Στις 9 Οκτώβρη 1936, κυκλοφόρησε στη Βαρκελώνη η πρώτη έκδοση του αναρχικού περιοδικού “Guerra di Classe” (“Ταξικός Πόλεμος”). Επεξεργασμένο και φροντισμένο από τον διάσημο Ιταλό αναρχικό Camillo Berneri, το “Guerra di Classe” υποστήριζε σταθερά την ισπανική επανάσταση και επέκρινε ακούραστα όλους εκείνους που τάσσονταν εναντίον της: τους φασίστες, τους ρεπουμπλικάνους, τους σταλινικούς, τις ξένες δυνάμεις, αλλά και μερικούς από τους αναρχικούς μέσα στην ίδια την επαναστατική CNT, που είχαν ξεπουληθεί μπαίνοντας στην κυβέρνηση. Σε απάντηση στην ιδέα που έθεταν κάποιοι αντιδραστικοί ότι το δίλημμα στην Ισπανία ήταν μεταξύ της νίκης σε έναν πόλεμο ενάντια στον φασισμό και την καταπολέμηση μιας επανάστασης, ο Μπερνέρι είπε ότι το δίλημμα ήταν πολύ απλούστερο: είτε μια επαναστατική νίκη επί του Φράνκο ή μια ήττα.
Ο Berneri ταξίδεψε αρχικά στην Ισπανία μόλις ξέσπασε η επανάσταση στις 19 Ιούλη 1936, φτάνοντας στις 29 Ιουλίου. Ως αναρχικός μιας ορισμένης υπόληψης και επιπέδου στην Ιταλία, μπόρεσε να στρατολογήσει έναν αριθμό εθελοντών γύρω του. Μαζί με τον Carlo Rosselli και τους αντάρτες της επαναστατικής ελευθεριακής του ομάδας Giustizia e Libertà (Δικαιοσύνη και Ελευθερία), ο Berneri και οι αναρχικοί δημιούργησαν μια ιταλόφωνη μονάδα που πολεμούσε μαζί με τους Ισπανούς αναρχικούς στο μέτωπο της Αραγονίας. Αρχικά, μοιράστηκε το χρόνο του μεταξύ της πρώτης γραμμής και της Βαρκελώνης, όπου θα βοηθούσε σε οργανωτικά ζητήματα και επίσης θα δημοσίευσε προπαγανδιστικό υλικό. Μέχρι τον Οκτώβρη, ωστόσο, είχε εγκατασταθεί στη Βαρκελώνη για να κυκλοφορεί το “Guerra di Classe”, αν και επισκεπτόταν ακόμα το μέτωπο όταν μπορούσε.
Ο Μπερνέρι ανησυχούσε βαθιά για τη συμμαχία μεταξύ του σταλινικού κομμουνιστικού κόμματος και της υπόλοιπης αριστεράς. Με την υποστήριξη της ΕΣΣΔ, οι σταλινικοί μπόρεσαν να αναπτύξουν μια επιρροή μέσα στο Λαϊκό Μέτωπο κατά του Φράνκο που ήταν αρκετές φορές μεγαλύτερη από την πραγματική αριθμητική τους δύναμη. Χρησιμοποίησαν αυτήν την επιρροή για να σπρώξουν ενάντια στην επανάσταση, στρατολόγησαν στοιχεία από τις άρτι κατεστραμμένες μεσαίες τάξεις για να αντιστρέψουν τις κολλεκτιβοποιήσεις των εργατών και των αγροτών, υποστηρίζοντας την αστική δημοκρατική κυβέρνηση στη διαδικασία. Εν μέρει, αυτή ήταν μια προσπάθεια να προσελκυστούν οι βρετανικές, γαλλικές και αμερικανικές κυβερνήσεις στη στήριξη της δημοκρατίας. Ο Μπερνέρι υιοθέτησε την αντίθετη προσέγγιση και αντί αυτού υποστήριξε μια στρατηγική για τοπ ξέσπασμα μιας αντι-αποικιακής εξέγερσης στο Ισπανικό Μαρόκο, γνωρίζοντας καλά ότι μια μαροκινή επανάσταση θα έστελνε κύματα πανικού και στις βρετανικές και γαλλικές αυτοκρατορίες επίσης.
