Ένα σχολείο για παιδιά προσφύγων μετά την ήττα της Παρισινής Κομμούνας διευθυνόταν από αναρχικούς στον αριθμό 19 της πλατείας Fitzroy τη δεκαετία του 1890.
Ονομάστηκε International School (Διεθνές Σχολείο) και δημιουργήθηκε, κατά βάση, από τη Λουίζ Μισέλ (1830-1905), η οποία είχε πολεμήσει στα οδοφράγματα για την υπεράσπιση της Παρισινής Κομμούνας το 1871 προτού κατασταλεί άγρια από τα κυβερνητικά στρατεύματα.
Όταν οι κομμουνάροι εκτελούνταν από εκτελεστικά αποσπάσματα, υπήρχαν παράπονα για τον θόρυβο, έτσι τους εκτελούσαν βάναυσα με τις ξιφολόγχες από τότε και μετά.
Η Λουίζ ήταν δασκάλα στο Παρίσι όπου είχε ιδρύσει σταθμούς για τα παιδιά των γυναικών που εργάζονταν ως εργάτριες σε εργοστάσια.
Εξόριστη στο Λοινδίνο, ζούσε στον αριθμό 59 της οδού Charlotte, όπου ίδρυσε αρχιικά ένα σχολείο για τα παιδιά των πολιτικών προσφύγων.
Το σχολικό ενημερωτικό δελτίο είχε «μια απεικόνιση μιας γυναίκας που φορούσε ένα καπέλο ελευθερίας και ανάβοντας τη λάμπα της από τον ήλιο της αλήθειας με το ένα χέρι, ταΐζοντας ταυτόχρονα τα παιδιά τους καρπούς της γνώσης με το άλλο», σύμφωνα με την Edith Thomas στο βιβλίο της, “Louise Michel” (εκδ. Black Rose Books). Η λεζάντα έγραφε: «Από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητές του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του. Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα».
Η καθοδηγητική επιτροπή περιελάμβανε ονομαστούς αναρχικούς όπως ο Ρώσος Peter Kropotkin (1842-1921), ο Ιταλός Errico Malatesta (1853-1932) και ο Άγγλος ελευθεριακός σοσιαλιστής William Morris (1834-1896).
Ήλπιζαν να «κρατήσουν τα παιδιά μακριά από τα κρατικά σχολεία με θρησκευτικό προσανατολισμό, τα οποία, συνειδητά ή ασυνείδητα, διδάσκουν ότι ο λαός πρέπει να θυσιαστεί στην εξουσία του κράτους και το κέρδος των προνομιούχων τάξεων».
Έπρεπε «να βασιστεί στην επιστημονική ανάπτυξη της λογικής, στην ανάπτυξη της προσωπικής αξιοπρέπειας και της ανεξαρτησίας αντί της ευσέβειας και της υπακοής, στο σεβασμό για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη και το σεβασμό για την ανθρωπότητα παρά στη λατρεία μιας θεότητας». Στόχος ήταν να δημιουργηθούν ελεύθεροι άνθρωποι που να σέβονται την ελευθερία των άλλων.
Διδάσκονταν γαλλικά, γερμανικά, αγγλικά, μουσική, σχέδιο, ραπτική και χαρακτική. Το σχολείο έκλεισε όταν η αστυνομία έκανε έφοδο το 1892 και ανακάλυψε κάποιες βόμβες στο υπόγειο.
Υπήρχε η υποψία ότι αυτές είχαν «φυτευτεί» εκεί από τον βοηθό του σχολείου Auguste Coulon, ο οποίος αργότερα αποκαλύφθηκε ότι ήταν κατάσκοπος της αστυνομίας. Αποβλήθηκε από το αναρχικό Autonomie Club στην οδό Windmill 6, όπου τον είχε πρωτοσυναντήσει η Λουίζ Μισέλ.
Σε μια μεταγενέστερη δίκη πολλών αναρχικών, οι οποίοι καταδικάστηκαν σε ποινές καταναγκαστικής εργασίας δέκα ετών για κατοχή εκρηκτικών, κατατέθηκε ότι τις βόμβες τις είχε προμηθεύσει ο Coulon.
Ένας από αυτούς ήταν ένας Ιταλός τσαγκάρης Jean Battola, ο οποίος έμενε στην πλατεία Fitzroy 18. Στο εδώλιο παρέμεινε προκλητικός, κατηγορώντας το κράτος και την άρχουσα τάξη για όλα τα πραγματικά εγκλήματα της εποχής, καταλήγοντας με το ερώτημα: «Πόσοι στρατηγοί είναι φυλακισμένοι για χρήση όπλων θανάτου;»
*Πηγή: Black Current Anarchist Distro.
*Μετάφραση: Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης.
*Σύνδεσμος για το κείμενο στα αγγλικά: https://fitzrovianews.com/2011/03/31/the-anarchist-school-in-fitzroy-square/ *Κείμενο του Nick Heath για τους Γάλλους αναρχικούς στο Λονδίνο μετά την ήττα της Κομμούνας (στα αγγλικά): “A small anarchist republic”: French anarchists in Fitzrovia https://libcom.org/history/-small-anarchist-republic-french-anarchists-fitzrovia
*Στην πάνω φωτογραφία το κτίριο όπου στεγαζόταν το σχολείο, όπως είναι σήμερα.
