Ένα ιστορικό κείμενο για το Πολυτεχνείο του 1998 (Το τέλος της μεταπολίτευσης)
Προλογικό σημείωμα
Δημοσιεύω αυτό το ντοκουμέντο για δυο λόγους (εκτός από τον επετειακό): α)για να καταγραφεί ότι οι αναρχικοί ήταν από τους πρώτους που έθεσαν το ζήτημα του τέλους της μεταπολίτευσης, και β) για να παραδειγματιστούν οι νεότεροι ριζοσπάστες, εξεγερτικοί, κλπ, από τον συγκροτημένο και προταγματικό λόγο των αναρχικών εκείνης της περιόδου. Να διευκρινίσω δε, ότι στις ομάδες που υπογράφουν αυτό το φυλλάδιο εκείνη την εποχή, δεν ήταν κανείς πάνω από 28 χρονών και ότι ήμασταν μοιρασμένοι φοιτητές και εργάτες.
Το φυλλάδιο αυτό μοιράστηκε προπαραμονή και παραμονή της πορείας του πολυτεχνείου του 1988, σε 5000 αντίτυπα.
Ας περιγράψω πολύ περιληπτικά το πολιτικο - κοινωνικό κλίμα της εποχής για να βγει ένα συμπέρασμα από τους πιο νέους.
Νοέμβρης του 1988, το ΠΑΣΟΚ διανύει τη δεύτερη τετραετία στην κυβέρνηση. Ο τρίτος δρόμος προς το σοσιαλισμό που επικαλέστηκε παραπαίει μαζί με τον ηγέτη του (Α. Παπανδρέου με σοβαρά προβλήματα υγείας).Η αριστερή πτέρυγα μέσα στο ΠΑΣΟΚ έχει χάσει την παλιά της αίγλη. Ήδη η λεγόμενη εκσυγχρονιστική πτέρυγα (νεοφιλελεύθερη τάση) αρχίζει να δρομολογεί τις διαδικασίες μέσα στο ΠΑΣΟΚ.
Ο αχυράνθρωπος Κοσκωτάς έρχεται να καλύψει ένα κενό, σε συνεννόηση με το ΠΑΣΟΚ, διότι η κυβέρνηση βάλλεται από όλα τα μέσα και από αυτούς που τη στήριξαν την προηγούμενη περίοδο (ΝΕΑ, Ελευθεροτυπία). Δίνεται εντολή στον Κοσκωτά να δημιουργήσει στο χώρο των ΜΜΕ, εφημερίδα και τηλεόραση, φιλικά προσκείμενες στην κυβέρνηση και στο ΠΑΣΟΚ. Μέσα από την τράπεζά του (Τράπεζα Κρήτης) δρομολογούνται κάποια ποσά γι΄ αυτό το σκοπό.
Εδώ να σημειώσουμε ότι η Ελλάδα καθυστερεί και αντιστέκεται να μπει στο μονεταριστικό νεοφιλελεύθερο πλαίσιο που προωθείται με επικεφαλείς τη Θάτσερ και το Ρήγκαν (κάτι, βέβαια, που θα κάνει η κυβέρνηση Μητσοτάκη λίγο μετά και οι εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ λίγο αργότερα, βλ. Σημίτη). Οι πιέσεις από το εξωτερικό είναι αφόρητες και μ΄ αυτές συμπλέουν το συγκρότημα Λαμπράκη και η Ελευθεροτυπία.
Η αριστερά με τον ενιαίο συνασπισμό που δημιουργεί, ΚΚΕ, ΚΚΕ εσωτερικού, κτλ, ήδη δρομολογεί διαδικασίες και κλίμα συγκυβέρνησης. Κάτι που αργότερα γίνεται πράξη δύο φορές, τον Ιούνιο του ΄89 συγκυβέρνηση ΝΔ, Ενιαίου Συνασπισμού με πρωθυπουργό τον Τζανετάκη και λίγους μήνες μετά με την οικουμενική κυβέρνηση (ΠΑΣΟΚ,ΝΔ, Ενιαίος Συνασπισμός) με πρωθυπουργό το Ζολώτα.