Το “Guerra di Classe” δημοσίευε οξείς κριτικές όχι μόνο για τις συγκεκριμένες ενέργειες των σταλινικών, αλλά για τον σταλινισμό και την ΕΣΣΔ γενικότερα. Αυτές οι κριτικές ήταν αρκετά σοβαρές που ο γενικός πρόξενος της ΕΣΣΔ στη Βαρκελώνη ζήτησε από την ηγεσία της CNT να λογοκρίνει το περιοδικό. Σε αρκετές περιπτώσεις, οι ηγέτες της CNT ήταν ευτυχείς να συμμορφωθούν σε μεγάλο βαθμό, επειδή το “Guerra di Classe δημοσίευε έντονες κριτικές για την “υπουργικότητα” της CNT. Εκτός από το αντι-σταλινικό υλικό, το “Guerra di Classe” περιείχε επίσης περισσότερο γενικό υλικό, όπως για παράδειγμα, ένα άρθρο με την ονομασία "Προβλήματα της Επανάστασης" με το πίεζε για μια συμφωνία ανταλλαγής μεταξύ εργατών και αγροτών για να εξασφαλιστεί η ροή των γεωργικών και αγροτικών προϊόντω στις πόλεις και το μέτωπο καώς και για να σταματήσει η αναγκαστική συλλογή συγκομιδής, κάτι που έπληξε τη ρωσική επανάσταση.
Δυστυχώς, η επανάσταση δεν θα διαρκούσε πολύ περισσότερο. Τον Μάη του 1937 ξέσπασαν συγκρούσεις μεταξύ επαναστατών και αντεπαναστατών στη Βαρκελώνη, με αφορμή την επίθεση κυβερνητικών μονάδων που προσπαθούσαν να καταλάβουν το κτίριο της τηλεφωνικής υπηρεσίας που είχε καταληφθεί από τους αναρχικούς. Από τη μία πλευρά ήταν οι αναρχικοί και το αντισταλινικό μαρξιστικό POUM και από την άλλη ήταν οι σταλινικοί και οι τεπουμπλικάνοι.
Το απόγευμα της 5ης Μαΐου, ο Berneri και ο σύντροφόος του Francesco Barbieri ,απήχθηκαν από το σπίτι τους από σταλινικούς αστυνομικούς και δολοφονήθηκαν. Τα πτώματά τους εγκαταλείφθηκαν στο κέντρο της πόλης. Οι συγκρούσεις στη Βαρκελώνη διήρκεσαν άλλες δύο ημέρες πριν τελειώσουν με μια στρατηγική νίκη των αντεπαναστατών. Οι αναρχικοί αποδείχθηκε ότι ήταν διαιρεμένοι μεταξύ της ταξικής βάσης που ήθελε σε μεγάλο βαθμό να κερδίσει η επανάσταση πάνω απ’ όλα, και της ηγεσίας, που ενσωματώθηκε σε μεγάλο βαθμό στην κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου.
ΓΙΑ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΑΝΑΓΝΩΣΗ
-“Class War in Spain", μια συλλογή μεταφρασμένων άρθρων από το “Guerra di Classe”
https: //theanarchistlibrary.org /.../ camillo-berneri-frank …
-«Προς μια νέα επανάσταση», ένα κείμενο που γράφτηκε από την ομάδα Φίλοι του Ντουρούτι, με επιρροή στην κινητοποίηση των αναρχικών για την επανάσταση στις μέρες της Βαρκελώνης.
*Από τo Red and Black Notes http://www.redblacknotes.com/ Μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”.
