Σύντομη βιογραφία του Ιταλού αναρχικού σιδηροδρομικού και αντιφασίστα αγωνιστή Αντόνιο Σιέρι που συμμετείχε στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο.
Ο Αντόνιο Σιέρι γεννήθηκε στο Vasto κοντά στο Chieti της περιοχής Abruzzi το 1898. Υπηρέτησε στον ιταλικό στρατό κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μετά τον πόλεμο, αναμείχθηκε με το αναρχικό κίνημα στην περιοχή της Ancona, ενώ άρχισε να εργάζεται ως τεχνικός σχεδιαστής στους σιδηροδρόμους.
Όταν η Ιταλία άρχισε την ιμπεριαλιστική της επίθεση στην Αλβανία και στρατεύματα προετοιμάζονταν να καταλύσουν στην Ancona για να περάσουν στη χώρα αυτή, σημειώθηκε μαζική αντίσταση από την εργατική τάξη με απεργίες και καταλήψεις στρατοπέδων. Ο Σιέρι συμμετείχε ενεργά στο κίνημα αυτό.
Ως τιμωρία, η διεύθυνση τον μετέθεσε στην Parma το 1921. Αλλά αυτό ευνόησε τον Σιέρι καθώς εκεί ήρθε σε επαφή με μια μεγάλη αναρχική ομάδα καθώς και με τον κύκλο του αγωνιστή σοσιαλιστή Guido Picelli. Συμμετείχε ενεργά στην αντιφασιστική συσπείρωση Arditi del Popolo, ιδιαίτερα στην εργατική συνοικία Borgo Naviglio. Τον Αύγουστο του 1922, συμμετείχε στη νικηφόρα άμυνα των εργατικών συνοικιών Oltretorrente, Borgo Naviglio και Borgo Saffi εναντίον των πολύ καλά εξοπλισμένων φασιστικών ορδών με επικεφαλής τον Italo Balbo που αριθμούσαν 20.000 άτομα, αντίσταση που κράτησε πέντε μέρες.
Με τον Picelli ήταν από τους πρωταγωνιστές στην οργάνωση της αντιφασιστικής αντίστασης. Υψώθηκαν οδοφράγματα και ολόκληρος ο εργατικός πληθυσμός των συνοικιών αυτών ρίχτηκε στον αγώνα. Οι φασίστες αντιστάθηκαν με όπλα, πέτρες και μαχαίρια.
Κατά τη διάρκεια των ημερών αυτών συνέβη και το εξής περιστατικό: Καθώς ο Αντόνιο Σιέρι και μερικοί σύντροφοί του ύψωναν ένα οδόφραγμα, είδαν έναν παπά να έρχεται προς το μέρος τους γρήγορα με ένα ποδήλατο. Μετά από μια σαρκαστική συνομιλία μαζί του, ο παπάς κάλεσε τον Σιέρι να πάει στην κοντινή εκκλησία. Αυτός κοντοστάθηκε, αφού δεν είχε ποτέ μπει σε εκκλησία από τότε που ήταν παιδί. Αλλά αρπάζοντάς τον ο παπάς από το μπράτσο, τον υποχρέωσε να τον βοηθήσει να κουβαλήσουν πάγκους από την εκκλησία για να ενισχυθεί το οδόφραγμα.
Τελικά, μεταφέρθηκαν όλοι οι πάγκοι από την εκκλησία, αλλά ο παπάς αρνήθηκε να χρησιμοποιηθεί και η αγία τράπεζα στο οδόφραγμα. «Σε λίγο θα σκοτώνετε φασίστες, οπότε καθώς θα παραβείτε την πέμπτη εντολή, θα πρέπει να εξομολογηθείτε»!
Η ηρωική άμυνα της εργατικής τάξης των συνοικιών αυτών αναφέρθηκε με τα πιο δοξαστικά λόγια στο έργο του Pino Cacucci «Oltretorrente».
Ο Σιέρι απολύθηκε τελικά από τους σιδηροδρόμους το 1923 και αναγκάστηκε σε εξορία. Έτσι, έφτασε στο Παρίσι με τη σύζυγό του το 1925, όπου συνέχισε την αναρχική του δραστηριότητα. Εκεί ήταν από τους ιδρυτές της εφημερίδας «Umanita Nova» («Νέα Ανθρωπότητα») με τον Καμίλλο Μπερνέρι και άλλους και για ένα μεγάλο διάστημα ήταν ο εκδότης της εφημερίδας. Ήταν, επίσης, ένας από τους οργανωτές του Συνεδρίου στο Sartrouville που έθεσε τις βάσεις για την αναδιοργάνωση του ιταλικού αναρχικού κινήματος στην εξορία.
Το 1936, πήγε στην Ισπανία και κατατάχτηκε σε μια από τις αντιφασιστικές φάλαγγες. Ήταν από τους αρχικούς οργανωτές της ιταλικής φάλαγγας η οποία αποτέλεσε μέρος της Φάλαγγας Ascaso και ένας από τους διοικητές της μαζί με τον συμπατριώτη του Giuseppe Bifolchi, στο διάστημα Δεκέμβρη1936-Απρίλη 1937.
Στις 7 Απρίλη 1937 σκοτώθηκε, καθώς οδηγούσε μια ομάδα βομβιστών στη μάχη της Huesca. Στην εφημερίδα «Guerra di Classe» («Ταξικός Πόλεμος») του Καμίλλο Μπερνέρι, δημοσιεύτηκε ότι πυροβολήθηκε πισώπλατα από κάποιο σταλινικό.
Τα δύο του παιδιά Ubaldo και Renee, υιοθετήθηκαν από την Giovanna Caleffi, συντρόφισσα του Καμίλλο Μπερνέρι.
Στις 22 Οκτώβρη 2006, εντοιχίστηκε μια αναμνηστική πλάκα στη γειτονιά του στην Parma.
* Βιογραφία από τον Nick Heath στο libcom.org. Ελληνική μετάφραση «ούτε θεός-ούτε αφέντης», 2/7/2007.
