Δημοσιεύθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2017 από Enough Is Enough! Πρόκειται για ένα ελαφρώς επεξεργασμένο αντίγραφο μιας παρουσίασης σε εργαστήριο που διοργανώθηκε από την Διεθνή Ομάδα Έρευνας και Ενημέρωσης Εργασίας (ILRIG) και το Κέντρο Συμβουλευτικής για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα της Orange Farm στην επέκταση 1 της Drieziek, δήμος Orange Farm, νότια του Soweto, Νότια Αφρική, στις 24 Ιουνίου του 2017. Το παρακολούθησε μια αίθουσα γεμάτη ακτιβιστές κοινοτήτων και εργαζομένων, συμπεριλαμβανομένων των βετεράνων των μεγάλων εξεγέρσεων της δεκαετίας του 1980.
Η συζήτηση που πρόκειται να παρουσιάσω σήμερα βασίζεται σε ένα ερευνητικό πρόγραμμα που διεξήγαγα με τον συνάδελφό μου Vladislav Kruchinsky στη Νότια Αφρική το 2011-2013. Στόχος της έρευνάς μας ήταν να αναλύσουμε και να διερευνήσουμε τις μεθόδους και τις πρακτικές αυτο-οργάνωσης από κάτω που υπήρχαν στην κρίσιμη δεκαετία του 1980 του αγώνα κατά του απαρτχάιντ.
Η συντριπτική πλειοψηφία του υλικού που γράφτηκε για την περίοδο αυτή είναι αφιερωμένο στον ρόλο των μεγάλων, θεσμοθετημένων αντι-απαρτχάιντ δυνάμεων, όπως το Ηνωμένο Δημοκρατικό Μέτωπο, ένα όργανο-ομπρέλα για τις κοινοτικές οργανώσεις κατά του απαρτχάιντ, που σχηματίστηκε το 1983. Ένα μεγάλο μέρος της επικεντρώνεται επίσης στο Αφρικανικό Εθνικό Συνέδριο, το οποίο παρουσιάζεται στην κυρίαρχη αφήγηση του ANC ως ηγέτη του αγώνα κατά του απαρτχάιντ.
Ο στόχος μου, με τον Βλαντ, ήταν να κοιτάξουμε πέρα από αυτές τις μεγάλες οργανώσεις και να επικεντρωθούμε στους αγώνες των κοινοτήτων που αντιμετωπίζουμε μέσα από τις ιστορίες των απλών ανθρώπων. Όταν ξεκινήσαμε την έρευνά μας, καταλάβαμε ότι θέλαμε πληροφορίες από πρώτο χέρι από τους συμμετέχοντες στους αγώνες. Αυτή είναι η κοινωνική ιστορία, που σημαίνει ότι εξετάζει την άποψη από κάτω, με τους ανθρώπους που συνέντευξη να συμμετάσχουν ενεργά στις ιστορίες που λένε. Διεξήγαμε εκτεταμένες συνεντεύξεις με ενεργά μέλη των κοινοτήτων, κάτοικοι των δήμων, από εκείνες τις μέρες. Ελπίζουμε να ολοκληρώσουμε αυτό το έργο με ένα βιβλίο, το οποίο θα είναι μια συλλογή των συνεντεύξεων.
Ιστορία από τα κάτω
Οι συνεντεύξεις που συλλέξαμε ρίχνουν φως στις πολύ σημαντικές τοπικές ιστορίες της πολιτικοποίησης και της αντίστασης της εργατικής τάξης και των φτωχών, ενάντια στην οικονομική ανισότητα και την καταπίεση του ρατσιστικού καθεστώτος του απαρτχάιντ. Μάθαμε πώς οι απλοί κάτοικοι των δήμων, όχι κατ 'ανάγκην ακτιβιστές, αλλά οι συνηθισμένοι θείοι και οι μαθητές, οι μητέρες και οι γιαγιάδες και οι συνδικαλιστές, διεκδίκησαν την εξουσία στο επίπεδο των ναυπηγείων τους, των οικοδομικών τετραγώνων τους, του δρόμου, τις οικιστικέςζώνες τους και τελικά του συνόλου του δήμου. Μάθαμε πώς προέκυψαν νέοι χώροι βασισμένοι σε μια σχετικά οριζόντια κατανομή ισχύος και ποια είναι η πρόκληση αυτής της "οριζόντιας" κατάστασης.
Εκτός από τις συνεντεύξεις, δουλέψαμε σε δύο μεγάλα αρχεία της Νότιας Αφρικής, τα οποία έχουν συλλέξει υλικό από τους αγώνες της δεκαετίας του 1980. Αυτά είναι τα Ιστορικά Έγγραφα Wits στο Πανεπιστήμιο του Witwatersrand και το Αρχείο Ιστορίας της Νότιας Αφρικής δίπλα στο Συνταγματικό Δικαστήριο στο Γιοχάνεσμπουργκ. Αναλύσαμε πρωτότυπα φυλλάδια, έντυπα, πρακτικά συναντήσεων, αφίσες και εφημερίδες από τη δεκαετία του 1980.
Θα παρουσιάσω σήμερα ένα από αυτά τα υλικά. Το κύριο ερώτημα στην έρευνά μας ήταν: Γιατί η κοινωνική αυτοοργάνωση από την εργατική τάξη και τους φτωχούς στη Νότια Αφρική, με βάση τις αρχές της ισότιμης κατανομής της εξουσίας και συχνά με μια πολύ οριζόντια ή επίπεδη δομή, έγινε μια ιδέα που θα μπορούσε να εμπνεύσει μάζες σε όλη τη χώρα και συνέβαλε ως πρακτική που βοήθησε στην διάλυση του απαρτχάιντ;
Θα ήθελα να ξεκινήσω με τον λόγο που εστιάσαμε στη δεκαετία του 1980. Αυτό το κάνουμε για δύο λόγους.