Η εξωκοινοβουλευτική αριστερά, εκτός από την πλειοψηφία της που έχει απορροφηθεί από το ΠΑΣΟΚ της πρώτης περιόδου διακυβέρνησης, αλληθωρίζει μεταξύ λαικο μετωπικών συγκροτήσεων με αριστερές δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ και δυσαρεστημένους κομμουνιστές, ενώ δημαγωγεί με ψευτοεξεγερτισμούς για να προσελκύσει την νεολαία. Να επισημάνουμε ότι κάποιες τροτσκιστικές και άλλες μαρξιστογενείς τάσεις επέλεξαν να μείνουν έξω από αυτό το παιχνίδι, καταγγέλλοντάς το.
Έμεναν μόνο οι αναρχικοί, όχι συγκροτημένοι φυσικά, ως η μόνη και πραγματική αντι-πολίτευση.
Για την αντιγραφή Γ. Μεριζιώτης
http://eleftheriakos.blogspot.com/
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΜIΖΕΡIΑΣ
ΚΑΙ Η ΜΙΖΕΡΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
Δεκαπέντε χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί σήμερα την κατάρρευση των ίδιων της των μύθων, μύθοι μαζικής παραπλάνησης που καλλιεργήθηκαν, κυριαρχήθηκαν και επιβλήθηκαν από τις κυρίαρχες τάξεις σε βάρος των πραγματικών αναγκών και συμφερόντων των καταπιεσμένων ("εθνική ομοψυχία", "συναδέλφωση λαού-στρατού", "το ΠΑΣΟΚ στη κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία", "συμμετοχή του λαού στα κέντρα των αποφάσεων").
Η πραγματικότητα που έντεχνα αποσιωπήθηκε αφορά την διαπιστωμένη, γενική τάση της αναδιάρθρωσης της κυριαρχίας του κράτους και του κεφαλαίου η οποία σε οικονομικό επίπεδο σημαίνει τη μετάβαση από μια λαϊκίστικη και οικογενειοκρατική οικονομία σε μια σύγχρονη οργανωμένη καπιταλιστική οικονομία αυξημένης αποδοτικότητας ενώ πολιτικά εκφράζεται με τη σταδιακή αντικατάσταση απολυταρχικών μορφών της κρατικής κυριαρχίας από σχήματα πολιτειακά που βασίζονται στην παγίωση των κλασσικών αστικοδημοκρατικών θεσμών (μετατόπιση του κέντρου εξουσίας από την στρατοκρατία στην πολιτική γραφειοκρατία: κοινοβουλευτισμός, πολυκομματισμός, νομιμοποίηση του ΚΚΕ, κρατικός παρεμβατισμός στην οικονομία) Η στρατηγική της αναδιάρθρωσης υπηρετήθηκε με συνέπεια και από το μικρομεσαίο τσίρκο της ΠΑΣΟΚικής σοσιαλδημοκρατίας .
Η πολιτική του ΠΑΣΟΚ ενώ αρχικά εκφράζεται με δέσμες παροχών απέναντι στους εργαζόμενους (αυξήσεις μισθών) και σε άλλα κοινωνικά στρώματα (αυξήσεις συντάξεων και επιδομάτων) στη συνέχεια ακόμα σαν αποτέλεσμα των διαρθρωτικών ιδιομορφιών της ελληνικής οικονομίας στις οποίες ανταποκρίνεται λόγω της ταξικής του φύσης παίρνει τη μορφή μιας άμεσης επίθεσης στο λαϊκό εισόδημα και στις γενικές συνθήκες διαβίωσης των εργαζομένων.
Είναι φανερό ότι και με το φιλολαϊκό του προσωπείο και με το αντιλαϊκό του πρόσωπο δημιουργεί για μεν τους εργαζόμενους μια ψευδαισθησιακή ιδεολογία ευημερίας και μια πραγματικότητα επιδείνωσης των γενικών όρων ζωής τους και για δε τους αστούς εξασφαλίζει νέα πλαίσια ασύδοτης εκμετάλλευσης (εντατικοποίηση της εργασίας, αύξηση παραγωγικότητας και μεγιστοποίηση των κερδών τους: 145% αύξηση το 1987).
