Benjamin Mota*
Θα ήταν εννέα το πρωί όταν ένας φίλος μου, εργαζόμενος στην επαρχία του Sao Paulo, μου είπε ότι διακηρύχθηκε η Δημοκρατία και πήγαμε στον τηλέγραφο για να καλέσουμε κάποιους υποστηρικτές από το Santos. Τα νέα δεν είχαν μαθευτεί ακόμα. Όλοι φοβόνταν να κάνουν το ίδιο. Λείπουν λεπτομέρειες. Εγώ, που ήμουν τότε 19, δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τον δημοκρατικό ενθουσιασμό μου…
Περίπου στις δύο το απόγευμα τα νέα ανακοινώθηκαν επίσημα: ο στρατός είχε διακηρύξει τη Δημοκρατία. Στους δρόμους του Sao Paulo, αγκαλιάζονταν μεταξύ τους όλοι οι δημοκρατικοί, γέροι και νέοι. Ένας φίλος μου, δημοκρατικός όπως και εγώ, από όταν ήταν αγόρι, ήταν γιος ενός δημοκρατικού, ενώ η δική μου οικογένεια ήταν μοναρχικοί, όταν συναντηθήκαμε με αγκάλιασε. Αλλά όταν συνέβαινε αυτό, παρατήρησε ότι ο ενθουσιασμός μου δεν ήταν ο ίδιος όπως πριν. Δεν φώναζα “Ζήτω η Δημοκρατία!", όπως στις όμορφες εποχές της προπαγάνδας. Τότε του απάντησα ότι ήταν δυσάρεστο το ότι η ανακήρυξη της Δημοκρατίας έγινε από το στρατό.
Το μέλλον δικαίωσε τις ανησυχίες μου: Εγώ, ο γιος ενός μοναρχικού, βλέποντας μέρα με τη μέρα ότι οι μορφές διακυβέρνησης είναι ίδιες, πιστεύω πια στην εξαφάνιση όλων των κυβερνήσεων: σήμερα είμαι αναρχικός! Δέκα χρόνια πάνε από τότε! Τα ίδια εγκλήματα που διαπράχθηκαν στην εποχή της μοναρχίας διαπράττονται και σήμερα, ίσως με περισσότερη ζέση. Υπό την κάλυψη του νόμου, οι προνομιούχοι σκοτώνουν, κλέβουν, βιάζουν, όπως πριν από δέκα χρόνια.
Και όλα αυτά γιατί δεν χρειάζεται να αλλάξουμε τη μορφή της κυβέρνησης. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι να καταργήσουμε τις κυβερνήσεις όποιες και να είναι αυτές. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι να καταστρέψουμε το παρελθόν και να ξαναχτίσουμε πάνω στις στάχτες της τρέχουσας κοινωνίας, τη νέα κοινωνία ειρήνης και αγάπης, αλληλεγγύης και δικαιοσύνης, εργασίας και αρμονίας, που είναι η αναρχία! Όσο υπάρχει ένας κύριος, μεταμφιεσμένος με οποιαδήποτε ετικέτα -αυτοκράτορας, βασιλιάς, πρόεδρος της δημοκρατίας- ο λαός θα παραμένει στη δουλεία. Όσο υπάρχει ιδιωτική ιδιοκτησία, δεν μπορεί να υπάρχει ελευθερία, γιατί, όπως είπε ένας φιλόσοφος, η δυστυχία είναι δουλεία.
Δέκα χρόνια δημοκρατίας! Δολοφονία, ληστεία, βία! Δολοφονίες από το λίκνο, που διαπράχθηκαν από τη ρεπουμπλικανική μισαλλοδοξία, έχοντας σκοτώσει εκείνους που δεν χειροκρότησαν τη δικτατορία. Ποιος μπορεί να ξεχάσει το μπλοκάρισμα της γκαλερί από ανώτερους αξιωματικούς του στρατού που σκότωσαν και μέχρι σήμερα δεν έχουν τιμωρηθεί!
Δέκα χρόνια δημοκρατίας! Δέκα χρόνια μια γελοία φάρσα που μερικές φορές γίνεται τραγωδία. Αίμα! Αίμα! Ληστεία! Αργυρωνησία! Οι άνθρωποι εξακολουθούν να υποφέρουν, να εκμεταλλεύονται, να κλέβονται στη δουλειά τους, να διατηρούν τον εθισμό των εκμεταλλευτών τους. Αξίζει να αλλάξετε τη μορφή κυβέρνησης;
Αξίζει ο κόσμος να καταργήσει όλες τις κυβερνήσεις και όλα τα προνόμια, τα οποία γεννήθηκαν από το δικαίωμα στη βία και μπορούν να καταργηθούν μόνο με βία. Εμπρός! Εμπρός! Το μέλλον είναι η ελευθερία και η δικαιοσύνη, και η ελευθερία και η κοινωνική δικαιοσύνη θα βρουν την ανθρωπότητα μόνο στην αναρχία!
*Δημοσίευμα στο αναρχικό περιοδικό “Protesta” (“Διαμαρτυρία”) του Ρίο ντε Τζανέιρο, στις 15 Νοέμβρη 1899. Ο Benjamin Mota υπήρξε Βραζιλιάνος αναρχικός, δικηγόρος στο πλευρό της εργατικής τάξης. Μετάφραση: Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης.