Πρώτα απ 'όλα η δεκαετία του 1980 ήταν μια κρίσιμη περίοδος στον αγώνα κατά του απαρτχάιντ, με μαζική αντίσταση σε συνδυασμό με πρωτοφανή επίπεδα κοινωνικής και πολιτικής αυτο-οργάνωσης. Αυτή ήταν η εποχή που οι «έννοιες της λαϊκής δημοκρατίας», της «δύναμης των ανθρώπων», της «αυτοδυναμίας» και της «δημοκρατίας από κάτω» εισήχθησαν ως νέες ιδέες και πρακτικές στη νοτιοαφρικανική πολιτική »(σύμφωνα με τα λόγια του παλαίμαχου του UDF Raymond Suttner, σε μια συνέντευξη).
Μια προσεκτική ανάλυση της δεκαετίας του 1980 στη Νότιο Αφρική δείχνει ότι η κατάργηση του καθεστώτος του απαρτχάιντ έγινε δυνατή επειδή η διαδικασία αντίστασης που διασκορπίστηκε σε ολόκληρη τη χώρα μέσω αμέτρητων πράξεων τοπικής ανυπακοής, μποϊκοτάζ καταναλωτών / μεταφορών / σχολείων, απεργιών και διαμονής - γενικές ή κοινές γενικές απεργίες. Αυτή η διάσπαρτη αντίσταση βασίστηκε και οδήγησε σε εναλλακτικές πρακτικές αυτοδιαχείρισης από τους απλούς ανθρώπους.
Δεύτερον, ένα πολύ σημαντικό χαρακτηριστικό αυτής της περιόδου ήταν ο εκδημοκρατισμός των κινημάτων και η γέννηση μιας ριζοσπαστικής δημοκρατικής κουλτούρας. Αυτό περιλάμβανε αλλαγές σε προσωπικό επίπεδο. Τη δεκαετία του 1980, για πρώτη φορά, θέματα όπως η ανισότητα των φύλων, η ελευθερία επιλογής ενός εταίρου και η ενδοοικογενειακή βία ανέκυψαν ευρέως σε ευρεία κλίμακα και όταν κατέστη δυνατό να αντιταχθούμε ανοιχτά στους "παραδοσιακούς ηγέτες" όπως αρχηγούς και βασιλιάδες, κάτι που ανέφεραν οι αναλυτές όπως ο Michael Neocosmos .
Ένα σημαντικό πολιτικό γεγονός αυτής της δεκαετίας ήταν η δημιουργία του UDF ως δομής ομπρέλα ικανής να ενώσει έναν τεράστιο αριθμό ήδη υπαρχόντων οργανισμών σε ολόκληρη τη χώρα και να προωθήσει περισσότερο την οργάνωση. Το UDF αμφισβητήθηκε, αλλά με την πάροδο του χρόνου κατέληξε να προσδιοριστεί έντονα με ένα ριζοσπαστικό όραμα της αλλαγής.
Μια "Λαϊκή Δημοκρατία"
Η ηγετική μορφή του UDF Morphe Morobe σχολίασε σε μια ομιλία με τίτλο «Προς μια Λαϊκή Δημοκρατία» ότι μια «δημοκρατική Νότια Αφρική είναι ένας από τους στόχους ή οι στόχοι του αγώνα μας». Ωστόσο, κατέστησε σαφές ότι η δημοκρατία είναι το μέσο με το οποίο διεξάγουμε την πάλη:
Η δημιουργία δημοκρατικών μέσων είναι για εμάς εξίσου σημαντική με την κατοχύρωση δημοκρατικών στόχων ως στόχου μας. Πολύ συχνά παρουσιάζονται μοντέλα μιας μελλοντικής δημοκρατικής Νότιας Αφρικής που δεν έχουν καμία σχέση με υπάρχοντες οργανισμούς, πρακτικές και παραδόσεις πολιτικού αγώνα σε αυτή τη χώρα. Αυτό που είναι δυνατό στο μέλλον εξαρτάται από το τι μπορούμε να δημιουργήσουμε και να διατηρήσουμε τώρα. Μια δημοκρατική Νότια Αφρική δεν θα διαμορφωθεί μόνο αφού έχει μεταφερθεί η πολιτική δύναμη στην πλειοψηφία.
Το UDF περιέγραψε ένα πολύ πιο ριζοσπαστικό όραμα της δημοκρατίας απ 'ό, τι η Νότια Αφρική κατέληξε το 1994. Ο Morobe συνέχισε «Ο δημοκρατικός μας στόχος ... είναι ο έλεγχος σε κάθε πτυχή της ζωής μας και όχι μόνο το δικαίωμα (όπως είναι σημαντικό) μιας κεντρικής κυβέρνηση κάθε τέσσερα έως πέντε χρόνια. "Τόνισε ότι" η δημιουργία μιας δημοκρατικής Νότιας Αφρικής "δεν ήταν κάτι που πρέπει να μείνει για το μέλλον ή να παραδοθεί από πάνω. αυτό "μπορεί να γίνει πραγματικότητα μόνο με τη συμμετοχή εκατομμυρίων Νοτιοαφρικανών στη διαδικασία - μια διαδικασία που έχει ήδη ξεκινήσει στους δήμους, τα εργοστάσια και τα σχολεία της γης μας", μέσω των επιτροπών του ναυπηγείου και των δρόμων, των πολιτικών, των φοιτητικών ομάδων, των ενώσεων και άλλους σχηματισμούς που είχαν προκύψει.
