Επιδή σαν και σας πιστέβω ότι επίγη η οργάνωση του ονομαζώμενου «χώρου» δηλαδή του αληθινού επαναστατικού κινήματος τόσο στην Ελλάδα όσο κι αλλού κι επιδή βλέπω σαν θετικό βήμα την πρότασή σας σχετικά με το καταστατικό του «χώρου» θεώρησα καλό το να σας γράψω τις δικές μου απόψεις πάνω στο τόσο καυτό ζήτημα της οργάνωσής μας ζήτημα πούχη αποδιχθή πολύ καθοριστικό, απ’ ότι γνωρίζω απ’ τη πείρα μου βέβαια. Η επεβασή σας για την οργάνωση του «χώρου» είναι ένα γεγονός πολύ ενθαρυντικό για μένα κι εύχομαι και προσπαθώ να κατάληξη σ’ επιτιχία, αλλά σας το τονίζω (απροκάλυπτα κι ευθύς εξαρχής) ότι κατά την γνώμη μου αυτή η προσπάθεια δεν θα καρποφορήση αν δεν πάψη νάναι απλώς μια πρόταση.
Ουσιαστικά αυτή η πρόταση (αν και δε νομίζω να καθορίστικε με σαφήνεια ποτέ πριν) υπάρχη εδώ και πολύ καιρό στην Ελλάδα αλλά κείνο που λίπη είναι η οργάνωση του αληθινού ανατρεπτικού κινήματος, και το ουσιαστικό βήμα πιστέβω ότι είναι η συγκρότηση της οργάνωσης του κινήματος κι όχι μόνο η πρόταση για αυτή τη συγκρότηση.
Βέβαια θα ισχυριστήται ότι επιθυμήται να συβάλεται στο να αυτοργανωθή μόνος του ο χώρος κλπ. αλλ’ εγώ πιστέβω ότι σε πολλές περιπτώσεις για να γίνη η οργάνωση ενός επαναστατικού κινήματος απαιτήται μια ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ προτωβουλία που δεν είναι απαραίτητο νάναι πλειοψιφία αυτοί που θα την κάνουν (κι η περίπτωση του Νοτιοουκρανικού Αγροτικού επαναστατικού κινήματος του 1918-21 είναι νομίζω πολύ ενδικτική σχετικά μ’ αυτό, γιατί είναι γενικά γνωστό ότι το κίνημα αυτό συγκροτήθηκε και διατηρήθηκε χάρι σε δυο - τρεις αναρχικές μικρομάδες).
Κατά τη γνώμη μου αν παρουσιάζατε την οργανωτική και καταστατική πρότασή σας ενώ θάχατε ήδη συγκροτήση μια οργάνωση ή ομοσπονδία κλπ. με την οποία θα μπορούσαν να συνδεθούν οι διάφορες ομάδες κι οι διάφοροι ενδιαφερόμενοι τότε πολύ γρήγορα πιστέβω ότι θα βλέπαται τα θετικά αποτελέσματα αυτού του εγχιρηματός σας μια κι όπως κι εσείς γνωρίζεται στον Ελληνικό ανατρεπτικό χώρο υπάρχουν σήμερα αρκετές μικρομάδες και πολλά άτομα που πολύ δυστιχώς δεν αυτοργανόνονταν, κι ουσιαστικά περιμένουν απ’ άλλους να λυθή το πρόβλημα της οργάνωσης. Αν λοιπόν αφεθούν ν’ αυτοργανωθούν μόνοι τους όλοι αυτοί πιστέβω ότι ποτέ δεν πρόκειται να το κάνουν, ότι θα παραμείνουν για πάντα προσκολιμένοι στις υπεραυθορμητιστικές τους ιδεολογίες (αυταπάτες) κι έτσι θάναι για πάντα ανίκανοι να προσφέρουν κάτι το, ουσιαστικά, θετικό στην υπόθεση της ανατροπής του υπάρχοντος καθεστώτος, κι ελπίζω νάχεται διαπιστώση και σεις ότι τόσο στη Γαλλία του 68 όσο και στην Πορτογαλία του 74 αυτό αποδίχθηκε φανερά. Πρέπει λοιπόν κάπιος ν’ αναλάβη την προτωβουλία να φτιάξη και τον τίτλο της οργάνωσης αυτού του ανοργάνωτου ανατρεπτικού χώρου, και το καταστατικό αυτής της οργάνωσης, γιατί αυτή η πράξη είναι κατά τη γνώμη μου, ο σπινθήρας που χριάζεται για ν’ ανάψει μια φωτιά για την οποία οι καύσιμες ύλες ήδη υπάρχουν άφθονες.
