Όταν στις ειδήσεις γίνεται λόγος για κοινωνική αντίσταση, ακούμε πάντα ότι όλα αυτά είναι «αναρχία». Τι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά τη στιγμή που λέμε ότι είμαστε αναρχικοί; Χάος και τρόμος; Αναρχία σημαίνει απουσία κυβέρνησης, όπως ακριβώς μοναρχία σημαίνει κυβέρνηση εξηγεί ο Wes.
Σε χώρες όπως η Σομαλία και το Αφγανιστάν το πρόβλημα δεν είναι η απουσία κυβερνητών, αλλά η ύπαρξη πάρα πολλών κυβερνητών. Η βία και το χάος είναι προϊόν των πολέμαρχων, ο καθένας από τους οποίους προσπαθεί, ως εξουσιαστής, να αποσπάσει όσο το δυνατόν περισσότερη εξουσία. Οι αναρχικοί, αυτοί που πιστεύουν σε μια κοινωνία χωρίς κυβερνήτες, δεν μπορούν ενδεχομένως να υποστηρίξουν το χάος, επειδή το χάος και η αναταραχή αναπαράγουν τον απολυταρχισμό (εξουσιασμό).
Ο σημαντικός Ιταλός αναρχικός Errico Malatesta, επισήμανε αρκετό καιρό πριν ότι: «εκτός από την ωμή βία» η προέλευση και η αιτιολόγηση της εξουσίας βρίσκονται στην κοινωνική αποδιοργάνωση. Όταν μια κοινότητα έχει ανάγκες και τα μέλη της δεν ξέρουν πώς να οργανωθούν αυθόρμητα για να τις εκπληρώσουν, τότε μια εξουσία ικανοποιεί αυτές τις ανάγκες με τη χρησιμοποίηση όλων των υπηρεσιών της, κατευθύνοντάς τις και, επίσης, επιβαλλόμενη η ίδια, ρίχνοντας τη σκιά της παντού. Έτσι, όσο λιγότερο οργανωμένοι είμαστε τόσο πιο επιρρεπείς είμαστε στην επιβολή μερικών ατόμων σε βάρος μας. Η οργάνωση, μακριά από το να δημιουργεί εξουσία, είναι η μόνη θεραπεία για το πρόβλημα αυτό και το μόνο μέσο που μπορεί να χρησιμοποιήσει ο καθένας μας ώστε να πάρει ενεργό και συνειδητό μέρος στη συλλογική εργασία, παύοντας να είναι παθητικό όργανο στα χέρια των όποιων ηγετών.
Το ζήτημα δεν είναι τάξη εναντίον αταξίας, αλλά τι είδους τάξη θέλουμε και πώς μπορούμε να οργανωθούμε για να την εξασφαλίσουμε. Γι’ αυτό έχει σημασία να κατανοήσουμε ότι οι κυβερνήτες χειρίζονται με κυνικό τρόπο την πλεονεκτική τους δημοκρατία και να προσπαθήσουμε μια κυβέρνηση των ανθρώπων. Εάν οι άνθρωποι κυβερνούν τότε δεν υπάρχει χώρος για καμιά άρχουσα τάξη. Ενώ είναι βεβαίως προτιμητέο να υπάρξει κάποιος βαθμός επιλογής σχετικά με το ποιος κυβερνά, εντούτοις δεν είναι το ίδιο με το να έχουμε τον έλεγχο της ίδιας μας της ζωής. Πραγματική δημοκρατία σημαίνει άμεσα δημοκρατικές συνελεύσεις στις κοινότητές μας και στους εργασιακούς μας χώρους, οι οποίοι συνενώνονται έπειτα σε ομοσπονδίες, δεδομένου ότι ο συντονισμός είναι απόλυτα αναγκαίος. Δεν είναι αρκετό να έχουμε χαρτιά που να λένε ότι οι άνθρωποι κυβερνούν. Η αληθινή δημοκρατία είναι κάτι που πρέπει να το ζούμε σε καθημερινή βάση.