Με την πρόοδο της δεκαετίας του 1980, το όραμα αυτό έγινε μια πρακτική, τόσο σε καθημερινούς αγώνες όσο και όταν, όπως θα δούμε, ορισμένες οργανώσεις που συμμετείχαν στην αντίσταση άρχισαν να αντικαθιστούν το κράτος με τα λεγόμενα «όργανα της εξουσίας των ανθρώπων». παραδείγματος χάριν, οι οδικές επιτροπές βοήθησαν την εκτέλεση δημόσιων υπηρεσιών, οι οργανώσεις νεολαίας δημιούργησαν πάρκα και οι άνθρωποι δημιούργησαν περιπολίες αυτοάμυνας και καταπολέμησης του εγκλήματος.
Συνδικάτα και δήμοι
Είναι απαραίτητο να προσδιοριστούν οι δύο πιο σημαντικές προϋποθέσεις για την εμφάνιση του UDF. Πρώτον, από τα μέσα της δεκαετίας του 1970, μετά τις απεργιακές εκλογές του Durban του 1973, το ανεξάρτητο συνδικαλιστικό κίνημα απέκτησε μεγάλη δύναμη: οι μαζικές απεργίες και οι εργοστασιακοί αγώνες πραγματοποιήθηκαν στη χώρα, οι εργαζόμενοι καθιέρωσαν δημοκρατικό έλεγχο των συνδικάτων τους και δημιούργησαν επιτροπές απεργίας. Η εξάπλωση της δημοκρατικής κουλτούρας και της οργάνωσης των συνδικάτων αυτών, ιδίως της Ομοσπονδίας Συνδικαλιστικών Οργανώσεων της Νότιας Αφρικής που συστάθηκε το 1979, διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην κινητοποίηση των απλών ανθρώπων και στην ανάπτυξη των αποκαλούμενων "οργάνων της εξουσίας των ανθρώπων" στο χώρο εργασίας.
Δεύτερον, στους δήμους όπου, από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, υπήρχαν συνθήκες κοινωνικοοικονομικής παρακμής στο πλαίσιο της καπιταλιστικής κρίσης, δημιουργήθηκαν νέες οργανώσεις με τη μορφή επιτροπών οδών και επιτροπών δράσης και «αστικών» ενώσεων.
Ενώ τα συνδικάτα έθεσαν ζητήματα γύρω από τους μισθούς, τις μεταφορές, τη ρατσιστική μεταχείριση και ούτω καθεξής, οι νέες δομές των κοινοτικών δομών ήταν να αγωνιστούν για τις καθημερινές κοινωνικές ανάγκες των κατοίκων: αξιοπρεπή στέγαση, χαμηλότερα ενοίκια, ηλεκτρικό ρεύμα, με τα συνδικάτα, οι αγώνες αυτοί έθεταν μεγαλύτερα ζητήματα γύρω από την κατανομή του πλούτου και της εξουσίας. και, όπως και με τα συνδικάτα, οι δομές αυτές επέτρεψαν στους ανθρώπους να αποκτήσουν όλο και μεγαλύτερο έλεγχο στην καθημερινότητά τους και να αρχίσουν να χτίζουν μια αντίθετη δύναμη ενάντια στην κυβέρνηση - να αντισταθούν στο κράτος και μερικές φορές να αντικαταστήσουν κάποιες από τις λειτουργίες του.
Η κοινωνικοοικονομική κατάσταση των κατοίκων του δήμου ήταν πολύ δύσκολη. Σε συνθήκες αυξανόμενης ανεργίας, αυξανόμενων τιμών, χαμηλής ποιότητας εκπαίδευσης και δημοτικών υπηρεσιών και υποχρηματοδότησης των δήμων, θέματα όπως η απασχόληση, η στέγαση και οι υπηρεσίες ήταν αρκετά έντονες. Πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι σε πολλούς δήμους υπήρχε μικρή πρόσβαση στην ηλεκτρική ενέργεια ή στο νερό στο σπίτι, τα συστήματα αποχέτευσης συχνά αφορούσαν δημόσιες τουαλέτες ή το σύστημα κουβάδων και υπήρχαν μαζικές καθυστερήσεις στη στέγαση.
Σε αυτήν την κατάσταση, οι γυναίκες και τα παιδιά συχνά διαδραμάτισαν βασικό ρόλο στους αγώνες. Ακόμα και οι μη πολιτικοποιημένες νοικοκυρές εύκολα κινητοποιήθηκαν στον αγώνα για τοπική αλλαγή. Ένα παράδειγμα προέρχεται από τον Πολιτιστικό Σύνδεσμο του Πάρκου Valhalla, ο οποίος σχηματίστηκε από τους κατοίκους του Χρωματιστού δήμου του Valhalla Park στο Δυτικό Ακρωτήριο για να αντιμετωπίσει τις εξώσεις. Η θεία Jane Roberts, που συμμετείχε σε αυτό το 1984, μας είπε ότι «αρχίσαμε να βλέπουμε τι συνέβαινε με τους ανθρώπους στις κοινότητες και αποφασίσαμε ως κοινότητα» «Εντάξει, θα πρέπει να χτιστούμε τώρα». Το Civic επανασύνδεσε το νερό και την ηλεκτρική ενέργεια που διέκοψαν οι αρχές και έβαλε τους ανθρώπους πίσω στα σπίτια εάν είχαν δεχθεί έξωση.