Βέβαια το καταστατικό αυτής της οργάνωσης πρέπει νάναι τέτιο ώστε να δυσκολεύη, και να κάνη αδύνατη τέλος την γραφιοκρατικοποίηση κι ιεράρχιση της οργάνωσης, κυρίως με το να παροτρύνη τα μέλλη της οργάνωσης ν’ αναπτύξουν την επαναστατική τους συνίδιση καθώς και τα κριτήρια τους, μια κι όπως σωστά τονίζεται στο τέλος της πρότασης σας ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΗΡΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΝΙΔΗΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΈΝΩΝ Σ’ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΗ ΒΑΣΗ.
Αν όμως νομίζεται πως, το να φτιάξται μόνοι σας τον τίτλο, το καταστατικό, τη δομή κλπ. της οργάνωσης, είναι λίγο πολύ δεσποτικό και γραφειοκρατικό, (κατά τη γνώμη μου όπως προανάφερα δεν είναι) τότε δεν έχεται παρά να προτείνεται ένα Συνέδριο, οπού θα παρουσιασθούν οι διάφορες γνώμες σχετικά με τ’ οργανοτικό, και που πιστέβω ότι θάχη ένα ευτυχές αποτέλεσμα, δηλαδή τη συγκρότηση μιας οργάνωσης και τα χαρακτηριστικά τις θάναι αποτέλεσμα της συφωνίας της πλειοψιφίας του χώρου (μια κι η ομοφωνία αποκλίεται, ευθύς εξ’ αρχής, στο χώρο σχετικά μ’ αυτό). Αν λοιπόν διατάζεται να αναγγύλεται μόνοι σας τον τίτλο, την τοποθέτιση, το κατα-στατικό κλπ. της οργάνωσης ενός χώρου που ήδη υπάρχη ανοργάνωτος, τότε δεν έχεται παρά να προωθήσεται την ιδέα του ιδρυτικού συνεδρίου της οργάνωσης του «χώρου», αν θέλεται να προσφέρεται, κατά τη γνώμη μου, στο ελληνικό Ανατρεπτικό κίνημα αυτό πούχη περισσότερο ανάγκη δηλαδή την οργάνωση.
Κατά τη γνώμη μου η οργάνωση των επαναστατικών, συνιδητά, ατόμων πρέπει νάχη τ’ όνομα Αντεξουσιαστική Σοσιαλιστική Ομοσπονδία, κι η οργάνωση της εξεγερμένης Νεολαίας, των καταπιεσμένων μοιονοτήτων, των εργαζομένων κλπ. πρέπει νάχη τον τίτλο της ΑΥΤΟΝΟΜΙΣΤΙΚΗΣ ένωσης πχ της νεολαίας, των εργαζομένων κλπ, και πρέπει να στηθούν το συντομότερο δυνατό αυτές οι οργανώσεις γιατί ήδη είναι πολύς ο καιρός που απουσιάζουν νομίζω.
Σας τα γράφω όλα αυτά γιατί σας θεωρώ πρόθυμους κι ικανούς για αυτό το έργο που δυστιχώς ούτε κι εγώ δεν μπορώ να επιτελέσω, όχι λόγω έλειψης ιδεών και προτάσεων όπως βλέπεται, αλλά λόγω έλειψης συνεργατών κι επιροής, εμπόδια που δεν είναι καθόλου ασυνίθιστα στους Αντεξουσιαστές προλεταρίους, ιδυκά της Βορείου Ελλάδος όπου μένω. Στο μέτρο που μπορώ προσπαθώ και γω λοιπόν για την οργάνωση του Ανατρεπτικού Ελληνικού Χώρου γιατί ξέρω καλά το πόσο ολέθριο είναι για αυτό το χώρο το να μένη ανοργάνωτος, παρόλο που μάλον είναι αναπόφεχτο η οργάνωση να παρουσιάση τα προβλήματα της ιεράρχισης και γραφιοκρατικοπίησης, προβλήματα που όμως ξεπερνιούνται μόνο με την συνιδητή αντιμετόπιση τους που μόνο μέσα στα πλαίσια ενός οργανομένου κινήματος μπορή να γίνη, κι όχι με την αναβολή αυτής της αντιμετόπισης ή με την άρνηση της ύπαρξης αυτού του προβλήματος που γίνεται ή με την άρνιση οπωσδήποτε οργάνωσης, ή και ακόμα χειρότερα με την ψευδαίσθηση ότι η ιεράρχιση κι η ολιγαρχία δεν υπάρχουν εκεί που το κίνημα είναι ανοργάνωτο.