Για να έχουμε μια τέτοια πραγματική, ζώσα ελευθερία, πρέπει να ελέγχουμε τη ζωή μας, όλοι μαζί με τους συμπολίτες μας. Εάν πρόκειται να έχουμε μια κοινωνία χωρίς κυβερνήτες, τότε δεν μπορούμε ενδεχομένως να σταματήσουμε στην αντίσταση μόνο στην πολιτική άρχουσα τάξη. Αυτό που ζούμε είναι σημαντικότερο απ’ αυτό που είναι γραμμένο σ’ ένα κομμάτι χαρτί και η πραγματικότητα είναι ότι οι πολέμαρχοι της οικονομίας ελέγχουν τη ζωή μας στους χώρους εργασίας και στις κοινότητές μας. Αντιτασσόμαστε στις κυβερνήσεις, αλλά αυτές πρέπει τουλάχιστον να προσποιούνται ότι είναι υπεύθυνες προς εμάς. Άνθρωποι όπως ο Stephan Harper είναι διατεθειμένοι να κυβερνήσουν πίσω από την πλάτη μας, για να μην μας δοθεί περισσότερος έλεγχος στη ζωή μας, την εργασία ή την κοινότητά μας, αλλά για να εγκατασταθούν γιγαντιαίες επιχειρήσεις στις πλάτες μας, οι οποίες δεν προσποιούνται καν ότι είναι δημοκρατικές.
Η αντίθεσή τους στην εξουσία του κράτους είναι η αντίθεση του πολέμαρχου, ο οποίος θέλει την εξουσία για να εξουσιάζει και να εκμεταλλεύεται. Και αυτό θέλουν, επίσης, περισσότερη αστυνομία και φυλακές και λιγότερα δικαιώματα για μας, όταν μιλούν για λιγότερο κράτος. Είναι συνήθως αρκετά καλοί στο να αποκρύπτουν τι πραγματικά θέλουν, αλλά κατά περιόδους παρεκκλίνουν, όπως είπε ο Conrad Black: «δεν προετοιμάζομαι για να κάνω αναπαράσταση της αποποίησης των δικαιωμάτων της αριστοκρατίας από τη Γαλλική Επανάσταση». Τέτοιοι είναι πράγματι και έτσι μας αντιμετωπίζουν.
Γι’ αυτό είμαστε αναρχικοί κομμουνιστές. Καπιταλισμός είναι μόνο η ελευθερία του ισχυρού να καταπιέζει τους υπόλοιπους. Ο σοσιαλισμός ήταν πάντα η αντίσταση στην τυραννία της τάξης των αφεντικών, αλλά ο σκοπός μας δεν εκπληρώνεται εάν θέσουμε την εξουσία στα χέρια του οποιουδήποτε κράτους. Η επιλογή μεταξύ των πολέμαρχων της οικονομίας (δηλαδή των αφεντικών) ή μιας πολιτικής άρχουσας τάξης (δηλαδή των πολιτικών) είναι ψεύτικη. Εμείς λέμε ότι δεν θέλουμε κανέναν απ’ αυτούς, θέλουμε ελευθερία. Και μπορούμε να την εξασφαλίσουμε μόνο με την οργάνωση, με την οικοδόμηση της ικανότητάς μας για αυτοκυβέρνηση, μέσω των ομοσπονδιακά συνενωμένων άμεσων δημοκρατικών συνελεύσεών μας, των αυτόνομων οργανώσεών μας.
* Δημοσιεύτηκε στο 1ο τεύχος του περιοδικού «Linchpin», οργάνου της νέας αναρχοκομμουνιστικής ομοσπονδίας του Καναδά «CommonCause» («Κοινή Υπόθεση»). Ηλεκτρονικά δημοσιεύτηκε στο www.anarkismo.net και στο A-Infos. Ελληνική μετάφραση «ούτε θεός-ούτε αφέντης», αρχές Δεκέμβρη 2007.
