Συνέντευξη του Αυτολεξεί με δύο αναρχικούς από την ανατολική Ουκρανία. Οι ίδιοι δραστηριοποιήθηκαν πολιτικά για δεκαετίες στην ανατολική Ουκρανία μέχρι και πριν από την εισβολή του 2014 – όπου κατέρρευσε η δυνατότητα κάθε αδιαμεσολάβητης πολιτικής δράσης. Είναι κι οι δυο τους, αυτό που πολλοί συνηθίζουν να ονομάζουν απλοϊκά «ρωσόφωνοι» πολίτες της Ουκρανίας. Αφορμή της συνέντευξής μας αποτέλεσε η τέλεση των δημοψηφισμάτων του Πούτιν στην εν λόγω περιοχή καθώς και η συκοφάντηση της αναρχικής οργάνωσης, στην οποία συμμετείχαν και αποτελούσαν ιδρυτικά μέλη οι ίδιοι, με ψευδείς ειδήσεις που διοχετεύτηκαν προσφάτως σε ελληνικά εναλλακτικά μίντια. Συνεχίζουμε να δίνουμε φωνή στους άμεσα εμπλεκόμενους αυτού του βάρβαρου πολέμου φυσικής βίας και κατασυκοφάντησης. Μια φωνή που τα κράτη και τα οργανωμένα πολιτικά συμφέροντα επιχειρούν να φιμώσουν:
Yavor Tarinski: Γεια σας και σας ευχαριστούμε πραγματικά που βρήκατε τον χρόνο να μας μιλήσετε εν μέσω εμπόλεμης ζώνης. Ας ξεκινήσουμε με το να σας γνωρίσουμε λίγο καλύτερα. Σε ποιο μέρος της Ουκρανίας ζείτε;
Anatoliy Dubovik (A.D.): Το όνομά μου είναι Ανατόλι Ντούμποβικ. Είμαι 50 ετών, αναρχικός από το 1989. Γεννήθηκα στο Καζάν (Ρωσία) και ζω εδώ και πάνω από 30 χρόνια στην Ουκρανία, στην πόλη Ντνίπρο (πρώην Ντνεπροπετρόβσκ, παλαιότερα Αικατερινοσλάβ). Πρόκειται για το ανατολικό τμήμα της Ουκρανίας.
Sergiy Shevchenko (S.Sh.): Το όνομά μου είναι Σεργκέι Σεβτσένκο. Είμαι 48 ετών, αναρχικός από το 1988. Γεννήθηκα και έζησα στο Ντονέτσκ, το κέντρο του Ντονμπάς. Το 2014, αναγκάστηκα να φύγω για το Κίεβο μετά την έναρξη της αποσχιστικής εξέγερσης, ρωσικής έμπνευσης, στην πόλη μου. Βρίσκομαι στο μέτωπο από τα τέλη Φεβρουαρίου 2022.
Y.T.: Είστε και οι δύο γνωστά μέλη της ιστορικής αναρχοσυνδικαλιστικής ομάδας RKAS. Μπορείτε να μας πείτε κάτι περισσότερο γι’ αυτήν και τις δραστηριότητές της πριν από τον πόλεμο;
A.D. και S.Sh.: Πρώτα απ’ όλα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι η RKAS δεν υπήρξε απλώς μια ομάδα αλλά μια οργάνωση. Όταν το αναρχικό κίνημα άρχισε να αναβιώνει στην ΕΣΣΔ στα τέλη της δεκαετίας του 1980, μαστιζόταν από ανευθυνότητα, έλλειψη στρατηγικής, μη σοβαρή προσέγγιση των σκοπών του – πολλοί απλά «έπαιζαν με τον αναρχισμό». Η αναβίωση του αναρχικού κινήματος ξεκίνησε στο Ντονέτσκ, όταν εκπρόσωποι αρκετών μικρών ομάδων και μεμονωμένοι ακτιβιστές που δεν είχαν χάσει την πίστη τους στα ιδανικά τους συγκεντρώθηκαν για να δημιουργήσουν τη δική τους οργάνωση. Έτσι, ως εναλλακτική λύση στο, ως τότε, χαοτικό κίνημα, το 1994 δημιουργήθηκε η RKAS, η Επαναστατική Συνομοσπονδία Αναρχικών-Συνδικαλιστών που πήρε το όνομά της από τον Νέστορ Μάχνο. Ήταν μια οργάνωση –ακριβώς μια οργάνωση αναρχικών– που εισήγαγε σαφέστερες αρχές εργασίας: προγραμματισμός, συστηματικότητα, εσωτερική πειθαρχία, καταμερισμός αρμοδιοτήτων μεταξύ των μελών της και ούτω καθεξής.
Όλα αυτά απέδωσαν καλά αποτελέσματα, αν και όχι αμέσως. Λίγα χρόνια μετά την ίδρυσή της, η RKAS ήταν μια οργάνωση που δραστηριοποιούνταν σε διάφορες περιοχές της Ουκρανίας και ήταν αρκετά επιτυχημένη. Συμμετείχαμε στο εργατικό κίνημα, στο φοιτητικό κίνημα, είχαμε σημαντική επιρροή στο ανεξάρτητο συνδικαλιστικό κίνημα, ιδίως μεταξύ των ανθρακωρύχων του Ντονμπάς, όπου εκπρόσωποι της RKAS συμμετείχαν σε τοπικές και περιφερειακές απεργιακές επιτροπές. Συμμετείχαμε σε ένα πανουκρανικό κίνημα για την προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων και την εναντίωση στην επιδείνωση της εργατικής νομοθεσίας.
Προχωρήσαμε σε διάφορες εκδοτικές πρωτοβουλίες. Η πρώτη ήταν η εφημερίδα Αναρχία [1993-2013], η οποία κυκλοφορούσε σχεδόν όλα τα χρόνια της ύπαρξης της RKAS. Εκδίδαμε επίσης το Αναρχοσυνδικαλιστικό Ενημερωτικό & Αναλυτικό Δελτίο, διάφορες εκδόσεις για συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες – την εφημερίδα των εργαζομένων Φωνή της Εργασίας, τη φοιτητική εφημερίδα Ενότητα, το περιοδικό της νεολαίας Επαναστατημένη Ουκρανία και άλλα. Μοιράζαμε επίσης προπαγανδιστικά και θεωρητικά φυλλάδια διαφόρων συγγραφέων, από τα κλασικά έργα του Μπακούνιν και του Μαλατέστα μέχρι έργα σύγχρονων συγγραφέων.
Με την πάροδο του χρόνου η RKAS εξελίχθηκε σε κάτι σαν μια μικρή Διεθνής – είχαμε τμήματα σε άλλες χώρες, κυρίως στη Γεωργία και το Ισραήλ. Δεν κράτησαν για πολύ, αλλά υπήρξαν. Και λίγο πριν από την έναρξη του πολέμου [2014] εργαζόμασταν για τη δημιουργία μιας αναρχοσυνδικαλιστικής συνδικαλιστικής ένωσης στην Ουκρανία, της Γενικής Συνομοσπονδίας Αναρχοσυνδικαλιστικής Εργασίας. Αυτό δεν μπόρεσε να ολοκληρωθεί λόγω της ρωσικής εισβολής στην Κριμαία και το Ντονμπάς.
