«Είναι ντροπή για ένα έθνος να καλωσορίζει το νέο του κυβερνήτη με σάλπιγγες και τον αποχαιρετά κατόπιν με γιουχαΐσματα μόνο και μόνο για να καλωσορίσει εάν άλλο κυβερνήτη με σάλπιγγες ξανά» Χαλίλ Γκιμπράν «Ο κήπος του προφήτη» (1934)

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΣΤΟ ΛΙΒΑΝΟ 1860-1989

1860: Ο πόλεμος μεταξύ Δρούζων και χριστιανών (μαρωνιτών) αφήνει 12.000 νεκρούς χριστιανούς. Τα γαλλικά στρατεύματα παρεμβαίνουν υπέρ των μαρωνιτών.

1914-1918: Η οθωμανική κυριαρχία καταρρέει στη Συρία. Μαζική πείνα στο Λίβανο.

1920: Η Γαλλία δίνει εντολή για τη δημιουργία του κράτος του Μεγάλου Λιβάνου με τη Συρία και η Αγγλία δίνει εντολή για τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους.

1936: Ο Πιέρ Τζεμαγιέλ ιδρύει το Κόμμα της Φάλαγγας μετά την επίσκεψή του στη ναζιστική Γερμανία.

1939-1945: Βρετανικά και εξόριστα γαλλικά στρατεύματα καταλαμβάνουν το Λίβανο και χρησιμοποιούν τη Βηρυτό ως βάση της κυβέρνησης Βισύ. Η Γαλλία υπόσχεται πλήρη ανεξαρτησία.

1946: Η Γαλλία εγκαταλείπει το Λίβανο.

1948: Δημιουργείται το κράτος του Ισραήλ. Μαζική έξοδος Παλαιστινίων προς Λίβανο και Ιορδανία.

1958: Εμφύλιος πόλεμος στο Λίβανο καθώς οι μουσουλμάνοι ξεσηκώνονται με τα παναραβικά κηρύγματα του προέδρου της Αιγύπτου Νάσερ. Αμερικανικά στρατεύματα στη Βηρυτό στο πλαίσιο του δόγματος του τότε προέδρου των ΗΠΑ Αϊζενχάουερ, για καταπολέμη του «διεθνούς κομμουνισμού», μετά από αίτημα του προέδρου του Λιβάνου Καμίλ Τσαμούν.

1964: Ιδρύεται η Οργάνωση Απελευθέρωσης της Παλαιστίνης (PLO).

1970: Οι αντάρτες της PLO εκδιώκονται από την Ιορδανία και κάνουν στρατηγείο τους τη Βηρυτό. Η PLO αυξάνει τις επιθέσεις της στο Ισραήλ από το νότιο Λίβανο.

1975: Νέος εμφύλιος στο Λίβανο ανάμεσα στους μαρωνίτες και τους μουσουλμάνους μετά από επίθεση φαλαγγιτών σε δυνάμεις της PLO στη Βηρυτό.

1976: Ο εμφύλιος βρίσκεται στο αποκορύφωμά του. Οι φαλαγγίτες μακελεύουν μουσουλμάνους στο Tel el Za’atar και οι Παλαιστίνιοι κάνουν το ίδιο σε χριστιανούς στο Damour. Η Συρία καλείται από τον πρόεδρο του Λιβάνου Φρανλιέχ, να παρέμβει. Συριακά στρατεύματα μπαίνουν στο Λίβανο και καταλαμβάνουν τα νότια της χώρας.

1978: Ο ισραηλινός στρατός επιτίθεται στο νότιο Λίβανο, μετά από επίθεση της PLO στην οποία σκοτώνονται Ισραηλινοί πολίτες. Δύναμη του ΟΗΕ στέλνεται στην περιοχή. Οι Ισραηλινοί εγκαθίστανται στο νότιο Λίβανο και συγκροτούν ελεγχόμενη από αυτούς λιβανέζικη πολιτοφυλακή, ενώ η Συρία βομβαρδίζει χριστιανούς στην ανατολική Βηρυτό.

1980-1981: Αύξηση των εχθροπραξιών ανάμεσα στην υπό ισραηλινό έλεγχο πολιτοφυλακή και την PLO στο νότιο Λίβανο.

