Το βιβλίο αυτό είναι μια συλλογή συνεντεύξεων του Νόαμ Τσόμσκι στον Ντέιβιντ Μπαρσαμιάν και μπορεί κάλλιστα να αντιπαρατεθεί σε ό,τι γλυκανάλατο και αποπροσανατολιστικό σερβίρεται μαζικά στην κοινωνία τη στιγμή που οι αλλαγές που συντελούνται σε αυτή είναι τόσο γρήγορες όσο και σφόδρα καθοριστικές.
Από τους εξέχοντες πολιτικούς χαρτογράφους της εποχής μας, ο Νόαμ Τσόμσκι σχεδιάζει τον χάρτη της παγκόσμιας οικονομικής τάξης. Σημειώνει και επισημαίνει ότι τα κράτη-έθνη έχουν πλέον προκληθεί και αμφισβητηθεί από την ισχύ και τον εναγκαλισμό των υπερεθνικών επιχειρήσεων. Μια απλή ματιά στην πολύ πρόσφατη ανάδυση κυβερνήσεων τραπεζιτών και τεχνοκρατών σε συνεργασία με άκρως συντηρητικά πολιτικά στοιχεία μέχρι και φασιστικά κομματίδια (π.χ. Ελλάδα, Ιταλία κ.λπ.) αρκεί να επιβεβαιώσει περίτρανα τον ισχυρισμό αυτό.
Το βιβλίο αποτελείται από συνεντεύξεις στις οποίες ο γνωστός στοχαστής δίνει σαφές περίγραμμα των απόψεών του όσον αφορά ευρύ φάσμα θεμάτων άμεσου ενδιαφέροντος στα οποία περιλαμβάνονται το ελεύθερο εμπόριο και το διεθνές κεφάλαιο, το ζήτημα της υπερθέρμανσης του πλανήτη, η υγιειονομική περίθαλψη, ο φασισμός και η δομή των μεγάλων εταιρειών, η ανάδυση της Κίνας σε σχέση με το εμπόριο και τα ανθρώπινα δικαιώματασε παγκόσμια κλίμακα, η σύγκριση ανάμεσα στην Τσιάπας του Μεξικού και το Νότιο Κεντρικό Λος Άντζελες, ο έλεγχος της οπλοκατοχής και η θανατική ποινή, η υποβάθμιση του ρόλου των διανοουμένων, το δημοκρατικό έλλειμμα, η χρήση της πληροφορικής και οι “λεωφόροι πληροφοριών” και άλλα.
Τα αναγνώσματα αυτά είναι άκρως επίκαιρα αλλά και προκλητικά. Μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν ένα αλφαβητάριο των θέσεων του Νόαμ Τσόμσκι χωρίς απλουστεύσεις και συνομεύσεις, ενώ το σχήμα ερώτηση-απάντηση αναδεικνύει την πυκνότητα και την ευστοχία της σκέψης του.
Εκείνο το οποίο ξεχωρίζει στο έργο αυτό είναι ότι ο Ντέιβιντ Μπαρσαμιάν και ο Νόαμ Τσόμσκι συζητούν και για τις δυνατότητες αντίστασης, την ενίσχυση των συνδικάτων, τη συγκρότηση οργανώσεων βάσης ή και την απλή αναζήτηση της αλήθειας. Και λειτουργούν και οι δύο μαζί σαν μεγενθυτικοί φακοί που δίνουν τη δυνατότητα στον αναγνώστη να δει αυτό που υπάρχει μπροστά του, αλλά έχει γίνει αθέατο διά γυμνού οφθαλμού.
Όπως λέει ο Ντέιβιντ Μπαρσαμιάν στον πρόλογο του βιβλίου “η συμβολή του Τσόμσκι έγκειται στο γεγονός ότι τονίζει συνεχώς όχι μόνο την ανάγκη να είμαστε πληροφορημένοι και ενεργοί, αλλά και ότι πρέπει όλοι να είμαστε ικανοί να κάνουμε κάτι. Η δική του αφοσίωση, συμμετοχή και ο ανοιχτός και προσιτός χαρακτήρας του αποτελούν απτό παράδειγμα. Ο Τσόμσκι είναι ένας χαρτογράφος. Παρέχει στο αναγνωστικό κοινό ένα λεπτομερειακό οδικό χάρτη για να μας βοηθήσει να προσανατολιστούμε και να χαράξουμε νέους δρόμους”.
Έχει επικρατήσει η ιστορία να “κατασκευάζεται”από διάφορους “ειδικούς”, αλλά έρχεται ο Νόαμ Τσόμσκι για να μας διορθώνει και να υπενθυμίζει συνεχώς την ενορχηστρωμένη προσπάθεια κυρίως των ΗΠΑ να διαλύσουν τις λαϊκές οργανώσεις στη μεταπολεμική Ευρώπη, ή τα τερατώδη εγκλήματα στην Ινδοκίνα, και αλλού στον κόσμο, από την περίοδο του “Ψυχρού Πολέμου” μέχρι σήμερα, ή τα πραγματικά κατορθώματα των Νίξον, Κίσινγκερ, Κλίντον, Μπους και άλλων “φωτισμένων εγκεφάλων” που διευθύνουν την παγκόσμια λεηλασία που συνεχίζεται μέχρι τώρα, με διάφορους τρόπους, ίσως και με διαφορετικά προχήματα ή επωνυμίες, αλλά πάντα με αμείωτη ένταση και ρυθμό.
...Στις 16 Οκτώβρη 1939 πεθαίνει η Malvina Tavares, δασκάλα σε αγροτικές περιοχές, πρωτοπόρος του Σύγχρονου Σχολείου στη Βραζιλία και εξαιρετική αναρχική αγωνίστρια.
Με καταγωγή από την Encruzilhada do Sul (RS), ως νεαρή, εκτελούσε ήδη το εκπαιδευτικό τηγς έργο μεταξύ των φτωχότερων πληθυσμών στο νότο της χώρας. Φωτισμένη οπαδός του Ferrer i Guardia, εφαρμόζει καινοτόμους για την εποχή τρόπους εκπαίδευσης, φτάνοντας ακόμη και στην κατάργηση των τιμωριών και της θρησκευτικής διδασκαλίας στην περιοχή όπου δίδασκε.
Η ζωή της και η κληρονομιά της επηρέασαν, για παράδειγμα, την εμβληματική αναρχική αγωνίστρια Espertirina Martins (που υπήρξε μαθητρια της Malvina) και τον εγγονό της, Flávio...
Ανθελληνικές ταραχές
Οι διαθέσιμες πηγές για τους έλληνες μετανάστες στην Αυστραλία είναι σχετικά λιγοστές. Σχετικά μικρός ήταν, άλλωστε, κι ο αριθμός τους: η ειδική υπηρεσιακή απογραφή του 1916 καταμέτρησε μόλις 2.398 Έλληνες σε όλη την Αυστραλία, και μέχρι το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου δεν έμελλε να ξεπεράσουν τους 4.000. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως η αντιμετώπισή τους από τις αρχές και την αγγλοσαξονική πλειοψηφία του πληθυσμού υπήρξε ανέφελη. Το αντίθετο μάλιστα: η επίσημη πολιτική της "λευκής Αυστραλίας", θεσμοποιημένη από το 1901 μέχρι τα μέσα περίπου της δεκαετίας του '50, είχε άμεσο αποτέλεσμα την αντιμετώπιση των συμπατριωτών μας ως μεταναστών...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018