Μια αγαπημένη συντρόφισσα, ένας ξεχωριστός άνθρωπος, η Δάφνη Βαγιανού δεν είναι πια μαζί μας. Τις πρωινές ώρες της 17ης Μαΐου (4:45) η καρδιά της δεν άντεξε την απότομη επιβάρυνση της υγείας της που προκάλεσε ο καρκίνος στον πνεύμονα από τον οποίο χτυπήθηκε πριν ένα χρόνο.
Η Δάφνη Βαγιανού γεννήθηκε στο Βαθύ Σάμου από οικογένεια με Μικρασιάτη παππού και γιαγιά από τον Πύργο Σάμου, αριστερή, της οποίας ο γιός (θείος της Δάφνης) είχε εξοριστεί από τις μετεμφυλιοπολεμικές κυβερνήσεις. ( Ήταν μια σπουδαία γιαγιά με την οποία με έφερε σε επαφή η Δάφνη και την επισκεπτόμουν στον Πύργο, στρατιώτης ων στα πρώτα χρόνια μετά την πτώση της χούντας, όταν κατόρθωνα να πάρω άδεια από τον λόχο «ανεπιθυμήτων» στους Μυτιληνιούς, με διοικητές χουντικούς και διαπρέψαντες στην Κύπρο πραξικοπηματίες…).
Η Δάφνη Βαγιανού σπούδασε στη Νομική Σχολή της Αθήνας. Στα χρόνια της δικτατορίας πήρε το πτυχίο της και πήγε στο Λονδίνο όπου έκανε μεταπτυχιακό στο ναυτιλιακό δίκαιο και για ένα διάστημα εργάστηκε σε ναυτιλιακή εταιρεία. Στο Λονδίνο εκείνα τα χρόνια δρούσε μια πολύ μαχητική τροτσκιστική οργάνωση εξορίστων, η Εργατική Διεθνιστική Ένωση με ισχυρή παρέμβαση στο Σύλλογο Ελλήνων Φοιτητών Λονδίνου, στενά συνδεδεμένη με την SSL (Socialist Labour League) και τη Διεθνή Επιτροπή της Τέταρτης Διεθνούς. Το καλοκαίρι του 1972 η Δάφνη, μαζί με τον τότε σύντροφό της Βασίλη Δενδρινό (Β. Σακελλαρίου) οργανώθηκε στην ΕΔΕ. Μετά την πτώση της χούντας, στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, υπήρξε στέλεχος της ΕΔΕ. Τα πολιτικά προβλήματα του κινήματος με την αντανάκλασή τους στο εσωτερικό της οργάνωσης (η ανακοπή του ισχυρού κινήματος που πυροδότησε η εξέγερση του Πολυτεχνείου και η Κυπριακή τραγωδία, η σταθεροποίηση της αστικής κυριαρχίας στην οποία αποφασιστικά συνέβαλαν και οι δύο πτέρυγες των ΚΚ, αλλά και οι αδυναμίες στην «ανάγνωση» της νέας πολιτικής πραγματικότητας), απομάκρυναν τη Δάφνη Βαγιανού από την οργάνωση, χωρίς όμως ποτέ να πάψει να είναι φιλική. Από μια άποψη απελευθέρωσαν τις κρυμμένες ικανότητές της ως νομικού.
Σε συνεργασία με τον Σπύρο Φυτράκη, εξελίχθηκε σε μία από τις μεγάλες μορφές της μαχόμενης δικηγορίας. Με έναν νομικά τεκμηριωμένο λόγο, χωρίς τις γνωστές εξάρσεις των συνηγόρων υπεράσπισης, με σοβαρό φιλοσοφικό υπόβαθρο, αλύγιστη, η Δάφνη Βαγιανού υπήρξε υπερασπίστρια των διωκόμενων και αδικημένων εργατών, των επαναστατών, αριστερών, κομμουνιστών και αναρχικών αγωνιστών, παλεύοντας ενάντια στην καταπάτηση των δημοκρατικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την αστική εξουσία, την αστυνομική αυθαιρεσία και τους ίδιους τους δικαιικούς φορείς.
Από τη συνέντευξη τύπου το 2014, ενάντια στις μεθοδεύσεις της μη απόδοσης δικαιοσύνης για τον βαρύ τραυματισμό της Αγγελικής Κουτσουμπού.