1982: Συριακά στρατεύματα πολιορκούν τη συριακή πόλη Hama μετά από εξέγερση ακραίων μουσουλμάνων. Σκοτώνονται πάνω από 10.000 άτομα. Ισραηλινά στρατεύματα εισβάλουν στο Λίβανο μετά από απόπειρα δολοφονίας του πρέσβη του Ισραήλ στο Λονδίνο. Ο τότε υπουργός Άμυνας του Ισραήλ Αριέλ Σαρόν, καταστρώνει σχέδιο σύμφωνα με το οποίο τα ισραηλινά στρατεύματα επιτίθενται στα συριακά στην κοιλάδα Μπεκάα, περικυκλώνουν τη δυτική Βηρυτό και απαιτούν την αποχώρηση των ανταρτών της PLO και της Συρίας από την πρωτεύουσα του Λιβάνου. Η αποχώρηση επιβλέπεται από μικτή δύναμη ΗΠΑ-Γαλλίας και Ιταλίας και αποχωρούν περίπου 11.000 αντάρτες της PLO. Παραμένουν Παλαιστίνιες γυναίκες και παιδιά. Ο εκλεγμένος πρόεδρος του Λιβάνου Μπασίρ Τζεμαγιέλ, δολοφονείται με την άφιξη των ξένων στρατευμάτων. ΟΙ Ισραηλινοί εισβάλουν στη δυτική Βηρυτό, ενώ στέλνουν τις χριστιανικές πολιτοφυλακές των φαλαγγιτών στα παλαιστινιακά στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα όπου γίνεται μακελειό. Ακολουθεί διεθνής κατακραυγή και διαδηλώσεις μέσα στο Τελ Αβίβ. Οι Ισραηλινοί αποχωρούν από τη δυτική Βηρυτό και η μικτή δύναμη ΗΠΑ-Γαλλίας και Ιταλίας επιστρέφει στη λιβανέζικη πρωτεύουσα. Το στρατηγείο των Ισραηλινών στην Τύρο καταστρέφεται από τρομακτική βομβιστική επίθεση.

1983: Η πρεσβεία των ΗΠΑ στη Βηρυτό καταστρέφεται από βομβιστή αυτοκτονίας της οργάνωσης «Ισλαμικός Ιερός Πόλεμος». Οι κυβερνήσεις Λιβάνου και Ισραήλ συμφωνούν στην αποχώρηση όλων των ισραηλινών στρατευμάτων από το Λίβανο με τον όρο ότι θα αποχωρήσουν και οι Σύριοι. Οι δεύτεροι αρνούνται να αποχωρήσουν. Ξεσπούν μάχες ανάμεσα σε δυνάμεις μουσουλμάνων και κυβερνητικά στρατεύματα του Λιβάνου υπό τον πρόεδρο Αμίν Τζεμαγιέλ. ΟΙ Ισραηλινοί αποχωρούν από τα βουνά Chouf και δημιουργού νέο μέτωπο βόρεια της Σιδώνας. Ο «Ισλαμικός Ιερός Πόλεμος» χτυπά τα στρατηγεία των Αμερικανών και των Γάλλων, σκοτώνοντας πάνω από 300 άτομα, αφότου αμερικανικά πολεμικά πλοία βομβαρδίζουν μουσουλμανικές περιοχές στο Λίβανο, υποστηρίζοντας την κυβέρνηση Τζεμαγιέλ. Συγκαλείται το πρώτο λιβανέζικο συνέδριο «συμφιλίωσης» στην Ελβετία. Βομβιστής αυτοκτονίας καταστρέφει ισραηλινό στρατιωτικό κέντρο στην Τύρο.

1984: Η πολυεθνική δύναμη αποχωρεί από τη Βηρυτό μετά την κατάρρευση του λιβανέζικου στρατού. Ο πρόεδρος της Συρίας Άσσαντ, καλωσορίζει τον Τζεμαγιέλ στη Δαμασκό. Συγκαλείται το δεύτερο λιβανέζικο συνέδριο «συμφιλίωσης» πάλι στην Ελβετία. Απαγωγές υψηλά ιστάμενων δυτικών στη Βηρυτό, συμπεριλαμβανομένου του σταθμάρχη της CIA Ουίλλιαμ Μπάκλεϊ, ο οποίος πεθαίνει από βασανιστήρια. Ξεσπά άγρια αντίσταση εναντίον των Ισραηλινών κυρίως από μουσουλμάνους σιίτες στο νότιο Λίβανο.

