"Ο Acharya ... είναι η πιο εξέχουσα προσωπικότητα μεταξύ των Ινδών ελευθεριακών. Ήταν πάνω απ’ όλα ένας πολύ ενημερωμένος γνώστης των δυτικών σοσιαλιστικών θεωριών”
Victor Garcia
Ο Mandyam Prativadi Bhayankara Thirumalacharya γεννήθηκε γύρω στο 1887 στο Madras. Συνήθως αναφέρεται ως M.P.T. Acharya ή P.B Acharya ή Μ.Ρ. Β Acharya. Ο πατέρας του M. P. Narasimha Ayangar, ήταν επιστάτης Δημοσίων Έργων. Οι προπάτορές του ζούσαν αρχικά στο κρατίδιο Mysore και μετακόμισαν στο κρατίδιο Madras. Οι Ayangars είναι κάστα βραχμανιστών ιερέων και έχουν μακριά μαλλιά.
Η οικογένειά του είχε εμπλακεί αρκετά στο εθνικιστικό κίνημα. Ένας στενός του συγγενής, ο M. C. Alasingaperumal είχε ξεκινήσει το μηνιαίο περιοδικό Brahmavadin και ο θείος του S. N. Thirumalacharya είχε ξεκινήσει ένα άλλο περιοδικό με το όνομα “Ινδία”, επειδή ένιωθε ότι ήταν πολύ στενά επικεντρωμένο στα θρησκευτικά και Βεδαντικά (Vedantic) ζητήματα, αποκλείοντας την πολιτική. Ήταν εβδομαδιαίο περιοδικό με τον MPT στη συντακτική ομάδα το 1900. Χρησιμοποίησαν σχέδια, και ήταν η πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκε κάτι τέτοιο σε οποιαδήποτε γλώσσα στη νότια Ινδία, κάτι που εξόργισε τις βρετανικές αρχές. Προχώρησαν σε δίωξη εναντίον του περιοδικού, αλλά οι νεαροί άντρες που το εξέδιδαν αποφάσισαν να το μεταφέρουν στο Pondicherry, γαλλικό θύλακα στην Ινδία. Ο Acharya πήγε μαζί τους. Το περιοδικό έγινε αρκετά δημοφιλές και ο θείος του ήταν σε θέση να κερδίζει χρήματα από αυτό. Έτσι πήγε μαζί με τον εξάδελφο και συνάδελφό του στην Ευρώπη, αφήνοντας πίσω τον Acharya.
Οι Βρετανοί άρχισαν να ασκούν πιέσεις στους Γάλλους να απαγορεύσουν την ανατρεπτική λογοτεχνία στο Pondicherry. Αυτοί επέτρεψαν στους Βρετανούς να ιδρύσουν αστυνομικούς σταθμούς για να παρακολουθούν τους εθνικιστές.
Η όλη αυτή ιστορία στο Pondicherry οδήγησε τον Acharya να αποφασίσει να κόψει τα μαλλιά του και να μετακομίσει στο Colombo. Από εκεί πήγε στη Γαλλία και στη συνέχεια μετακόμισε στο Λονδίνο, όπου συναντήθηκε με τους ακτιβιστές του Ινδικού Εθνικού Κογκρέσου στο Highgate. Ο V. D. Savarkar ήταν ο εκεί αρχηγέτης. Ο Acharya έμαθε την τέχνη της φωτογραφικής γκραβούρας στο LCC Trade School. Λίγες μέρες μετά την άφιξή του, συνειδητοποίησε ότι όλοι οι ένοικοι του India House παρακολουθούνταν από ντετέκτιβς.
Ο Acharya χρησιμοποιήθηκε ως ψεύτικος πληροφοριοδότης στη Σκωτία, οπότε οι Savarkar και V. V. S. Aiyar θα μπορούσαν να παρέχουν ψευδείς πληροφορίες. Ήταν ένας από εκείνους που εκπαιδεύονταν στη σκοποβολή σε ένα ράντσο στο Tottenham Court Road, και έγινε καλός χειριστής του ρεβόλβερ.