Για πάνω από 35 χρόνια πρωταγωνίστησε σε όλες τις κομβικές μεγάλες δίκες της Μεταπολίτευσης. Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1980 υπήρξε η συνήγορος υπεράσπισης του Παλαιστίνιου Μοχάμεντ Χαμντάν, του διωκόμενου και εκζητούμενου «τρομοκράτη Ρασίντ» κατά το αμερικανικό FBI. Ακόμα και μετά την απελευθέρωσή του από την Ελλάδα και την σύλληψη-απαγωγή του στην Αίγυπτο από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες και την παράνομη μεταγωγή του στις ΗΠΑ, η Δάφνη Βαγιανού ήταν υπερασπίστριά του για σχεδόν διόμισυ δεκαετίες μέχρι τη συμφωνία απελευθέρωσής του πολύ μετά την λήξη της ποινής του. Ανάμεσα στις δίκες που προσωπικά μπορώ να απαριθμήσω είναι εκείνες του Νίκου Μαζιώτη και της Πόλας Ρούπα, μία ανάμεσα στις δεκάδες δίκες συντρόφων κατηγορούμενων από την αστυνομία για «τρομοκρατία». Ήταν συνήγορος υπεράσπισης στη μεγάλη -και κομβική για την πολιτική πορεία της χώρας μετά το 2002- δίκη της 17 Νοέμβρη υπερασπιζόμενη την Αγγελική Σωτηροπούλου, σύντροφο του Δημήτρη Κουφοντίνα. Στο έγκλημα της εργοδοτικής τρομοκρατίας και της κρατικής – αστυνομικής αδιαφορίας, στην επίθεση με βιτριόλι κατά της Κωνσταντίνας Κούνεβα στις μέρες του Δεκέμβρη 2008, η Δάφνη ήταν η συνήγορος της Κούνεβα. Ο ρόλος της ήταν καθοριστικός στην οικονομική έστω αποζημίωση του θύματος. Μετά τον Δεκέμβρη του 2009 και έως την συνταξιοδότησή της μερικά χρόνια αργότερα υπήρξε υπερασπίστρια, αφιλοκερδώς ας το σημειώσουμε, της συντρόφισσας Αγγελικής Κουτσουμπού που έπεσε θύμα της αστυνομικής επίθεσης της κακόφημης ομάδας ΔΕΛΤΑ στην πρώτη διαδήλωση μνήμης και αγώνα για τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008. Κατάγγειλε με παρρησία την σκοπούμενη βία της αστυνομίας που χρησιμοποίησε τις μηχανές για τη διάλυση διαδήλωσης, με ειδική σκόπευση το μπλοκ του ΕΕΚ, και τη συγκάλυψη αυτής της επίθεσης από τους νομικούς θεσμούς του κράτους.
Καθώς την ταλαιπωρούσαν μυοσκελετικά προβλήματα βγήκε στη σύνταξη και λυπόταν πολύ που δεν είχε μπορέσει να μετάσχει στη δίκη της Χρυσής Αυγής για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και των άλλων θυμάτων της ναζιστικής βίας.
Θα την θυμόμαστε πάντα με αγάπη τη συντρόφισσα Δάφνη Βαγιανού.
18-5-2022
*Το πλήρες κείμενο δημοσιεύτηκε εδώ: https://www.neaprooptiki.gr/dafni-vagianou-1946-2022/
Δάφνη Βαγιανού (1946-2022)
από Ρ.Κ.
* Το κείμενο αυτο δημοσιεύτηκε στις 18/05/2022 στο Athens Indymedia
Η Δάφνη Βαγιανού, συντρόφισσα, φίλη, συνήγορος υπεράσπισης δεκάδων διωκόμενων αναρχικών και πρωταγωνίστρια σε όλες τις κομβικές δίκες της μεταπολίτευσης, έφυγε χθες τα ξημερώματα.
Στις αρχές της δεκαετίας του ΄80 συνήγορος υπεράσπισης των Κυρίτση - Μοίρα - Σκανδάλη. Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1980, του Μοχάμεντ Χαμντάν, του διωκόμενου και εκζητούμενου «τρομοκράτη Ρασίντ» κατά το αμερικανικό FBI. Του Χριστόφορου Μαρίνου σε όλα τα χρόνια της δίωξής του. Των συλληφθέντων μετά το αναρχικό συνέδριο της Πάτρας το ΄85. Των διωκόμενων της υπόθεσης Μαζοκόπου. Των συλληφθέντων στο Πολυτεχνείο του ΄95. Του Νίκου Μαζιώτη και της Πόλας Ρούπα, μία ανάμεσα στις δεκάδες δίκες συντρόφων κατηγορούμενων από την αστυνομία για «τρομοκρατία». Στη δίκη της 17 Νοέμβρη υπερασπιζόμενη την Αγγελική Σωτηροπούλου. Στο έγκλημα της εργοδοτικής τρομοκρατίας και της κρατικής – αστυνομικής αδιαφορίας, την επίθεση με βιτριόλι κατά της Κωνσταντίνας Κούνεβα το 2008. Και πολλών άλλων.
Η Δάφνη μας, αφιλοκερδής, διανοούμενη, συγκροτημένη, παλεύοντας στην πρώτη γραμμή της υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την αστική εξουσία, την αστυνομική αυθαιρεσία και τους ίδιους τους δικαιικούς φορείς.
Η Δάφνη μας που, όταν αναγκάστηκε να βγει στη σύνταξη λόγω προβλημάτων υγείας, θλιβόταν που δεν μπορούσε να συμμετάσχει στη δίκη της Χρυσής Αυγής για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και των άλλων θυμάτων της ναζιστικής βίας. Σάρκα από τη σάρκα μας, παρούσα σε κάθε μικρή και μεγάλη στιγμή του αναρχικού κινήματος στην Ελλάδα.
Από κάποια, ανάμεσα στους πολλούς των οποίων υπήρξε συνήγορος υπεράσπισης, ένα «ευχαριστώ» για όσα έκανε. Ειρήνη και ευλογία στη μνήμη της…
αγωνιστές