Y.T.: Μπορείτε να μας περιγράψετε ποια ήταν η αντίδραση της RKAS μετά την έναρξη των συγκρούσεων στην ανατολική Ουκρανία το 2014;
A.D. και S.Sh.: Η «σύγκρουση», δηλαδή η ένοπλη εισβολή, ξεκίνησε στη νότια Ουκρανία όταν ο ρωσικός στρατός κατέλαβε την Κριμαία τον Φεβρουάριο του 2014. Η ρωσικής έμπνευσης αυτονομιστική εξέγερση στα ανατολικά ξεκίνησε πιο μετά, περίπου ένα μήνα αργότερα.
Μας ήταν εξαρχής σαφές ότι η Ρωσία δεν μπορούσε να κομίσει τίποτα καλό στην Ουκρανία. Μέχρι το 2014, ένα αντιδραστικό αυταρχικό καθεστώς είχε ήδη εγκαθιδρυθεί στη Ρωσία που αρνιόταν όλα τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα και καταδίωκε και κατέστρεφε βάναυσα κάθε ανεξάρτητη δραστηριότητα. Φυσικά, είχαμε και εξακολουθούμε να έχουμε πολλά ερωτήματα για το ουκρανικό κράτος και την άρχουσα τάξη στην Ουκρανία. Αλλά τουλάχιστον το αναρχικό κίνημα, το σοσιαλιστικό κίνημα στην Ουκρανία μπόρεσε να δράσει σχετικά ελεύθερα για κάποια χρόνια. Αρκεί να πούμε ότι καθ’ όλη τη διάρκεια της ύπαρξης του ανεξάρτητου ουκρανικού κράτους, δεν υπήρξε ούτε ένας πολιτικός αναρχικός κρατούμενος εδώ. Ταυτόχρονα, πολλές δεκάδες σύντροφοί μας στη Ρωσία κατέληγαν στις ρωσικές φυλακές – ένοχοι αποκλειστικά και μόνο για τις αναρχικές τους πεποιθήσεις. Γνωρίζαμε λοιπόν καλά τι σήμαινε ο Πούτιν για τις ελευθεριακές ιδέες.
Η αντίδραση της RCAS ήταν επομένως αμετάκλητη: κρίθηκε απαραίτητο να αντισταθούμε στη ρωσική επίθεση με όλα τα μέσα.
Αλλά εδώ προέκυψε αμέσως ένα πρόβλημα. Το θέμα είναι ότι η RKAS ιδρύθηκε και υπάρχει εδώ και 20 χρόνια ως οργάνωση προπαγάνδας των αναρχικών ιδεών και ως οργάνωση υποστήριξης των αναρχοσυνδικαλιστικών δράσεων. Ως οργάνωση προσαρμοσμένη σε νόμιμες και ημι-νόμιμες μορφές ενασχόλησης σε καιρό ειρήνης. Ο πόλεμος άλλαξε τα πάντα, συμπεριλαμβανομένων των άμεσων καθηκόντων που αντιμετωπίζουν οι ακτιβιστές του αναρχικού κινήματος στο εδώ και τώρα. Η παλιά οργάνωση, οι παλιές μορφές δραστηριότητας αποδείχτηκαν ότι ήταν απλά περιττές ή αδύνατες υπό τις νέες συνθήκες. Χρειάζονταν νέες μορφές και αρχές εργασίας, προσανατολισμένες κυρίως στην υπόγεια αντίσταση κατά των κατακτητών. Αυτό περιελάμβανε ένοπλη αντίσταση.
Ως εκ τούτου, τον Απρίλιο του 2014, διεξήχθη εκτενής συζήτηση μεταξύ των μελών της RKAS για τη νέα διαδικασία και τη στρατηγική αντίστασης με τα αποτελέσματά της να οδηγούν στη διάλυση της οργάνωσης. Έπειτα από αυτό, ξεκίνησε μια νέα φάση στην ιστορία του αναρχικού κινήματος στην Ουκρανία.
Y.T.: Γνωρίζετε ότι δινόντουσαν ψευδείς πληροφορίες εκτός Ουκρανίας ότι η RKAS συνδεόταν με κάποιο τρόπο με τη δημιουργία των λεγόμενων «λαϊκών δημοκρατιών» στο Ντονμπάς;
A.D. και S.Sh.: Ναι, το μάθαμε τον Σεπτέμβριο του 2022, εξαιτίας μιας δημοσίευσης σε ελληνικά social media. Η δημοσίευση αυτή δεν περιέχει τίποτε άλλο πέρα από άθλιες κατασκευές και τα πιο ανόητα ψέματα. Για παράδειγμα, συνοδευόταν από μια εικόνα μιας διαδήλωσης ανθρώπων με μαύρες και κόκκινες σημαίες, με τη λεζάντα: «Μέλη της RKAS στη διαδήλωση κατά του Μαϊντάν στο Ντονέτσκ το 2014»! Στην πραγματικότητα, αυτή η φωτογραφία μας τραβήχτηκε στη διαδήλωση της 1ης Μαΐου 2012 και το πανό που κρατούσαμε σε εκείνη τη διαδήλωση, το οποίο απεικονιζόταν στη φωτογραφία, έγραφε ξεκάθαρα: «Ο νέος Εργατικός Κώδικας είναι νομιμοποιημένη δουλεία». Δηλαδή, δεν υπήρχε τίποτα υπέρ ή κατά του Μαϊντάν – αφού εξάλλου η συγκέντρωση αυτή έλαβε χώρα λίγα χρόνια πριν από το Μαϊντάν, εν μέσω του αγώνα μας ενάντια στην προσπάθεια της κυβέρνησης να αλλάξει την εργατική νομοθεσία. Ο συντάκτης της ψευδούς λεζάντας κάτω από αυτή τη φωτογραφία εξαπάτησε τους αναγνώστες του, και μάλιστα ανόητα: όποιος γνωρίζει έστω και λίγα ρωσικά ή ουκρανικά και μπορεί να καταλάβει τη λεζάντα στο πανό θα δει αμέσως ότι η διαδήλωση δεν είχε καμία σχέση με τα γεγονότα του 2014.
Άλλο ένα παράδειγμα ξεκάθαρου ψέματος: Οι συγγραφείς της μυθοπλασίας για την (ψεύτικη) σύνδεση της RKAS με φιλορώσους σεπαρατιστές γράφουν για τον Μιχαήλ Κριλόφ, «έναν έμπειρο βετεράνο του ταξικού πολέμου των ανθρακωρύχων του Ντονέτσκ», ο οποίος «μας κάλεσε σε ένοπλη εξέγερση κατά του καθεστώτος του Κιέβου» και συμμετείχε στη συγκρότηση «Τμήματος ανθρακωρύχων» της Λ.Δ. του Ντονέτσκ. Το αν ο Κριλόφ κάλεσε κάποιον σε κάτι ή όχι, αν σχημάτισε κάτι ή όχι, είναι πλέον ασήμαντο. Ο Μιχαήλ Κριλόφ συμμετείχε πράγματι στο ανεξάρτητο εργατικό κίνημα στο Ντονμπάς κατά την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης και είχε διασυνδέσεις με τη RKAS κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1990, όταν συνεργαστήκαμε στενά με την περιφερειακή επιτροπή Stachy του Ντονμπάς, στην ηγεσία της οποίας συμμετείχε ο Κριλόφ. Αλλά το σημαντικό είναι ότι πριν από 26 χρόνια έληξε κάθε είδους συνεργασία του με τους αναρχοσυνδικαλιστές. Είχε προ πολλού γίνει ένας τυπικός βαρετός εργατικός ηγέτης που είχε ξεπουληθεί στους πρώην αντιπάλους του. Μετά το 1998 «μπήκε στην πολιτική», εντασσόμενος σε διάφορα αστικά κόμματα και διεκδικώντας εκλεγμένα αξιώματα για λογαριασμό τους. Και τώρα υπηρετεί τους Ρώσους κατακτητές.