Οι οικονομικές επιλογές που υπηρετούν τις αναπαραγωγικές και εκσυγχρονισμού ανάγκες της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας (όπως αυτές καθορίζονται γενικά από τον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, σε μια κρισιακή φάση-μετάβαση προς μια οργάνωση της παραγωγής βασισμένη στην προωθημένη τεχνολογία) συμπληρώνονται από μια διάθεση θεσμικού εκσυγχρονισμού του κράτους. Η εκσυγχρονιστική πολιτική του ΠΑΣΟΚ, προωθημένη με γραφειοκρατικούς χειρισμούς κορυφής, ορίζεται γενικά από οριακές μεταρρυθμίσεις στην προοπτική του λεγόμενου εκδημοκρατισμού οι οποίες όχι μόνο δεν θίγουν τις διαρθρωμένες σχέσεις εξουσίας αλλά με τη διαλυτική οικειοποίηση ενός ιστορικού λόγου κοινωνικής αμφισβήτησης επιδιώκουν την ευνουχιστική αφομοίωση προσώπων και ιδεών έτσι ώστε να παροχετευτεί ο εξεγερτικός αντίλογος σε ελεγχόμενα σχήματα ενσωματωμένης αντιπολίτευσης (συνταγματική αναθεώρηση,νόμος-πλαίσιο για την παιδεία, ΕΣΥ, τοπική αυτοδιοίκηση α'-β'-γ' βαθμού, υφυπουρνείο νέας γενιάς).
Στο σημείο αυτό εξαντλείται η "δημοκρατική" δυναμική του μικροαστικού πασοκικού επιστημονισμού και εκδηλώνεται εκρηκτικά η επικίνδυνη αντιφατικότητα του. Μέσα από μια επίφαση δημοκρατικότητας και συμμετοχής προωθεί τη συναίνεση, την παθητικότητα και τον ουσιαστικό εκφασισμό της κοινωνίας (από τη Λαλιώτικη "κοινωνία των πολιτών" στους "αγανακτισμένους πολίτες" του 85 και τους "κυνηγούς εβαπορέ" του 86 μέχρι την καταπληκτική γελοιότητα της υποδοχής του Μεγάλου Αδελφού).
Έτσι η ρητορική της εξουσίας, σήμερα, διατυπώνοντας την μυθολογία του τύπου "το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία" βαθαίνει και νομιμοποιεί πολλαπλούς διαχωρισμούς στο εσωτερικό της κοινωνίας. Σ'αυτό το πλαίσιο ιδιότυπων μορφών της κρατικοκαπιτα-λιστικής κυριαρχίας, η αριστερά, εγκαταλείποντας και την ελάχιστη σύνδεση της με το επαναστατικό και εργατικό κίνημα δραστηριοποιείται για την εκπλήρωση ενός διπλού στόχου: αφενός μεθοδεύει την αναβάθμιση της συμμετοχής της στους αστικούς θεσμούς και αφετέρου επιδιώκει την διατήρηση και αύξηση της ελεγκτικής επιρροής της στο προλεταριάτο. Έτσι μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι η αριστερά τείνει να ταυτιστεί με τους θεσμούς της κυριαρχίας. Στην ίδια οθόνη προβάλλονται και οι διάφορες αριστερίατικες ομάδες που η διάσταση τους με το ρεφορμισμό της κοινοβουλευτικής αριστεράς διοχετεύεται σε μια κραυγαλέα επαναστατική ρητορική και σε μια πολιτική πράξη ουσιαστικά πυροσβεστικού χαρακτήρα σε σχέση με την ανάπτυξη των ταξικών αγώνων και των κοινωνικών κινημάτων.
