Το κύμα των διαδηλώσεων που άρχισε το Sidi Bouzid στις 17 Δεκεμβρίου συνεχίζει να μεγαλώνει. Πυροδοτήθηκε από μια χειρονομία απελπισίας του Mohamed Bouazizi, και δίνει πλέον ελπίδα για ένα καλύτερο κόσμο για εκατομμύρια ανθρώπους σε έναν αυξανόμενο αριθμό αραβικών χωρών. Μετά τις ταραχές στην Αλγερία και τη Λιβύη νωρίτερα αυτό το μήνα, τώρα είναι η σειρά της Αιγύπτου, της Ιορδανίας και της Υεμένης όπου ήδη βλέπουμε εκτεταμένα κοινωνικά κινήματα. Αυτό δεν προκαλεί έκπληξη, δεδομένου ότι, μη λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιαιτερότητες της κάθε χώρας, αυτές μοιράζονται κάποια βασικά χαρακτηριστικά: τη φτώχεια της πλειοψηφίας του πληθυσμού, σοβαρά επιδεινωμένης από την κρίση, και τα περισσότερο ή λιγότερο βάναυσα αυταρχικά καθεστώτα που μονοπωλούν πάντα τον πλούτο.
Στην Τυνησία, η κινητοποίηση του λαού συνεχίζεται. Μετά την πτώση του τυράννου, οι άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να πάνε πίσω στα σπίτια τους, πιστεύοντας τους πολιτικούς ή περιμένοντας περαιτέρω γεγονότα μπροστά στην τηλεόραση. Αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Το πώς θα απαλλαγούμε από την μαφία Bel Ali Trabelsi δεν αρκεί: το σύνολο του «παλαιού καθεστώτος» του κόμματος-κράτους, του Συνταγματικού Δημοκρατικού Συναγερμού (RCD) πρέπει να καταστραφεί.
Η δημιουργία κυβέρνησης εθνικής ενότητας στις 17 Ιανουαρίου δείχνει ότι τα αφεντικά του RCD εξακολουθούν να είναι προσκολλημένα στην εξουσία. Η πιο μετριοπαθής τάση της επανάστασης είναι έτοιμη να δεχθεί κάποιο συμβιβασμό, προκειμένου να επιταχυνθεί η διαδικασία ομαλοποίησης που καλείται από όλους εκείνους που απειλούνται από την επανάσταση - τα αφεντικά, τους ξένους επενδυτές, τα καθεστώτα Αλγερίας και Λιβύης, τη Γαλλία, το Ισραήλ, τις Ηνωμένες Πολιτείες, κλπ.
Οι πιο αφοσιωμένοι επαναστάτες αρνούνται κάθε ημίμετρο που θα επέτρεπε στο παλαιό καθεστώς να συνεχίσει μετά από ένα "λίφτινγκ". Το κύριο αίτημά τους είναι να φύγει: να φύγει από την κυβέρνηση, τις επιχειρήσεις διαχείρισης και τα σχολεία. Οι διαδηλώσεις κατά της κυβέρνησης συνεχίζονται στην πρωτεύουσα, καθώς και στα κύρια αστικά κέντρα της επανάστασης. Από την Κυριακή 23 Ιανουαρίου, εκατοντάδες άνθρωποι από το «Καραβάνι της Ελευθερίας", που οργανώθηκε μια ημέρα πριν στα κεντρο-δυτικά της χώρας (Menzel Bouzaiane, Sidi Bouzib, Regueb, Kasserine) έχουν στρατοπεδεύσει έξω από την κατοικία του πρωθυπουργού.
Απεργίες με συμμετοχή μεγάλου αριθμού εργαζομένων πραγματοποιήθηκαν με πρωτοβουλία των μαχητικών τμημάτων της Γενικής Ένωσης Εργατών Τυνησίας (UGTT) νωρίτερα στον τομέα της δημοτικής εκπαίδευσης, ενώ υπήρξε και μια περιφερειακή γενική απεργία που επηρέασε 5 επαρχίες, συμπεριλαμβανομένης της Σφαξ, της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης. Ορισμένοι εργαζόμενοι ανέλαβαν άμεση δράση τους για να εκδιώξουν τους ανθρώπους του καθεστώτος Ben Ali που εργάζονται ακόμα στα θεσμικά όργανα, τις τοπικές Αρχές, τις δημόσιες επιχειρήσεις και τα μέσα ενημέρωσης. Οι διευθύνοντες σύμβουλοι της Tunisie Telecom, STAR (ασφαλιστική) και Banque Nationale Agricole έγιναν στόχοι των υπαλλήλων τους.