Φυσικά, όταν είδαμε αυτό το δημοσίευμα, γίναμε έξαλλοι. Επικοινωνήσαμε αμέσως με συντρόφους στην Ελλάδα, εξηγήσαμε την πραγματική κατάσταση των πραγμάτων και η ψεύτικη δημοσίευση αφαιρέθηκε από έναν άλλον ιστότοπο που την αναπαρήγαγε στο εν τω μεταξύ… Αλλά δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι τα ίδια ψεύδη δεν θα συνεχίσουν να εμφανίζονται και πάλι σε άλλους ιστότοπους ή σε έντυπα μέσα ενημέρωσης.
Γενικά, μας εκπλήσσει εδώ και χρόνια το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι στην Ευρώπη και την Αμερική προτιμούν να παίρνουν πληροφορίες για το αναρχικό ή σοσιαλιστικό κίνημα στην Ουκρανία όχι από Ουκρανούς αναρχικούς ή σοσιαλιστές, αλλά από οποιονδήποτε άλλον εκτός Ουκρανίας. Γιατί το κάνουν αυτό είναι ένα μεγάλο μυστήριο.
Παρεμπιπτόντως, θα πρέπει να προσθέσουμε ότι το ψέμα για τη συνεργασία ανθρώπων μας από τη RKAS με τη FSB (δλδ τις Ρωσικές μυστικές υπηρεσίες) και για τη συμμετοχή της RΚAS στο φιλορωσικό κίνημα στο Ντονμπάς υποστηρίζεται και διαδίδεται από την ουκρανική ακροδεξιά! Έτσι, όσοι επαναλαμβάνουν αυτές τις κατασκευές βρίσκονται στην ίδια παρέα με τους ναζί. Λοιπόν, ίσως τους αρέσει…
Στην πραγματικότητα, ούτε πριν από το Μαϊντάν, ούτε γενικά όλα τα χρόνια που τα μέλη της RKAS συμμετέχουν στο αναρχικό κίνημα, δεν υποστηρίξαμε ποτέ ούτε τον φιλορωσικό σεπαρατισμό στην Ουκρανία ούτε τις ρωσικές αυτοκρατορικές τάσεις. Ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, οι περισσότεροι Ουκρανοί αναρχικοί, συμπεριλαμβανομένων των μελλοντικών μελών της RKAS, συμμετείχαν ενεργά στον αγώνα για την ανεξαρτησία της Ουκρανίας. Αργότερα, ως RKAS ταχθήκαμε σταθερά κατά του πολέμου στην Τσετσενία και υποστηρίξαμε μια ανεξάρτητη Ιτσκερία. Και όχι μόνο αυτό: κάποια από τα έντυπά μας τυπώθηκαν στα ουκρανικά, το “Radio RKAS Liberter” μας εξέπεμπε επίσης στα ουκρανικά και μία από τις εκδόσεις μας, όπως ήδη αναφέρθηκε, ονομαζόταν “Επαναστατημένη Ουκρανία”. Έτσι, πολύ πριν από το 2014 η θέση της RKAS ήταν αρκετά σαφής: υπέρ μιας ελεύθερης, ανεξάρτητης Ουκρανία των εργαζομένων. Αυτή είναι η παράδοση της RKAS, η παράδοση του ουκρανικού αναρχικού κινήματος γενικότερα. Ως εκ τούτου, οποιεσδήποτε φαντασιώσεις σχετικά με τη «φιλορωσική RKAS» είναι εντελώς ανόητες και απαράδεκτες.
Y.T.: Τι έκαναν οι άνθρωποι της RKAS από τότε που ξεκίνησε η εισβολή;
A.D. και S.Sh.: Όσοι-ες από εμάς συνεχίσαμε το κοινωνικό μας έργο ως αναρχικές-οί, κάναμε και κάνουμε όλα τα είδη των πραγμάτων. Οι περισσότεροι καταλάβαιναν ότι αργά ή γρήγορα η Ρωσία θα ξεκινούσε μια μαζική εισβολή, η οποία πράγματι ξεκίνησε στις 24 Φεβρουαρίου 2022. Όσο μπορούσαμε, προετοιμαστήκαμε για όλες τις διαφορετικές μορφές αντίστασης: εκπαιδεύσαμε εθελοντές σε ανεπίσημες στρατιωτικές οργανώσεις, από τις οποίες αργότερα προέκυψαν μονάδες εδαφικής άμυνας. Και ορισμένοι άλλοι συμμετείχαν άμεσα στην αντίσταση: το 2014-2015, πρώην μέλη της RKAS δημιούργησαν παράνομες ομάδες μάχης που διεξήγαγαν ανταρτοπόλεμο στο Ντονμπάς. Στην ελεύθερη επικράτεια της Ουκρανίας, ομάδες πρώην μελών της RKAS εργάστηκαν επίσης σε διάφορα κοινωνικά προγράμματα, βοηθώντας κυρίως παιδιά πρόσφυγες από το Ντονμπάς και την Κριμαία. Φυσικά, συνεχίσαμε επίσης τις πολιτιστικές και εκπαιδευτικές μας δραστηριότητες και διαδώσαμε τις αναρχικές ιδέες. Έτσι, δεν εξαφανιστήκαμε στον αέρα, συνεχίσαμε τις δραστηριότητές μας, τη ζωή μας ως αναρχικοί και αναρχικές γυναίκες. Απλά όχι πια με τη μορφή της πρώην οργάνωσής μας RKAS.
Κάποιοι από εμάς βρίσκονται τώρα στο εσωτερικό μέτωπο, βοηθώντας στην υπεράσπιση της χώρας και του λαού. Ορισμένοι βρίσκονται στο μέτωπο με τα όπλα στα χέρια ως μέλη του στρατού ή των Μονάδων Εδαφικής Άμυνας.
Έχουν μάλιστα καταφέρει να οργανώσουν αναρχικές επιτροπές στρατιωτών στις μονάδες όπου υπηρετούν. Οι επιτροπές αυτές υπερασπίζονται τα δικαιώματα των στρατιωτών, οργανώνουν εθελοντική βοήθεια και διεξάγουν αναρχική εκπαίδευση και ιδεολογικές δραστηριότητες στις μονάδες τους. Όλα αυτά θα εξηγηθούν λεπτομερέστερα μετά τη νίκη.
Y.T.: Ποια ήταν η κατάσταση στις λεγόμενες «λαϊκές δημοκρατίες» “DPR” και “LPR” και σε άλλα κατεχόμενα εδάφη: οι αναρχικοί και οι αριστεροί αναγκάστηκαν να φύγουν από εκεί; Υπήρξε υποχρεωτική στρατολόγηση πολιτών στον φιλορώσικο στρατό;
S.Sh.: Αναγκάστηκα να εγκαταλείψω τη γενέτειρά μου, το Ντονέτσκ. Συνολικά 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι έχουν φύγει από το Ντονμπάς προς την Ουκρανία από το 2014. Ενώ ο πληθυσμός του Ντονμπάς ήταν 6 εκατομμύρια.
