Ο αναρχικός Φρανθίσκο (ή Φρανσέσκ) Σαμπατέ Γιοπάρτ (Francisco ή Francesc Sabaté Llopart), γνωστός και ως El Quico (Ελ Κίκο), έφυγε από την ζωή στις 5/1/1960. O Σαμπατέ, μαζί με τον αδελφό του Josep, ήταν μαχητές του ισπανικού εμφυλίου, κοινωνικοί απαλλοτριωτές τραπεζών και στην συνέχεια αγωνιστές ενάντια στην δικτατορία του Φράνκο, από αυτούς που διέφυγαν στην Γαλλία και ονομάστηκαν Ισπανοί Maquis (Μακί). Αργότερα στον αγώνα τους συμπαρατάχθηκε και ο μικρότερος αδερφός τους Manuel.
Το παρακάτω κείμενο, μεταφρασμένο από το libcom.org, αποτελεί μια πολύ σύντομη βιογραφία του Σαμπατέ. Περισσότερες πληροφορίες για την ζωή και τους αγώνες του στα ελληνικά, μπορείτε να βρείτε εκτός των άλλων στο βιβλίο “Η Ένοπλη Αντίσταση στη Δικτατορία του Φράνκο” (Πριονιστήριο το Χρυσό Χέρι, 2008).
Μια σύντομη βιογραφία του Σαμπατέ – ο πιο διάσημος και ένας από τους πιο επίμονους μαχητές στην ένοπλη αντίσταση ενάντια στον Φράνκο. Επιβιώνοντας περισσότερο από πολλούς άλλους αντάρτες, τελικά υπέκυψε στις σφαίρες της Guardia Civil το 1960.
Ο Φρανθίσκο ή Φρανσέσκ Σαμπατέ Γιοπάρτ (γνωστός ως «El Quico») γεννήθηκε στις 30 Μαρτίου 1915 στο L’Hospitalet de Llobregat στη Βαρκελώνη.
Ο Σαμπατέ εντάχθηκε στην ισπανική αναρχοσυνδικαλιστική ομοσπονδία της CNT το 1931. Το 1932, μετά τα γεγονότα του Fijols, ξεκίνησε την ομάδα δράσης «Los Novatos» (“Οι πρωτάρηδες”) που ευθυγραμμίστηκε με την Ιβηρική Αναρχική Ομοσπονδία (FAI). Η ομάδα συμμετείχε στο επαναστατικό κίνημα της 8ης Δεκεμβρίου 1933, και το 1935 πραγματοποίησε την πρώτη απαλλοτρίωση (ληστεία) για την παροχή χρημάτων για μια ομάδα υποστήριξης φυλακισμένων.
Στις 18 και 19 Ιουλίου 1936, η φασιστική εξέγερση στη Βαρκελώνη, υπό την ηγεσία του στρατηγού Φράνκο, ηττήθηκε, σηματοδοτώντας την έναρξη μιας ελευθεριακής επανάστασης και του εμφυλίου πολέμου.
Στις 27 Αυγούστου 1936, ο Σαμπατέ και ο αδελφός του Χοσέπ μπήκαν στη ταξιαρχία της CNT-FAI – «Νέοι Αετοί» που πολέμησαν στο μέτωπο της Αραγονίας. Όταν τελείωσε ο πόλεμος βρισκόταν στο 26ο τμήμα – Ταξιαρχία Durruti, που πήρε το όνομά του από τον Ισπανό αναρχικό Buenaventura Durruti – η οποία διέσχισε τα γαλλικά σύνορα.
Με την ήττα των Ρεπουμπλικανικών δυνάμεων, ο Σαμπατέ μετέβη στη Γαλλία, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Βερνέ και στη συνέχεια πολέμησε μαζί με τη γαλλική αντίσταση εναντίον των Ναζί. Το 1945, ο Σαμπατέ συνέχισε να πολεμά παράνομα στην Ισπανία, ως μέρος ενός μεγάλου ανταρτικού κινήματος και στις 20 Αυγούστου 1945 κατάφερε να απελευθερώσει δύο φυλακισμένους συντρόφους του. Η ομάδα του στη συνέχεια άρχισε να χτυπά εναντίον του καθεστώς του Φράνκο και των υποστηρικτών του, καθώς επίσης και να ληστεύει εταιρείες και τράπεζες για να χρηματοδοτήσει το παράνομο κίνημα. Στις 2 Μαρτίου 1949, εκτέλεσαν δύο μεγάλα κεφάλια του φασιστικού κινήματος της Φάλαγγας.
Αυτός ο αγώνας του ενάντια στην τυραννία διήρκεσε δεκαπέντε χρόνια. Ο «El Quico» έγινε ο Νο1 δημόσιος κίνδυνος και ήταν ένας μόνιμος εφιάλτης των αρχών. Ενώ πολλοί από τους συντρόφους του συνελήφθησαν ή σκοτώθηκαν με την πάροδο των ετών – συμπεριλαμβανομένου του αδελφού του Χοσέπ το 1949 και του άλλου αδελφού του Μανουέλ το 1950 – ο Σαμπατέ κατάφερνε να ξεγλιστράει ανάμεσα από τα δίχτυα των αστυνομικών αρχών.
Στις 30 Δεκεμβρίου 1959 διέσχισε τα γαλλο-ισπανικά σύνορα για τελευταία φορά, και στις 5 Ιανουαρίου του 1960 σκοτώθηκε στο Sant Celoni από τη Somaten (μια καταλανική φασιστική εκδοχή της εθνοφρουράς) και την Guardia Civil, μετά αλλεπάλληλα ξεγλιστρήματα, που μοιάζουν περισσότερο με ταινία του Χόλιγουντ παρά βγαλμένα από την πραγματική ζωή. Τέσσερις από τους συντρόφους του που τον συνόδευαν σε αυτό το ταξίδι χάθηκαν επίσης όλοι τους. Ήταν ο Antonio Miracle Guitart, 29 ετών, ο Rogelio Madrigal Tories, 27 ετών, ο Francisco Conesa Alcaraz, 39 ετών και ο Martin Ruiz Montoya, 20 ετών.
Ο «El Quico» κατάφερε να ξεφύγει, αλλά πέθανε λίγες ώρες αργότερα από τα τραύματά του. Ήταν 45 ετών.
«Δεν είμαστε ληστές, είμαστε ελευθεριακοί μαχητές της αντίστασης. Αυτά που πήραμε θα βοηθήσουν σε ένα μικρό βαθμό να τραφούν τα ορφανά παιδιά των αντιφασιστών που εκτελέστηκαν από εσένα και τους ομοίους σου, τα οποία λιμοκτονούν. Είμαστε άνθρωποι που δεν ικετέψαμε ποτέ ούτε πρόκειται να ικετέψουμε για εκείνα που μας ανήκουν. Θα παλεύουμε για την ελευθερία της ισπανικής εργατικής τάξης όσο έχουμε τη δύναμη να το κάνουμε. Όσο για σένα, Γκαρίγκα, σου χαρίσαμε τη ζωή μολονότι είσαι ένας κλέφτης και δολοφόνος, γιατί εμείς ως ελευθεριακοί εκτιμούμε την αξία της ανθρώπινης ζωής, κάτι που εσύ ποτέ δεν κατάλαβες ούτε είναι πιθανό να καταλάβεις» - Φρανθίσκο Σαμπατέ Γιοπάρτ, “El Quico”.
*Το κείμενο αναδημοσιεύεται από εδώ: https://www.alerta.gr/archives/12471
