Την 1η Οκτώβρη 1867, γεννήθηκε στο Παρίσι ο Fernand Pelloutier. Αρχικά σοσιαλιστής, αμέσως μετά αναρχικός, γνωστός ως ο πατέρας του επαναστατικού συνδικαλισμού. Ιδρυτής της Le Borse du Travail, το 1887, μια εργατική οργάνωση που βασίστηκε στις αρχές του επαναστατικού συνδικαλισμού και του αναρχοσυνδικαλισμού.
Ο Fernand Pelloutier ήταν αυτός που προσκάλεσε τους αναρχικούς να συμμετέχουν στα συνδικάτα. Από το 1895 και για πολλά χρόνια μετέπειτα, ο αναρχοσυνδικαλισμός ήταν η κυριότερη τάση μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα της Γαλλίας. Ο Fernand Pelloutier και οι αναρχοσυνδικαλιστές υποστήριζαν ότι τα συνδικάτα με τη δράση τους μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν αποτελεσματικά την απεργία, το μποϋκοτάζ κατά των επιχειρήσεων και το σαμποτάζ. Χρησιμοποιούσαν τις πλατειές εργατικές κινητοποιήσεις για να στηρίξουν τη δράση τους και γι’ αυτό ήσαν ενάντια στην ατομική τρομοκρατία άλλων αναρχικών. Το μεγάλο όπλο που, κατά την γνώμη τους, θα οδηγούσε στην ανατροπή του καπιταλισμού ήταν η γενική εξεγερτική απεργία.
Για τον Pelloutier, η αιτία των κακών της κοινωνίας προέρχεται από τη διαστροφή του καπιταλιστικού συστήματος που ενεργεί σε αντίθεση με τα συμφέροντα του καταναλωτή και του παραγωγού και υπέρ του παρασίτου που ζει με εισόδημα και χρηματοδότηση.
“Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στην αρχή κάθε αναταραχής, κακής πολιτικής και κακής διαχείρισης, απληστίας και σκληρότητας, εγωισμού και φθόνου, πάντα βρίσκουμε το χρήμα. Το χρήμα είναι η αρχή και το τέλος όλων” έλεγε ο ίδιος.
Υποστηρικτής της άμεσης δράσης, του σαμποτάζ, της γενικής απεργίας και της ανεξαρτησίας από κάθε κόμμα. Συνεργάστηκε με πλήθος περιοδικών και εφημερίδων, συμπεριλαμβανομένων των “Les Temps Nouveaux” (“Οι Νέοι Καιροί”) και “L 'Art Social” (“Η Κοινωνική Τέχνη”). Στις 30 Μάη 1896 οργάνωσε Συνέδριο με τίτλο “Art and the Revolt” (“Τέχνη και Εξέγερση”), σύμφωνα με το οποίο η τέχνη πρέπει να εμπνέει την εξέγερση και το αντίστροφο…
“Είμαστε οι ασυμβίβαστοι εχθροί όλων των διατάξεων, ηθικών ή συλλογικών, δηλαδή των νόμων και των δικτατοριών, συμπεριλαμβανομένου και αυτής του προλεταριάτου…” διακήρυττε. (Fernand Pelloutier, “Επιστολή προς τους Αναρχικούς”).
Πέθανε στο Παρίσι στις 13 Μάρτη 1901, σε ηλικία μόνο 33 ετών, εξαιτίας της φυματίωσης από την οποία ταλαιπωρείτο από την παιδική του ηλικία.
Ωστόσο, οι απόψεις του βρήκαν και μετά το θάνατό του την οργανωτική εκείνη εφαρμογή που επιζητούσαν. Στο Συνέδριο της C.G.Τ., στην Αμιένη το 1906, ο αναρχοσυνδικαλισμός πέρασε στη φάση της ωριμότητάς του, μιας και το Συνέδριο υιοθετούσε την αδιάλλακτη ταξική πάλη και διακήρυττε ότι τα συνδικάτα θα είναι στην μελλοντική κοινωνία η βάση της οργάνωσης της παραγωγής και διανομής των προϊόντων. Μεγάλο ρόλο στην επεξεργασία αυτή έπαιξαν ο Λαγκαρντέλ, ο Σορέλ και άλλοι. Έτσι, κάτω απ’ αυτές τις επιδράσεις, οργανώθηκαν στην Γαλλία πολυάριθμες απεργίες και εκδηλώσεις, με αποκορύφωμα την Πρωτομαγιά του 1906 - όπου έγιναν άγριες συγκρούσεις μεταξύ εργατών και αστυνομίας - και τη μεγάλη απεργία των σιδηροδρομικών το 1910.
*Επιμέλεια: Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης.
**Για μια σύντομη ιστορία του αναρχοσυνδικαλισμού διαβάστε εδώ: https://www.anarkismo.net/article/3524
