Αυστραλία: Ιστορία από τα κάτω
Πουθενά στην Αυστραλία η 1η Μαΐου δεν γιορτάζεται επίσημα ως Διεθνής Ημέρα των Εργατών ή ως Πρωτομαγιά. Διάφορα συνδικάτα, που εκπροσωπούν το “επίσημο” συνδικαλιστικό κίνημα εορτάζουν τη λεγόμενη Ημέρα Εργασίας (Labour Day) σε διαφορετικές ημερομηνίες καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους - ημερομηνίες που αποφασίζονται από κυβερνητικές Αρχές. Στην Αυστραλία μόνο στο Κουίνσλαντ (Queensland) και τη Βόρεια Επικράτεια (Northern Territory) πραγματοποιείται τον Μάη, αλλά την πρώτη Δευτέρα του Μάη και όχι την 1η Μαΐου. Στο Κουίνσλαντ η Πρωτομαγιά γιορτάζεται 113 χρόνια.
Αυτή ήταν μια κίνηση των συντηρητικών κυβερνήσεων να συγκαλύψουν τη ριζοσπαστική ιστορία της μέρας αυτής. Για παράδειγμα, όταν η τοπική κυβέρννση Φιλελευθέρων Εθνικών (Liberal National) που ανήλθε στην εξουσία στο Κουίνσλαντ το 2012, άλλαξε αμέσως την ημερομηνία και την πήγε τον Οκτώβρη, αλλά όταν το Εργατικό Κόμμα (Labor Party) επέστρεψε στην εξουσια τη πήγε ίσω στο Μάη.
Έτσι οι Πρωτομαγιές μπορεί να είναι αρκετά πολιτικές. Το 1977, μετά από μαζικές διαδηλώσεις κατά της εξόρυξης και εξαγωγής ουρανίου, ο συντηρητικός πρωθυπουργός του Κουίνσλαντ, Joh Bjelke-Petersen απαγόρευσε τις πολιτικές πορείες. Ακόμα και αυτοί, ωστόσο, δεν θα πάνε τόσο μακριά απαγορεύοντας την πορεία της Πρωτομαγιάς. Όπως συνέβη, η πρώτη επίσημη Δευτέρα του Μάη ήταν στην πραγματικότητα η 1η Μαΐου και οι αναρχικοί του Brisbane θεώρησαν ότι έπρεπε να κάνουν κάτι δραστικό. Οι αναρχικοί, όπως και όλες οι άλλες μη συνδικαλιστικές ομάδες, ήταν αποφασισμένοι να προχωρήσουν στο τέλος της πορείας των συνδικάτων για να προπαγανδίσουν τις θπεσει της ομάδας τους χωρίς τον κίνδυνο μαζικών συλλήψεων που συνέβαιναν από την απαγόρευση των πολεμικών διαδηλώσεων τον Οκτώβριο του 1977 και μετά.
Οι αναρχικοί του Brisbane (δεν ήταν αυτό το όνομα της ομάδας), ήταν απλώς μια δήλωση για το ποιοι ήμασταν. Γύρω στους 8.000 άνθρωποι συμμετείχαν στη διαδήλωση, οι μισοί από τους οποίους βρίσκονταν στο πίσω μη συνδικαλιστικό τμήμα της πορείας. Ομάδες που διασδήλωναν δίπλα στους αναρχικούς ήταν διάφορες σοσιαλιστικές ομάδες, γυναικείες ομάδες, κινήσεις κατά της εξόρυξης ουρανίου και ομάδες πολιτικών ελευθεριών. Όταν η πορεία τελείωνε, το τελευταίο τμήμα ήταν μια ομάδα γυναικών (όχι αναρχικών), που έτρεξαν στην επίσημη εξέδρα, αφού οι αρσενικοί ομιλητές είχαν τελειώσει, για να διαμαρτυρηθούν για το σεξισμό και την έλλειψη συμπερίληψης των γυναικών, κάτι που διαιρούσε την εργατική τάξη. Η γράφουσα δεν μπορεί να θυμηθεί πολύ μετά από αυτό, ώστε είναι ασφαλές να υποθέσουμε ότι είχαμε αφήσει την επίσημη πορεία να συνεχίσει με αυτό και πήγαμε στους δικούς μας εορτασμούς.
*Από το Black Current Anarchist Distro. Μετάφραση: Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης.