1985: Οι Ισραηλινοί αποχωρούν από τη Σιδώνα, αλλά εγκαινιάζουν πολιτική «σιδερένιας πυγμής» εναντίον των αντάρτικων χωριών του νότιου Λιβάνου. Από έκρηξη παγιδευμένου αυτοκινήτου σκοτώνονται 80 άτομα στη σιίτικη περιοχή της Βηρυτού (στην οποία αποκαλύφθηκε ανάμειξη της CIA). Νέες απαγωγές δυτικών στο Λίβανο, μαζί και του δημοσιογράφου Τέρρι Άντερσον του Associated Press. Οι Ισραηλινοί αποχωρούν από την Τύρο. Η σιίτικη πολιτοφυλακή Αμάλ επιτίθεται σε στρατόπεδα Παλαιστινίων στη Βηρυτό. Βομβιστές αυτοκτονίας επιτίθενται ξανά σε στόχους Ισραηλινών και συμμάχων τους στο νότιο Λίβανο.

1986: Η σιίτικη πολιτοφυλακή Αμάλ επιτίθεται σε στρατόπεδα Παλαιστινίων και σκοτώνει εκατοντάδες άτομα. Νέες απαγωγές δυτικών.

1987: Ο Τέρρι Ουέϊτ, απεσταλμένος του αρχιεπισκόπου του Καντέρμπουρι, εξαφανίζεται στη δυτική Βηρυτό, ενώ ζητούσε απελευθέρωση των Αμερικανών ομήρων. Η πολιτοφυλακή των σιιτών και των Δρούζων ηγείται επιστροφής χιλιάδων Συρίων στρατιωτών στη Βηρυτό. Η κατοχή των παλαιστινιακών στρατοπέδων συνεχίζεται.

1988: Αποτυχία του λιβανέζικου κοινοβουλίου να εκλέξει πρόεδρο. Δύο ανταγωνιστές πρωθυπουργοί εγκαθίστανται στη δυτική και ανατολική Βηρυτό αντίστοιχα.

1989: Ο στρατηγός Μισέλ Αούν, «πρωθυπουργός» των χριστιανών Λιβανέζων, κηρύσσει τον πόλεμο στο συριακό στρατό στο Λίβανο. Η ανατολική Βηρυτός καταλαμβάνεται από τους Σύριους και τους Λιβανέζους συμμάχους τους. Ο Αούν εγκαταλείπει τον πόλεμό του.

Η μόνη ιστορική αναφορά που έχουμε για μια κάποια αναρχική παρουσία στο Λίβανο είναι το διάστημα 1878-1879, όταν ο Ερρίκο Μαλατέστα βρέθηκε κρατούμενος από το Ιταλικό Προξενείο στη Βηρυτό, αφότου απελάθηκε από την Αίγυπτο. Ζήτησε την άδεια να μεταβεί στην Κύπρο, αλλά δεν του δόθηκε με το αιτιολογικό ότι ίσως έβρισκε συμπαθούντες ανάμεσα στους Άγγλους που έμεναν στο νησί. Αντίθετα, του έδωσαν άδεια να πάει στη Σμύρνη, όπου συναντήθηκε ξανά με το σύντροφό του Αλβίνα, ο οποίος είχε επίσης απελαθεί από την Αίγυπτο και μαζί επιβιβάστηκαν στο γαλλικό πλοίο «La Provence», με το οποίο ο Μαλατέστα έφτασε ασφαλής στη Γενεύη.

Από τότε, θα περάσει ένας και πλέον αιώνας μέχρι να εμφανιστεί μια ελευθεριακή ομάδα στο Λίβανο. Αυτή είναι η ομάδα Al Badil al Tahriri («Ελευθεριακή Εναλλαγή»), η οποία διατηρεί έως σήμερα πολύ συγγενικές και αδελφικές σχέσεις με την ομώνυμη αναρχοκομμουνιστική ομοσπονδία της Γαλλίας. Φαίνεται ότι κάποια από τα μέλη της ομάδας αυτής υπήρξαν φοιτητές στη Γαλλία, όπου ήρθαν σε επαφή με τις αναρχοκομμουνιστικές και ελευθεριακές ιδέες. Η ομάδα αυτή πήρε μέρος σε ένα αναρχικό συνέδριο στη Ρουέστα της Ισπανίας το 1995, ενώ τον ίδιο χρόνο απηύθυναν έκκληση για οικονομική βοήθεια για την έκδοση στα αραβικά του βιβλίου του Ντανιέλ Γκερέν «Ο Αναρχισμός» (η ιρλανδική Workers Solidarity Movement ήταν ανάμεσα στις οργανώσεις αυτές που συνεισέφεραν οικονομικά), κάτι που έγινε στις αρχές του 1996. Μάλλον, το βιβλίο αυτό είναι το πρώτο ελευθεριακό έργο που κυκλοφόρησε στην αραβική γλώσσα. Ο στόχος ήταν να διακινηθούν 2000 αντίτυπα του βιβλίου στο Λίβανο και άλλα 2000 αντίτυπα σε αραβόφωνους εργάτες στη Γαλλία.