Μία άλλη ακτιβίστρια, η Auntie Gertie, βοήθησε στην οικοδόμηση του Συλλόγου Ενδιαφερόμενων Κατοίκων της Valhalla, μετά την έξωση, με τα τρία μικρά παιδιά της. Αφού είχε κάποια επιτυχία στην καταπολέμηση των εξώσεων, άρχισε να βοηθά τους άλλους στην περιοχή της. Μας είπε την ιστορία της για συμμετοχή στον αγώνα:
Μεγάλωσα στη φτώχεια και ζούσα εδώ, και εκεί, και όλα γύρω. Καθώς ο πατέρας μου δούλευε, δεν ήταν σε θέση να με φροντίσει ως παιδί. Έπρεπε να πάω στο σχολείο και μεγάλωσα από μια θεία και έπειτα από μια άλλη θεία κι έτσι ταξίδεψα ως παιδί. Και σε ηλικία, νομίζω, 10-11 ο πατέρας μου παντρεύτηκε με μια άλλη γυναίκα και ... τότε πήγα να ζήσω με την μητέρα και δεν ήταν ευγενής προς εμένα. Μεγάλωσα, δεν υπήρχε κανένας που θα μπορούσα να πάω και να πω, «Το μάτι μου πονάει», γι 'αυτό μεγάλωσα πολύ ανεξάρτητα .... Έτσι έγινα πολύ ανεξάρτητη, κάνω τα πάντα μόνη μου. Και στη δεκαετία του 1980, έγινα μητέρα: γέννησα τον γιο μου και δεν παντρεύτηκα. και στη συνέχεια μια κόρη, και στη συνέχεια μια άλλη κόρη? και έπειτα είχα τρία παιδιά. Τότε έγινα μόνη μητέρα. Και ναι, δεν υπήρχε κανένας να πάω: Απλά έπρεπε να βρω τον δικό μου τρόπο, με τα λίγα χρήματα που κερδίζω, έπρεπε να βρω τον δικό μου τρόπο. Μέσα από αυτό έχω γίνει αγώνας .... Έχω εκδιωχθεί από την πόλη του Κέιπ Τάουν. Δεν είναι δύο φορές αλλά τρεις φορές. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο εντάχθηκα στην αστική οργάνωση.
Συνέχισε:
Ήμασταν τρεις από εμάς ... Κάλεσα τους ανθρώπους στη δημόσια συνάντηση, μιλήσαμε με τους ανθρώπους και είπαμε ότι σχηματίζουμε αυτή την οργάνωση με την ονομασία Concerned Residents, εμείς ... θα σας βοηθήσουμε - και ποιος από εσάς είναι έτοιμος να έρθει μαζί μας ;
Ένας άλλος ερωτώμενος, ο Trevor Ngwane, ο οποίος ήταν ενεργός στο υποκατάστημα Jabavu της Soweto Civic Association κατά τη δεκαετία του 1980, θυμήθηκε τον τρόπο με τον οποίο αυτή η πολιτική λειτουργούσε:
... συναντιόμασταν στα σπίτια των ανθρώπων, είχαμε μια συνάντηση την εβδομάδα ... Θα πηγαίναμε αυτή τη φορά σε αυτό το σπίτι και αυτή τη φορά σε αυτό ... Για παράδειγμα, θα πραγματοποιούσαμε μια συνάντηση σε έναν ιερέα, επειδή ήταν σεβαστός ή σε ένα δάσκαλο ή σε ένα σπίτι του συνδικαλιστή. Και τότε δεν υπήρξε μέλος και τα θέματα που συζητήσαμε ήταν προβλήματα στους δήμους, τα φώτα, μιλήσαμε για το τέλος του απαρτχάιντ, μιλήσαμε για την παιδική εκπαίδευση ή κάποιος που πέθανε και δεν έχουν κανέναν να τον θάψει [ για τη συγκέντρωση κεφαλαίων].
Η πρόσκληση για τέτοιες συναντήσεις έγινε συχνά από πόρτα σε πόρτα, συναντούσαμε προσωπικά τους γείτονες ή γράφαμε μικρές σημειώσεις και τις άφησε κάτω από την μπροστινή πόρτα του σπιτιού.
Επιτροπές και Πολιτικές
Οι αστικές ήταν, εν συντομία, ενώσεις κατοίκων που ασχολήθηκαν με τις ανησυχίες του λαού. Έλαβαν διάφορες μορφές, αλλά ο τυπικός πολίτης είχε μια εκτελεστική επιτροπή, η οποία απαρτίζεται από έναν πρόεδρο, έναν αντιπρόεδρο, έναν γραμματέα και έναν ταμία. Οι ηγέτες συχνά εκλέγονται για τρία χρόνια, αλλά μπορούν να επανεκλεγούν ή να ανακληθούν, κατόπιν αιτήματος της πλειοψηφίας. Το καθήκον των ηγετών ήταν να αναφέρουν τις κοινότητες στις οποίες βασίζονταν. Ένα πολύ σημαντικό σημείο είναι ότι οι ηγέτες ήταν μέρη αυτών των κοινοτήτων, αντιμετωπίζοντας τα ίδια προβλήματα με τους άλλους κατοίκους. Όπως είπε η Aunty Jane: «Ήμασταν στην κοινότητα που αγωνιζόταν για την κοινότητα», οπότε «δεν μπορούμε όπως λένε οι ηγέτες στην κοινότητα που θέλουμε αυτό ή απαιτούμε ότι ... μας χρησιμοποιούν και μας λένε τι να κάνουμε .
Οι λειτουργίες των προέδρων ήταν βασικά αυτές του συντονισμού, των συνεδριάσεων, της οργάνωσης και της προετοιμασίας για εκστρατείες. Η ιδέα της ηγεσίας ως "υπηρεσίας της κοινότητας" πήγε χέρι-χέρι με μια ευαίσθητη και προσεκτική στάση απέναντι στη διαδικασία λήψης αποφάσεων.