Το 1909 ένας εθνικιστής δολοφόνησε τον Sir Curzon Wylie, πολιτικό σύμβουλο του Υπουργού Εξωτερικών της Ινδίας. Οι μετριοπαθείς Ινδοί οργάνωσαν μια συνάντηση λίγες μέρες αργότερα για να δείξουν την πίστη τους στους Βρετανούς. Ο Savarkar και άλλοι, συμπεριλαμβανομένου του MPT Acharya, διαφώνησαν με την εν λόγω κίνηση. Ο Acharya χτυπήθηκε στο μάτι από τον Palmer, έναν δικηγόρο. Αυτός αντέδρασε και τον χτύπησε αμέσως στο κεφάλι με ένα ραβδί. Αν και ο Savarkar όσο και ο Acharya συνελήφθησαν, ο Palmer παραιτήθηκε από τις κατηγορίες εναντίον τους επειδή αυτός είχε κάνει την επίθεση πρώτα.
Στην Ευρώπη, οι Ινδοί εθνικιστές άρχισαν να εκπαιδεύονται για βίαιες επιθέσεις εναντίον των βρετανικών αρχών. Στάλθηκαν να εκπαιδευτούν από τον IRA καθώς και από Τούρκους και Αιγύπτιους εθνικιστές. Οι Rif Moors εξεγέρθηκαν κατά της ισπανικής κυριαρχίας το 1909 και ο Acharya και άλλοι στάλθηκαν εκεί για να έρθουν σε επαφή, αλλά οι Rifs υποψιάζονταν ότι ήταν κατάσκοποι και τους έστειλαν πίσω. Από εκεί ο Acharya πήγε στη Λισαβόνα, αλλά εξαιτίας κάποιων παρεοχλήσεων σε βάρος του εκεί πήγε στο Παρίσι. Εδώ βοήθησε τη φλογερή εθνικίστρια Bhikaji Cama στην έκδοση του περιοδικού “Bande Mataram”. Ανέλαβε την παράνομη εισαγωγή του στην Ινδία και σε άλλα κέντρα του ινδικού εθνικισμού ανά τον κόσμο.
Στο Παρίσι συνδέθηκε, όμως, με σοσιαλιστικούς κύκλους και αυτό άρχισε να τον επηρεάζει. Με την Cama και άλλους, έπεισε τους σοσιαλιστές να οργανώσουν μια εκστρατεία για την απελευθέρωση του Savarkar. Με τον Guy Aldred, την Cama και άλλους, ο Acharya βοήθησε να σχηματιστεί μια επιτροπή απελευθέρωσης του Savarkar τον Αύγουστο του 1910.
Έτσι ο Acharya στάλθηκε στο Βερολίνο για να μιλήσει με τους εκεί Ινδούς εθνικιστές και μετά την επιστροφή του πρότεινε να εκδοθεί στο Βερολίνο ένα άλλο προπαγανδιστικό περιοδικό το “Talvar”. Συνέχισε με την υπόγεια διανομή των “Talvar” και “Bande Mataram”. Το 1911 στάλθηκε στην Κωνσταντινούπολη από τον Ινδικό Σύνδεσμο Παρισιού για να εξασφαλίσει την υποστήριξη των Τούρκων εθνικιστών, αλλά χωρίς επιτυχία.