Να σημειωθεί, ότι το συνέδριο αυτό στο χωριό Ρουέστα στα ισπανικά Πυρηναία, διοργανώθηκε από την αναρχοσυνδικαλιστική CGT και συμμετείχαν περίπου 100 άτομα, εκπρόσωποι αναρχικών οργανώσεων από διάφορες χώρες, ανάμεσά τους από τη CGT και τη Solidaridad Obrera από την Ισπανία, τη γαλλική Alternative Libertaire, την ελβετική Libertarian Socialist Organisation, τη λιβανέζικη ομάδα, την Πολωνική Αναρχική Ομοσπονδία, την ιταλική ομάδα «Ελευθεριακός Κομμουνισμός», την ιρλανδική WSM και τη σουηδική SAC.

Το 1996 ένα μέλος της ομάδας (Basina Bassan) έγραψε και η ομάδα κυκλοφόρησε ένα κείμενο για την τότε κοινωνική και πολιτική κατάσταση στο Λίβανο, με τίτλο «Νέα από τη γη των κέδρων». Τον Μάρτη του 1996, επίσης, έγινε αναφορά στο αναρχικό πολιτιστικό συνέδριο με τη γενική επωνυμία «Η Ελευθεριακή Κουλτούρα», που έγινε στην Γκρενόμπλ της Γαλλίας, ότι ένα βιβλίο του Jean Maitron για την ιστορία του γαλλικού αναρχικού κινήματος κυκλοφόρησε στα αραβικά στο Λίβανο.

Τέλος, τον Ιούλη του 1998 στη λιβανέζικη εφημερίδα «The Daily Star» δημοσιεύτηκε ένα άρθρο για την νεολαιίστικη εναλλακτική κουλτούρα στο Λίβανο.

Η αναφορά που ακολουθεί είναι άρθρο μέλους της λιβανέζικης ομάδας «Ελευθεριακή Εναλλαγή» (Basina Bassan), για την τότε κατάσταση στο Λίβανο, με τίτλο «Νέα από τη γη των κέδρων», που δημοσιεύτηκε αρχικά στα γαλλικά στην επιθεώρηση «Alternative Libertaire»:

«ΝΕΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ ΤΩΝ ΚΕΔΡΩΝ

Η Δεύτερη Λιβανέζικη Δημοκρατία αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα. Αν και ο εμφύλιος πόλεμος τελείωσε με τη Συμφωνία του Taef το 1989, η βασική αιτία του πολέμου – ο θρησκευτικός διαχωρισμός – δεν έχει καν ληφθεί υπόψη και έτσι η κατάσταση παραμένει εκρηκτική. Για παράδειγμα, αν και η Συμφωνία του Taef προϋποθέτει ότι πρέπει να αγνοούνται οι θρησκευτικές πεποιθήσεις για να εργαστεί κάποιος στις δημόσιες υπηρεσίες, υπάρχουν ακόμα φόβοι για εκδήλωση φυλετικών και άλλων διαχωρισμών στις διάφορες υπηρεσίες. Η κατάσταση αυτή δείχνει ότι ο διαχωρισμός αυτός ανάμεσα σε χριστιανικές και μουσουλμανικές θέσεις ξεκινά από τα υψηλά πολιτικά κλιμάκια και σώματα όπως ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης κ.λπ. Αυτό που καθιστά χειρότερη την κατάσταση είναι ότι κανείς δεν μπορεί να μείνει πέρα από το διαχωρισμό αυτό. Για παράδειγμα, εάν κάποιος θέλει να παντρευτεί, πρέπει αυτό να γίνει με θρησκευτική τελετή για να αναγνωριστεί επίσημα. Κάποιος μπορεί να είναι άθεος μόνο στη σκέψη, τίποτα παραπάνω…

