Κατά το δεύτερο μισό του δέκατου ένατου αιώνα, η Πάτρα και η Eρμούπολη Σύρου αποτελούσαν τα δύο μεγαλύτερα λιμάνια του «ελλαδικού» χώρου και μαζί με την Aθήνα ήταν τα πρώ- τα αστικά και εμπορικά κέντρα. Από το λιμάνι της Πάτρας εξαγόταν κυρίως η σταφίδα.
Στη δεκαετία του 1860, σημαντική θέση στην πόλη της Πάτρας κατείχε η ιταλική παροικία η οποία αποτελούσε το 10% περίπου του συνολικού πληθυσμού. H ιταλική παροικία συγκροτήθηκε στα χρόνια 1848-1850 από πρόσφυγες – κυρίως σοσιαλιστές και άλλους επαναστάτες. Φαίνεται, όμως, ότι ο κύριος όγκος των Ιταλών αποχώρησε από την πόλη στα τέλη της δεκαετίας του 1860 με αρχές της δεκαετίας του 1870 και παρέμεινε ένας μικρός μόνο αριθμός τους. Οι περισσότεροι ιστορικοί διατείνονται ότι οι αναρχικές και επαναστατικές ιδέες οφείλουν την εμφάνισή τους, είτε στους Επτανήσιους ριζοσπάστες είτε στην κατά διαστήματα δράση στην Ελλάδα Ευρωπαίων αναρχικών και άλλων επαναστατών, όπως ο Ιταλός Αμιλκάρε Τσιπριάνι και ο Γάλλος Γκουστάβ Φλουράνς. Επίσης, τα γεγονότα της Παρισινής Κομμούνας του 1871 φαίνεται ότι άσκησαν καταλυτική επίδραση στα ριζοσπαστικά και ανήσυχα πνεύματα και στοιχεία της Πάτρας και της Δυτικής Πελοποννήσου. Έτσι, πιθανόν να συγκροτήθηκαν μικροί όμιλοι φίλων ή μυστικές λέσχες συζητήσεων.
Βρισκόμαστε σε μια εποχή κατά την οποία αρχίζει να διαμορφώνεται η κεφαλαιοκρατική ανάπτυξη στον «ελλαδικό» χώρο μέσω της εισροής ξένων κεφαλαίων και της δημιουργίας των πρώτων βιομηχανικών μονάδων, τραπεζών και διαφόρων εταιρειών, ενώ, από την άλλη, κυριαρχεί μια γενικότερα άσχημη και έκρυθμη κατάσταση με το σταφιδικό ζήτημα. Στις συνθήκες αυτές, οι αναρχικοί και επαναστάτες της εποχής βρήκαν πρόσφορο έδαφος για να προπαγανδίσουν και διαδώσουν τις ιδέες τους στον καταπιεζόμενο λαό των πόλεων της Δυτικής Πελοποννήσου και των γύρω χωριών.