A.D. και S.Sh.: Δεν είναι καν ότι η πλειονότητα των αναρχικών και των σοσιαλιστών έφυγε από το κατεχόμενο Ντονμπάς (δεν ξέρουμε τι εννοείτε υπό τον όρο «αριστεροί»: η λέξη αυτή περικλείει άνθρωπους με πολύ διαφορετικές απόψεις, από αναρχικούς μέχρι σταλινικούς, οι οποίοι δεν έχουν και δεν μπορούν να έχουν τίποτα κοινό…) Το βασικό θέμα είναι όμως ότι στα εδάφη που κατέχει η Ρωσία υπάρχει μόνο μία δυνατότητα: να είναι κανείς απόλυτα πιστός στην εξουσία. Η εναλλακτική λύση είναι η σύλληψη, έπειτα από την οποία δεν υπάρχουν άλλες πληροφορίες για τους ανθρώπους.
Όσον αφορά τη στρατολόγηση πολιτών από το κατεχόμενο Ντονμπάς στον στρατό, πριν από το 2022 δεν υπήρχε επίσημα αναγκαστική επιστράτευση. Υπήρχε όμως κάτι άλλο: Μετά την εγκαθίδρυση των αποσχιστικών καθεστώτων, ξεκίνησε το μαζικό κλείσιμο επιχειρήσεων και ο εξοπλισμός τους εξήχθη στη Ρωσία. Η εύρεση εργασίας σε κάποιο επάγγελμα γινόταν κάθε χρόνο όλο και πιο δύσκολη. Το μόνο μέρος από όπου ένας ενήλικας, σωματικά γυμνασμένος άνδρας μπορούσε να κερδίσει πραγματικά χρήματα ήταν ο στρατός. Και πολλοί άνθρωποι μπήκαν στη στρατιωτική υπηρεσία. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι τον Φεβρουάριο του 2022, όταν η “DPR” και η “LPR” ανακοίνωσαν γενική επιστράτευση. Στη συνέχεια, η αναγκαστική επιστράτευση πήρε τις πιο απίστευτες μορφές της: μάζευαν ανθρώπους στον δρόμο, στα μέσα μαζικής μεταφοράς και στα πανεπιστήμια και τους οδηγούσαν στα σημεία επιστράτευσης. Λίγες ημέρες αργότερα οι άνδρες αυτοί βρίσκονταν στο μέτωπο. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν είχαν κρατήσει ποτέ πριν όπλο. Πέθαναν και συνεχίζουν να πεθαίνουν σε τεράστιους αριθμούς. Στην πραγματικότητα, η ρωσική επιστράτευση στο Ντονμπάς ήταν μια γενοκτονία του τοπικού πληθυσμού. Τώρα, στο πολύ κοντινό μέλλον, η ίδια μοίρα απειλεί τον πληθυσμό των περιοχών Ζαπορίζια και Χερσώνα, οι οποίες έχουν επίσης αρχίσει να στρατολογούνται διά της βίας στον ρωσικό στρατό.
Y.T.: Πώς είναι η γενικότερη κοινωνική κατάσταση από το 2014 στις περιοχές της ανατολικής Ουκρανίας που έχουν καταληφθεί από τους υποστηριζόμενους από τη Ρωσία σεπαρατιστές;
A.D. και S.Sh.: Η Ρωσία του Πούτιν έχει ουσιαστικά μετατραπεί σε ένα φασιστικό κράτος στο οποίο το σύνολο του πληθυσμού στερείται κάθε δικαιώματος. Στις περιοχές της Ουκρανίας που έχουν περιέλθει υπό τον έλεγχο του στρατού του Πούτιν και των φιλορώσων σεπαρατιστών, η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη από ό,τι στην ίδια τη Ρωσία. Για παράδειγμα, στα τέλη του 2014, υπήρξαν προσπάθειες οργάνωσης απεργιών στα ορυχεία που λειτουργούσαν τότε ακόμη, για την υπεράσπιση των καθαρά οικονομικών συμφερόντων των εργαζομένων. Οι απόπειρες αυτές καταπνίγηκαν με καθαρά γκανγκστερικές μεθόδους, για τις οποίες θα μπορούσαμε να διαβάσουμε μόνο στα βιβλία ιστορίας του 19ου αιώνα: οι εμπνευστές και οι ενεργά συμμετέχοντες στις απεργίες βγήκαν από την πόλη, όπου ξυλοκοπήθηκαν και απειλήθηκαν με θάνατο. Δεν είναι δυνατές οι συγκεντρώσεις, οι πορείες, οι συναντήσεις και άλλες δημόσιες δράσεις από ανεξάρτητες κοινωνικές οργανώσεις, συμπεριλαμβανομένων και των συνδικάτων: οι φιλορωσικές Αρχές διατηρούν στρατιωτικό νόμο με όλες τις σχετικές απαγορεύσεις από το 2014. Στην πραγματικότητα, οι ίδιες οι ανεξάρτητες κοινωνικές οργανώσεις έχουν προ πολλού πάψει να υπάρχουν στις «λαϊκές δημοκρατίες» – όπως έχει ήδη ειπωθεί, η μόνη αποδεκτή μορφή ζωής εκεί συνδέεται με την πλήρη και άνευ όρων υποστήριξη του κατοχικού καθεστώτος.
Όπως κάθε φασιστικό καθεστώς, οι ρωσικές Αρχές και οι κυβερνήσεις-μαριονέτες τους στο Ντονμπάς θεωρούν καθήκον τους να παρεμβαίνουν στις προσωπικές ζωές των ανθρώπων. Πρώτα απ’ όλα, στους ανθρώπους που δεν συμμερίζονται τις λεγόμενες «παραδοσιακές» αξίες, δηλαδή τις πιο συντηρητικές απόψεις του ακροσυντηρητικού τμήματος της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο «λάθος» σεξουαλικός προσανατολισμός ή η «λάθος» θρησκεία είναι αρκετός λόγος για να διωχθεί ένα άτομο, να παρενοχληθεί, να απολυθεί από τη δουλειά του, να συλληφθεί. Φυσικά, δεν υπάρχουν οργανώσεις ΛΟΑΤΚΙ στη «Λαϊκή δημοκρατία» του Ντονιέτσκ (DNR) και του Λουχάνσκ (LNR) – είναι απλά αδύνατο να υπάρξουν.
Παράλληλα, οι περισσότερες προτεσταντικές και ελληνοκαθολικές θρησκευτικές οργανώσεις που υπήρχαν πριν από το 2014 έχουν διαλυθεί. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά και οι Μορμόνοι, των οποίων οι δραστηριότητες απαγορεύονται επίσης στη Ρωσία, διώκονται ιδιαίτερα σκληρά.
Το κύριο πράγμα που θα πρέπει να γνωρίζετε για το καθεστώς της DNR και της LNR είναι ότι ο στόχος τους είναι να καταστρέψουν ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ διαφωνία και να καταστείλουν ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ανυπακοή. Αυτό είναι που τους φέρνει στο ίδιο επίπεδο με τα χειρότερα παραδείγματα των καθεστώτων που κυβέρνησαν κατά το παρελθόν. Όπως η ναζιστική Γερμανία ή η ΕΣΣΔ του Στάλιν. Αυτό το πράγμα είναι που δεν μας αφήνει άλλη επιλογή από το να πολεμήσουμε ενάντια σε αυτά τα καθεστώτα.
