάματα κι οι εκτονώσεις ταιριάζουν στα ποδοσφαιρικά γήπεδα κι όχι στην αναρχική δράση. Αν πραγματικά υπάρχουν ελπίδες, αυτές βρίσκονται μόνο στον καθημερινό, συνεχή αγώνα, στο άπλωμα των αναρχικών ιδεών σε όλη την κοινωνία, στην επαναστατική σύγκρουση στους κοινωνικούς χώρους και χρόνους.
ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΠΑΛΕΨΤΕ ΓΙΑ ΕΝΑ ΓΝΗΣΙΟ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΙΚΟ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ. ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ.
24/3/1988
ΕΝΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ"
Τέλος, παρατίθεται ανακοίνωση-καταγγελία διαφόρων ομάδων για την επίθεση "αγνώστων" (κατά πολλούς γνωστών του "χώρου") στο βιβλιοπωλείο "Ελεύθερος Τύπος":
"ΜΙΚΡΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΔΗΜΟΣΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
Νομίζουμε ότι η πολυφωνία αποτελεί το κυριώτερο συστατικό του χώρου με τον οποίο συναναστρεφόμαστε.
Πιστεύουμε ότι η σιωπή, μπρος στην καταπάτηση κάθε δικαιώματος έκφρασης και αυτενέργειας, αποτελεί συνενοχή, οι λευκές κηλίδες της σιωπής αναδύουν την δυσοσμία των πιο αποτροπιαστικών από τις παραδόσεις των σταλινικών εκκαθαρίσεων.
Πιστεύουμε ότι σ’ αυτούς που ενεργά συντρέχουν σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις, τους αρμόζει σαν απάντηση όλο το ποσοστό βίας των ανθρώπων που απαιτούν να σκέφτονται, να μιλάνε, και να διαδίδουν το λόγο τους ελεύθερα.
Επιδιώκουμε την ελευθερία του λόγου και της δράσης από όλους και για όλα, σε μια διαδικασία αυτοσεβασμού, αλληλοσεβασμού και αναγνώρισης κάθε ετερότητας. Απαιτούμε την αναγνώριση αυτού του δικαιώματος έκφρασης, λόγου, και επικοινωνίας για όλη την κοινωνία.
Ντρεπόμαστε για την μικροπολιτική ανεκτικότητα διαφόρων αντιεξουσιαστών και αναρχικών συντρόφων, την στιγμή που οι παραδόσεις μας δεν έχουν τίποτε άλλο να δείξουν, πέρα από λεκέδες αίματος σε τυπογραφικές σελίδες χυμένο από τους συντρόφους μας όλων των εποχών. Δεν είμαστε εμείς αυτοί που ποτέ σιώπησαν ή που αρμόζει να σιωπούν.
Δε ντρεπόμαστε για το ότι παραδεχόμστε ότι δεν κατέχουμε τους θησαυρούς οποιασδήπτε απόλυτης αλήθειας.
“Παρ’ όλα αυτά, κανένας από μας δεν σκέφτηκε ποτέ να σταματήσει τον κύριο Μαρξ και τους φανατικούς συντρόφους του να προπαγανδίζουν τις ιδέες τους μέσα στη ένωσή μας. Αν κάναμε έτσι, θα παραβιάζαμε τον θεμελιώδη κανόνα μας, ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΜΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΏΝ ΙΔΕΩΝ.
Η Διεθνής δεν επιτρέπει σε κανένα λογοκριτή και καμιά απόλυτη αλήθεια, στ’ όνομα της οποίας μπορεί να επιβληθεί η λογοκρισία”.
Μ. Μπακούνιν
Όχι στη μερικότητα της βίας
Ναι στην πολυφωνία των αισθήσεων, του λόγου, των απολαύσεων και όλων των ανθρώπινων ιδιαιτεροτήτων και αδυναμιών.
ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ ΠΑΤΗΣΙΩΝ
ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΕΝΑΛ. ΟΜΑΔΑ Κ. ΠΑΤΗΣΙΩΝ
ΟΜΑΔΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΣΤΕΚΙΟΥ ΤΟΥ Ν. ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ
ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ “Ο ΣΠΑΣΤΗΣ”
ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΌ “ΑΝΑΡΧΟΣ”
ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ “ΤΟ ΚΡΑΚ”".