Η κοινωνική κατάσταση

Η κατάσταση καθορίζεται από τη συνεχή παρουσία και πίεση των συριακών και ισραηλινών στρατευμάτων. Επιπρόσθετα, οι πολιτικές ελευθερίες υφίστανται περισσότερες επιθέσεις. Τον Ιούλη του τελευταίου χρόνου (σ.τ.μ.; το 1994), η Γενική Ένωση Εργατών (οργάνωση-ομπρέλα που περιλαμβάνει όλα τα εργατικά συνδικάτα), αποφάσισε να οργανώσει μια γενική απεργία ως διαμαρτυρία για την αύξηση κατά 40% της τιμής του πετρελαίου. Η κυβέρνηση απάντησε με απαγόρευση των διαδηλώσεων και κάλεσε το στρατό να επιβάλλει την τάξη. Τα λιβανέζικα συνδικάτα δεν υποχώρησαν και οργάνωσαν μια τεράστια διαδήλωση τον Αύγουστο για να αναγκάσουν την κυβέρνηση να ξανασκεφτεί τις θέσεις της. Αλλά ακόμα και αυτές οι δραστηριότητες απέχουν κατά πολύ από αυτά που χρειαζόμαστε πραγματικά. Ο Λίβανος είναι μια χώρα του Αχαλίνωτου καπιταλισμού, με μια κυβέρνηση η οποία υποστηρίζει τον οικονομικό φιλελευθερισμό και τις ιδιωτικοποιήσεις κι όλα αυτά σε μια χώρα με περιορισμένο ηλεκτρισμό, ελάχιστα τηλέφωνα και πολύ λίγο καθαρό πόσιμο νερό. Οι μισθοί των περισσότερων φτωχών ανθρώπων συνεχίζουν να μειώνονται, ενώ οι πλούσιοι αποφεύγουν τη φορολογία και η κυβέρνηση ξοδεύει όλο και περισσότερα χρήματα για πολυτέλειες των υπουργών της.

Η αντιπολίτευση – ενάντια σε ποιον και γιατί

Δεν υπάρχουν και πολλά να ειπωθούν για τη λιβανέζικη αριστερά., μιας και το μεγαλύτερο μέρος της αποτελείται από κόμματα μεσοαστών και μικροαστών και τα περισσότερα ενδιαφέρονται για το πώς θα αποσπάσουν μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας παρά για πραγματική αλλαγή. Τα μέλη τους υποστηρίζουν βασικά την πολιτική οικονομικής φιλελευθεροποίησης της κυβέρνησης. Είναι παράξενο να ακούς μερικές φορές τους παλιούς μαοϊκούς να χρησιμοποιούν τσιτάτα του Μαρξ για να δικαιολογήσουν την «προσωρινή επιστροφή» στον καπιταλισμό.

Η νέα αριστερά

Μετά την καταστολή των διαδηλώσεων του Ιούλη, η ριζοσπαστική κομμουνιστική αριστερά άρχισε να αναδιοργανώνεται. Αποτελείται από αρκετές πολιτικές τάσεις, αλλά είναι αξιοσημείωτο ότι ακόμα και οι εθνικιστές έχουν αρχίσει να επηρεάζονται όλο και περισσότερο από ελευθεριακές, ακόμα και αναρχοσυνδικαλιστικές ιδέες. Υπάρχει μια αναλαμπή ελπίδας που κάνει τον καθένα να μαθαίνει το μάθημα της εμπειρίας Εάν μπορούμε να εργαστούμε μαζί σε αυτά που συμφωνούμε, τότε θ είμαστε ικανοί να επανακτήσουμε τα καλά χρόνια 1970-1975, πριν ο πόλεμος ξεπεράσει τη ριζοσπαστική αριστερά. Συμπερασματικά, η λιβανέζικη αριστερά δεν έχει επιλογή προόδου εάν δεν είναι ανοιχτή σε όλους αυτούς που συμφωνούν σε βασικά θεμελιώδη κριτήρια: δηλαδή αγώνα ενάντια στην ισραηλινή κατοχή, αγώνα για την εκκοσμίκευση και κολλεκτιβοποίηση των ζωτικών τομέων (υγεία, εκπαίδευση κ.λπ.), την εξασφάλιση των πολιτικών ελευθεριών, την ισότητα αντρών και γυναικών, το άνοιγμα στην «προοδευμένη δύση», άνοιγμα σε αριστερές συμφωνίες…