Το Civics αλληλεπίδρασε με διάφορους τρόπους με πιο τοπικές μορφές αυτο-οργάνωσης όπως επιτροπές μπλοκ, ναυπηγείων και δρόμων. Καθώς οι ενώσεις, αυτές διαμορφώθηκαν για την αντιμετώπιση συγκεκριμένων προβλημάτων, όπως η υψηλή ενοικίαση, η κακή ηλεκτροδότηση, η κακή στέγαση, το σύστημα κάδων και το έγκλημα. Σε αντίθεση με την αστική τάξη, όπου η ηγεσία είχε την τάση να κυριαρχείται από πιο μορφωμένους ανθρώπους, με άπταιστα αγγλικά ή αφρικανικά, με κάποια πολιτική ιστορία, αυτές οι τοπικές επιτροπές επικεντρώνονταν σε συνηθισμένους κατοίκους δήμων, συχνά χωρίς πολιτική εμπειρία ή οργάνωση και διευκόλυνση των δεξιοτήτων. Όπως και οι πολίτες, αυτές οι επιτροπές εμφανίστηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και πολλαπλασιάστηκαν στη δεκαετία του 1980.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, ήταν ξεχωριστές από τις πολιτικές και ήταν πιο αυθόρμητες τοπικές ομάδες. Ωστόσο, η ισχυρότερη και δημοκρατικότερη τάξη οικοδομήθηκε πάνω σε ένα στέρεο θεμέλιο ναυπηγείων, μπλοκ και οδικών επιτροπών. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο πολιτικός αποτελούσε πράγματι οι επιτροπές που λειτουργούσαν στις κοινότητες δήμων. Ένα ενδιαφέρον παράδειγμα προέρχεται από το Belville στις παρυφές του Κέιπ Τάουν στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όπως αναφέρεται στην εφημερίδα Grassroots :
Οι κάτοικοι του Belville συνειδητοποίησαν ότι χρειάζονται μια ισχυρή οργάνωση για να πολεμήσουν για τα δικαιώματά τους. Αυτό σήμαινε ότι ο οργανισμός έπρεπε να εκπροσωπεί τους πάντες στο Belville. Έτσι συναντήσεις σπιτιών πραγματοποιήθηκαν σε όλους τους δρόμους! Και οι άνθρωποι από κάθε δρόμο εξέλεγαν έναν εκπρόσωπο του δρόμου. Υπάρχουν μερικά από τα καθήκοντα ενός εκπρόσωπου του δρόμου: 1. Ο εκπρόσωπος του δρόμου πρέπει να γνωρίζει όλα τα προβλήματα των ανθρώπων στο δρόμο. 2. Πρέπει να αντιπροσωπεύουν τις ανάγκες του δρόμου στις συνεδριάσεις των αντιπροσωπευτικών επιτροπών. 3. Πρέπει να αναφέρουν όλες τις συνεδριάσεις των αντιπροσωπευτικών επιτροπών στο δρόμο τους. 4. Η αντιπροσωπευτική επιτροπή οικοδομεί την ενότητα στην περιοχή επειδή αντιπροσωπεύει όλους τους δρόμους. 5. Οι επαναστάτες δρόμου δεν πρέπει να εργάζονται μόνοι, αλλά με τη βοήθεια όλων των ανθρώπων στο δρόμο. Επομένως, ο αντιπρόσωπος του δρόμου είναι ο δεσμός μεταξύ της επιτροπής των εκπροσώπων.
Στη συνέχεια, οι εκπρόσωποι του δρόμου στο Belville εντάχθηκαν στην ευρύτερη επιτροπή δράσης για την στέγαση του Cape Town, οι οποίες κάλυπταν μια σειρά γειτονιών και δήμων και αγωνίστηκαν ενάντια στις κακές συνθήκες στέγασης. Συνελθόντες στο CAHAC, οι άνθρωποι θα μπορούσαν να μοιραστούν τις εμπειρίες τους και να βρουν λύσεις σε κοινά προβλήματα και να συνεργαστούν σε κοινές ενέργειες. Και μέσω των επιτροπών δρόμων, που δημιουργούνται από τους απλούς κατοίκους με εξουσιοδοτημένους αντιπροσώπους, οι απλοί άνθρωποι θα μπορούσαν να ελέγξουν την οργάνωση των πολιτών.
Ένα άλλο αξιοσημείωτο παράδειγμα προέρχεται από τον δήμο Αλεξάνδρα στο Γιοχάνεσμπουργκ, που ήταν μια εστία αγώνα, όπου ριζοσπαστικοί συνδικαλιστές από την παράδοση του FOSATU διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο. Ο Μωυσής Μαϊέκισο, εργαζόμενος στη μεταλλουργία από το FOSATU και ηγέτης της Επιτροπής Δράσης της Αλεξάνδρα, εξήγησε πώς οργανώθηκε ο δήμος στα μέσα της δεκαετίας του '80:
Ήταν η πυραμιδική δομή. Οι άνθρωποι στην αυλή (επειδή η Αλεξάνδρα είναι τόσο γεμάτη, υπάρχουν περίπου 4 σπίτια σε μια αυλή, σε ένα σπίτι βρίσκεστε ότι υπάρχουν 4 με 6 δωμάτια, και σε κάθε δωμάτιο υπάρχει μια οικογένεια ... αυτό είναι επί 4 φορές 8 ανθρώπων - μοιράζονται μια εξωτερική βρύση νερού, μοιράζονται μια τουαλέτα: μπορείτε να φανταστείτε) ... θα έρθουν μαζί σε μια αυλή και θα δημιουργήσουν μια επιτροπή για τη ρύθμιση των συνθηκών διαβίωσης, έτσι ώστε να μην υπάρχει σύγκρουση στην αυλή. Επίσης, η επιτροπή αυλής έρχεται μαζί για να δημιουργήσει μια επιτροπή μπλοκ: βάζετε πολλές αυλές... από αυτόν τον δρόμο και εκείνο τον δρόμο και αυτή είναι η επιτροπή μπλοκ. Στη συνέχεια, από την επιτροπή μπλοκ, θα υπάρχει μια επιτροπή δρόμου, τότε επιτροπή περιοχής - μέχρι την αστική επιτροπή. Οι άνθρωποι θα έρθουν μαζί για να εκλέξουν τον ηγέτη τους, κάθε δρόμου, θα σηκώσουν δημοκρατικά το χέρι τους και οι άνθρωποι θα αποφασίσουν για την ηγεσία τους.
