Σύντομη βιογραφία του Ισπανού αναρχικού, μαχητή του Εμφυλίου και της Επανάστασης και εκδότη της εφημερίδας «Ο Φίλος του Λαού» Jaime Balius.
Ο France Jaime Balius Mir (όπως είναι το πραγματικό του όνομα), γεννήθηκε το 1904 στη Βαρκελώνη από αστική οικογένεια. Μετά το σχολείο γράφτηκε για σπουδές σε μια ιατρική σχολή. Ωστόσο, υπέφερε από μια ασθένεια παράλυσης που τον κατέβαλε και αναγκάστηκε να διακόψει τις σπουδές. Έγινε υποστηρικτής των Καταλανών εθνικιστών του συνταγματάρχη Macia. Το 1922 έγινε μέλος της οργάνωσης «Accio Catalana» («Καταλάνικη Δράση») και πήρε μέρος στις διαδηλώσεις του 1923. Δύο χρόνια αργότερα (1925), η υπογραφή του ήταν ανάμεσα σε αυτές που υπέγραφαν το Καταλάνικο Μανιφέστο της Μαύρης Σημαίας (Bandera Negra) και αναμείχθηκε στο πραξικόπημα του Garraf εναντίον του βασιλιά Alfonso XIII καθώς και στις προετοιμασίες συγκρότησης ενός Καταλάνικου Στρατού (Exercit Catala). Για τη δραστηριότητά του αυτή συνελήφθη, φυλακίστηκε και, αργότερα, εξορίστηκε.
Στη Γαλλία όπου βρέθηκε απογοητεύτηκε από τον Macia και το κίνημα ανεξαρτητοποίησης. Όταν αποκαταστάθηκε η δημοκρατία επέστρεψε στη Βαρκελώνη, όπου έγινε μέλος της οργάνωσης «Bloc Obrer I Camperol» (BOC), αλλά απογοητεύτηκε γρήγορα από τις κεντριστικές της τάσεις καθώς και τη συνεργασία της με την εθνικιστική αστική-μικροαστική τάξη. Και καθώς επηρεάστηκε από την εξέγερση στο Figols, έγινε αναρχικός.
Το 1932 έγινε μέλος της FAI και από το 1936 της CNT, παραμένοντας έως το θάνατό του. Υποστηρίχθηκε από έμπειρους μαχητές όπως τους Pablo Ruiz, Bruno Llado, Francisco Pellicer, Liberto Callejas, Alexander Gilabert και Eusebio Carbo. Από την πρώτη στιγμή που έγινε μέλος της FAI άρχισε να εργάζεται ως δημοσιογράφος των εφημερίδων «Ideas», «Ruta», «Superacion» « Tiempos Nuevos». Τα γραπτά του συλλέχθηκαν σε 3 τόμους. Στα γραπτά του δικαιολογείται το εξεγερσιακό πνεύμα της εποχής καθώς και η όλη δραστηριότητα της CNT στην εξέγερση του Οκτώβρη του 1934, ενώ ασκείται ιδιαίτερη κριτική στην εθνικιστική ιδεολογία. Ήταν μέλος της ομάδας συγγένειας της FAI «Renacer» μαζί με τους Ruiz, Pellicer, και Bruno Llado.
Στις 19 Ιούλη 1936, το ξημέρωμα της απάντησης του εργατικού και κοινωνικού κινήματος στο πραξικόπημα των στρατηγών, με την οποία άρχισε ο Εμφύλιος και η Επανάσταση, έγραψε με τον Gilabert τα κύρια άρθρα της εφημερίδας «Solidaridad Obrera» («Soli») και την διένειμαν στα οδοφράγματα. Εκείνο το καλοκαίρι υπερασπίστηκε την προλεταριακή ηγεμονία στις σελίδες της εφημερίδας, κάτι που έκανε για να υποστηρίξει την ανεξαρτησία της εργατικής τάξης και την Επανάσταση. Στις απαρχές του Εμφυλίου και της Επανάστασης εκλέχτηκε αντιπρόεδρος του Συνδικάτου Δημοσιογράφων ενώ εισήλθε και στην Union Grup d’Escriptors Catalans (συνδικάτο Καταλάνων συγγραφέων). Εξακολουθούσε να γράφει στις εφημερίδες «Ideas», «Ruta», «Despartar» και «Mas Lejos».
