Ο Roberto Ambrosoli είναι αναμφισβήτητα ο πρώτος Ιταλός αναρχικός που πέθανε από τον Covid-19 τον Απρίλη του 2020 στο νοσοκομείο Mauriziano του Τορίνο. Γεννημένος στο Μιλάνο το 1942 έζησε εκεί μέχρι τα εφηβικά του χρόνια. Ήταν στο γυμνάσιο που γνώρισε και έγινε γρήγορα φίλος με τον Amedeo Bertolo, με τον οποίο συμμετείχαν σε μια διαδήλωση έξω από το ουγγρικό προξενείο στο Μιλάνο σε αλληλεγγύη προς τον ουγγρικό λαό για την εξέγερση κατά της σταλινικής καταστολής το 1956. Η φιλία τους διήρκεσε όλη τους τη ζωή.
Ο Roberto στη συνέχεια μετακόμισε στη Νάπολη με τους γονείς του πριν εγκατασταθεί στο Τορίνο. Στη δεκαετία του 1960, μαζί με τον Gerard Lattarulo και μερικούς παλιούς αγωνιστές βοήθησε στη διατήρηση της φλόγας του αναρχισμού εκεί. Στα τέλη της δεκαετίας του '60 ασχολήθηκε με την GGAF (Ομόσπονδες Αναρχικές Ομάδες Νεολαίας) που μετά μετονομάστηκε σε GAF (Ομόσπονδες Αναρχικές Ομάδες).
Η GGAF / GAF ίδρυσε το περιοδικόι “A rivista anarchica” (Α Αναρχική επιθεώρηση), τις εκδόσεις Antistato, τις εκδόσεις Eleuthera, το Centro Studi Libertari / Archivio Pinelli (Κέντρο Ελευθεριακών Σπουδών / Αρχείο Archivio Pinelli), την τετράγλωσση έκδοση “Interrogations Review”, το Comitato Spagna Libertaria (Επιτροπή για την Ελευθεριακή Ισπανία), βοήθησαν στην έκδοση της επιθεώρησης “Volonta” και στη συνέχεια του περιοδικού “Libertaria”.
Ο Roberto ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για τις κοινωνικοπολιτικές και οικονομικές αναλύσεις της GAF, οι οποίες προσδιόριζαν την ανάδυση μιας νέας άρχουσας τάξης, αυτής των τεχνο-γραφειοκρατών ή “νέων δασκάλων” και ήταν σε εγρήγορση για άλλες νέες μορφές κυριαρχίας.
*Το μικρό αυτό σημείωμα είναι του Paolo Finzi και δημοσιεύτηκε στο τευχος του “A rivista anarchica” του Μάη 2020. Στο επόμενο τεύχος αναμενόταν εκτενέστερο κείμενο για τον Roberto Ambrosoli.
***
Roberto Ambrosoli (1942-2020)
Στις 7 Απρίλη 2020 είχαμε τον θάνατο του Roberto Ambrosoli. Η ιστορία του Centro Studi έχει στενή σχέση με αυτόν.
Γεννημένος στο Μιλάνο το 1942, έδωσε διαλέξεις στην αγροτική μικροβιολογία στο Πανεπιστήμιο του Τορίνο και η καριέρα του ως αναρχικού ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1950 μαζί με τον Amedeo Bertolo.
Στη δεκαετία του 1960 ο Bertolo και ίδρυσε τις Ομόσπονδες Αναρχικές Ομάδες Νεολαίας (GAAF), οι οποίες αργότερα έγιναν οι Ομόσπονδες Αναρχικές Ομάδες (GAF).
Και πάλι με τον Bertolo, συμμετείχε σε μια σειρά έργων εκδόσεων - “Materialismo e libertà”, “A rivista anarchica”, “Interrogations”, “Volontà”, “Antistato” και ήταν ένας από τους ιδρυτές του Centro Studi Libertari / Archivio Giuseppe Pinelli.
Ήταν δάσκαλος καράτε, αλλά και ακούραστος γελοιογράφος. Ήταν ιδιαίτερα γνωστός ως δημιουργός της φημισμένης καρικατούρας του Αναρχικού, εχθρού του κράτους, ενός χαρακτήρα που αναπαράχθηκε διεθνώς από αναρχικούς γελοιογράφους.