Αντιμέτωπος με την πίεση της κοινής γνώμης, ο πρωθυπουργός Mohammed Gannouchi, οπισθοχωρεί βήμα προς βήμα, παραχωρώντας μερικά ψίχουλα, με την ελπίδα να ηρεμήσει τους διαδηλωτές, αλλά χωρίς επιτυχία. Τέλος, το βράδυ της Πέμπτης 27 Ιανουαρίου, έκανε μια μεγάλη παραχώρηση: διόρισε σε θέσεις-κλειδιά (υπουργεία Άμυνας, Εσωτερικών, Οικονομικών και Εξωτερικών) τεχνοκράτες. Δύο πρώην υπουργοί του Ben Ali παραμένουν, σε λιγότερο σημαντικές θέσεις, αλλά παραιτήθηκαν για να γλυκάνουν το χάπι.
Θα πετύχει την επιστροφή στην ηρεμία η νέα υποχώρηση; Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι λιγότερο βέβαιο. Οι κάτοικοι των φτωχών περιοχών της ενδοχώρας, οι εργαζόμενοι και οι νέοι άνεργοι δεν θα επιτρέψουν η επανάστασή τους να κλαπεί από αυτούς χωρίς να κάνουν κάτι. Επειδή ήταν οι ίδιοι αυτοί που υπέφεραν περισσότερο κάτω από το προηγούμενο καθεστώς και την εξάρτησή του από τη δικτατορία της αγοράς, είναι αυτοί που βρίσκονται πίσω από την επανάσταση και αυτοί οι οποίοι πληρώνουν το τίμημα. Επειδή τα προβλήματα για τα οποία αναγκάστηκαν να διαμαρτυρηθούν - φτώχεια, ανεργία, διαφθορά και ευνοιοκρατία - υφίστανται ακόμα.
Στην Ιορδανία, έγιναν διαδηλώσεις επί τρεις μέρες μετά την πτώση του Ben Ali. Με την παρότρυνση των συνδικαλιστών, ισλαμικών και αριστερών κομμάτων, χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους της πρωτεύουσας Αμμάν και άλλες πόλεις σε ολόκληρη τη χώρα φωνάζοντας “Όχι στην καταπίεση, ναι στην αλλαγή!”, «Θέλουμε ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη!” και “Όχι άλλη πείνα που μας γονατίζει!”.
Στην Υεμένη, μια από τις φτωχότερες αραβικές χώρες, χιλιάδες διαδηλωτές ζητούν την αποχώρηση του Ali Abdullah Saleh, ο οποίος βρίσκεται στην εξουσία εδώ και 32 χρόνια.
Στην Αίγυπτο, ο πρόεδρος Χόσνι Μουμπάρακ. - 30 χρόνια στην εξουσία - τρέμει στο θρόνο του Για αρκετές ημέρες, οι δυνάμεις ασφαλείας του καθεστώτος έχουν πατάξει αυστηρά τους διαδηλωτές με δεκάδες νεκρούς και χιλιάδες τραυματίες επί δύο ημέρες. Μετά τη διακοπή του τηλεφώνου και του Internet – σημαντικών εργαλείων για τη διάδοση πληροφοριών και την οργάνωση της εξέγερσης – ο Χόσνι Μουμπάρακ απέλυσε την κυβέρνησή του και υποσχέθηκε δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις.
Όμως, στην Αίγυπτο και την Τυνησία, τα ψίχουλα που ρίχνονται στους ανθρώπους από τα καθεστώτα που απειλούνται δεν είναι αρκετά για να μετριάσουν τον επαναστατικό ενθουσιασμό των ανθρώπων, που συνεχίζουν να συρρέουν στους δρόμους του Καΐρου απαιτώντας να φύγει ο πρόεδρος.
Η Alternative Libertaire υποστηρίζει τον αγώνα των ανθρώπων αυτών για την ελευθερία και την κοινωνική δικαιοσύνη και καταγγέλλει τη συνεργασία του γαλλικού κράτους με τα αυταρχικά καθεστώτα των αραβικών χωρών.
29η Γενάρη 2011
* Μετάφραση από το Γραφείο Διεθνών Σχέσεων της FdCA. Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης” 2 Φλεβάρη 2011
http://www.alternativelibertaire.org