Η απεργία

Η λιβανέζικη Γενική Ένωση Εργατών κάλεσε σε απεργία και διαδήλωση στις 29 Φλεβάρη. Τα αιτήματά της ήταν αύξηση μισθών ώστε να κρατηθεί ο πληθωρισμός, περισσότερες ελευθερίες έκφρασης και τερματισμός των απαγορεύσεων των διαδηλώσεων. Στις 27 Φλεβάρη, η κυβέρνηση και ο στρατός κήρυξαν κατάσταση έκτακτης ανάγκης για τις 28 και 29 του μήνα. Δεν έγιναν διαδηλώσεις, αλλά η απεργία έγινε σε όλη τη χώρα. Ήταν η πρώτη φορά που κηρύχθηκε κατάσταση έκτακτης ανάγκης για να σταματήσει μια διαδήλωση. Η κυβέρνηση φοβάται την οργή των εργατών, ο κατώτερος μισθός είναι $150, αλλά το κόστος ζωής είναι τόσο υψηλό όσο και στην Ευρώπη. Η δικαιολογία της κυβέρνησης για την απαγόρευση είναι η σύγκρουση με το Ισραήλ!

Samir»

Από το κείμενο που ακολουθεί παρακάτω φαίνεται ότι η ομάδα αυτή του Λιβάνου μετονομάστηκε σε Al Badil Al Chououii Al Taharruri (Ελευθεριακή Κομμουνιστική Εναλλαγή). Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε στα αραβικά, μεταφράστηκε στα γαλλικά και αγγλικά και δημοσιεύτηκε στην αναρχοκομμουνιστική ιστοσελίδα www.anarkismo.net καθώς και στο www.ainfos.ca

«ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΛΙΒΑΝΟ: Η ΙΣΡΑΗΛΙΝΗ ΕΠΙΘΕΣΗ

Οι λαοί των Παλαιστινίων και Λιβανέζων υφίστανται την ισραηλινή επιθετικότητα με την ευλογία των δυτικών δυνάμεων. Η Alternative Libertaire δημοσιεύει το ακόλουθο κείμενο, που γράφτηκε μια εβδομάδα μετά από την έναρξη των ισραηλινών επιχειρήσεων ενάντια στο Λίβανο, από τους Λιβανέζους συντρόφους μας της ομάδας Al Badil Al Chououii Al Taharruri (Ελευθεριακή Κομμουνιστική Εναλλαγή).

Alternative Libertaire (Γαλλία) 27 Ιούλη 2006

Για μια ακόμα φορά, ο Λίβανος ενεπλάκη βαθιά σε έναν πόλεμο του οποίου κανένας δεν γνωρίζει το τέλος. Η 12^η Ιούλη η λιβανέζικη Χεζμπολάχ, ένα πολιτικό και θρησκευτικό κίνημα των σιιτών, απήγαγε δύο Ισραηλινούς στρατιώτες πίσω από τις συνοριακές γραμμές του νότιου Λιβάνου, ενώ σκότωσε και άλλους οκτώ. Το Ισραήλ δεν χρειάστηκε τίποτα περισσότερο από αυτό για να εφαρμόσει το σχέδιο επίθεσής του, το οποίο είχε προετοιμάσει νωρίτερα, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που το έκανε το 1982, όταν εισέβαλε στο Λίβανο, χρησιμοποιώντας μια άθλια οργανωμένη απόπειρα δολοφονίας ενάντια στον πρεσβευτή του Ισραήλ στο Λονδίνο ως πρόφαση.

Αλλά αυτή τη φορά, η ισραηλινή επίθεση είναι ασύγκριτης κλίμακας: κανένας στο Λίβανο δεν έχει ξαναδεί κάτι τέτοιο. Είναι χειρότερο από μια χερσαία εισβολή στο Λίβανο, επειδή γίνονται ταυτόχρονες αεροπορικές και θαλάσσιες επιθέσεις παντού στη χώρα. Πλήρεις επιθέσεις παντού: το αεροδρόμιο, τα νότια προάστια της Βηρυτού, που αποτελούν το προπύργιο της Χεζμπολάχ, οι κύριοι δρόμοι που συνδέουν τις πόλεις και τις περιοχές της χώρας, τα λιμάνια, οι κατοικημένες περιοχές κ.λπ....

Ο στόχος είναι να παραλύσει συνολικά η χώρα και να διαδοθεί η αίσθηση και το κλίμα φόβου, κάτι που δεν μπορεί να γίνει χωρίς να σκοτωθούν πολίτες, Σήμερα, οκτώ ημέρες μετά από το πολεμικό αυτό ξέσπασμα, 180 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί. Αρκετές ενδείξεις μας λένε ότι η σύγκρουση δεν πρόκειται να τελειώσει, δεδομένου ότι οι δυτικές χώρες έρχονται σε επαφή με τις ΗΠΑ για να πιέσουν τους Ισραηλίτες (!) να επιτρέψουν την εκκένωση της χώρας από τους πολίτες τους, κάτι που δεν είχε συμβεί με τέτοια βιασύνη ούτε ακόμη και κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου του 1975...

