Στις 6 Σεπτέμβρη 1930, πριν από 92 χρόνια, ξεκίνησε η πρώτη στρατιωτική δικτατορία της Αργεντινής του εικοστού αιώνα, από το πραξικόπημα του Jose Félix Uriburu, Αργεντινού στρατηγού που ταυτίστηκε πλήρως με τον φασισμό του Μουσολίνι και τον πρωσικό στρατό. Το πραξικόπημα προτάθηκε για την ανατροπή της συνταγματικής κυβέρνησης του Hippolito Yrigoyen, ο οποίος ήταν υπεύθυνος για μια σοβαρή οικονομική κρίση και ενορχηστρωτής κύματος βίαιων καταστολών στο εργατικό κίνημα όπως αυτές της Τραγικής Εβδομάδας, του Δάσους, του Pat Agony Rebelde και του Jacinto Arauz. μεταξύ άλλων.
Στην δικτατορία του Uriburu, υπό την ηγεσία του στρατού και την υποστήριξη πολιτών, δηλαδή επιχειρηματιών, της Πατριωτικής Λέσχης, της Πολιτικής Λεγεώνας και της ίδιας της Καθολικής Εκκλησίας, πρωταγωνίστησαν αντιδραστικές προσωπικότητες όπως ο Leopoldo Lugones, ο Enrique Santamarina, ο Carlos Ibarguren και ο Agustin P. Right ανάμεσα σε άλλους.
Αμέσως άρχισαν οι διώξεις κατά ριζοσπαστών, σοσιαλιστών, κομμουνιστών, αναρχικών και άλλων αντιπάλων της δικτατορίας. Οι φυλακές γέμισαν με πολιτικούς κρατούμενους. Συνέβησαν οι εκτελέσεις των Severino Di Giovanni, Gregorio Galeano, Jose Gatti, Paulino Scarfó, Jorge Tamayo Gavilán και η εξαφάνιση των Joaquín Penina και Miguel Arcangel Roscigna. Η δικτατορία ήρθε να θέσει εκτός νόμου την FORA (Περιφερειακή Ομοσπονδία Εργασίας της Αργεντινής) και να διώξει εργάτες από άλλα συνδικαλιστικά κέντρα όπως την COA (Συνομοσπονδία Εργασίας της Αργεντινής) και τις USA (Συνδικάτο Αργεντινής), που συγχωνεύτηκαν εκείνη τη στιγμή και έκαναν την CGT (Γενική Συνομοσπονδία Εργασίας). Επίση, με το πραξικόπημα οι μισθοί στο Δημόσιο μειώθηκαν δραστικά, η ανεργία αυξήθηκε και οι συνθήκες εργασίας χειροτέρεψαν.
Αλλά η αντίσταση στη δικτατορία του Uriburu, και στη συνέχεια σε αυτήν του Agustin P. Right δεν περίμενε. Ήδη, το 1931 και το 1932 σημειώθηκαν ένοπλες εξεγέρσεις ριζοσπαστών, σοσιαλιστών και αναρχικών και άρχισαν περίοδοι μεγάλων απεργιών σε διάφορους κλάδους όπως στους εργάτες της βιομηχανίας υποδημάτων, στους κλωστοϋφαντουργούς, στα τραμ, στον τομένα της ξυλείας και των οικοδομών.
Σε άρθρο της 7ης Σεπτέμβρη της αναρχικής εφημερίδας «La Protesta» («Η Διαμαρτυρία»), μορύσε να διαβάσει κανείς: «... Είμαστε λοιπόν υπό μια στρατιωτική δικτατορία [...]. ] Η δικτατορία είναι ο χειρότερος εχθρός των λαών, της ανθρώπινης σκέψης και ιδιαίτερα του προλεταριάτου [...] ] Το να προτείνουμε τον αφοπλισμό των εργαζομένων με παθητικότητα σημαίνει να υποκύψουμε στις στρατιωτικές μπότες [...]. ]Ενάντια στη δικτατορία υπάρχει μόνο μία δύναμη στη χώρα σήμερα: το προλεταριάτο».
*Πηγή: Emilio Crisi. Μετάφραση: Ούτε Θεός Ούτε Αφέντης.