ΜΜΕ και Εκπαίδευση
Η δεκαετία του 1970 και η δεκαετία του '80 ήταν επίσης μια περίοδος έντονου εναλλακτικού τύπου και μέσων ενημέρωσης, που παρείχαν μια εναλλακτική λύση στις μεγάλες επιχειρηματικές εφημερίδες και στο κυβερνητικό ραδιοτηλεοπτικό σύστημα. Αυτοί βοήθησαν να μοιραστούν νέα, ιδέες και πολιτική. Για παράδειγμα, οι εφημερίδες της κοινότητας, όπως το Speak και το Grassroots, περιλάμβαναν πολυάριθμες συζητήσεις σχετικά με το πώς θα συμπεριληφθούν περισσότεροι άνθρωποι στη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Ξεκίνησαν ειδικές ομάδες μελέτης από ακτιβιστές και ηγέτες της κοινότητας προκειμένου να μοιραστούν τη γνώση για τη λαϊκή συμμετοχή και τη δημοκρατική οργάνωση.
Οι ερωτηθέντες επίσης επεσήμαναν άλλες δομές που προέκυψαν για να οργανώσουν τους ανθρώπους και να αυξήσουν τα παράπονά τους, μερικές φορές σε συναντήσεις στα σπίτια των ανθρώπων και μερικές φορές σε δημόσιες μαζικές συναντήσεις. Μια τέτοια εμπειρία μοιράστηκε ο Bricks Mokolo, ακτιβιστής στην κοινότητα Orange Farm, ο οποίος άρχισε να εμπλέκεται στον αγώνα στα τέλη της δεκαετίας του 1970.
Το 1985, ο Bricks Mokolo εκλέχτηκε πρόεδρος της επιτροπής κρίσης για την εκπαίδευση των γονέων του Vaal. Οι επιτροπές κρίσης για την εκπαίδευση εμφανίστηκαν ως απάντηση στην κρίση στην εκπαίδευση και περιελάμβαναν τα παιδιά και τη νεολαία, καθώς και τους γονείς - και, όπου είναι δυνατόν, τους δασκάλους. Πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι επρόκειτο για μια περίοδο μαζικών εξεγέρσεων στα μαύρα αφρικανικά, τα έγχρωμα και τα ινδικά σχολεία, καθώς και στα πανεπιστήμια, και ότι οι νέοι - συμπεριλαμβανομένων των ατόμων που εγκαταλείπουν το σχολείο, των ανέργων και όσων δεν σπουδάζουν - ο ρόλος στις επιτροπές και στην πολιτική, καθώς και στους εκπαιδευτικούς αγώνες και στα συνδικάτα. Τα μποϊκοτάζ των τάξεων ήταν κοινά και οι νέοι ήταν στην πρώτη γραμμή των συγκρούσεων με τις αρχές.
Ο Bricks Mokolo εξήγησε:
... υπάρχουν προκλήσεις που αντιμετωπίζει η κοινότητά σας που απαιτεί από εσάς και το παιδί σας - όλους - να συνεργαστείτε. Αντιμετώπισα πολλά προβλήματα: σπίτια, εκπαίδευση, εργασία. Τώρα εξετάσαμε τα εκπαιδευτικά προβλήματα και είπαμε ότι χρειαζόμαστε γονείς να εμπλακούν στη στήριξη των παιδιών μας στο σχολείο και να καταπολεμήσουν ή να απαιτήσουν το δικαίωμα εκπαίδευσης για τα παιδιά μας και υπήρξαν απαιτήσεις που υποβλήθηκαν. Ένα από τα αιτήματα ήταν η δωρεάν εκπαίδευση και ένα τμήμα δωρεάν εκπαίδευσης για όλους, συμπεριλαμβανομένων των μαύρων.
Η "Λαϊκή Εξουσία" αναλαμβάνει
Οι μαζικοί αγώνες των δήμων από το 1984 έως το 1986 είδαν μια τεράστια ανάπτυξη της εξουσίας των διαφόρων οργάνων της εξουσίας των ανθρώπων στις επιτροπές των δήμων, των περιοχών και των δρόμων. Ομάδες πολιτών; ομάδες σπουδαστών και νέων · γυναικείες ενώσεις; συνδικαλιστικές δομές που βασίζονται σε επιτροπές κρίσης γειτονιάς στην εκπαίδευση - και στην μαζική αποσταθεροποίηση της τοπικής αυτοδιοίκησης του απαρτχάιντ. Όπως επεσήμανε ο Μαϊέκισο, η εστίαση στα άμεσα προβλήματα οδήγησε εύκολα σε μια επίθεση στο σύστημα στο σύνολό του:
Οι συνθήκες που προκάλεσαν το σχηματισμό αυτών των οργανώσεων ήταν θέματα ψωμιού και βουτύρου, αλλά η αντιμετώπιση αυτών των ζητημάτων άρτου και βουτύρου σας οδηγεί αυτόματα στην πολιτική. "Γιατί οι δρόμοι είναι βρώμικοι; Γιατί δεν παίρνουμε σπίτια; "Έτσι, μέσα από αυτά τα θέματα οι άνθρωποι αναλάμβαναν πολιτικές και συνειδητοποιούνταν.
Οι αποτελεσματικοί οργανισμοί δήμων, πρόσθεσε ο Μαϊέκισο, επέτρεψαν εξαιρετικά αποτελεσματικές ενέργειες διαμαρτυρίας με υψηλό βαθμό λαϊκής υποστήριξης. Η δημιουργία ισχυρών αυτο-οργανωμένων οργάνων επέτρεψε τη διεξαγωγή μαζικών εκστρατειών:
... στην αρχή, όταν οι άνθρωποι θα συναντηθούν στο γκαράζ ή σε έναν ανοιχτό χώρο στην αυλή κάποιου και στους δρόμους ανοιχτά, [θα] ... θα έχουν πρόβλημα από την αστυνομία. Αλλά οι άνθρωποι το αψήφησαν και συναντήθηκαν. Όχι μόνο η ίδια η δομή, οι επιτροπές, αλλά οι πραγματικές συναντήσεις ήταν τα όργανα της εξουσίας των ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένων των ίδιων των δομών ...