Y.T.: Είναι, πάντως, εντυπωσιακή η ευκολία με την οποία οι φιλορώσοι σεπαρατιστές κατέλαβαν πόλεις στο Ντονμπάς τις πρώτες ημέρες της σύγκρουσης του 2014. Δεν προκύπτει να υπήρξε μεγάλη αντίσταση από τις ουκρανικές αρχές. Αντιθέτως, είναι σαν να συνέβη μια αλλαγή καθεστώτος οργανωμένη «από τα πάνω».
A.D. και S.Sh.: Ναι, δεν υπήρξε καμία αντίσταση από τις τοπικές αρχές στις αποσχιστικές εξεγέρσεις στις πόλεις των περιφερειών Ντονέτσκ και Λουχάνσκ. Στην καλύτερη περίπτωση, οι αρχές εξαφανίστηκαν, απομακρύνθηκαν από τα γεγονότα. Στη χειρότερη περίπτωση, ηγήθηκαν της εξέγερσης! Αυτό ισχύει για την πολιτική διοίκηση, όλη την ηγεσία της αστυνομίας, τις μυστικές υπηρεσίες της SSU, την εισαγγελία κ.ο.κ. Είναι προφανές ότι στα όργανα αυτά είχαν διεισδύσει σε μεγάλο βαθμό Ρώσοι πράκτορες.
Παρά ταύτα, υπήρξε αντίσταση, αλλά αυτή προερχόταν απλώς από καθημερινούς ανθρώπους δίχως ιδιαίτερες εξουσίες. Τον Μάρτιο και τον Απρίλιο του 2014 πραγματοποιήθηκαν φιλοουκρανικά συλλαλητήρια στο Ντόνετσκ και σε άλλες πόλεις, όπου συγκεντρώθηκαν αρκετοί άνθρωποι. Οι συγκεντρώσεις αυτές δέχθηκαν επιθέσεις από τους σεπαρατιστές. Τα πρώτα θύματα του πολέμου στο Ντονμπάς ήταν αυτοί οι ίδιοι οι άνθρωποι που ξυλοκοπήθηκαν με γκλομπ ή απήχθησαν από φιλορώσους στρατιώτες, μεταφέρθηκαν έξω από την πόλη και εκτελέστηκαν εκεί. Όλα αυτά θεωρούνται αρκετά γνωστά.
Y.T.: Θα γνωρίζετε, όμως, ότι εκτός Ουκρανίας, κάποια εναλλακτικά κανάλια παραπληροφόρησης ισχυρίζονται ότι οι «πραγματικοί» αριστεροί στην Ουκρανία υποστηρίζουν τους σεπαρατιστές και τον κατακτητή (και όπως αναφέραμε νωρίτερα, ακόμη και η ομάδα σας έχει υποστεί συκοφάντηση με παρόμοιες ψευδείς ειδήσεις); Και γενικά, προσπαθούν να παρουσιάσουν τη σύγκρουση ως μία σύγκρουση μεταξύ του ουκρανικού «4ου Ράιχ» και του φιλορωσικού προοδευτικού μετώπου;
A.D. και S.Sh.: Φυσικά και το γνωρίζουμε αυτό. Και ελπίζουμε ότι οι αναγνώστες σας θα έχουν ήδη διαπιστώσει πόσο «προοδευτική» είναι η δράση των φιλορωσικών αρχών.
Στην πραγματικότητα, όμως, σχεδόν όλοι οι Ουκρανοί αναρχικοί αντιστέκονται τώρα στον Πούτιν και τη ρωσική εισβολή με κάποιον τρόπο. Και γνωρίζουμε πολλούς Ουκρανούς αντιεξουσιαστές μαρξιστές που βρίσκονται στην ίδια θέση, όπως για παράδειγμα την ομάδα Κοινωνικό Κίνημα, το ανεξάρτητο συνδικάτο Υπεράσπιση της Εργασίας, τη συντακτική επιτροπή του σοσιαλιστικού περιοδικού Commons και άλλες πρωτοβουλίες. Αυτές και άλλες ομάδες είναι ελάχιστα γνωστές έξω από την Ουκρανία, αλλά αυτό οφείλεται απλά στο ότι οι «αριστεροί» εκτός Ουκρανίας (και πάλι: δεν ξέρουμε ποιοι είναι) έχουν συνηθίσει να ακούνε μόνο ανθρώπους από τη Μόσχα. Κατά την άποψή μας, αυτό σημαίνει ότι για πολλούς που ζουν εκτός της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, η σοβιετική αυτοκρατορία είναι ακόμα ζωντανή σήμερα. Τουλάχιστον στο μυαλό τους, στις φαντασιώσεις τους…
Είναι τόσο παράξενο όσο το να ακούς ειδήσεις για γεγονότα και διαδικασίες στο Μεξικό ή την Αργεντινή από ανθρώπους στη Μαδρίτη, ειδήσεις για την Ινδία και τον Καναδά από ανθρώπους στο Λονδίνο!
Όσο για τους σταλινικούς… Μπορούν να λένε ό,τι θέλουν, να φορούν τις πιο κόκκινες σημαίες στον κόσμο, αλλά στην πραγματικότητα αποτελούν μια αντιδραστική δύναμη υποταγμένη στον ρωσικό εθνικισμό και τον ρωσικό ιμπεριαλισμό. Οι δυτικοί «αριστεροί» κοιτάζουν τα ονόματα των κομμάτων στις χώρες μας εδώ και σκέφτονται κάτι σαν: «Ω, αυτοί πρέπει να είναι σπουδαίοι άνθρωποι!» Για παράδειγμα, στη χώρα μας υπήρχε το περίφημο «Προοδευτικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Ουκρανίας». Με αυτό το πολύ ηχηρό όνομα, το κόμμα αυτό διοργάνωνε κοινές εκδηλώσεις με έναν από τους κύριους ιδεολόγους του σύγχρονου ρωσικού εθνικισμού και του απόλυτου φασισμού Αλεξάντερ Ντούγκιν, χρησιμοποιούσε ρατσιστικές και ομοφοβικές εικόνες και λεξιλόγιο στην προπαγάνδα του. Μπορείτε να τους θεωρείτε «αριστερούς», αλλά στην προκειμένη περίπτωση ούτε ο Μαρξ, ούτε ο Λένιν, ούτε ο Τρότσκι δεν θα μπορούσαν να είναι «αριστεροί» με καμία έννοια.