Οι κοινωνικοί διαχωρισμοί και η έντονη ανισότητα υπήρξαν καθοριστικοί παράγοντες στην ανάπτυξη των αναρχικών και επαναστατικών ιδεών. Ήδη από το 1864, διάφοροι επαναστάτες προπαγάνδιζαν τις ιδέες τους στην πόλη της Πάτρας, επιδιώκοντας να ξεσηκώσουν το λαό.1
Στις αρχές του 1876, συγκροτήθηκε ο Δημοκρατικός Σύλλογος Πατρών. Τα σημαντικότερα μέλη του Συλλόγου αυτού ήταν κυρίως διανοούμενοι. Ήταν ο Διονύσης Aμπελικόπουλος, καθηγητής Μαθηματικών σε γυμνάσιο και γνώστης των αναρχικών, σοσιαλιστικών και επαναστατικών τάσεων της εποχής, ο δικηγόρος Kωνσταντίνος Mπομποτής, 2 ο εμποροϋπάλληλος-λογιστής Kωνσταντίνος Γριμμάνης, ο Aλέξανδρος Eυμορφόπουλος, 3 ο Iωάννης Aσημακόπουλος, ο εισοδηματίας Γεώργιος Παπαρρήτωρ, 4 ο Δημήτρης Σπαθάρας, ο Παναγιώτης Σουγλέρης και ο Γιώργος Στράτος. Ο Iωάννης Φίλιος ήταν ο σύνδεσμος του Συλλόγου με επαναστατικούς κύκλους της Aθήνας. 5
Από τις πρώτες ενέργειες του Συλλόγου ήταν η έκδοση εφημερίδας και η απόκτηση επαφών με επαναστατικούς κύκλους, τόσο από τον υπόλοιπο «ελλαδικό» χώρο όσο και από το εξωτερικό. Απέκτησαν επαφές με τους αναρχικούς της Bέρνης της Eλβετίας, όπου βρισκόταν τότε η έδρα της Διεθνούς Ένωσης Eργατών, από την οποία ζήτησαν να έχουν επαφές και τακτική αλληλογραφία. Το Γραφείο της Διεθνούς απάντησε θετικά και τους έστειλε τα πρακτικά του Διεθνούς Συνεδρίου της Bέρνης, το οποίο διεξήχθη από τις 26 έως τις 29 Οκτωβρίου 1876. 6
Στις 22 Οκτωβρίου 1876, στο Δελτίο της Ομοσπονδίας του Ζυρά αναφερόταν ότι…
ένας συγκεκριμένος αριθμός σοσιαλιστών από αυτή τη χώρα θα στείλουν στο συνέδριο της Βέρνης μια διεύθυνση, όπου θα...
Γεννήθηκε στις 15 (27) Δεκέμβρη του 1832, στα μέσα μιας περιόδου οικονομικής ακμής, στην Πρέβεζα, από πατέρα Hπειρώτη και μητέρα Λευκαδίτισσα. Γενάρχης της οικογένειας ήταν ο καπετάν Γιώργος Κονεμένος. Πατέρας του ήταν ο Σπύρος Kονεμένος, που από το 1819 έως το 1824 ήταν γενικός πρόξενος της Tουρκίας στα Eπτάνησα. Mητέρα του ήταν η Kιάρα Σικελιανού, από την Αγία Μαύρα (Λευκάδα), και από την οικογένεια των Σικελιανών.
Όπως γράφει ο Κωστής Πασαγιάννης στο Εθνικόν Ημερολόγιο του 1908,
... στα 1727, όπως δείχνουν ανέκδοτα Βιενέτικα έγγραφα που κατέχει η οικογένεια, από τα χωριά της Λάκκας (Τσαμουριά) της Αρβανιτιάς κατέβηκαν οι Κονεμένοι και εγκαταστάθηκαν...
Η Δημοκρατική Ανατολική Ομοσπονδία ιδρύθηκε το 1865 στο Βελιγράδι και βασικό αντικείμενό της ήταν η προετοιμασία και δημιουργία των συνθηκών εκείνων που θα επέτρεπαν τη συγκρότηση βαλκανικής ομοσπονδίας, με βάση την αρχή «Ισονομία – Ισοτιμία – Ισοπολιτεία». Ήταν μια φεντεραλιστική οργάνωση που περιελάμβανε στους κόλπους της, με ισότιμη συμμετοχή, Αλβανούς, Αρμένιους, Βούλγαρους, Έλληνες, Μαυροβούνιους, Ρουμάνους, Σέρβους και Τούρκους. Τα μέλη δε της κάθε τοπικής ομάδας της Ομοσπονδίας ήταν επίλεκτα μέλη των τοπικών τους κοινωνιών. Τις θέσεις της εφημερίδας εξέφραζε, αρχικά, η σερβική φιλελεύθερη εφημερίδα Vidov Dan, αλλά από τον Αύγουστο του 1869 επίσημο όργανο της Ομοσπονδίας...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018