Διευθυντής της «Soli» ήταν τότε ο Callejas. Όταν αρνήθηκε να δημοσιεύσει άρθρα υπέρ της συνεργασίας που κήρυσσαν τη συμμετοχή στη δημοκρατική κυβέρνηση και, επίσης, όταν ο Callejas αντικαταστάθηκε από τον Jacinto Toryho, ο οποίος προερχόταν από την τάση της CNT-FAI που υποστήριζε τη συνεργασία, ο Balius έφυγε από τη «Soli» και ανέλαβε τη διεύθυνση της εφημερίδας «La Noche» («Η Νύχτα»), που πριν ήταν εφημερίδα του κόμματος του Azanα, αλλά είχε αναληφθεί από τους εργάτες.
Με τους Ruiz και Felix Martinez ήτα ένας από τους ιδρυτές της ομάδας «Οι Φίλοι του Ντουρρούτι», η οποία αγωνίστηκε εναντίον της προδοσίας της ηγεσίας των CNT-FAI καθώς και τις επιθέσεις των δημοκρατικών και σταλινικών. Από τις 19 Μάη 1937, εξέδιδε την εφημερίδα της ομάδας « El Amigo del Pueblo» («Ο Φίλος του Λαού»), η οποία κηρύχθηκε παράνομη μετά από ελάχιστα τεύχη κυκλοφορίας. Συμμετείχε ενεργότατα στις λεγόμενες «Μέρες του Μάη» στη Βαρκελώνη το 1937, στη διάρκεια των οποίων οι σταλινικοί ξεδίπλωσαν όλη τους τη λύσσα για ν’ αποκτήσουν την εξουσία στη δημοκρατική Ισπανία.
Μετά τα γεγονότα του Μάη του 1937, η ομάδα αναγκάστηκε να κλείσει τα γραφεία της. Ο Balius συνελήφθη και κλείστηκε στις φυλακές Modelo της Βαρκελώνης. Συνέχιζε να γράφει άρθρα από τη φυλακή και απελευθερώθηκε. Κατέφυγε στην αφάνεια (παρανομία). Μαζί με τον Ruiz βρήκαν εργασία σε ένα εργοστάσιο γάλακτος. Τότε ήταν (Γενάρης 1938) που έγραψε το πιο σημαντικό και δημοφιλές του κείμενο με τίτλο «Hacia una nueva revolucion» («Προς μια Νέα Επανάσταση»). Τότε (Γενάρης 1939) ο Balius και αρκετοί άλλοι σύντροφοί του αναγκάστηκαν να καταφύγουν στη Γαλλία, όπου, με άλλους, συγκρότησαν το Grupo-Franco-Espanol de los Amigos de Durruti (Γαλλο-ισπανική Ομάδα των Φίλων του Ντουρρούτι). Με την επίθεση και εισβολή των ναζιστών στη Γαλλία, ο Balius έπρεπε να φύγει ξανά και, με πλοίο της Μεταναστευτικής Υπηρεσίας Δημοκρατών Ισπανών (SERE) πήγε στη Λατινική Αμερική το 1940. Φτάνοντας στο Santo Domingo, μετά στην Κούβα όπου παρέμεινε κάποιο διάστημα, για να καταλήξει στο Μεξικό όπου παρέμεινε επί 17 χρόνια. Το 1961 πήγε στο Παρίσι για να συναντηθεί με τον παλιό του φίλο και σύντροφο Ruiz. Εκεί οι δύο τους προσπάθησαν να ανασυγκροτήσουν την ομάδα αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Απέκτησε ένα σπίτι στο Beau Sejour κοντά στο Hyeres και για αρκετά χρόνια ήταν εκδότης των εφημερίδων «Combat Syndicaliste» καθώς και της «Tierra Libre», εφημερίδων της εξόριστης CNT. Με την επαναφορά της δημοκρατίας στην Ισπανία, άρχισε να δέχεται επισκέψεις στο σπίτι του στο Beau Sejour φοιτητών, ιστορικών και διαφόρων αναρχικών.
Το 1978 ο Paul Sharkey μετέφρασε στα αγγλικά το «Hacia una nueva revolucion¨και ο Balius έγραψε μια νέα εισαγωγή. Παρέμεινε πιστός στις ιδέες του μέχρι το θάνατό του 13 Δεκέμβρη 1980. Ο Ruiz πέθανε 3 χρόνια αργότερα (1983). Ο τελευταίος επιζών-μέλος της ομάδας «Οι Φίλοι του Ντουρρούτι», ο Joaquin Perez Navarro, είναι τώρα 97 χρόνων και ζει στο Λονδίνο.
* Γράφτηκε από τον Nick Heath και δημοσιεύτηκε στο libcom.org Ελληνική μετάφραση «ούτε θεός-ούτε αφέντης», 21/9/2007.