Y.T.: Πράγματι, η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία αποκάλυψε κάποια βαθιά ριζωμένα προβλήματα στα ελευθεριακά και αριστερά κινήματα σε όλο τον κόσμο. Ενώ παραδοσιακά αυτά τα κινήματα τάσσονταν φαινομενικά κατά του αυταρχισμού, αποδεικνύεται ότι υπάρχει ένα όχι και τόσο μικρό ποσοστό ανθρώπων, ακόμη και αυτών που θεωρούν τους εαυτούς τους αναρχικούς και ελευθεριακούς, οι οποίοι εκφράζουν, έστω εμμέσως, την υποστήριξή τους στην εισβολή του Πούτιν, επειδή γι’ αυτούς ο γεωπολιτικός στόχος να κερδίσει η Ρωσία έδαφος έναντι του ΝΑΤΟ αξίζει ακόμα και πολλές ζωές αμάχων που θα χαθούν στον πόλεμο ή στη δημιουργία ενός νέου μαφιόζικου καθεστώτος στα κατεχόμενα εδάφη. Ποιο είναι, κατά την άποψή σας, το μέλλον των αναρχικών κινημάτων του κόσμου υπό το φως της διάσπασης μεταξύ αυτών που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «στενά γεωπολιτικούς» και κοινωνικούς αναρχικούς;
“A.D. και S.Sh.: Είμαστε πεπεισμένοι ότι πάρα πολλοί σοσιαλιστές και ακόμη και ελευθεριακοί σε όλο τον κόσμο είναι κολλημένοι στις αντιλήψεις και τις πραγματικότητες του περασμένου αιώνα, χωρίς να παρατηρούν ότι ο κόσμος έχει αλλάξει πολύ. Και αυτό είναι ένα τεράστιο πρόβλημα που έγινε εμφανές μόλις τώρα, με την έναρξη μιας νέας σειράς επιθετικών ενεργειών από τη Ρωσία.
Υπενθυμίζουμε ότι η Ουκρανία δεν ήταν το πρώτο θύμα του σύγχρονου ρωσικού ιμπεριαλισμού. Υπήρξαν ρωσικές εισβολές στη Γεωργία και τη Μολδαβία τη δεκαετία του 1990. Ύπήρξε ένας αποικιοκρατικός πόλεμος στον Καύκασο που συνεχίστηκε μέχρι τη δεκαετία του 2000. Ρωσικά τανκς εισήλθαν ξανά στη Γεωργία το 2008. Η Ρωσία επεμβαίνει στη Συρία από τις αρχές της δεκαετίας του 2010. Ρωσικά στρατεύματα χρησιμοποιήθηκαν για την καταστολή της εξέγερσης στο Καζακστάν τον Ιανουάριο του 2022. Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι απλώς μια νέα κλίμακα βίας από τη Μόσχα, που δεν έχει συμβεί στην Ευρώπη εδώ και πολύ καιρό, αλλά όχι κάτι θεμελιωδώς καινούργιο για την πολιτική της Μόσχας των δολοφονιών, των καταστροφών και της κατοχής.
Οι «αριστεροί» που υποστηρίζουν τη Ρωσία σήμερα τη βλέπουν ως κάτι σαν την ΕΣΣΔ του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα. Χωρίς να παρατηρούν ότι ακόμη και τα λόγια περί «σοσιαλισμού», «κοινωνικής δικαιοσύνης» και «εθνικού κράτους» που χρησιμοποιήθηκαν τότε έχουν προ πολλού καταρρεύσει, και οι άνθρωποι στη Ρωσία στερούνται των περισσότερων δικαιωμάτων και ζουν σε τρομακτικές κοινωνικές, οικονομικές και καθημερινές συνθήκες. Οι άνθρωποι στη Ρωσία ζουν σε ένα αστυνομικό κράτος και διώκονται για την εθνικότητά τους (όπως οι Τατάροι της Κριμαίας) [1], για τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις (όπως το να ανήκουν στους Μάρτυρες του Ιεχωβά, τους Μορμόνους ή τις μη ορθόδοξες αιρέσεις του Ισλάμ), για να μην αναφέρουμε τις διώξεις για τις αντιπολιτευτικές τους πεποιθήσεις. Δύο μόνο παραδείγματα: Ο μαθηματικός και αναρχικός της Μόσχας Αζάτ Μιφτάχοφ κατηγορήθηκε ότι έσπασε ένα παράθυρο στα γραφεία του κυβερνώντος κόμματος «Ενωμένη Ρωσία». Δικάστηκε για το αποτρόπαιο αυτό έγκλημα και το 2021 του επιβλήθηκαν έξι χρόνια φυλάκισης. Οι αναρχικοί Ντμίτρι Τσιμπουκόβσκι και Αναστασία Σαφόνοβα από την πόλη Chelyabinsk των Ουραλίων ανάρτησαν ένα πανό σε φράχτη που έγραφε «Η FSB [Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Ασφαλείας, ρωσικές μυστικές υπηρεσίες] είναι ο κύριος τρομοκράτης». Καταδικάστηκαν σε 2,5 και 2 χρόνια φυλάκισης για την πράξη αυτή. Αυτό συνέβη μόλις στις 10 Σεπτεμβρίου 2022.
Η Αριστερά βλέπει τη Ρωσία του Πούτιν ως εναλλακτική λύση στο ΝΑΤΟ, ως αντίπαλο του ΝΑΤΟ. Κατά μία έννοια έχουν δίκιο: η Ρωσία πράγματι αντιτίθεται στο ΝΑΤΟ. Αλλά δεν βλέπουν, και δεν θέλουν να δουν, ότι η ρωσική εναλλακτική λύση σημαίνει μόνο την επιθυμία να ακολουθήσει τη δική της, ανεξάρτητη, αλλά εξίσου (αν όχι χειρότερη) ιμπεριαλιστική πολιτική.
Ο γεωπολιτικός στόχος της Ρωσίας δεν είναι επουδενί να σταματήσει τον δυτικό ιμπεριαλισμό, αλλά να ξανακάνει τη Ρωσία αυτοκρατορία, πιο ισχυρή, επιθετική και απάνθρωπη από τη συμβατική «Δύση». Το ρωσικό κράτος, έχοντας καταστείλει την ελευθερία και την ανεξαρτησία στο εσωτερικό του, δεν μπορεί να επιφέρει καμία ελευθερία και ανεξαρτησία σε άλλες χώρες.
Η φιλορωσική «Αριστερά» δεν το βλέπει αυτό. Για να χρησιμοποιήσουμε την αναλογία του μυθιστορήματος του Τζορτζ Όργουελ, το 1984, τέτοιου είδους «αριστεροί» τάσσονται με το μέρος του Μεγάλου Αδελφού της Ευρασίας εναντίον του Μεγάλου Αδελφού της Ωκεανίας.
Τέτοιου είδους «αριστεροί» είναι ηλίθιοι.
Όσο για το μέλλον. Δεν μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα το μέλλον και οι προοπτικές της «Αριστεράς» και των κρατικοσοσιαλιστικών κινημάτων στον κόσμο. Είμαστε αναρχικοί και σκεφτόμαστε πρώτα και κύρια για το αναρχικό κίνημα. Το σύνθημά μας παραμένει το ίδιο όπως ήταν πάντα: Η χειραφέτηση των εργαζομένων είναι υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων! Και η διάσπαση ανάμεσα στους κοινωνικούς αναρχικούς και σε αυτούς που αποκαλέσατε «γεωπολιτικούς» δεν έχει καν συμβεί ακόμα, δυστυχώς. Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμα όλοι ότι αυτή η διάσπαση θα είναι αναγκαία και αναπόφευκτη…
Y.T.: Θα θέλαμε να μάθουμε τη γνώμη σας σχετικά με τα δημοψηφίσματα για την προσάρτηση των κατεχόμενων σήμερα εδαφών του Ντονμπάς στη Ρωσική Ομοσπονδία. Σε ποιο βαθμό αυτά μπορούν να θεωρηθούν βούληση ενός λαού, λαμβάνοντας υπόψη την ύπαρξη του στρατού κατοχής και της βάναυσης καταστολής; Είδαμε ότι από το 2014 έχει διεξαχθεί τέτοιο δημοψήφισμα με διαφανείς κάλπες και άλλα προβληματικά σημεία στην Κριμαία, οπότε μπορούμε να υποθέσουμε ότι αυτό αποτελεί σημαντικό μέρος της ρωσικής στρατηγικής;
A.D. και S.Sh.: Αυτές τις μέρες, καθώς δίνουμε συνεντεύξεις, το Διαδίκτυο είναι γεμάτο με βίντεο από τα κατεχόμενα εδάφη που δείχνουν πώς διεξάγονται τα «δημοψηφίσματα». Ο καθένας μπορεί να διαπιστώσει ότι δεν υπάρχουν εκλογικά κέντρα ή κάλπες, διαφανείς ή μη. Στο βίντεο βλέπουμε ότι ομάδες ατόμων, 4-5 άτομα, μεταξύ των οποίων υπάρχουν πάντα δύο άτομα με στρατιωτική στολή και όπλα, γυρίζουν γύρω γύρω από τα διαμερίσματα των πολιτών και τους ζητούν να υπογράψουν στα «ψηφοδέλτια». Αυτό δεν είναι δημοψήφισμα. Πρόκειται για μια συνολική δοκιμασία της πίστης του πληθυσμού στους κατακτητές, η οποία λαμβάνει χώρα κυριολεκτικά υπό το στόχαστρο των αυτόματων τουφεκιών.
