Στην αποκαλούμενη «σεξουαλικά ελεύθερη» κοινωνία μας, οι άνθρωποι μιλούν παντού για τη σεξουαλικότητα (ετεροφυλόφιλη και πατριαρχική), αλλά η αντισύλληψη και η άμβλωση παραμένουν ακόμα ταμπού στα σχολεία, τις οικογένειες, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, το κοινό σαν...
Ποιος ξέρει ότι έχοντας χαρακτηριστεί ως «έγκλημα ενάντια στην κρατική ασφάλεια» (το 1942), η άμβλωση - που εγκρίθηκε πριν από τριάντα χρόνια - δεν είχε νομιμοποιηθεί έως το 2001;
Μια άβυσσος μεταξύ του νόμου και της πραγματικότητας
Ποιος γνωρίζει τις επαναστατικές συνθήκες κάτω από τις οποίες πολλές αμβλώσεις πραγματοποιούνται ακόμα στη Γαλλία; Ποιος γνωρίζει ότι η μέση καθυστέρηση τριών εβδομάδων για να πάρει μια γυναίκα ένα ραντεβού σε μια κλινική αμβλώσεων εξαναγκάζει γυναίκες να πηγαίνουν στο εξωτερικό, ενώ κινούνται ακόμα μέσα στο νομικά πλαίσια; Ποιος γνωρίζει για τους γιατρούς εκείνους που προσπαθούν να κάνουν τις γυναίκες που αποφασίζουν να κάνουν άμβλωση να αισθάνονται ένοχες; Τι γίνεται με τις εγχειρήσεις που σε μερικές περιπτώσεις διενεργούνται ακόμα και χωρίς αναισθητικό; Ή ότι πολύ λίγες γυναίκες έχουν πρόσβαση στη σχετική πληροφόρηση ώστε να γίνει η κατάλληλη επιλογή για τις ιατρικές και χειρουργικές τεχνικές άμβλωσής τους;
Το 2001 που το όριο αυξήθηκε σε δώδεκα εβδομάδες μετά από τη σύλληψη (στις Κάτω Χώρες – Βέλγιο και Ολλανδία - δεν γίνεται καμία νύξη για το χρονικό όριο, το μόνο όριο στο οποίο διαρκεί η βιωσιμότητα του εμβρύου), μερικά νοσοκομεία συνεχίζουν να αρνούνται την άμβλωση μετά από δέκα εβδομάδες, κάτι που εξαναγκάζει τις ενδιαφερόμενες γυναίκες να κάνουν ταξίδια εκατοντάδων χιλιομέτρων σε κάποια άλλη κλινική στη Γαλλία, ή ακόμα και στο εξωτερικό.
Η παντοδυναμία του ιατρικού επαγγέλματος είναι απαράδεκτη. Δεν πρέπει να επιτρέπεται στους γιατρούς να κυριαρχούν στη ζωή μας περισσότερο από ό,τι οι θρησκευτικοί ηγέτες.
Το αντιδραστικό κράτος
Είτε είναι η Τροποποίηση Garraud (υπουργού Υγείας) - που στόχευσε στο να μεταβάλει την «ακούσια διακοπή μιας εγκυμοσύνης» σε παράβαση - είτε η προσπάθεια να δοθεί στο έμβρυο νομικό καθεστώς από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρώπινων Δικαιωμάτων είτε όλοι αυτοί οι μεσοαστοί που ενοχλούνται, οι επιθέσεις ενάντια στο δικαίωμα στην άμβλωση είναι πολυάριθμες. Αλλά τι μπορεί να ειπωθεί για έναν υπουργό Υγείας ο οποίος, το 2004, έγραψε μια εισαγωγή σε ένα βιβλίο που επέκρινε την ιατρική διακοπή της εγκυμοσύνης και δόξαζε το μητρικό ένστικτο;
Ή το γεγονός ότι το Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικών Υποθέσεων απέσυρε μόλις πριν λίγο διάστημα τις γυναίκες από τον κατάλογο των προτεραιοτήτων του; Η πραγματικότητα είναι ότι το κράτος έχει μια συνήθεια να τοποθετεί φρένα στα αιτήματα των φεμινιστικών κινημάτων. Κάθε κοινωνική και πολιτική πρόοδος είναι πάντα το αποτέλεσμα μακροχρόνιων αγώνων. Έπρεπε να αγωνιστούμε επί τρία χρόνια από τη στιγμή που ψηφίστηκε ο νόμος της 4ης Ιουλίου 2001 ώστε να ληφθούν υπόψη τα διατάγματα για να εφαρμοστεί (και αυτό μόνο εν μέρει). Παρ’ όλα αυτά, η απουσία πραγματικών μέσων αγώνα έχει προκαλέσει μια δραματική μείωση των δικαιωμάτων μας. Στην πραγματικότητα, επειδή οι αμβλώσεις δεν είναι αρκετά «κερδοφόρες» οικονομικά, οι ιδιωτικές κλινικές που είναι εγγυημένες κατά σχεδόν 50% για να κάνουν αμβλώσεις σε ορισμένες περιοχές έχουν σταματήσει εντελώς να τις κάνουν.