Συνεργάστηκε με άλλους εθνικιστές στη Γερμανία κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου στην παραγωγή αντιβρετανικής προπαγάνδας με τη βοήθεια της Γερμανίας. Η ήττα των Βρετανών στην Καλλίπολη (Gallipoli) ενθουσίασε τους εθνικιστές, αλλά η στάση των γερμανικών και τουρκικών κυβερνήσεων ήταν αδίστακτη απέναντι στην ανεξαρτησία της Ινδίας. Ο Acharya συνειδητοποίησε ότι μπορούσαν να βασίζονται μόνο στους σοσιαλιστές. Έτσι παραυρέθηκαν στο Διεθνές Σοσιαλιστικό Συνέδριο στη Στοκχόλμη. Έστειλαν επίσης ενθαρρυντικές επιστολές στη μπολσεβίκικη φράξια του Σοβιέτ της Πετρούπολης το 1917. Στην Στοκχόλμη ο Acharya με τον V. Chattopadhyaya ήρθε σε επαφή με τον K. M. Troionovsky, ο οποίος τους διαβεβαίωσε για την υποστήριξη. Έτσι ο Acharya με τον Chattopadhyaya και τον Mahendra Pratap πήγαν στην Πετρούπολη για να συμμετάσχουν στο Ρωσικό Κέντρο Προπαγάνδας κάτω υπό τον Troionovsky τον Δεκέμβριο του 1918. Συνομίλησαν με τον Λένιν και απεστάλησαν με τον Ζ. Suritz στην Καμπούλ, αλλά δεν είχαν τύχη με τον Amir Habibullah.
Ο Acharya και ο Abdul Rab ίδρυσαν την Ινδική Επαναστατική Ένωση (Indian Revolutionary Association - IRA) Inquilabin-I-Hind, ξεχωριστή από άλλους εθνικιστές, και με τη βοήθεια του Suritz. Ο IRA απαρτιζόταν κυρίως από μαχητικούς μουσουλμάνους που είχαν περάσει στην Τασκένδη από το Αφγανιστάν και τη ΒΔ Ινδία. Υπήρχαν διαφορετικά ιδεολογικά ρεύματα μέσα στην οργάνωση αυτή, με πολλά μέλη να έχουν μια έντονη κλίση προς τον εθνικισμό και τον παν-ισλαμισμό. Αλλά ο Amir τους ζήτησε να φύγουν από την Καμπούλ και έτσι μετέφεραν τη νέα οργάνωση στην Τασκένδη.
Εν τω μεταξύ, ο M. N. Roy ίδρυσε μια Παν-Ινδική Κεντρική Επαναστατική Επιτροπή, αλλά απέτυχε να εμπλέξει άλλους Ινδούς από άλλες χώρες και ακόμη και την Τασκένδη. Αντάλλαξαν τη σύνθεση ενός κόμματος της επιτροπής καθώς αποκλείονταν από αυτήν και θεώρησαν ότι ο Roy υποτάχθηκε στην Ινδική Επαναστατική Ένωση.
Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Μόσχα, μεταξύ 1919-1921, ο Acharya συναντήθηκε και παντρεύτηκε τη Ρωσίδα καλλιτέχνη Magda Nachman, η οποία στη συνέχεια πρόσθεσε το Shrimati στο μπροστινό μέρος του ονόματός της. Αυτή ήταν η δεύτερη σύζυγός του, καθώς ο Acharya είχε αφήσει την πρώτη του σύζυγο με την οποια είχαν κάνει έναν προσυμφωνημένο γάμο από την οικογένειά του όταν πήγε στην εξορία πριν από δέκα χρόνια. Εδώ παρακολούθησε το Δεύτερο και Τρίτο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς και εδώ συναντήθηκε και με τον Μ. Ν. Roy, έναν από τους ιδρυτές του ινδικού κομμουνισμού. Ο Roy αναφέρεται στον Acharya με ένα κακώς συγκεκαλυμμένο μίσος στα απομνημονεύματά του, σημειώνοντας ότι ήταν «αναρχικός, αν ήταν κάτι». Ωστόσο, στην αρχή τόσο ο Roy όσο και ο Acharya μοιράστηκαν τον ίδιο θαυμασμό για τη Σοβιετική Ένωση, που σύντομα θα εξαφανιστεί με τον Acharya καθώς άλλαζαν οι συνθήκες στη Ρωσία. Ο Acharya είχε αναγνωριστεί ως κομμουνιστής το 1921, αλλά εξεγέρθηκε εναντίον της αυταρχικής κατοχής του Roy πάνω στο Ινδικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Αυτές οι διαφορές με τον Roy επιδεινώθηκαν σε διαφορές με την ίδια την Κομμουνιστική Διεθνή και το σοβιετικό καθεστώς. Εκ μέρους της Ινδικής Επαναστατικής Ένωσης, παρατήρησε ότι: "Δεν είμαστε ενάντια στον κομμουνισμό και δεν κάνουμε διάκριση μεταξύ ενός κομμουνιστή επαναστάτη ή απλώς ενός επαναστάτη. Στο μόνο που διαφωνούμε είναι η βίαιη επιβολή του κομμουνισμού".