Υπάρχει και ένα άλλο σημαντικό σημείο. Το δημοψήφισμα είναι μια νομική έννοια. Το σημερινό «δημοψήφισμα» έχει προκηρυχθεί από κρατικές αρχές. Αυτό σημαίνει ότι το σημερινό «δημοψήφισμα» θα πρέπει να διεξαχθεί με βάση τον νόμο. Με ποιον νόμο όμως ακριβώς συμμορφώνεται ένα «δημοψήφισμα» στα κατεχόμενα εδάφη; Ο ρωσικός νόμος δεν αναφέρει απολύτως τίποτα σχετικά με δημοψηφίσματα, κανένα δημοψήφισμα δεν έχει διεξαχθεί ποτέ στη Ρωσία μετά το 1991. Ο ουκρανικός νόμος, από την άλλη, ορίζει ότι ένα δημοψήφισμα μπορεί να διεξαχθεί μόνο στο σύνολο της επικράτειας της χώρας και όχι σε μεμονωμένες περιοχές. Δηλαδή, ακόμη και από τυπική άποψη, πρόκειται για μια ενέργεια χωρίς νόημα που δεν μπορεί να έχει καμία νομική συνέπεια.
Είμαστε βέβαιοι ότι κάθε απλός Έλληνας μπορεί να καταλάβει από μόνος του τι να πιστέψει για αυτό το «δημοψήφισμα».
Y.T.: Τι επιφυλάσσει το μέλλον για την Ουκρανία μετά το τέλος του πολέμου; Ακούμε ότι η ΕΕ πιέζει την κυβέρνηση να περάσει νέα αντι-συνδικαλιστική νομοθεσία και ότι το τεράστιο εθνικό χρέος δεν έχει διαγραφεί ή μειωθεί.
A.D. και S.Sh.: Μετά τη νίκη της Ουκρανίας στον πόλεμο, μας περιμένει ένας νέος αγώνας, για τα κοινωνικά και οικονομικά συμφέροντα του ουκρανικού λαού. Ναι, ήδη τώρα η κυβέρνηση ψηφίζει νέους αντισυνδικαλιστικούς και, ευρύτερα, αντεργατικούς νόμους. Ελπίζουμε όμως ότι μετά τη νίκη θα έχουμε καλές προοπτικές για την ανάπτυξη και την ενεργοποίηση του κοινωνικού και αναρχικού κινήματος, και να γιατί:
Πρώτον, ο λαός της Ουκρανίας έχει ήδη νικήσει τον επιτιθέμενο κατά μία έννοια, τουλάχιστον κέρδισε το πρώτο στάδιο του πολέμου. Αυτό συνέβη στα τέλη Φεβρουαρίου και τον Μάρτιο του 2022, όταν η αντίσταση στο μέτωπο ματαίωσε το αρχικό σχέδιο blitzkrieg, το σχέδιο για μια γρήγορη κατάληψη της Ουκρανίας. Οι άνθρωποι είδαν τη δύναμή τους, την ικανότητά τους να αντιστέκονται σε έναν εξωτερικό εχθρό. Είναι απίθανο να ανεχθούν σιωπηλά τη μελλοντική επίθεση ενός εσωτερικού εχθρού.
Δεύτερον, βλέπετε, ο αναρχισμός δεν έχει να κάνει με το γεγονός ότι ένας αλητάμπουρας με μια καρφίτσα στο αυτί του ζωγράφισε «το γράμμα Α σε κύκλο» στον τοίχο. Δεν πρόκειται καν για έναν αξιοσέβαστο επιστήμονα με γυαλιά που δίνει άλλη μια διάλεξη για τις σκέψεις και τις ιδέες του Προυντόν ή του Μπακούνιν. Ο αναρχισμός αφορά την ικανότητα των ανθρώπων να λύνουν οι ίδιοι τα προβλήματά τους, χωρίς την εμπλοκή του κράτους και άλλων ιεραρχικών δομών. Επίλυση προβλημάτων με βάση την αυτοοργάνωση και την ευρεία αλληλεπίδραση των τοπικών πρωτοβουλιών. Δεν έχει σημασία πώς αυτοαποκαλούνται. Σημασία έχει η ουσία, όχι το όνομα. Αυτή τη στιγμή υπάρχει ένας τεράστιος αριθμός τέτοιων μη κρατικών αυτοοργανωμένων πρωτοβουλιών στην Ουκρανία. Ασχολούνται με ποικίλα ζητήματα, από τη βοήθεια προς τους πρόσφυγες και την περιφρούρηση μικρών κοινοτήτων μέχρι τον στρατιωτικό ανεφοδιασμό με ό,τι χρειάζεται. Υπό αυτή την έννοια, η Ουκρανία ακολουθεί σήμερα αναρχικές πρακτικές περισσότερο από πάρα πολλές άλλες κοινωνίες στον κόσμο.
Παρεμπιπτόντως, δεν είναι αυτή μια καλή εικόνα για να διαλύσει λίγο τον μύθο για το «ναζιστικό καθεστώς» στην Ουκρανία;
Y.T.: Ποια είναι, κατά τη γνώμη σας, η κλίμακα της τρέχουσας αντεπίθεσης και μπορεί να θεωρηθεί σημείο καμπής στον πόλεμο; Και ποιες είναι οι προοπτικές για τα εθνικιστικά καθεστώτα του Πούτιν και του Λουκασένκο;
A.D. και S.Sh.: Η κλίμακα είναι ορατή στον καθένα: μέσα σε τρεις εβδομάδες ο ουκρανικός στρατός έχει εκδιώξει τα ρωσικά στρατεύματα από ολόκληρη την περιοχή του Χάρκοβο και μεταφέρει σταδιακά τις μάχες στην περιοχή του Λουχάνσκ. Παρεμπιπτόντως, οι Ρώσοι προσπαθούν να εισβάλλουν στην περιοχή εδώ και πέντε μήνες. Τώρα ο ρυθμός της επίθεσης έχει επιβραδυνθεί αισθητά, κάτι που είναι απολύτως φυσιολογικό: έτσι γινόταν πάντα σε όλους τους πολέμους. Το αν αυτή η επίθεση θα αποτελέσει σημείο καμπής θα το γράψουν οι ιστορικοί του μέλλοντος…
Τα φασιστικά εθνικιστικά καθεστώτα του Πούτιν και του Λουκασένκο θα καταρρεύσουν αναπόφευκτα. Πότε και πώς θα συμβεί – θα το δούμε όλοι με τα ίδια μας τα μάτια.
