«Η φρουρά είναι κουρασμένη». Μ΄ αυτά τα λόγια, που εκστόμισε τη νύχτα της 5ης προς 6η Ιανουαρίου 1918, ένας νεαρός αναρχικός ναύτης με το όνομα Ανατόλι Ζελεζνιάκοβ διέλυσε την Καταστατική Συνέλευση και σκάλισε μια μικρή θέση γι’ αυτόν στην ιστορία της Ρωσικής Επανάστασης. Όταν το τσαρικό καθεστώς κατέρρευσε το Φεβρουάριο του 1917, ο Ζελεζνιάκοβ υπηρετούσε σ’ ένα ναρκοθετικό πλοίο με βάση την Κρονστάνδη, το περίφημο αρχηγείο του Βαλτικού Στόλου, κοντά στην πρωτεύουσα του Πέτρογκραντ. Μετά την Επανάσταση του Φεβρουαρίου, αναρχικοί και άλλοι αγωνιστές κατέλαβαν τη βίλα του P.P. Durnovo, ο οποίος ήταν Κυβερνήτης της Μόσχας κατά την επανάσταση του 1905, και τη μετέτρεψαν σε μια επαναστατική κομμούνα και «χώρο ξεκούρασης», με δωμάτια για ανάγνωση και συζήτηση και ένα κήπο για να παίζουν τα παιδιά τους.
Στα εχθρικά μυαλά, πάντως, η βίλα Durnovo είχε γίνει ένα άντρο ανομίας, «ένα είδος Brocken, όπου οι δυνάμεις του κακού συγκεντρώθηκαν, γίνονταν συνάξεις μαγισσών, όπως και όργια, συνωμοσίες, σκοτεινές, καταχθόνιες και αδίστακτες αιματηρές πράξεις», όπως έγραψε στις σημειώσεις του για τη Ρωσική Επανάσταση ο N.N. Sukhanov. Κι όμως, η βίλα έμεινε ανενόχλητη μέχρι την 5η Ιουνίου 1917, όταν κάποιοι απ’ τους αναρχικούς ενοίκους προσπάθησαν να καταλάβουν την τυπογραφική μονάδα μιας μεσο-αστικής εφημερίδας. Το Πρώτο Συνέδριο των Σοβιέτ, που τότε διεξαγόταν στην πρωτεύουσα, αποκήρυξε τους δράστες σαν «εγκληματίες που αποκαλούν τους εαυτούς τους αναρχικούς» και την 7η Ιουνίου, ο P.N. Pereverzev, υπουργός δικαιοσύνης στην Μεταβατική Κυβέρνηση διέταξε τους αναρχικούς να εκκενώσουν το σπίτι αμέσως.
Την επόμενη μέρα πενήντα ναύτες, μεταξύ των οποίων και ο Ζελεζνιάκοβ, έσπευσαν από την Κρονστάνδη να υπερασπιστούν τους συναγωνιστές τους, που στο μεταξύ είχαν οχυρωθεί στη βίλα αμυνόμενοι μιας κυβερνητικής επίθεσης. Για τις επόμενες δύο εβδομάδες οι αναρχικοί παρέμειναν ταμπουρωμένοι στη βίλα αψηφώντας τόσο τη Μεταβατική Κυβέρνηση όσο και το Σοβιέτ του Πέτρογκραντ. Αλλά όταν κάποιοι εισέβαλαν σε μια κοντινή φυλακή και απελευθέρωσαν τους κρατούμενους, ο Υπουργός Pereverzev διέταξε εισβολή στο σπίτι, κατά την οποία ένας αναρχικός εργάτης σκοτώθηκε και ο Ζελεζνιάκοβ συνελήφθη, με 4 βόμβες στην κατοχή του, και φυλακίστηκε στο στρατώνα Πρεοπραζένσκυ.