Εξάλου οι μανιακοί υπεραυθορμητιστές του ανατρεπτικού χώρου αποδικνύονται στο τέλος ή τα πιο καλά σκλαβάκια ή οι πιο άκαπτοι Γραφειοκράτες όταν οργανόνωνται κάπου, αρκετοί τέτιοι μαλάκες που γνωρίζω ενώ παλιά υποστήριζαν αυτές τις αστήριχτες θέσεις σήμερα είναι οι καλίτεροι κνιτοκουκουέδες, Εξάλου κι οι Σουρεαλιστές δεν προσχωρήσαν τελικά στον Σταλινικό Στρατονισμό εκπλήσοντας όσους δεν τους ξέραν κατά βάθος, ή μήπως οι «Αναρχοαυτόνομοι» δεν δίξαν φανερά στην πορεία των καταλήψεων ότι το πρόβλημα της ολιγαρχίας υπάρχη στις ομάδες τους ουσιαστικά χάρι στην θεληματική αγνόηση του προβλήματος, αγνόηση που αν δεν υπήρχε τότε ο χώρος αυτός θάταν οργανομένος και για αυτό δραστήριος ενάντια σ’ αυτόν τον κίνδυνο. Ας μη φοβομασται τις λέξεις, κι ας μην έχουμε αυταπάτες λοιπόν, ας καταλάβουμε (όλοι εμείς που αισθανόμασται την αναγκαιότητα της οργάνωσης του Ανατρεπτικού Χώρου) ότι σε μας πέφτη η ευθύνη της προτωβουλίας για αυτή την οργάνωση, εγώ έκανα τις προτάσεις μου αν εσείς πιστέβεται ότι πρέπει να γίνη τίποτ’ άλλο τότε δεν έχεται παρά να το κάνεται, δυνατότητα συνεργασίας μεταξύ μας υπάρχη μόνο αν αποφασίσται να συγκαλέσεται αυτό το συνέδριο που προανάφερα και στο οποίο ή θα προσπαθήσω πάση θυσία να παρεβρεθώ ή θα σας στείλω γραπτές τις απόψεις μου σχετικά μ’ όλα τα προαναφερόμενα θέματα.
ΕΝΑΣ ΑΝΤΕΞΟΥΣΙΑΣΤΗΣ ΕΡΓΑΤΗΣ σίγουρος ότι εκφράζη τη γνώμη των εργαζομένων σχετικά με την οργάνωση του, συνιδητά, ανατρεπτικού χώρου.
Παράκληση: Αν σας είναι δυνατόν φροντίσται ώστε τα «Τεκμήρια» νάρχονται κανονικά στα Βιβλιοπολεία της Θεσ/νίκης γιατί αυτά αργούν πολύ να εφανισθούν, το 7ο τεύχος κυκλοφόρησε στη Θεσ/νίκη γύρω στα Μέσα Μαΐου ενώ το 8ο τεύχος πιος ξέρη πότε θα εμφανισθή και το λέω αυτό γιατί πιστέβω ότι αυτό το έντυπο πρέπει να κυκλοφορή στα βιβλιοπολεία, κι όχι να περιορίζεται σ’ ένα στενό κύκλο συνδρομητών.
* Το κείμενο αυτό εν είδει επιστολής δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Τεκμήρια» (Δίμηνη ιστορικο-πολιτική επιθεώρηση ντοκουμέντων, ερευνών και μελετών της ριζοσπαστικής θεωρίας και πράξης για την Αυτονομία), έτος 3, τεύχος 8, Οκτώβρης-Νοέμβρης 1982, σελ. 4-6. Διατηρείται η ορθογραφία με την οποία τη δημοσίευσε το περιοδικό, αλλά δεν διατηρείται η ανυπαρξία των σημείων τονισμού.
**Είχε δημοσιευτεί και στο http://www.anarkismo.net/article/5221
