Franz Verne
Ακριβώς πριν από ένα χρόνο, ανακαλύψαμε ότι ο αγαπημένος μας σύντροφος, Emilio Lopez, είχε φύγει για την αιωνιότητα. Θυμάμαι ξεκάθαρα το σοκ που μου προκάλεσε. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ο παλιός ελευθεριακός δεν ήταν πια εδώ. Ο ακούραστος ποιητής και εργάτης του πολιτισμού, δεν θα μας διάβαζε άλλους στίχους. Ο μαχητής ήταν πλέον ανενεργός.
Συνάντησα τον Emilio (σχεδόν πριν από 20 χρόνια) ένα φθινοπωρινό απόγευμα σε μια πλατεία στη Λίμα, εν μέσω μιας πολιτικο-πολιτιστικής δράσης. Τον είδα ανάμεσα σε συνθήματα, βιβλία και συντρόφους. Πάντα με το ποδήλατό του, σαν πιστό άλογο με τόσα σκαμπανεβάσματα. Θυμάμαι τον αμέτρητο ενθουσιασμό του που έμαθε ότι, μετά από τόσα χρόνια, οι αναρχικοί εξακολουθούσαν να επιμένουν στη μεγάλη γκρίζα πόλη. Μιλήσαμε για τα πάντα από λίγο…
Διακατεχόμασταν από αυτήν την ανατριχίλα της στοργής που υπάρχει πάντα μεταξύ ομοϊδεατών αγωνιστών. Τον επισκέφθηκα αμέτρητες φορές στο σπιτάκι του, που ήταν γεμάτο βιβλία και αναμνήσεις, στο San Luis. Μιλούσαμε για ώρες σε βραδιές συνενοχής και συνωμοσίας. Διάβασα τα ποιήματά του και μου εξιστόρησε ιστορίες από αυτές που έζησε ανάμεσα σε λαϊκές συνελεύσεις, εργατικές απεργίες, αγώνες αγροτών, διώξεις και μπουντρούμια, συναντήσεις και μόνιμες προτάσεις, για τη σχέση του με την ιστορική INDEICOC (στην εποχή του Velasco), από την πρώιμη ακρατικής υφής συγκρότησή της, και άλλα διάφορα.
Πρότεινε τη δημιουργία κοινωνικών βιβλιοθηκών, τη δημιουργία δικτύων κοινοτικής δράσης, τη δημιουργία χώρων για τη συμμετοχή των νέων κ.λπ. Τον είχαμε να μας συνοδεύει όταν επιμεληθήκαμε τις εφημερίδες "Qhispikay" ή "Let's Move Forward", κινείτο δίπλα στην αγαπημένη μας Ελευθεριακή Σοσιαλιστική Ένωση (2008-2013), συμμετείχε στα πολιτικά μας σχέδια και τις εξελίξεις. Φιλοξένησε στο σπίτι του συντρόφους που έφταναν από την Γαλλία, την Ουρουγουάη και από αλλού. Δεν έκανε ποτέ διάλειμμα. Δεν σταμάτησε ποτέ να χαμογελά και να αγωνίζεται.
Μέχρι την τελευταία του πνοή ανησυχούσε, ευελπιστώντας να μετατρέψει την κοινωνική τέχνη σε όχημα απελευθέρωσης. Επέμεινε να αφήσει μια μαχητική κληρονομιά για τον λαό του και την κοινότητά του. Έδειχνε πάντα πνεύμα αλληλεγγύης, απαλλαγμένο από κάθε δόγμα ή άγονο σεχταρισμό. Υποφέραμε μαζί όταν ήταν θύμα της Covid-19. Γιορτάσαμε όταν λυσομανούσε ο αέρας. Και μείναμε συνεχώς σε επαφή. Μετά τον χαμό του πατέρα μου, ο Emilio κατέλαβε με κάποιο τρόπο αυτόν τον χώρο (γνώρισε και αγάπησε πολύ τη μικρή μου Micaela). Στο τέλος τον αποχαιρετούμε με συνθήματα και τραγούδια, με δάκρυα και ποίηση, με μια κοκκινόμαυρη σημαία να τον σκεπάζει. Πέτα ψηλά, φίλε!
*Μετάφραση: Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης.
