Του Nick Heath
Ο Paul Denais γεννήθηκε στο Rochefort sur Loire της Γαλλίας στις 12 Μαΐου 1922. Γιος ενός γραμματέα του διοικητικού συμβουλίου ενός ψυχιατρικού νοσοκομείου και μιας μοδίστρας. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής αρνήθηκε να λάβει μέρος στο Service de Travail Obligatoire (STO), οργανισμός που παρείχε υποχρεωτική εργασία στους Γάλλους εκείνους εργαζόμενους οι οποίοι επρόκειτο να απελαθούν στη Γερμανία σε αντικατάσταση της σοβαρής απώλειας γερμανικού εργατικού δυναμικού, ως αποτέλεσμα του πολέμου. Στη συνέχεια εντάχθηκε στην αντιστασιακή οργάνωση Defence de La France (Άμυνα της Γαλλίας) μέχρι την Απελευθέρωση.
Το 1952 θα χρηστεί γενικός ιατρός και από το 1960 θα εργαστεί ως ρευματολόγος σε διάφορα κέντρα υγείας καθώς και στο Τμήμα Κοινωνικής Ασφάλισης στην περιοχή του Παρισιού. Από το 1958 μετακινήθηκε στις αναρχικές ιδέες και εντάχθηκε στην Federation Anarchiste (FA - Αναρχική Ομοσπονδία). Από τον επόμενο χρόνο άρχισε να γράφει στην εβδομαδιαία εφημερίδα της Ομοσπονδίας “Le Monde Libertaire¨(“Ο Ελευθεριακός Κόσμος”). Είχε αμφιβολίες για την πορεία της FA εκείνη την εποχή και έτσι εντάχθηκε στην αναρχική κομμουνιστική τάση που υπήρχε μέσα σε αυτή, την Union des Groupes Anarchistes Communistes (UGAC - Ένωση Αναρχικών Κομμουνιστικών Ομάδων - μια απόσχιση από την FCL του Georges Fontenis) κυριότερες φυσιογνωμίες της οποίας ήταν οι Paul Zorkine και Guy Bourgeois. Η UGAC συνδέθηκε με την FA το Μάη του 1961 και αμέσως μετά εντάχθηκε σε αυτήν και ο Denais. Στην UGAC γνώρισε τη γυναίκα που έγινε σύντροφος της ζωής του, την Michele Stern, και μέχρι την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα συμμετείχαν μαζί και σε συχνή βάση σε διάφορες εκδηλώσεις και πρωτοβουλίες του γαλλικού ελευθεριακού κινήματος. Τον Σεπτέμβριο του 1960 υπέγραψε την λεγόμενη Έκκληση των 121 ενάντια στον πόλεμο στην Αλγερία.
Κατά την ίδια περίοδο άρχισε να συχνάζει στους κύκλους της εξόριστης Ιβηρικής Ελευθεριακής Ομοσπονδίας Νεολαίας (FIJL) στο Παρίσι. Ήρθε σε επαφή με τον Octavio Alberola, ο οποίος ήταν σημαντική φυσιογνωμία της Defensa Interior, οργάνωσης που αποτελείτο από τα μέλη της FIJL, και είχε σκοπό να αναζωογονήσει τον αγώνα ενάντια στο καθεστώς Φράνκο. Το 1958 ο Alberola πραγματοποίησε μια αποστολή εισερχόμενος με πλαστά ντοκουμέντα στην Ισπανία. Ένας από τους στόχους ήταν ένα μνημείο για τη δικτατορία του Φράνκο, στην Κοιλάδα των Πεσόντων, που χτίστηκε από την καταναγκαστική εργασία χιλιάδων δημοκρατών φυλακισμένων.
Στις 12 Αυγούστου ο Denais, από κοινού με τον Ισπανό αναρχικό Antonio Martin, τοποθέτησαν μια βόμβα στο μνημείο. Κατά την επακόλουθη καταστολή, διάφορα μέλη της FIJL που βρίσκονταν στην Ισπανία, αλλά που δεν είχαν τίποτα να κάνουν με την επίθεση, συνελήφθησαν. Ένας από αυτούς, ο Francisco Sanchez Ruano, καταδικάστηκε σε φυλάκιση 28 χρόνων, από τα οποία υπηρέτησε τα 11.
