[...] Η αληθινή αγάπη, η έκφραση μιας αμοιβαίας και εξίσου αισθητής ανάγκης, μπορεί να υπάρχει μόνο μεταξύ ίσων. Η αγάπη του ανώτερου για τον κατώτερο είναι καταπίεση, εξάλειψη, περιφρόνηση, εγωισμός, αλαζονεία και ματαιοδοξία, που θριαμβεύουν μέσα σε ένα αίσθημα μεγαλείου, βασισμένο στην ταπείνωση του άλλου μέρους. Και η αγάπη του ανώτερου από τον κατώτερο είναι ταπείνωση, οι φόβοι και οι ελπίδες ενός δούλου που περιμένει από τον αφέντη του είτε την ευτυχία είτε τη δυστυχία.
Ο χαρακτήρας της λεγόμενης αγάπης του Θεού για τους ανθρώπους είναι δεσποτισμός από τη μεριά του ενός και δουλεία από την πλευρά των άλλων.
Τι σημαίνουν αυτές οι λέξεις: να αγαπάς τους ανθρώπους και να τους κάνεις καλό για την αγάπη του Θεού; [...] Ο αληθινός χαρακτήρας αυτού που οι ειλικρινείς λάτρεις του Θεού αποκαλούν αγάπη για τους ανθρώπους δεν είναι τόσο πολύ αφοσίωση εκ μέρους εκείνων που αγαπούν όσο εξαναγκαστική θυσία εκείνων που είναι αντικείμενα ή μάλλον θύματα της αγάπης αυτής. Δεν είναι η χειραφέτησή τους, είναι η υποδούλωση τους για τη μεγαλύτερη αγάπη του Θεού.
[...] Το να αγαπάμε τους ανθρώπους σύμφωνα με όσα λέει ο Θεός σημαίνει να αγαπάμε την υποδούλωσή τους. Εγώ όντας άτομο αθάνατο και ολοκληρωμένο χάρη στο Θεό, δεν έχω ανάγκη κανέναν άνθρωπο για να κάνω πληρέστερη την ευδαιμονία της πνευματικής και ηθικής μου ύπαρξης, αλλά διατηρώ τη σχέση μου με αυτούς απλώς για να υπακούσω το Θεό, αγαπώντας τους για την αγάπη του Θεού και φερόμενος σε αυτούς όπως λέει και ο Θεός, θέλω να είναι δούλοι του Θεού όπως και εγώ. Επομένως αν θέλει ο ανώτατος κύριος να με εκλέξει για να υπερισχύσει η άγια θέληση του πάνω στη γη, πρόθυμα θα υποχρεώσω τους άλλους ανθρώπους να υπακούσουν με τη βία.
[...] Είναι φανερό ότι όσο θα έχουμε όσο θα έχουμε ένα αφέντη στον ουρανό, θα είμαστε δούλοι στη Γη. Το λογικό και η βούληση μας θα εκμηδενίζονται από αυτά. Όσο πιστεύουμε ότι του οφείλουμε απόλυτη υπακοή -και απέναντι στο Θεό δεν είναι δυνατό κανένα άλλο είδος υπακοής- θα πρέπει υποχρεωτικά να υποτασσόμαστε παθητικά και δίχως να ασκούμε καμία κριτική στην άγια εξουσία που έχουν οι μεσολαβητές και οι εκλεκτοί του: Μεσσίες, προφήτες, θεόπνευστοι νομοθέτες, αυτοκράτορες, βασιλιάδες και όλοι οι ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι και υπουργοί, καθαγιασμένοι εκπρόσωποι των δύο μεγάλων θεσμών που μας τους επιβάλλουν λες και τους έχει εγκαθιδρύσει ο Θεός ο ίδιος για να κυβερνά τους ανθρώπους: της Εκκλησίας και του κράτους.
Κάθε εξουσία κοσμική ή ανθρώπινη απορρέει απευθείας από την πνευματική ή θεϊκή εξουσία. Η εξουσία όμως είναι άρνηση της ελευθερίας. Ο Θεός, ή μάλλον το πλάσμα φαντασίας που λέγεται θεός, είναι κατά συνέπεια ο καθαγιασμός και το πνευματικό και ηθικό αίτιο όλων των υποδουλώσεων πάνω στη γη. Η ελευθερία των ανθρώπων δεν θα είναι ποτέ ολόπλευρη παρά μόνο αφού ο άνθρωπος θα έχει εκμηδενίσει ολωσδιόλου το αποτρόπαιο πλάσμα της φαντασίας ενός ουράνιου κυρίου και αφέντη.