Η επίθεση αυτή πρέπει να αναλυθεί με βάση μια ευρύτερη άποψη: για μας, το όλο ζήτημα εντάσσεται στα πλαίσια του αμερικανικού προγράμματος για ολόκληρη την περιοχή της Μέση Ανατολή. Ο Μπους θέλει μια μεγάλη περιοχή που θα είναι υπέρ του, συμπεριλαμβανομένων και των αραβικών χωρών και του Ισραήλ, κάτι που θα οδηγούσε στο τέλος, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, της σύγκρουσης της Μέσης Ανατολής. Το Ιράν και η Συρία αντιτάσσονται σε αυτό το πρόγραμμα, κάτι που, προφανώς, είναι σωστό. Αλλά το άσχημο είναι ότι οι χώρες αυτές που υποστηρίζουν τη Χεζμπολάχ και που αγωνίζονται ενάντια στα σχέδια του Μπους και της ισραηλινής κυβέρνησης είναι ολοκληρωτικά αντιδραστικές χώρες.

Από την άλλη πλευρά, η Χεζμπολάχ (που σημαίνει το Κόμμα του Θεού!!) είναι ένα κόμμα, το οποίο, παρ’ όλα όσα έχει κάνει για να απομακρυνθεί το Ισραήλ από το νότιο Λίβανο και παρά το μεγάλο αριθμό μαρτύρων του που στέλνονται για να εκπληρώσουν το θρησκευτικό καθήκον τους - ένα εισιτήριο μιας διαδρομής στον παράδεισο με το μέλι και τις γυναίκες - δεν έχει ικανοποιήσει τις προσδοκίες των Λιβανέζων εδώ και πολλά χρόνια. Το «Κόμμα του Θεού» βρίσκεται κάτω από ιρανική εξουσία και, έτσι, είναι σαφώς και κατά αδιάλλακτο τρόπο ενάντια στην ελευθερία.

Το θέμα είναι απλό: δεν είναι δυνατόν να ζήσει κανείς στα προάστια που ελέγχει. Στα χωριά όπου επικρατεί η Χεζμπολάχ, δεν μπορείς να ακούσεις μουσική και ο χορός της κοιλιάς είναι απαγορευμένος. Το «Κόμμα του Θεού» ήταν παλαιότερα κόμμα της αντίστασης και της θυσίας, τώρα είναι ένα κόμμα με αφόρητους κανόνες: οι γυναίκες αναγκάζονται να ντύνονται στο μελαχρινό μαύρο, η πώληση οινοπνεύματος είναι απαγορευμένη, ενώ παρέχεται έμμεση υποστήριξη στη Συρία (με δωροδοκίες, ή και με συριακό έλεγχο όλων σχεδόν των λιβανέζικων θεσμών, κ.λπ...).

Μ’ αυτό τον τρόπο, η Χεζμπολάχ έχει δημιουργήσει μια ισχυρή λαϊκή αντίδραση ενάντιά της. Μερικούς μήνες πριν, οι λιβανέζοι πολιτικοί ηγέτες συναντήθηκαν στο Κοινοβούλιο για να βρεθεί μια λύση στα κρίσιμα προβλήματα της χώρας, συμπεριλαμβανομένου και του ζητήματος του οπλισμού της Χεζμπολάχ. Στην πραγματικότητα, η Χεζμπολάχ αρνείται να παραδώσει τα όπλα της στο λιβανέζικο στρατό και έχει γίνει κράτος εν κράτει. Και έτσι, με μεγάλη υπεροψία, ο αρχηγός της Χεζμπολάχ Hassan Nasralla, απευθύνει τις βίαιες και μεσαιωνικές απειλές του (αποκεφαλισμό, ακρωτηριασμό των χεριών...) ενάντια σε εκείνους που θα προσπαθούσαν να αποσπάσουν τον οπλισμό του. Αλλά και δεν έχει κάνει τίποτα ενάντια στο Ισραήλ για χρόνια, εκτός από τη διεκδίκηση των κτημάτων του Cheeba. Η Χεζμπολάχ προκαλεί φόβο λόγω του φανατισμού της, αλλά και λόγω της δημοτικότητας της οποίας χαίρει σε μερικά τμήματα της ισραηλινής κοινωνίας, κυρίως μέσω της προβολής των «μαρτύρων της πατρίδας». Αν η Συρία και το Ιράν (ιδιαίτερα το Ιράν) δεν τη χρηματοδοτούσε η Χεζμπολάχ δεν θα υπήρχε.