Οι Μπολσεβίκοι υποστήριξαν τον Roy. Όταν όμως ο Roy είδε ότι η βοήθειά τους σταμάτησε, αυτός και ένα άλλος ηγετικό στέλεχος, ο Abani Mukherji, ξεκίνησαν μια εκστρατεία εναντίον τους. Ο Mukherji και άλλοι άρχισαν να σπέρνουν ψευδείς δηλώσεις ότι ο Barq ήταν Άγγλος κατάσκοπος και συνελήφθη. Ο Acharya, σε ένα σημείωμά του από τη Μόσχα στις 22 Ιουλίου 1921, ανέλυσε τη θέση του Roy σύμφωνα με την οποία ήθελε να αποκλειστούν τα μη κομμουνιστικά στοιχεία μεταξύ των Ινδών επαναστατών. Ο Roy κατάφερε να αποκτήσει δεσπόζουσα θέση στην Γ’ Διεθνή. Έτσι ο Barq και ο Acharya εκδιώχθηκαν από την Παν-ινδική Κεντρική Επαναστατική Επιτροπή και κατηγορήθηκαν ότι ήταν Βρετανοί κατάσκοποι. Τόσο ο Roy όσο και ο Mukherji συμμετείχαν σε αυτό. (Ο Roy αργότερα κατηγόρησε τον Mukherji ότι ήταν Βρετανός κατάσκοπος εξαιτίας του οποίου εκδιώχθηκε από την Κομιντέρν). Ο Acharya έγραψε επίσης στην Κομιντέρν ζητώντας τη σύσταση επιτροπής αποτελούμενης από κομμουνιστικά και εθνικιστικά στοιχεία. Ο Acharya και άλλοι αγωνιστές εγκατέλειψαν τη Μόσχα για άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Τόσο ο Mukherji όσο και ο Chattopadhyaya αργότερα κατηγορήθηκαν για κατασκοπεία από τη ρωσική μυστική αστυνομία και δολοφονήθηκαν το 1937.
Ένα άλλο ιδρυτικό μέλος του Ινδικού Κομμουνιστικού Κόμματος, ο Muzaffar Ahmad, σημείωσε ότι ο Acharya και ο Chattopadhyaya έρχονταν σε επαφή με αναρχοκομμουνιστές στη Γαλλία και ότι ο Acharya επέμενε να συμπεριληφθούν αναρχοσυνδικαλιστές στα Συνέδρια της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Ο Ahmad σημείωσε ότι ο Acharya επέστρεψε τελικά στις αναρχικές ιδέες του και περιέγραψε τον εαυτό του ως αναρχοσυνδικαλιστή, παρ’ ότι λέει επίσης ότι είχε σχέσεις με την Τέταρτη Διεθνή του Τρότσκι (κάτι που δεν αποτελεί έκπληξη, καθώς πολλοί αναρχικοί και συμβουλιακοί κομμουνιστές ομάδες και άτομα ασχολήθηκαν με την Τέταρτη Διεθνή από την αρχή).