Ήταν επίσης μεταφραστής για τις Edizioni (Εκδόσεις) Elèuthera. Οι μεταφράσεις του περιελάμβαναν κείμενα των Chomsky, Murray Bookchin, Colin Ward, Scott κ.ά. Ήταν επίσης συγγραφέας πολλών δοκιμίων που δημοσιεύτηκαν στον αναρχικό Τύπος, ειδικά στις επιθεωρήσεις “Α” και “Volontà”.
Τελευταία και μετά από μερικές δεκαετίες σιωπής, άρχισε να παράγει ξανά κινούμενα σχέδια Anarchik, αλλά εν τω μεταξύ ο Anarchik είχε γεράσει, όπως και ο δημιουργός του.
Είναι σωστό να τον αποχαιρετήσουμε με μία από τις πιο διάσημες φράσεις του χαρακτήρα του: “Θα κάνουμε τα χειρότερα, Ρομπέρτο!”
*Πηγή: centrostudilibertari.it/it/Roberto-ambrosoli-1942-2020
***
Συμπληρωματικές πληροφορίες από τηλεφωνική συνέντευξη που έδωσε ο Ambrosoli στο www.doppiozero.com στις 24/11/19:
Ο Anarchik εμφανίστηκε για πρώτη φορά ως ανώνυμος χαρακτήρας σε ένα κινούμενο σχέδιο για ένα φυλλάδιο που διανεμήθηκε από το Τμήμα της GL (Ελευθεριακής Νεολαίας) του Μιλάνου το 1966. Στη συνέχεια, ο χαρακτήρας εμφανίστηκε ξανά στο περιοδικό “Il Nemico dello Stato” το 1967, όπου χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά η φράση"Θα κάνω το χειρότερο!"
“Το πλήρες κείμενο ήταν, αν η μνήμη μου με βοηθά, θα κάνω το χειρότερο είπε ο Anarchik και εξαφανίστηκε στο σκοτάδι”.
Βέβαια, η εμπλοκή του Ambrosoli στο αναρχικό κίνημα προηγήθηκε του Anarchik. Το χρονολόγησε από το 1962 τουλάχιστον, περίπου την εποχή του σκανδάλου της απαγωγής του Ισπανού αντιπροξένου, Isu Elias. Η απαγωγή είχε σκοπό να αποτρέψει την εκτέλεση τριών Ισπανών ακτιβιστών και ένας από τους εμπλεκόμενους ήταν ο μακροχρόνιος φίλος του Ambrosoli, Amedeo Bertolo. Ο Ambrosoli μετακόμισε στο Τορίνο εκείνην τη χρονιά. Είπε ότι ο Bertolo ήταν συν-δημιουργός του Anarchik.
Το 1981 ο Ambrosoli “συνταξιοδοτήθηκε” ως Anarchik και δεν εμφανίστηκε ξανά μέχρι το 2011 στην “A rivista anarchica”. “Είχα βαρεθεί πολύ με το σχέδιο. Αν και είχα έτοιμα πράγματα γι’ αυτόν. Ταυτόχρονα, η δική μου δράσηακτιβισμός είχε μειωθεί λίγο για προσωπικούς (και όχι ιδεολογικούς) λόγους και επίσης επειδή υπήρξε μια κρίση όσον αφορά τον αναρχικό ακτιβισμό στο Τορίνο και αλλού. “Ο Anarchik αναβίωσε και επέστρεψε στην “A rivista anarchica” μετά από πρόταση του συντάκτη της, Paolo Finzi. Ο Ambrosoli βρήκε περίεργο να παίρνει το στυλό μετά από τόσο καιρό.
Αναφέρθηκε στην έκδοση A rivista anarchica του Οκτωβρίου 2019 ότι η Ambrosoli είχε υποστεί θρόμβωση του αμφιβληστροειδούς, επηρεάζοντας σοβαρά την όρασή του.
Ερωτηθείς αν θα επέστρεφε στο Anarchik, ο Ambrosoli είπε στον ερευνητή του “Δεν μπορώ να πω σίγουρα, αλλά… ίσως… Θα δούμε!”…
*Πηγή: https://www.katesharpleylibrary.net/6q58fh Αγγλική μετάφραση: Paul Sharkey. Ελληνική μετάφραση: Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης.
Στη φωτογραφία ο Anarchik και η “κοινωνική πυραμίδα”, όπως χρησιμοποιήθηκαν στο ελβετικό “Espace”. Πάρθηκε από εδώ: https://cartoliste.ficedl.info/article1303.html?lang=en
