Κριτική-παρουσίαση του βιβλίου του Ιταλού ιστορικού Nunzio Pernicone με τίτλο «Carlo Tresca: Portrait of a Rebel» (εκδόσεις Palgrave MacMillan, επανέκδοση AK Press 2010)
Ο Carlo Tresca είναι ένας από εκείνους τους επαναστάτες εργαζόμενους των οποίων μνήμη αξίζει να τιμάται και η άριστη βιογραφία του Nunzio Pernicone εκπληρώνει ακριβώς αυτόν το σκοπό. Ο Pernicone έγραψε, βέβαια, λίγο πιο παλαιότερα μια άριστη ιστορία του ιταλικού αναρχικού κινήματος (στα αγγλικά ο τίτλος είναι «Italian Anarchism: 1864-1892», εκδόθηκε από τις εκδόσεις του Πανεπιστημίου Princeton το 1993), αλλά και αυτή η εργασία του παρουσιάζει ισάξιο ενδιαφέρον για τους αναρχικούς. Ο συγγραφέας συμμερίζεται, προφανώς, τον αναρχισμό και γράφει με μεγάλη συμπάθεια και γνώση για το αντικείμενό του. Τέτοιοι ιστορικοί είναι σπάνιοι.
Ο Carlo Tresca ήταν γόνος μεσοαστικής οικογένειας και γεννήθηκε στην Ιταλία το 1879. Έγινε σύντομα σοσιαλιστής και πήρε ενεργό μέρος στην Ομοσπονδία Εργαζομένων Ιταλικών Σιδηροδρόμων πριν μεταναστεύει στις ΗΠΑ σε ηλικία 25 χρόνων. Μόλις έφτασε στις ΗΠΑ, εκλέχτηκε γραμματέας της Ιταλικής Σοσιαλιστικής Ομοσπονδίας Βόρειας Αμερικής και συμμετείχε ενεργά στους ταξικούς αγώνες. Η συμπάθειά του προς τη σοσιαλδημοκρατία μετατράπηκε γρήγορα σε συμπάθεια προς το συνδικαλισμό, δεδομένου ότι αντιλήφθηκε τον έμφυτο ρεφορμισμό των σοσιαλδημοκρατικών ιδεών και τη σημασία της άμεσης δράσης του συνδικαλισμού.
Συνδέθηκε με την IWW, συμμετέχοντας στις απεργίες των ανθρακωρύχων της Πενσυλβανίας, πριν αναμιχθεί σε αρκετές και σημαντικές (ακόμη και θρυλικές) απεργιακές και άλλες δραστηριότητες. Βαθμιαία, οι συνδικαλιστικές του ιδέες τον οδήγησαν στην υιοθέτηση του αναρχοσυνδικαλισμού και έγινε ένας από τους κύριους αναρχικούς των ΗΠΑ, ιδιαίτερα στις γραμμές της ιταλο-αμερικανικής κοινότητας.
Ο Pernicone μας δίνει στο βιβλίο του την εικόνα μιας βαθιά ζωηρόχρωμης και χαρισματικής φυσιογνωμίας που διαδραμάτισε βασικό ρόλο στους πολυάριθμους αγώνες για τα δικαιώματα των εργαζομένων. Ήταν εκδότης εφημερίδων. Εξέδιδε τη εφημερίδα «Il Martello» («Το Σφυρί») για πάνω από 20 χρόνια. Ήταν άριστος και φλογερός συγγραφέας, προπαγανδιστής καθώς επίσης και οργανωτής. Ήταν ο ευτυχέστερος στο εσωτερικό των αγώνων, ανταποκρινόμενος σε οποιαδήποτε κλήση για βοήθεια στην προσπάθεια ενθάρρυνσης των Ιταλών εργαζομένων να απεργήσουν και να αγωνιστούν. Ο τρόπος προπαγάνδισής του ήταν θρυλικός και στους εργατικούς αγώνες στους οποίους έπαιξε σημαντικότατο ρόλο συμπεριλαμβάνονται η νικηφόρα απεργία στο Lawrence (1912), η απεργία των κλωστοϋφαντουργών στο Little Falls της Νέας Υόρκης (1912), η απεργία των εργαζομένων ξενοδοχείων της Νέας Υόρκης (1913), η απεργία στο Paterson, η απεργία των εργαζομένων μεταξιού στο Νιού Τζέρσεϊ (1913) και η απεργία των ανθρακωρύχων στο Mesabi Range της Μινεσότα (1916).
Διαδραμάτισε, επίσης, σημαντικό ρόλο στον ανεπιτυχή αγώνα σωτηρίας των Sacco και Vanzetti. Μετά από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Carlo Tresca έστρεψε τα πυρά του εναντίον του φασισμού και της λενινιστικής-σταλινικής τυραννίας.. Ήταν ο πρώτος και φλογερός αντίπαλος του φασισμού, γινόμενος γρήγορα ο κύριος αντιφασίστας στις ΗΠΑ. Οι δραστηριότητές του προκάλεσαν την έχθρα του ίδιου του Μουσολίνι και του καθεστώτος του, δεδομένου ότι ο Tresca διαδραμάτισε βασικότατο ρόλο (και πολιτικά και φυσικά) στο σταμάτημα της διάδοσης του φασισμού ανάμεσα στην ιταλο-αμερικανική κοινότητα (γι’ αυτό και έγινε απόπειρα δολοφονίας του το 1926).
Ο Pernicone φέρνει με πολλές λεπτομέρειες στην προσοχή του αναγνώστη το πόσο πρόθυμο ήταν...
I. Λέγεται ότι ο Rothschild είπε, βλέποντας την περιουσία του να απειλείται από την επανάσταση του 1849, το εξής: «Είμαι αρκετά πρόθυμος να παραδεχθώ», ότι η περιουσία μου έχει συσσωρευτεί σε βάρος των άλλων, αλλά αν ήταν να μοιραστεί μεταξύ των εκατομμυρίων της Ευρώπης αύριο, το μερίδιο του καθενός, αν μου το ζητούσε, θα ανέρχονταν μόνο σε πέντε σελίνια».
Αφού έδωσε τη δέουσα δημοσιότητα στη δήλωσή του, ο εκατομμυριούχος μας προχώρησε, ως είθισται, στην ήσυχη βόλτα του στους δρόμους της Φρανκφούρτης. Τρεις ή τέσσερις περαστικοί τού ζήτησαν πέντε σελίνια, που τους τα έδωσε με ένα σαρδόνιο χαμόγελο. Το στρατήγημά του...
Στο τέλος του 19ου αιώνα, πολλοί Γάλλοι συγγραφείς προσελκύσθηκαν στον αναρχισμό. Μερικοί από αυτούς συναρπάστηκαν από τις βομβιστικές επιθέσεις του Ravachol και του Emile Henry και θέλησαν να γράψουν ένα βιβλίο που θα ήταν μια λογοτεχνική βόμβα, που θα καταστρέφει τα θεμέλια της θρησκείας, της οικογένειας και του έθνους-κράτους. Για παράδειγμα, οι Συμβολιστές ύμνησαν τον «ελεύθερο στίχο» ως «αναρχικό στίχο». Πολλοί από αυτούς, αφού απέκτησαν φήμη, εγκατέλειψαν κάθε έννοια αναρχισμού.
Κάποιος που δεν το έκανε αυτό ήταν ο Octave Mirbeau. Γι’ αυτόν, ο αναρχισμός δεν ήταν μόδα ή μέρος μιας χαραμισμένης νιότης. Ανακάλυψε, βέβαια, τις ιδέες των Proudhon και Kropotkin...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018