Ο Acharya επέστρεψε στο Βερολίνο στα τέλη του 1922 ή στις αρχές του 1923 και εργάστηκε με τον Chattopadhyaya στο γραφείο της Ένωσης Καταπιεσμένων Εθνοτήτων (League of Oppressed Nationalities), που υποστηριζόταν από την Κομμουνιστική Διεθνή. Έστειλε πολιτικά κείμενα στην λίστα αλληλογραφίας της Comintern στην Ινδία και προφανώς με δική του πρωτοβουλία περιλάμβανε και την αναρχικό ένρτυπο υλικό στα μηνύματα αλληλογραφίας. Έγραψε σε έναν πολιτικό ακτιβιστή στο Madras το 1923, μιλώντας του ευνοϊκά για την τότε νεοϊδρυθεια και αναδυόμενη αναρχοσυνδικαλιστική διεθνή (IWMA) την οποία περιέγραψε ως «αντιπολιτική και ομοσπονδιακή». Αναφέρθηκε, επίσης, στη ρωσική αναρχική έκδοση “Rabotchi Put”, που την επιμελείτο ο Maximov, στην οποία συνέβαλε με άρθρα σχετικά με το ινδικό εργατικό κίνημα. Από το 1930-1931 βρισκόταν στο Άμστερνταμ και σύμφωνα με τον Indulal Yajnik που τον συνάντησε, εργάστηκε στην «Σχολή Αναρχικού-Συνδικαλισμού» εκεί.
Μέχρι το 1935 μπορούσε πια να επιστρέψει στην Ινδία από τη βρετανική κυβέρνηση και πήγε στη Βομβάη με τη Magda. Εδώ εργάστηκε ως δημοσιογράφος, και έγραψε οκτώ άρθρα τα οποία τελικά εκδόθηκαν ως βιβλίο με τον τίτλο ”Αναμνήσεις ενός Επαναστάτη” (Reminiscences of a Revolutionary).
Από τη Βομβάη απέκτησε επαφή με τον Ιάπωνα αναρχικό Taiji Yamaga και τον Κινέζο αναρχικό Lu Jianbo, που κατοικούσε τότε στο Sichuan. Μαζί έφτασαν σε επαφή με την CRIA (Commission de Relations de l’Internationale Anarchiste - Liaison Commission of the Anarchist International - Επιτροπή Διεθνών Αναρχικών Σχέσεων) και άρχισαν να συνεισφέρουν άρθρα στην “Freedom” στο Λονδίνο, στην “Tierra y Libertad” στο Μεξικό και στο “Contre Courant” στο Παρίσι. Φαίνεται ότι είχε έρθει σε επαφή με τον Albert Meltzer και εργάστηκε μαζί του σε μια βραχύβια Asian Prisoners Aid Committee (Επιτροπή Βοήθειας σε Ασιάτες Φυλακισμένους). Ήταν επίσης σε επαφή με την Αναρχική Ομάδα του Βορειοανατολικού Λονδίνου (North East London Anarchist Group) που ιδρύθηκε το 1946 και αποτελούσε συνιστώσα της Ένωσης Αναρχικών Ομάδων (Union of Anarchist Groups).
