Τα αποτελέσματα των πρόσφατων εσωτερικών εκλογών του Συνδικάτου Αυστραλών Εκπαιδευτικών (Australian Education Union - AEU) στη Βικτώρια δίνουν σε εμάς τους εκπαιδευτικούς ένα ξεκάθαρο μάθημα - η ώρα να οργανωθούμε για απεργία είναι τώρα!
Οι σοσιαλιστές και άλλοι ακτιβιστές αμφισβήτησαν την υπάρχουσα γραφειοκρατία του AEU για αρκετές έμμισθες ηγετικές θέσεις στις πιο πρόσφατες εκλογές. Η σύγκριση των αποτελεσμάτων για τον/την πρόεδρο του Παραρτήματος τη Βικτώριας (Branch President) με εκείνα της προηγούμενης φοράς που έγιναν ανταγωνιστικές εκλογές (2018) δείχνει κάποιες έντονες αλλαγές.
Η συμμετοχή των μελών εκτινάχθηκε από το θλιβερό 16% στο (λιγότερο θλιβερό) 28%, γεγονός που δείχνει αυξημένο ενδιαφέρον και συμμετοχή από τη βάση. Το ψηφοδέλτιο που αμφισβήτησε την υπάρχουσα ηγεσία -με το όνομα Fight the Crisis- συγκέντρωσε ποσοστό 35% σε σύγκριση με μόλις 21% όταν υποβλήθηκε παρόμοια αμφισβήτηση το 2018.
Το δίδαγμα από αυτά τα αποτελέσματα είναι ότι η βάση των μελών είναι πλέον πιο ενεργή, πιο πρόθυμη να συμμετάσχει και πιο πρόθυμη να ψηφίσει για μια εναλλακτική λύση στο status quo. Δουλειά μας είναι να διασφαλίσουμε ότι η προθυμία ψήφου μεταφέρεται σε προθυμία οργάνωσης και ανάληψης δράσης. Οργανώνοντας από κοινού πρέπει να πείσουμε τα ενεργά μέλη ότι η εξουσία δεν βρίσκεται στις εκλογές και στους ηγέτες, αλλά στη βάση.
Στην επικείμενη συμφωνία που θα αρχίσει το 2026, οι εκπαιδευτικοί και το προσωπικό υποστήριξης στην εκπαίδευση χρειάζονται σημαντική αύξηση των αποδοχών τους, βελτιωμένες συνθήκες και, κυρίως, βελτιωμένη αξιοπρέπεια στο χώρο εργασίας. Αυτό δεν καλύπτει καν την κρίση της υποχρηματοδότησης των σχολείων, για την οποία οι δρακόντειοι νόμοι περί εργασιακών σχέσεων μας απαγορεύουν να αναλάβουμε δράση. Για να πετύχουμε αυτό που μας αξίζει, πρέπει να απεργήσουμε.
Οι απεργίες δεν συμβαίνουν έτσι απλά. Οργανώνονται. Το επιχείρημα υπέρ της απεργίας είναι σαφές - είναι ο μόνος τρόπος για να κερδίσουμε τους μισθούς και τις συνθήκες που μας αξίζουν. Αλλά μια απεργία που αποτελείται μόνο από το 28% του εργατικού δυναμικού δεν θα είναι αποτελεσματική.
Ενώ υπάρχει ένας αυξανόμενος αριθμός εκπαιδευτικών που θέλουν να καταπολεμήσουν το status quo, η πλειοψηφία δεν βλέπει την αξία της συμμετοχής στη συνδικαλιστική δημοκρατία. Το μήνυμά μας προς τα μη μέλη, τα αποστασιοποιημένα μέλη και τα ενεργά μέλη είναι συνεπές - αν θέλουμε αλλαγή, πρέπει να την οργανώσουμε μόνοι μας.
Πρέπει να έχουμε τακτικές συζητήσεις 1:1 για την οργάνωση με μη μέλη για να τους πείσουμε να ενταχθούν στο συνδικάτο για να ψηφίσουν για την εργατική δράση. Πρέπει να έχουμε 1:1 οργανωτικές συζητήσεις με τα μέλη για να τα πείσουμε ότι η απεργία είναι απαραίτητη. Οι συνάδελφοί μας πρέπει να γνωρίζουν ότι η εξουσία είναι στα χέρια μας και ότι είμαστε όλοι απαραίτητοι για το μέλλον του κλάδου μας. Είναι δεκτικοί στις ιδέες μιας μεγάλης απεργίας, αλλά πρέπει να τους εμπλέξουμε οργανώνοντας ένα ημερολόγιο διεκδικήσεων (τα αιτήματά μας) για τα οποία αξίζει να αγωνιστούμε.
Ο δρόμος προς μια ιστορική συμφωνία των εκπαιδευτικών πρέπει να περιλαμβάνει μια σημαντική απεργία. Αλλά τα πρώτα βήματα θα είναι πάντα η οργάνωση των συναδέλφων μας. Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για αυτές τις συζητήσεις και να συνδεθείτε με συναδέλφους εκπαιδευτικούς επισκεφθείτε την ιστοσελίδα μας ή επικοινωνήστε μαζί μας.
*Το κείμενο είναι γραμμένο από σύντροφο εκπαιδευτικό μέλος της Αναρχικής Κομμουνιστικής Ομάδας Μελβούρνης (Melbourne Anarchist Communist Group - MACG) και της AEU. Σχετικός σύνδεσμος: https://melbacg.au/lessons-for-educators-from-aeu-elections-organise-and-strike/ Μετάφραση: Ούτε Θεός Ούτε Αφέντης.