Οι γενικές συνελεύσεις, πρώτον, είναι εκεί όπου η λαϊκή δημοκρατία ανήκει, είναι η πραγματική εξουσία των ανθρώπων. αυτό είναι το κύριο βασικό όργανο της εξουσίας των ανθρώπων, επομένως οι βασικές αποφάσεις προέρχονται από εκεί, όπως τα μποϊκοτάζ: η απόφαση των μποϊκοτάζ θα προκύψει από αυτές τις συναντήσεις, από τις βάσεις .... «Δεν είμαστε ευχαριστημένοι με τις τιμές των λεωφορείων» ... η απόφαση να διαμαρτυρηθούν και να δράσουν είναι εκεί. Εάν οι επιτροπές δεν μπορούν να αποφασίσουν μόνες τους, πρέπει να στείλουν την ιδέα στη γενική συνέλευση, αν είναι ανώνυμες - είναι ανώνυμες ή μερικές φορές ψηφίζουν. Εάν υπάρχει αυτός που αντιτίθεται – το θέμα θα τεθεί σε ψηφοφορία ...
Καθώς αυξήθηκαν οι διαμαρτυρίες, συμπεριλαμβανομένων των επιθέσεων κατά των εκπροσώπων του κράτους, πολλές περιοχές έγιναν απρόσβατες περιοχές για την αστυνομία και όταν στάλθηκε ο στρατός αντιμετώπισε αντίσταση. Οι μαύρες τοπικές αρχές που επιβλήθηκαν από την κυβέρνηση του απαρτχάιντ συχνά κατέρρευσαν, ενώ τα συμβούλια στις έγχρωμες και τις ινδικές περιοχές στερούνται αξιοπιστίας. Σε πολλά μέρη, τα όργανα της δύναμης των ανθρώπων μετατόπισαν τα BLA. Σε δήμους όπως το Port Elizabeth στο Ανατολικό Ακρωτήριο, ο Suttner σημείωσε σε άρθρο του το 2004 ότι η αυτοοργάνωση έφτασε στο αποκορύφωμα όταν «ευρέως αντιπροσωπευτικά κοινοτικά στοιχεία ανέλαβαν τον έλεγχο σημαντικών πτυχών της ζωής των δήμων και η φυγή κυβερνητικών αξιωματούχων άφησε ένα κενό. "
Αυτή ήταν η περίοδος κατά την οποία οι δρόμοι και οι πολίτες άρχισαν να εκτελούν δημόσιες υπηρεσίες, όταν οι οργανώσεις νεολαίας δημιούργησαν πάρκα και όταν οι άνθρωποι δημιούργησαν περιπολίες αυτοάμυνας και καταπολέμησης του εγκλήματος και αντικατέστησαν την αστυνομία σε πολλούς τομείς. Αυτή η κατανόηση του αγώνα ως αυτοδυναμίας κατέστη κεντρική στην προπαγάνδα κατά του απαρτχάιντ και διατυπώθηκε σε συνθήματα και έννοιες όπως η «δύναμη των ανθρώπων» ή η «Amandla-Ngawethu». Αυτές αντανακλούσαν την κατάσταση που συνέβαινε ήδη σε μαζική κλίμακα. Το 1986, όταν τα όργανα της λαϊκής εξουσίας είχαν ήδη αναδειχθεί σε πολλούς δήμους της Νοτίου Αφρικής και όταν οι BLA άρχισαν να πέφτουν, η εξόριστη ηγεσία των ANC έκανε το διάσημο της αίτημα για «μη κυβερνητικότητα» και «εξουσία των ανθρώπων». το δυναμικό και τις δυνατότητες αυτο-οργάνωσης και ελπίζαμε να το χρησιμοποιήσουμε για τους σκοπούς του κόμματος.
Το τέλος της εξέγερσης
Το κράτος του απαρτχάιντ αντέδρασε στις εξεγέρσεις με καταστολή, χρησιμοποιώντας εξωτικές δυνάμεις, όπως είναι οι vigilantes και οι επιθέσεις, η κινητοποίηση του στρατού, η επέκταση της αστυνομίας και οι βοηθητικές δυνάμεις των καθεστώτων του κράτους. Η δεύτερη κατάσταση έκτακτης ανάγκης το 1986 οδήγησε στη σύλληψη περισσότερων από 20.000 ανθρώπων και αφορούσε τη μεγαλύτερη κατασταλτική επιχείρηση στην ιστορία της Νότιας Αφρικής. Η αστυνομική και στρατιωτική βία, συμπεριλαμβανομένης της κράτησης, ήταν κοινή και μέχρι το τέλος του 1986 το κράτος είχε καταστείλει (ή τουλάχιστον αποδυναμωθεί) πολλές κοινοτικές οργανώσεις. Το UDF περιορίστηκε σοβαρά στις δραστηριότητές του και αρκετοί υψηλής αναγνωσιμότητας ηγέτες των UDF, καθώς και ακτιβιστές όπως ο Mayekiso, κατηγορήθηκαν για προδοσία.
Όσο πιο έντονη είναι η κρατική καταπίεση, τόσο χειρότερη είναι η επίδραση στην ικανότητα του λαού να είναι επιτυχημένη. Η σύλληψη πολλών από τους πιο έμπειρους ηγέτες οδήγησε επίσης στην υπονόμευση δομών λογοδοσίας και την κλιμάκωση των συγκρούσεων με τις δυνάμεις ασφαλείας από τη νεολαία, οδηγώντας σε μια στρατιωτικοποίηση του αγώνα και μια παρακμή στην ευρύτερη συμμετοχή της κοινότητας.