Στη Βομβάη απέτησε, επίσης, επαφή με τον πλούσιο ιδιοκτήτη μύλου Ranchoddas Bhavan Lotvala, ο οποίος είχε χρηματοδοτήσει και υποστήριζε τη δημοσίευση των πρώτων μαρξιστικών κειμένων στην Ινδία, συμπεριλαμβανομένου του Κομμουνιστικού Μανιφέστου. Χρηματοδότησε επίσης τις εκδόσεις Εργατικός Τύπος (Labour Press) που εκτύπωνε την εβδομαδιαία εφημερίδα “The Socialist”, ένα από τα πρώτα μαρξιστικά έντυπα στην Ινδία, σε επιμέλεια του Shripat Amrit Dange. Ο Εργατικός Τύπος δεν ήταν στενός στην προοπτική του και δημοσίευσε το “Προς τους Νέους” του Kropotkin για τους νέους στη σοσιαλιστική τους σειρά. Ο Acharya είχε γνωρίσει κάποιους στο Βερολίνο το 1930-1. Ο Lotvala είχε τώρα τον ίδιο ενθουσιασμό για τις ελευθεριακές ιδέες όπως ο Acharya, αφού πέρασε από τον τροτσκισμό, αν και η ερμηνεία του αναρχισμού ήταν κάπως αμφιλεγόμενη. Είχε ιδρύσει το Ινστιτούτο Ινδονησιακής Κοινωνιολογίας πριν από λίγα χρόνια και ο Acharya, έγινε τώρα γραμματέας του. Οι ελευθεριακές τάσεις στο Ινστιτούτο ενισχύθηκαν από την επιρροή του Acharya και παρατηρήθηκαν στο Καταστατικό του το 1947 και στην απόφαση να αλλάξει το όνομά του σε Ελευθεριακό Σοσιαλιστικό Ινστιτούτο.
Το νέο καταστατικό ήταν 1. Να ενθαρρύνει το ενδιαφέρον των ανθρώπων για τον ελευθεριακό σοσιαλισμό, 2. Να ενοποιήσει και να μεταδώσει όλα τα νέα και τις πληροφορίες στην ελευθεριακή σκέψη και τις δραστηριότητές της, 3. Να διευκολύνει τη μελέτη των φυσικών και κοινωνικών επιστημών, 4. Να συνενώσει τις διαφορετικές απόψεις του ελευθεριακού κινήματος, 5. Να δημιουργήσει βιβλιοθήκη και να εκδώσει ελευθεριακό περιοδικό και 6. Να υιοθετήσει όλα τα μέσα που μπορούν να βελτιώσουν και να ενισχύσουν τους σηματοδοτούμενους στόχους.
Το ενδιαφέρον του Acharya για οικονομικά θέματα προφέρεται και η ομάδα “Ελεύθερη Κοινωνία” του Σικάγου δημοσιεύει το έργο του “Πόσο καιρό μπορεί να επιζήσει ο καπιταλισμός;” Το 1951. Ο Acharya περιλάμβανε αυτό που είδε ως κρατικό καπιταλισμό στην ΕΣΣΔ σε αυτό το έργο. Σημείωσε ότι: «Η αναρχία και οι αναρχικοί πρέπει να προετοιμαστούν με επιστημονικά και βιώσιμα σχέδια. Για τους αναρχικούς, η αναρχία είναι συνώνυμο της επιστημονικής οικονομίας και για μια τέτοια οικονομία, οι αναρχικές συνθήκες, δηλαδή η απουσία του κράτους, είναι απαραίτητες. Συνεπώς, πρέπει να καταρτίσουμε οικονομικό και κοινωνικό σχέδιο για το καλό όλων, ένα σχέδιο που πρέπει να είναι αποδεκτό και από όσους δεν είναι αναρχικοί. Το πρόγραμμά μας δεν πρέπει να παρουσιάζεται ως αναρχικό πρόγραμμα αλλά ως σχέδιο επιστημονικής οικονομίας. Πρέπει να θεωρήσουμε τον αναρχικό ως πρόδρομο της επιστημονικής οικονομίας, αδιάσπαστο από αυτήν την οικονομία ... Δεν έχουμε λύση και κανείς δεν μπορεί για το μεγάλο οικονομικό πρόβλημα που υπάρχει στο σύστημα μισθών. Οι σημερινές μάχες που ασχολούνται με την αύξηση των μισθών δεν χρησιμεύουν για τίποτα: η μοναδική λύση έγκειται στην κατάργησή της. Όλα τα υπόλοιπα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ψευδαίσθηση και απογοήτευση. Οι συνδικαλιστές δεν πρέπει να γοητευτούν στον αγώνα για τις καλύτερες αμοιβές αν θέλουν να προετοιμαστούν για μια κοινωνική επανάσταση. Ξεχνάμε είτε τα προβλήματα των μισθών είτε ασφυκτιούμε στο καπιταλιστικό και μπολσεβίκικο βάλτο».
