Το Ωραίον

Η ανάγκη του Ωραίου είναι ρυθμός δια την ύπαρξιν του ανθρώπου.

Και όλον του κόσμου η ζωή στρέφεται περί την ανάγκην αυτήν, η οποία εγέννησε τας τέχνας και τας επιστήμας και τα συστήματα. Όλοι επιδιώκουσι με πάθος την καλλονήν ως ίδιοκτησίαν. Και εκείνοι οι οποίοι την αγαπούν εις τον πλησίον, την θέλουν δια τον εαυτόν τους, όπως και εκείνοι οι οποίοι την αγαπούν είς τον εαυτόν τους. Πόσοι φωτογράφοι δεν επληρώθησαν καλλίτερα διότι εκολάκευσαν εις τας φωτογραφίας; και πόσαι παρακλήσεις και υψηλά φωκόλ και στερήσεις δεν εχρησίμευσαν ως μέσα αυστηρά δια την ωραιοτέραν μας επίδειξιν!

Και πόσα διπλώματα δεν επεδιώξαμεν, κατόπιν καταναγκαστικών έργων μόνον δια να φανώμεν ωραίοι ως ιατροί, ωραίοι ως δικηγόροι, ωραίοι ως καθηγηταί, ωραίοι ως πρόεδροι, ωραίοι ως καλλιτέχναι, ωραίοι ως ιερείς, ωραίοι ως άσχημοι!

Και πόσοι δεν απεπειράθησαν να θυσιασθούν δια να φανούν ωραίοι ως ήρωες!

Και δεν εχάθησαν μέσα εις την απόπειράν τους αυτήν;

Και μήπως η αισθητική της ηθικής δεν είναι δια την καλλονήν;

Είμεθα ηθικοί δια να φανερώσωμεν τα κρυφά μας θέλγητρα, τα οποία πολλές φορές είναι και ανύπαρκτα.

Και την ανάγκην αυτήν του ωραίου θα ημπορούσαμεν να την δεχθώμεν ως ένα παραρυθμόν δια την παρα-ύπαρξιν των παρα-ανθρώπων, εάν εδίδαμεν προσοχήν εις ποίους τόνους τα πράγματα μας τραγουδούν τας δυστυχίας μας.

Όπως υπάρχωμεν είναι ανάγκη να αποστρεφώμεθα το ωραΐον, το σεμνόν, την τέχνην, την επιστήμην, την θρησκείαν, το σύστημα, δια να αγαπήσωμεν την ζωήν, την ασχημίαν της ζωής, την γυμνότητα της ζωής, την αμάθειαν της ζωής, την ανηθικότητα της ζωής, την αναρχίαν της ζωής με μίαν λέξιν την αληθείαν της ζωής. Δια να μας φοβηθούν όλοι οι ωραίοι θάνατοι! Οι σεμνοί και οι επιβάλλοντες που να φύγουν μακράν, πολύ μακράν όπου μόνοι, μη έχοντες πού να επιδείξουν την σεμνότητά τους, και την επιβολήν και την ωραιότητά τους, να κυτταχτούν αναμεταξύ των, μέσα εις τους καθρέφτες των αδυναμιών των, δια να μείνουν νεκροί. Και όταν πεθάνουν οι θάνατοι δια καμμίαν κηδείαν ζωής δεν θα θρηνήση η φύσις. Και ζώντες, όσον και αν υποφέρωμεν σήμερον, ας μη αγαπώμεν το ωραίον. Είνε μία συνθήκη την οποίαν την έπλασαν οι άσχημοι.

Τουλάχιστον από το υπερώον της κοινωνίας εις το οποίον ευρισκόμεθα, ας προσποιούμεθα ότι βλέπομεν την καλλονήν.

Είνε πολύ αξιολύπητοι οι άνθρωποι οι οποίοι κάθηνται εις τα πρώτα θεωρεία και βλέπουν εκ του πλησίον τους ωραίους ηθοποιούς!

Οι άσχημοι, τι απαίσιοι παρα~άνθρωποι! Φοβείται κανείς να τους συγκρίνη και με τους γέρους ακόμη!

Ποίος εκ των πιθήκων θα επίστευεν ότι θα ανεκάλυπτον την ωραιότητα και την ηθικήν δια την παρα-ύπαρξίν των;

Οι άνθρωποι ας μη πιστεύουν εις την καλλονήν. Διότι αυτή είνε το περίστροφον με το οποίον τους πληγώνει η ασχημία.

Και διατί να βλέπουν να χΰνωνται τα αίματά των και είς τους ύπνους των ακόμη, αφού δεν τα σταματά τίποτε πλέον όταν αρχίσουν να τρέχουν και αφού, το «κεφάλαιον» και η «αρετή» και η «σεμνότης» και η «παρθενία» είναι μεταξωτά μαντηλάκια τα οποία τόσον πολύ πλέον ελέρωσαν, ώστε να μη καταδέχωνται να τα πλένουν, ούτε η χυδαιότερες πλύστρες, και τα οποία εάν έλθουν εις έπαφήν μολύνουν περισσότερον τες αιμορροούσες πληγές εκείνων οι οποίοι ηγάπησαν την ζωήν!

ΙΑΤΡΟΣ ΣΑΡΑΦΙΔΗΣ

* Απόσπασμα από το έργο του ελευθεριακού ιατρού Σαραφίδη «Χαρούμενη Επιστήμη» που εκδόθηκε στο Κάϊρο. Δημοσιεύτηκε στο ελληνικό περιοδικό της Αιγύπτου «Νέα Ζωή» τεύχος 51, το 1908.