Το 1964 ο Denais αποχώρησε από την FA με την υπόλοιπη UGAC μετά το συνέδριο της Γκρενόμπλ τον ίδιο χρόνο. Άρχισε να γράφει στο περιοδικό Perspectives Anarchistes Communistes (Αναρχικές Κομμουνιστικές Προοπτικές), από το οποίο κυκλοφόρησαν τουλάχιστον επτά τεύχη μέχρι το 1967. Το 1967 και 1968 ο Denais ταξίδεψε, μαζί με άλλα μέλη της UGAC, στη Γιουγκοσλαβία για να εξετάσει τα πειράματα αυτοδιαχείρισης του τιτοϊκόού καθεστώτος. Τον Ιούνιο του 1968, η UGAC ήταν από τους ιδρυτές της Επιτροπής Πρωτοβουλίας για ένα Επαναστατικό Κίνημα (CIMR) που επιχείρησε τη συνεργασία ελευθεριακών ομάδων με ομάδες και οργανώσεις της μη μαρξιστικής-λενινιστικής αριστεράς, εγχείρημα που απέτυχε. Στη συνέχεια η CIMR αντικαταστάθηκε από μια άλλη προσπάθεια, το 1971, το Centres d’Initiative Communistes (CIC - Κέντρο Κομμουνιστικής Πρωτοβουλίας), που επίσης αποδείχθηκε αποτυχία. Ο Denais ήταν μέλος της εθνικής πολιτικής επιτροπής του και εκδότης του περιοδικού "Action" ("Δράση"). Εν τω μεταξύ, η ίδια η UGAC αυτοδιαλύθηκε στο τέλος του 1969 και το μόνο που συνέχισε ήταν το περιοδικό της, που μετονομάστηκε σε Tribune Anarchiste Communiste (TAC - Αναρχικό Κομμουνιστικό Βήμα) τον Ιούλιο του 1970. Σύμφωνα με τη γενική γραμμή του TAC, ο Denais αφιέρωσε μεγάλο μέρος του περιεχομένου του περιοδικού στην αντι-ιμπεριαλιστική δράση.
Το Σεπτέμβρη του 1970 συμμετείχε στη γαλλική ιατρική αποστολή στη Μέση Ανατολή μετά τη σφαγή του Μαύρου Σεπτέμβρη στην Ιορδανία. Επίσης, συμμετείχε στην επιτροπή για την ιατρική βοήθεια προς το Βιετνάμ. Από τον Μάιο του 1974 με την έλευση της πορτογαλικής επανάστασης, ήταν διαχειριστής του όγδοου και τελευταίου τεύχους του Portugal Libertario (Πορτογάλος Ελευθεριακός), ένα δελτίο που κυκλοφορούσε από τους υποστηρικτές της Organisation Revolutionnaire Anarchiste (ORA - Οργάνωση Επαναστατών Αναρχικών) από τον Οκτώβρη του 1973 μέχρι το Μάη του 1974.
Μαζί με τον σύντροφό του στο TAC, Bernard Cnockaert, διαχειρίστηκαν το περιοδικό Contre Pouvoirs Pour L'autogestion (Αντι-δυνάμεις για την Αυτοδιεύθυνση), από το οποίο στο διάστημα μεταξύ 1983 και 1985 κυκλοφόρησαν τουλάχιστον έξι τεύχη και μέσω του οποίου αναζητήθηκε και πάλι μια ανασυγκρότηση της επαναστατικής αυτοδιαχειριστικής αριστεράς. Μετά την αποτυχία και αυτής της πρωτοβουλίας έγινε συντονιστής μια νέας σειράς του Tribune Anarchiste Communiste, μεταξύ 1987 και 1993.
Στη δεκαετία του 1980 ως γιατρός απάλλαξε πολλούς ταχυδρομικούς υπαλλήλους μέλη της Union Des Travailleurs Communistes Libertaires (UTCL - Εργατική Ένωση Ελευθεριακών Κομμουνιστών) που βρίσκονταν σε αναρρωτική άδεια, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να περάσουν κάποιο χρόνο μακριά από την εργασία για να επικεντρωθούν στην οργανωτική δουλειά εντός της ταχυδρομικής υπηρεσίας.
Τον Μάιο του 1989 ήταν ένας από τα πρώτα εκατό άτομα που υπέγραψαν την Appel Pour Un Alternative Libertaire (Έκκληση για μια ελευθεριακή εναλλακτική λύση), αλλά δεν εντάχθηκε στην Alternative Libertaire, την οργάνωση που προέκυψε από αυτή την πρωτοβουλία, γιατί νόμιζε ότι ήταν ακόμα κάτω από τον έλεγχο των πρώην μελών του UTCL, που αποτελούσαν συστατικά της οργάνωσης αυτής. Ωστόσο, παρακολουθούσε συχνά συγκεντρώσεις και συνεδριάσεις της. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 αποχώρησε, αλλά συνέχισε να είναι ενεργός στην Agir Contre Le Chomage Μέσα! (AC!), ένα κίνημα ανέργων, από το 1993, και στην υποστήριξη του κινήματος των sans papiers (εργαζόμενοι χωρίς χαρτιά) - μια ανεπίσημη οργάνωση στη Γαλλία), μαζί με την σύντροφο της ζωής του Michèle.
Πέθανε στις 10 Ιούλη 2014 σε ηλικία ενενήντα δύο χρόνων.
*Η βιογραφία αυτή βασίστηκε κατά κύριο μέρος σε σχετικό κείμενο του μέλους της Alternative Libertaire, Guillaume Davranche, στο
http://www.alternativelibertaire.org/?Un-medecin-revolutionnaire αλλά και σε κείμενο του Rolf Dupuy στο http://losdelasierra.info/spip.php?article7844
**Ελληνική μετάφραση "Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης", Ιούλης 2014.