Στη δεκαετία του 1950 πέθανε η Magda. Ο Acharya ζήτησε από τον Albert Meltzer να παρουσιάσει μια έκθεση των έργων της στο Λονδίνο, αλλά πριν σταλθούν πέθανε και ο Acharya. Τα έργα τέχνης κατασχέθηκαν από την πρώτη σύζυγό του, την οποία δεν είχε δει πενήντα χρόνια.
Ο Acharya πέθανε στις 20 Μαρτίου 1954. Σε αντίθεση με τον Savarkar, η ινδική κυβέρνηση αγνόησε εντελώς τον ρόλο του Acharya στην ανεξαρτησία της Ινδίας και πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του σε άθλια φτώχεια. Μόνο ένα μικρό περιοδικό του Αχμενταμπάντ έκρινε κατάλληλο να σηματοδοτήσει το πέρασμά του σημειώνοντας ότι «Τώρα που η Ινδία έχει αποκτήσει ανεξαρτησία, ο παλιός πολεμιστής για την ελευθερία έχει εγκαταλείψει την τελευταία του αναπνοή στην πληρέστερη φτώχεια».
Ο Lotvala, πάντα αμφιλεγόμενος στη στάση του απέναντι στον κοινωνικό αναρχισμό, απομακρύνθηκε από τις ελευθεριακές ιδέες μετά τον θάνατο του Acharya και παρπυσλιασε τον εαυτό του ως « ελευθεριακό πολιτικό που πίστευε στην ελεύθερη οικονομία». Έγινε μαθητής του J. S. Mill και μετακόμισε από τη Βομβάη στο Deolali στην ηλικία των 84 για να επωφεληθεί από το καλύτερο κλίμα του. Το Libertarian Socialist Institute (Ελευθεριακό Σοσιαλιστικό Ινστιτούτο) συνέχισε να λειτουργεί μέχρι το 1959.
Σε άρθρο στην αγγλική “Freedom” το 1954, ο A.M. (Albert Meltzer) αποκάλυψε ότι είχε συναντήσει τον Acharya μόνο δύο φορές, αλλά είχε μια αδιάκοπη αλληλογραφία μαζί του για δεκαπέντε χρόνια.
Παρ’ όλες τις προσπάθειές του, ο Acharya παρέμεινε ένας απομονωμένος Αναρχικός στην Ινδία και απέτυχε να δημιουργήσει ένα κίνημα. Ενώ οι εθνικιστές όπως ο Har Dayal και ο Bhagat Singh, που ήταν άριστοι γνώστες των αναρχικών κειμένων, απλώς ενσωμάτωσαν στη σκέψη τους αυτά τα στοιχεία που θεωρούσαν χρήσιμα στον αγώνα κατά της βρετανικής κυριαρχίας. Ο εθνικιστής, και σε μικρότερο βαθμό η ορθοδοξία του Κομμουνιστικού Κόμματος, είχε πάρα πολύ λαβή στις ινδικές μάζες και σε αντίθεση με άλλες περιοχές της Ασίας, ένα αναρχικό κίνημα δεν εξελίχθηκε, πολύ για την οργή του Acharya.
Nick Heath
Πηγές:
-M.P.T. Acharya, reminiscences of an Indian revolutionary. Edited by Bishamber Dayal Yadav. Anmol Publications, c1991
-Garcia, Victor. Mandyam Acharya.
-Ramnath, Maia. Decolonizing Anarchism. AK Press (2011)
-Roy, M. N. Memoirs.
*Μετάφραση: Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης, Αύγουστος 2019.