Όσον αφορά την πρόσβαση στην αντισύλληψη, αυτή είναι ακόμα ανεπαρκής. Ενώ η αντισύλληψη μπορεί να γίνει αποδεκτή κοινωνικά, δεν εξασκείται ακόμα σε μεμονωμένο επίπεδο: το 50% των κοριτσιών που αρχίζουν τη σεξουαλική ζωή τους δεν χρησιμοποιούν οποιαδήποτε μορφή αντισύλληψης. Ακόμα και πολλές ενήλικες γυναίκες είναι ανίδεες για το σώμα τους, για τη σειρά των αντισυλληπτικών (δεν πρέπει πάντα να είναι το χάπι...), του τι μπορούν να κάνουν αφότου δεν έχουν προστατεύσει τη σεξουαλική τους σχέση κ.λπ. Εάν το δικαίωμα στην άμβλωση και την αντισύλληψη γελοιοποιείται συνεχώς, αυτό γίνεται πάντα στο όνομα μιας πατριαρχικής ηθικής διαταγών με την οποία επιδιώκεται η απαλλοτρίωση της γυναίκας από το ίδιο της το σώμα, να της επιβληθεί η μητρότητα ως καθήκον και να την πείσει ότι η άμβλωση είναι κάτι το «τραυματικό».
Όχι! Εμείς οι γυναίκες, δεν κάνουμε αμβλώσεις επειδή είμαστε σε μια κατάσταση «ψυχοκοινωνικού κινδύνου». Όχι! Η άμβλωση δεν είναι ούτε η «πιο σοβαρή» των πράξεων ούτε και η «τελευταία λύση». Δεν είναι ούτε ένα μέρος της ευχαρίστησης ούτε μια κοινοτοπία, αλλά δεν είναι ειδικά μια τραγωδία: είναι η έκφραση της ελευθερίας μας να επιλέξουμε, της άρνησής μας που υποδουλώνεται στη μοίρα της πανίερης μητρότητας.
Οι νόμοι δεν είναι ποτέ αρκετοί για να αλλάξουν την κοινωνία. Είναι που μόνο με την κινητοποίησή μας την ίδια θα αποκτήσουμε ό,τι θέλουμε.
Απαιτούμε:
· Συνολική απαλλαγή από τις δαπάνες της άμβλωσης και της αντισύλληψης
· Ίση πρόσβαση στην άμβλωση για όλες, συμπεριλαμβανομένων των ανηλίκων γυναικών και των «παράνομων» μεταναστριών
· Αύξηση χρονικού περιθωρίου μετά τη σύλληψη
· Δημόσιες εκστρατείες πληροφόρησης για τις διάφορες μεθόδους αντισύλληψης (για άνδρες και γυναίκες) και άμβλωσης
· Πραγματική σεξουαλική εκπαίδευση στα σχολεία και αλλού
· Αύξηση του αριθμού των κλινικών εθελοντικής άμβλωσης
· Περισσότερη υποστήριξη σε υπηρεσίες όπως κέντρα οικογενειακού προγραμματισμού και συμβουλευτικές γυναικολογικές κλινικές.
Ένα τέλος στην πατριαρχία, έτσι ώστε το σώμα των γυναικών να μπορεί να ανήκει στις ίδιες!
*Το κείμενο αυτό είναι της ομάδας Offensive Libertaire and Sociale (Ελευθεριακή Κοινωνική Επίθεση) του Παρισιού και της Ελευθεριακής Κομμουνιστικής Οργάνωσης (Organisation Communiste Libertaire – OCL) και μεταφράστηκε από τα γαλλικά στα αγγλικά από την ιταλική Federacione dei Comunisti Anarchici (FdCA – Ομοσπονδία Κομμουνιστών Αναρχικών). Μεταφράστηκε στα ελληνικά από το A-Infos από το «Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης», τον Φεβρουάριο του 2005, στη Μελβούρνη. Για επικοινωνία με την OCL: OCL-Paris, c/o Egregore, B.P. 1213 – 51058 Reims Cedex και Offensive Libertaire and Sociale, 21 ter, rue Voltaire – 75011 Paris. Ιστοσελίδες: http://oclibertaire.free.fr http://offensive.samizdat.net και www.fdca.it