Y.T.: Έχει ειπωθεί ότι η εισβολή θα μπορούσε να λήξει με κάποιου είδους διαπραγματεύσεις, με το ουκρανικό κράτος να παραδίδει συγκεκριμένα εδάφη για να διατηρήσει την ανεξάρτητη κυριαρχία του σε όλες τις άλλες ουκρανικές περιοχές.
A.D. και S.Sh.: Όλοι οι πόλεμοι έχουν λήξει με ειρήνη, αλλά δεν έχουν λήξει όλοι οι πόλεμοι με διαπραγματεύσεις. Για παράδειγμα, οι διαπραγματεύσεις δεν ήταν απαραίτητες για να τερματιστεί ο πόλεμος κατά της ναζιστικής Γερμανίας: οι ναζί καταστράφηκαν και ο Χίτλερ αυτοκτόνησε στο καταφύγιό του. Η ίδια μοίρα μπορεί να περιμένει και τον Πούτιν. Ειδικά αφού έχει ήδη προετοιμάσει ένα καταφύγιο για τον εαυτό του εδώ και καιρό.
Ο συμβιβασμός για τον οποίο μιλάτε (παραχώρηση μέρους του εδάφους ώστε να διατηρηθεί η κυριαρχία της υπόλοιπης Ουκρανίας) είναι αδύνατος. Δεν είναι καν ότι η παράδοση μερικών εκατομμυρίων κατοίκων της Ουκρανίας στο φασιστικό καθεστώς του Πούτιν θα ήταν προδοσία. Βλέπετε, η σημερινή Ρωσία έχει δείξει εδώ και καιρό την ανικανότητά της για συνθηκολόγηση, για ειρηνική συνύπαρξη με τις γειτονικές χώρες, τις οποίες έχει επιλέξει ως θύμα της. Αυτό φάνηκε και στους δύο αποικιοκρατικούς πολέμους στον Καύκασο. Τη δεκαετία του 1990 ο τσετσενικός λαός προκάλεσε σοβαρή ήττα στον ρωσικό στρατό και η ρωσική κυβέρνηση συμφώνησε σε ειρήνη. Τα επόμενα χρόνια αναλώθηκαν στην προετοιμασία για μια νέα εισβολή στην απείθαρχη Τσετσενία, και όταν συγκεντρώθηκε μια νέα, ακόμη πιο ισχυρή δύναμη, ο ρωσικός στρατός ξεκίνησε από την αρχή.
Η ουκρανική κοινωνία θυμάται αυτά τα γεγονότα και γνωρίζει ότι η μόνη εγγύηση για την ειρήνη θα είναι η πλήρης ήττα του ρωσικού στρατού, η καταστροφή του καθεστώτος Πούτιν και πολύ σοβαρές αλλαγές στο ρωσικό κράτος και τη ρωσική κοινωνία. Είναι μάλλον πολύ νωρίς για να συζητήσουμε τις συγκεκριμένες μορφές αυτών των αλλαγών, αλλά δεν πια μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτές.
Y.T.: Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας! Να προσέχετε και να συνεχίσετε να αγωνίζεστε για μια πιο ελεύθερη Ουκρανία, πέραν του καπιταλισμού και του κρατισμού!
A.D. και S.Sh.: Σας ευχαριστούμε! Δόξα στην ελεύθερη και ανεξάρτητη Ουκρανία!
[1] [ΣτΜ] Από την έναρξη της σύγκρουσης μεταξύ της Ρωσίας και της Ουκρανίας το 2014 υπάρχει μία αξιοσημείωτη μειονότητα που έχει υποφέρει τραγικά πολύ, παρ’ όλα αυτά λίγοι μιλούν για αυτήν – οι μουσουλμάνοι τάταροι της Κριμαίας. Από την αρχή της ρωσικής κατοχής της Κριμαίας οι ρωσικές δυνάμεις άρχισαν μία μεγάλη καταστολή των μουσουλμάνων τατάρων κλείνοντας το τηλεοπτικό τους κανάλι, απαγορεύοντας τις οργανώσεις τους αλλά ακόμη και χτυπώντας μέχρι θανάτου διαδηλωτές τατάρους που αντέδρασαν στην εισβολή, θεωρώντας οι ίδιοι πως τα δικαιώματά τους θα πληγούν εάν η ουκρανική Κριμαία προσαρτηθεί από το ρωσικό πουτινικό καθεστώς. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αναγκάσει χιλιάδες τατάρους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και να φύγουν. Η κοινότητά τους απείχε εξαρχής από το στημένο με όπλα και διαφανείς κάλπες δημοψήφισμα για τη ρωσική προσάρτηση της Κριμαίας το 2014.
Αλλά αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που οι μουσουλμάνοι τάταροι υποφέρουν από τον ρωσικό αυταρχισμό. Το 1944, κατά τη σοβιετική περίοδο, πάνω από 180.000 τάταροι της Κριμαίας αναγκάστηκαν να επιβιβαστούν σε τρένα για ζώα και να εξοριστούν στο Ουζμπεκιστάν με εντολή του Ιωσήφ Στάλιν. Τότε η σοβιετική κρατική προπαγάνδα δικαιολογούσε αυτή τη ρατσιστική πολιτική κατηγορώντας όλους τους τατάρους ως συνεργάτες των ναζί παρά το γεγονός ότι πολλοί τάταροι είχαν υπηρετήσει στον Κόκκινο Στρατό πριν από αυτό. Ας μην ξεχνάμε εξάλλου ότι η σοβιετική προπαγάνδα είχε πολλάκις δικαιολογήσει τη μαζική φυλάκιση/εκδίωξη διαφόρων μειονοτήτων και πολιτικών αντιπάλων (αναρχικών κ.ά.) με την προσφιλή πάντα κατηγορία ότι αποτελούν «ιδεολογικούς συμμάχους του φασισμού». Βέβαια, αυτή η ρατσιστική πολιτική εναντίον των μουσουλμάνων τατάρων δεν ήταν εφεύρεση του σοβιετικού καθεστώτος. Στη Ρωσική Αυτοκρατορία, ο Τσάρος ήδη απο το 18ο αιώνα είχε ξεκινήσει μία πολιτική «σλαβοποίησης» της Κριμαίας, ξεκινώντας τις πρώτες διώξεις κατά των τατάρων. Η ΕΣΣΔ ως καλός διάδοχος της αυτοκρατορίας απλώς συνέχισε το έργο του Τσάρου. Το ίδιο εξακολουθεί να κάνει σήμερα και ο Πούτιν προς ενίσχυση των αυτοκρατορικών του βλέψεων. Για περισσότερα δείτε ΕΔΩ & ΕΔΩ.
*Η συνέντευξη αναδημοσιεύεται από εδω: https://www.aftoleksi.gr/2022/09/30/synenteyxi-anarchosyndikalistes-tis-rkas-anatoliki-oykrania/? fbclid=IwAR29PK0G8Ukn7me256swSf_z44gkBCAbmHLyaXRdbgkdEehVZ59n07kH3gE