Μετά από μια συνοπτική δίκη η κυβέρνηση τον καταδίκασε σε 14 χρόνια σκληρής εργασίας και αγνόησε όλες τις αιτήσεις αμνηστίας, που υπέβαλαν οι ναύτες της Βαλτικής για την απελευθέρωσή του. Μια μέρα, μια ομάδα ναυτών προσήλθε στο Παλάτι Tauride για να δει αυτοπροσώπως τον Pereverzev. Δεν τον βρήκαν και τότε κράτησαν όμηρο τον Υπουργό Γεωργίας, Βίκτορ Τσέρνοβ, τον ηγέτη των Σοσιαλιστών Επαναστατών και μελλοντικό πρόεδρο της Καταστατικής Συνέλευσης, την οποία ο Ζελεζνιάκοβ, έξι μήνες αργότερα, θα διέλυε. Και μόνο με έναν αυθόρμητο λόγο του Τρότσκι, που –με μια φράση που θα γινόταν διάσημη– εξήρε τους ναύτες της Κρονστάνδης σαν την «περηφάνια και δόξα της Επανάστασης», σώθηκε ο Τσέρνοβ από το λυντσάρισμα.
Μερικές εβδομάδες αργότερα, ο Ζελεζνιάκοβ απέδρασε από τη «δημοκρατική φυλακή», όπως την αποκάλεσε ένας αναρχικός δημοσιογράφος, και επέστρεψε στις επαναστατικές του δραστηριότητες. Σε ένα ενδιαφέρον επεισόδιο, οργάνωσε μια μαζική διαδήλωση, με τους ναύτες της Κροστάνδης, προς την αμερικανική πρεσβεία κατά την οποία διαμαρτυρήθηκαν για τη θανατική καταδίκη που επιβλήθηκε στον Τομ Μούνει στο Σαν Φρανσίσκο, όπως και...
«Είσαι δημοκράτης;». «Όχι». «Μήπως είσαι φιλελεύθερος;». «Όχι, καθόλου». «Τι είσαι τότε;». «Είμαι αναρχικός».
Γιατί παραφράζουμε αυτό που είχε γράψει ο Πιέρ Ζοζέφ Προυντόν στο βιβλίο του "Τι είναι η ιδιοκτησία", περισσότερο από 160 χρόνια μετά; Επειδή ζούμε σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από μια μεγάλη οπισθοχώρηση της πολιτικής σκέψης. Οι άνθρωποι έχουν πέσει στη βαθιά μελαγχολία μιας ιδιωτικοποιημένης ζωής, επικεντρωμένοι στον εαυτό τους, απασχολούμενοι με το πώς θα επιβιώσουν μέσα στη βλακεία, δίνοντας μεγάλη σημασία στις προσωπικές τους υποθέσεις [1].
Πεισμένοι ότι δεν μπορούν ν' αλλάξουν τον κόσμο, ικανοποιούνται με την ελευθερία που τους παρέχει η εξουσία, πηγαίνουν...
Nick Heath
Στις 26 Αυγούστου πολεμήσαμε σε μια άλλη μάχη ... στην οποία χάσαμε τους αγαπημένους μας μαχητές και συντρόφους, τον Petrenko-Platonov και τον Ivanyuk ". Νέστωρ Μαχνό (αναφέρεται στην “Ιστορία του μαχνοβίτικου κινήματος” του Piotr Arshinov).
Ο Ivanyuk γεννήθηκε κάπου στην επαρχία Poltava, αλλά δεν ξέρουμε χρόνο. Μέχρι το 1917 είχε γίνει αναρχικός και την άνοιξη του 1919 ήταν μέλος της Συνομοσπονδίας Αναρχικών Nabat στην Πολτάβα. Τον Μάη του ίδιου έτους εντάχθηκε στο μαχνοβίτικο κίνημα. Στα μέσα Οκτώβρη 1919 διορίστηκε διοικητής μονάδας 150 μαχητών με 3 πολυβόλα. Αυτός και άλλοι μαχνοβίτες πολέμησαν στην επαρχία του Χάρκοβο με βάση...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018