Μετά από την ταπεινωτική υποχώρηση από τη Συρία και το Λίβανο, δύο μεγάλα πολιτικά γεγονότα συνέβησαν: το ένα στις 14 Μάρτη (ημερομηνία της τεράστιας διαδήλωσης που πραγματοποιήθηκε μετά από τη δολοφονία του πρωθυπουργού Rafic Hariri) και το άλλο στις 8 Μάρτη, μέρα που έγινε μια διαδήλωση υπέρ της Συρίας, η οποία έχει επανασυνδεθεί με τη χριστιανική τάση του Aoun, δεδομένου ότι του έχουν υποσχεθεί την προεδρία της Δημοκρατίας.

Πιστεύουμε ότι η διαδήλωση στις 14 Μάρτη είναι ένα σχετικά «επαναστατικό» γεγονός, δεδομένου ότι στη διαδήλωση στις 8 Μάρτη συμμετείχαν Σύριοι σαμποταριστές και διεφθαρμένα λιβανέζικα στοιχεία που αναπολούν το νοσταλγικό καθεστώς.

Η συμπεριφορά του Κομμουνιστικού Κόμματος Λιβάνου έχει προκαλέσει σάλο. Με μερικά πρόσωπα στις γραμμές του, στην πλειοψηφία τους νοσταλγούς του αραβικού νασσερισμού, είναι μια τρίτη, χωρίς επιρροή και πολύ αδύνατη, τάση. Από το Κομμουνιστικό Κόμμα Λιβάνου διασπάστηκε μια ομάδα που ονομάστηκε «Κομμουνιστική Intifada», κοντά στην οποία βρισκόμαστε ως ομάδα.

Τέλος, για μια ακόμα φορά, η πολιτική θέση που πρέπει να πάρουμε για την αντιμετώπιση αυτών των γεγονότων πρέπει να είναι σαφής, πέρα από την απλή καταγγελία της ισραηλινής επίθεσης. Λέμε «Όχι» στη Χεζμπολάχ ως ένα αντιδραστικό, θρησκευτικό και φιλο-ιρανικό πολιτικό κόμμα. Λέμε «Όχι» στους Μπους, Μπλερ και Σιράκ, οι οποίοι αντιμετωπίζουν τις επιθέσεις ως δυσανάλογες (καταστροφή του Λιβάνου προκειμένου να ανακληθούν πίσω οι στρατιώτες), αλλά και στην «νόμιμη αυτοάμυνα» του Ισραήλ. Λέμε «Όχι» στη συμπεριφορά του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε, που φοβάται και είναι διφορούμενο στην πολιτική του. Λέμε «Όχι» στη λιβανέζικη κυβέρνηση που είναι ανίκανη, αδύνατη, αντιφατική και σπαταλά το χρόνο της ικετεύοντας για βοήθεια, μετρώντας μόνο τα θύματα και καταφεύγοντας στα διεθνή δικαστήρια.

Πρέπει να συγκληθεί μια μεγάλη συνδιάσκεψη για μια νέα αριστερή τάση, που άρχισε να γίνεται πραγματικότητα στη διαδήλωση της 14 Μάρτη. Είναι ο μόνος τρόπος για μας, να ασχοληθούμε με την κατάσταση αυτή. Και καθώς περιμένουμε για την κίνηση αυτή, πρέπει να βρούμε τα τρόφιμα και ειδικά τα φάρμακα για περίπου ένα εκατομμύριο Λιβανέζων που έχουν μεταβληθεί σε εσωτερικούς πρόσφυγες από την αρχή του πολέμου. Περιμένοντας, επίσης, την κίνηση αυτή, ειρηνιστικές δυνάμεις πρέπει να επέμβουν υπέρ μιας αναπόφευκτης εκεχειρίας, η οποία μπορεί να ληφθεί μόνο μετά από πιέσεις και στους δύο εμπολέμους στους οποίους ο καθένας φωνάζει τώρα «δεν μας αρέσετε».

ABCT - Al Badil Al Chououii Al Taharruri

(Ελευθεριακή Κομμουνιστική Εναλλαγή)

Λίβανος, 17 Ιούλη 2006»

* Τα στοιχεία για το κείμενο αυτό πάρθηκαν από διάφορα δημοσιεύματα στο διαδίκτυο. Σύνθεση κειμένου «Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης», Μελβούρνη, 11 Αυγούστου 2006.