Ωστόσο, το κράτος του απαρτχάιντ ήξερε ότι απαιτούνται σημαντικές μεταρρυθμίσεις. Καταβλήθηκαν προσπάθειες στα τέλη της δεκαετίας του '80 για τη διενέργεια μεταρρυθμίσεων με στόχο την αποδυνάμωση του κινήματος διαμαρτυρίας και την προσέγγιση του ANC. Όταν η μεταβατική περίοδος ξεκίνησε το 1990, η ηγεσία των ANC εργάστηκε σκληρά για να εδραιώσει την ηγεμονία της πάνω στις δομές της κοινότητας και της νεολαίας και των συνδικάτων, ενώ το UDF έκλεισε το 1991, πολλές από τις θυγατρικές της απορροφήθηκαν σε σκέλη του ANC ή σε ομάδες ευθυγραμμισμένες με το ANC. Όταν το ANC ανέλαβε το 1994, οι ημέρες της «εξουσίας των ανθρώπων» εξαφανίστηκαν, οι κινήσεις της δεκαετίας του '80 συνενώθηκαν ή κλείστηκαν ή περιθωριοποιήθηκαν. Υπήρξε μια διαδικασία αποπολιτικοποίησης και μια κίνηση για επικέντρωση στην κρατική εξουσία, με το κράτος υπό την αιγίδα του ANC να «παραδίδει» στους πολίτες.
Μερικά μαθήματα
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι όλα δεν ήταν τέλεια στη δεκαετία του 1980. Υπήρχαν καταχρήσεις εξουσίας και σημαντικές προκλήσεις στις δημοκρατικές πρακτικές. Ορισμένοι από τους πολίτες δεν άλλαξαν ηγέτες: αυτό εξηγείται από την κυριαρχία των χαρισματικών προσωπικοτήτων και, μερικές φορές, από την κατάχρηση των ηγετικών θέσεων. Το γεγονός ότι η συμμετοχή σε οποιοδήποτε είδος οργανισμού αντίστασης διατρέχει τον κίνδυνο να συλληφθεί και να κατηγορηθεί σήμαινε ότι πολλοί άνθρωποι δεν ήταν διατεθειμένοι να αναλάβουν τον κίνδυνο να συμμετέχουν ανοιχτά.
Το ατομικό σύστημα αντιμετώπιζε προκλήσεις ανισότητας φύλου και ηλικίας: υπήρχε ένα χάσμα γενιάς μεταξύ των ηλικιωμένων και των ηγετών των ενώσεων πολιτών αποτελούσε βασικά νεολαία, που μερικές φορές επέβαλε τη θέλησή τους στους άλλους. Αυτό θα μπορούσε να περιλαμβάνει τη χρήση βίας. Υπήρχαν εντάσεις μεταξύ των πολιτών και των συνδικάτων, εν μέρει επειδή τα συνδικάτα θέλησαν να εξασφαλίσουν την αυτονομία τους και ήταν επιφυλακτικοί για μη δημοκρατικές πρακτικές στα όργανα που συνδέονταν με το UDF. Το ANC άσκησε επίσης μια αυξανόμενη επιρροή πίσω από τις σκηνές, και οι μαχητές της ANC ήταν συχνά ανυπόφοροι σε μη-ANC φωνές.
Ωστόσο, η περίοδος μαζικής αυτο-οργάνωσης στη δεκαετία του 1980 έδειξε τις δυνατότητες της αυτο-οργάνωσης και της αυτονομίας του λαού από τα κάτω. Επεσήμανε τη δυνατότητα συνεργασίας μεταξύ συνδικαλιστικών οργανώσεων, οργανώσεων με βάση την κοινότητα και άλλων μορφών - νεολαίας, πολιτιστικού, αθλητικού - και πρωτοφανή επίπεδα αλληλεγγύης. Έδειξε προγράμματα αμοιβαίας βοήθειας, τα οποία δημιούργησαν χώρους αλληλεγγύης και κοινοτικής υποστήριξης: κουζίνες σούπας, συλλογές ράψιμου, κοινοτικούς βρεφονηπιακούς σταθμούς, περιπολίες κατά του εγκλήματος, αμυντικές μονάδες και δικαστήρια των λαών.
Η ριζοσπαστική ερμηνεία της δημοκρατίας αξίζει ιδιαίτερης προσοχής. Στη δεκαετία του 1980, οι δημοκρατικές πρακτικές, όπως οι μαζικές συναντήσεις, η λογοδοσία των ηγετών και των επιτροπών, ήταν σημαντικές και οι άνθρωποι είδαν επίσης την αξία της δημοκρατίας στο να αγωνίζονται.
Σήμερα, πολλές από τις αρχές της αυτοοργάνωσης της δεκαετίας του '80 και η ίδια η κουλτούρα της ριζοσπαστικής, συμμετοχικής και άμεσης δημοκρατίας, με την υποχρεωτική και απόλυτη ευθύνη των ηγετών της κοινότητας, με την ιδιαίτερη αγάπη της για μακρές και ανοικτές συναντήσεις, μερικά σύγχρονα κοινωνικά κινήματα στη Νότιο Αφρική. Πιστεύω ότι αυτή είναι η κληρονομιά της δεκαετίας του 1980, όταν πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι η δημοκρατία δεν είναι μια αφηρημένη ιδέα, αλλά ένα εργαλείο και μια πρακτική που πρέπει να χρησιμοποιείται από ολόκληρη την κοινότητα.
*Αρχικά δημοσιεύθηκε από το Zabalaza https://zabalaza.net/2017/12/01/practices-of-self-organ...test/
https://www.anarkismo.net/article/30708
https://athens.indymedia.org/post/1581247/
