Απόφαση που υιοθετήθηκε στο Αναρχικό Κομμουνιστικό Συνέδριο του Λονδίνου τον Οκτώβρη του 1906
Στη βιβλιογραφία μας, έχει λεχθεί συχνά ότι οι μεμονωμένες ή οι συλλογικές πράξεις διαμαρτυρίας ενάντια στην παρούσα κοινωνική οργάνωση - του είδους αυτού που περιγράφεται ως πράξη τρομοκρατίας - είναι αναπόφευκτες. Σε μη επαναστατικές περιόδους, υποδηλώνουν συχνά την απόκτηση κοινωνικής συνείδησης και διεγείρουν την επιθυμία για την ανεξαρτησία ανάμεσα στις μάζες. Παρέχουν ένα παράδειγμα ατομικού ηρωισμού στην υπηρεσία της γενικής υπόθεσης και εξυπηρετούν στην αφύπνιση της πλειοψηφίας των ανθρώπων που είναι αδιάφοροι. Ταυτόχρονα, υπονομεύουν την εμπιστοσύνη στις ικανότητες των εκμεταλλευτών, σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο. Σε περιόδους οι οποίες είναι ήδη επαναστατικές, συγκροτούν μέρος της γενικότερης κατάστασης και οι πράξεις αυτές δεν εκτελούνται πλέον από μεμονωμένους οι οποίοι χαρακτηρίζονται από έναν ασυνήθιστο ηρωισμό και οι οποίοι απαντούν στην καταπίεση με ένοπλη αντίσταση. Ούτε χρειάζεται να εκτελούνται απαραίτητα και κυρίως από επαναστάτες ώστε να συμεριζόμαστε τέτοιες πράξεις. Αλλά ενώ αναγνωρίζουμε τη γενικότερη κατάσταση, είναι απαραίτητο, ωστόσο, να μην ξεχνάμε ότι η αξία κάθε τρομοκρατικής πράξης μετράται με βάση τα αποτελέσματά της και την εντύπωση που προκαλεί.
Η παρατήρηση αυτή μπορεί να μάς χρησιμεύσει ως ένας τρόπος να ξεχωρίσουμε το είδος των πράξεων εκείνων που συνεισφέρουν στην επανάσταση από αυτές που ίσως αποδεικνύονται χάσιμο ζωής και δυνάμεων. Η πρώτη συνθήκη, η οποία είναι ζωτική, είναι ότι αυτή η τρομοκρατική πράξη μπορεί να είναι ξεκάθαρη στον καθέναν χωρίς την ανάγκη επίδειξης μακροσκελών εξηγήσεων και πολύπλοκων κινήτρων. Σε κάθε μέρος υπάρχουν συγκεκριμένες προσωπικότητες οι οποίες είναι τόσο καλά γνωστές από τις πράξεις τους (είτε σε λόκληρη τη χώρα είτε μόνο στον πληθυσμό μιας συγκεκριμένης περιοχής) που το νέο για μια επιθεση σε βάρος τους θα θυμίσει στον κόσμο αμέσως, χωρίς τη συνοδεία κάποιας επαναστατικής προπαγάνδας, την προηγούμενη ιστορία αυτού του συγκεκριμένου ατόμου και έτσι τα κίνητρα για την τρομοκρατικη αυτή πράξη θα γίνουν αρκετά ξεκάθαρα. Εάν, ωστόσο, ένας συνηθισμένος άνθρωπος που δεν είναι επαναστάτης πρέπει να βασανίσει το μυαλό του για να κατανοήσει την πράξη αυτή, τότε η επίδραση της πράξης αυτής είναι μηδενική ή ακόμα και αρνητική. Στα μάτια των μαζών η πράξη της διαμαρτυρίας γίνεται μια ακατανόητη δολοφονία.
Ανακαλύπτουμε τρομοκρατικές πράξεις στην πολιτική και οικονομική σφαίρα που εί αι εντελώς τεχνητές, είτε σχεδιασμένες είτε "αυθόρμητες". Αγωνιζόμαστε κατά τον ίδιο τρόπο ενάντια στην οικονομική και πολιτική καταπίεση, την καταπίεση από την κεντρική κυβέρνηση και την καταπίεση απο τις τοπικές εξουσίες.
Όσον αφορά το ζήτημα της τρομοκρατίας, υπάρχει μια άλλη παράμετρος - η οργάνωση. Πιστεύουμε ότι οι τρομοκρατικές πράξεις είναι το αποτέλεσμα των αποφάσεων που πάρθηκαν από μεμονωμένα άτομα ή από κύκλους που τα υποστηρίζουν. Έτσι, ο κεντροποιημένος τρόμος, στον οποίο ένας μεμονωμένος άνθρωπος παίζει το ρόλο του εκτελεστή των αποφάσεων άλλων, έρχεται σε σύγκρουση με τις αντιλήψεις μας. Δεν θεωρούμε πιθανό να σταματήσουμε συντρόφους από το να οργανώσουν επαναστατικές πράξεις στο όνομα της κομματικής πειθαρχίας, ούτε και πιστεύουμε ότι είναι πιθανό να ζητήσουμε από αυτούς να ρισκάρουν τη ζωή τους για κάτι που δεν το σκέφτηκαν οι ίδιοι και δεν αποφασίστηκε από αυτούς.
Η κύρια διαφορά στο ζήτημα της τρομοκρατίας ανάμεσα σε μας και τα πολιτικά κόμματα είναι ότι εμείς δεν πιστεύουμε ότι η τρομοκρατία μπορεί να αποτελέσει μέσο αλλαγής της υπάρχουσας τάξης, αλλά τη βλέπουμε ως εντελώς φυσική εκδήλωση μιας αγανακτισμένης συνείδησης ή ως μια πράξη αυτοάμυνας, η οποία γι' αυτόν ακριβώς το λόγο έχει ως αποτέλεσμα μια αναταραχή και συνεισφέρει στην ανάπτυξη μια παρόμοιας αίσθησης αγανάκτησης ανάμεσα στον κόσμο.
* Περιλαμβάνεται στο "Ob aktakh lichnogo i kollektivnogo protesta", και στα ρωσικά στο "Russkaya Revolyutsiya Anarkhizm”, σελ. 8-9, London 1907). Αγγλική μετάφραση Nestor McNab, η οποία δημοσιεύτηκε στα www.anarkismo.net και www.ainfos.ca Ελληνική μετάφραση "Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης", Σεπτέμβρης 2009.
