Ο Μιχαήλ Μπακούνιν για τον Ταξικό Πόλεμο σε ένα απόσπασμα του 1870
Εκτός από τον Προυντόν και τον Μ. Λουί Μπλαν σχεδόν όλοι οι ιστορικοί της επανάστασης του 1848 και του πραξικοπήματος του Δεκεμβρίου του 1851, καθώς και οι μεγαλύτεροι συγγραφείς του αστικού ριζοσπαστισμού, ο Βικτόρ Ουγκό, ο Κινό, κ.ά. έχουν σχολιάσει ευρέως το έγκλημα και τους εγκληματίες του Δεκεμβρίου· αλλά δεν έχουν ποτέ καταδεχτεί να θίξουν το έγκλημα και τους εγκληματίες του Ιουνίου. Και παρ’ όλα αυτά είναι τόσο προφανές ότι ο Δεκέμβριος δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η μοιραία συνέπεια του Ιουνίου και η επανάληψή του σε μεγάλη κλίμακα.
Γιατί αυτή η σιωπή για τον Ιούνιο; Είναι επειδή οι εγκληματίες του Ιουνίου είναι αστοί δημοκράτες με τους οποίους οι παραπάνω συγγραφείς, ηθικά, περισσότερο ή λιγότερο είναι συνένοχοι; Συνένοχοι στις αρχές τους και, ως εκ τούτου, έμμεσα συνένοχοι στις πράξεις τους. Αυτός ο λόγος είναι πιθανός, αλλά υπάρχει ακόμη ένας. Το έγκλημα του Ιουνίου χτύπησε τους εργάτες μόνο, επαναστάτες σοσιαλιστές, κατά συνέπεια, ξένους προς την τάξη και φυσικούς εχθρούς των αρχών που όλοι αυτοί οι αξιότιμοι συγγραφείς αντιπροσωπεύουν. Το έγκλημα του Δεκεμβρίου επιτέθηκε και απέλασε χιλιάδες αστούς δημοκράτες, κοινωνικά αδέλφια αυτών των αξιότιμων συγγραφέων και των πολιτικών ομοθρήσκων τους. Άλλωστε, αυτοί οι ίδιοι υπήρξαν τα θύματά τους. Εξ ου και οι ακραίες ευαισθησίες τους στα εγκλήματα του Δεκεμβρίου, και η αδιαφορία τους για εκείνα του Ιουνίου.
Ένας γενικός κανόνας: Ένας αστός, όσο κόκκινος δημοκράτης κι αν είναι, θα επηρεαστεί, διεγερθεί και χτυπηθεί πολύ πιο έντονα από μια αναποδιά που συνέβη σε έναν άλλο αστό ακόμη και τρελό ιμπεριαλιστή από ό,τι από την ατυχία ενός εργάτη, ενός ανθρώπου του λαού. Υπάρχει αναμφίβολα μια μεγάλη αδικία σε αυτή τη διαφορά, αλλά η αδικία δεν είναι εκ προμελέτης. Είναι ενστικτώδης. Προκύπτει από τις συνθήκες και τις συνήθειες της ζωής που ασκούν πολύ μεγαλύτερη επιρροή στους ανθρώπους από ό,τι οι ιδέες και οι πολιτικές τους πεποιθήσεις. Οι συνθήκες και οι συνήθειες, οι ιδιαίτεροι τρόποι ζωής τους, ανάπτυξης, σκέψης και δράσης· όλες οι κοινωνικές τους σχέσεις τόσο πολυσχιδείς και ποικιλόμορφες, και όμως τακτικά συγκλίνουν προς τον ίδιο στόχο· όλη αυτή η ποικιλομορφία του ενδιαφέροντος που εκφράζει κοινές κοινωνικές φιλοδοξίες και αποτελούν τη ζωή του αστικού κόσμου, ορίζουν μεταξύ αυτών που ανήκουν σε αυτόν τον κόσμο μια αλληλεγγύη απείρως πιο πραγματική, πιο βαθιά, και αναμφισβήτητα πιο ειλικρινής από οποιαδήποτε άλλη που μπορεί να προκύψει ανάμεσα σε ένα τμήμα της αστικής τάξης και των εργατών. Καμία διαφορά στις πολιτικές απόψεις δεν είναι αρκετή για να ξεπεραστεί η αστική κοινότητα συμφερόντων. Καμία φαινομενική συμφωνία πολιτικών απόψεων δεν είναι αρκετή να ξεπεράσει τον ανταγωνισμό των συμφερόντων που χωρίζουν την αστική τάξη από τους εργάτες. Η κοινότητα πεποιθήσεων και ιδεών είναι και πρέπει πάντα να είναι δευτερεύουσα σε μια κοινότητα ταξικών συμφερόντων και προκαταλήψεων.
Η ζωή πρυτανεύει στη σκέψη και καθορίζει τη βούληση. Αυτή είναι μια αλήθεια που ποτέ δεν θα πρέπει να χάνουμε από τα μάτια μας όταν θέλουμε να καταλάβουμε οτιδήποτε σχετικά με τα κοινωνικά και πολιτικά φαινόμενα. Αν θέλουμε να δημιουργήσουμε μια ειλικρινή και πλήρη κοινότητα σκέψης...
Ο Alexandrovich Filip Alexandrovich γεννήθηκε το 1889, στην επαρχία Bialystok Grodno. Συμμετείχε στην Επανάσταση του 1905-1907, αλλά μετά την ήττα της οποίας μετανάστευσε. Έζησε στη Γαλλία και την Αγγλία. Στις 28 Δεκέμβρη 1913 με 1 Γενάρη 1914 συμμετείχε στο ενωτικό συνέδριο Ρώσων αναρχικών κομμουνιστών στο Λονδίνο ως αντιπρόσωπος της Ομάδας Κομμουνιστών Αναρχικών του Λονδίνου “Ελεύθερη Βούληση”. Εκλέχτηκε στην Επιτροπή της Ομοσπονδίας Ρωσικών Ομάδων Κομμουνιστών Αναρχικών Εξωτερικού.
Το 1917 επέστρεψε στη Ρωσία, αρχικά στο Πέτρογκραντ, ενώ λίγο μετά μετακόμισε στην Οδησσό. Έγινε μέλος της Ομοσπονδίας Αναρχικών Οδησσού. Τον Μάη του 1917, εκλέχθηκε στη Νότια Επιτροπή της Ένωσης Ναυτικών, η οποία...
Charlotte Murphy*
Στο Παρίσι το 1851, ο καλλιτέχνης Gustave Courbet προκάλεσε την οργή των ανώτερων τάξεων, παρουσιάζοντας απλώς πίνακες που χαρακτήριζαν τη γαλλική αγροτιά ως αντικείμενα. Εν μέσω έντονης ταξικής πάλης, το έργο του Courbet ήρθε σε μια εποχή όπου η τέχνη του αντανακλούσε μια προσβολή προς την πολιτική εξουσία των ανώτερων τάξεων και η τέχνη αντιμετωπίστηκε ως επικίνδυνη και σκανδαλώδης. Είκοσι χρόνια αργότερα, έχοντας πρωτοπορήσει σε αυτό το είδος που έγινε γνωστό ως κοινωνικό ρεαλισμό, ο Courbet ήταν ένας από τους κορυφαίους καλλιτέχνες της Παρισινής Κομμούνας.
Σήμερα, η δυναμική που προκαλεί μια ουσιαστική κριτική κλονίζοντας τόσο την άρχουσα όσο...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018