Η "εποχή της μεταπολίτευσης", μοιάζει να φτάνει στο τέλος της. Η στρατηγική της αναδιάρθρωσης "πιάνει" τα όριά της με την Ευρωπαϊκή ενοποίηση του 92, ο επαρχιώτικος ρεφορμισμός του ΠΑΣΟΚ ολοκληρώνεται με την καθολική Αυριανοποίηση του λόγου του, η αριστερή αντιπολίτευση αναζητά δεξιόστροφες προγραμματικές συγκλήσεις επιδιώκοντας κυβερνήσεις συνασπισμού.
Και το "σκάνδαλο Κοσκωτά" έρχεται να καταδείξει τη Ριζική αναξιοπιστία και το κατάφορο ψέμα της υπάρχουσας τάξης: εμπόριο ηρωίνης και όπλων, λαδώματα και εξανορές, ανταγωνισμοί φατριών και συνωμοσίες κοινωνικών και πολιτικών ηγετίσκων αποκαλύπτουν και επιβεβαιώνουν τη γενικά σκανδαλώδη φύση αυτού του κόσμου που επιφυλάσσει για τους καταπιεσμένους τη θέση του καταναλωτή προϊόντων βίας και αθλιότητας.
Είναι λοιπόν καθαρό ότι τι εκκωφαντικό τέλος αυτής της εποχής συνδυάζεται με την ανάγκη υπέρβασης του Πολυτεχνείου που αποτέλεσε το κύριο σύμβολο της πολιτικής μυθολογίας της μεταπολίτευσης αλλά σήμερα δεν δικαιώνεται (ως κοινωνική-πολιτική πρόταση) παρά μόνο στον κενό λόγο της κομματικής δημαγωγίας και στις σημερινές θεσμικές μεταρρυθμίσεις που προωθούνται από το ίδιο το σύστημα στην προοπτική της, εκσυγχρονιστικής αναπαραγωγής του.
Όταν τα μέλη της συντονιστικής επιτροπής του τότε Πολυτεχνείου προωθούν την κοινωνική τους καριέρα στο πλαίσιο των σύγχρονων θεσμικών πεδίων της εξουσίας του κράτους και του κεφαλαίου είναι προφανές ότι μόνο από την άποψη της ΕΞΕΓΕΡΤΙΚΗΣ/ΣΥΓΚΡΟΥΣΙΑΚΗΣ του φύσης μπορεί σήμερα να γίνει δεκτός ο Νοέμβρης. Και ενώ η πολιτική κρίση εκφράζεται σε επίπεδο κομματικών μηχανισμών και πολιτικής ηγεσίας για την κατανομή της εξουσίας που αυτό δεν εκφράζει τη λαϊκή βάση μια και ούτε αμφισβήτηση θεσμών υπάρχει αλλά ούτε και ταξική σύγκρουση από την άλλη οξύνονται καθημερινά οι αντιφάσεις του εκμεταλλευτικού συστήματος (ανεργία, λιτότητα, στεγαστικό πρόβλημα, αποξενωμένες κοινωνικές σχέσεις, νέφος και μόλυνση, νοθευμένα τρόφιμα, εργατικά "ατυχήματα", καταστολή απεργιών, πρέζα-μπάτσοι, φυλακές, εντατικοποίηση εμπορευματοποίηση, μισθωτή δουλεία) υποβιβάζοντας το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων.
Η μιζέρια των εργασιακών σχέσεων που επιβάλλει η γραφειοκρατία, η μιζέρια των κοινωνικών σχέσεων που επιβάλλει η "κοινωνία" της ιδιώτευσης, του ατομικισμού, του θεάματος και της αφθονίας και τέλος η μιζέρια της σχολειοποίησης-ελεγχόμενης γνώσης-πειθαρχίας στα σύγχρονα εκπαιδευτικά κάτεργα και η άμεση σύνδεση της επιστήμης με τα συμφέροντα του κεφαλαίου αναδεικνύει την υποκρισία των κομμάτων (απλή αναλογική και ορθολογικοποίηση του συστήματος εκμετάλλευσης).
Απέναντι σε αυτή τη κατάσταση όλοι οι καταπιεσμένοι πρέπει να αυτονομηθούν από τους κρατικούς και κομματικούς μηχανισμούς, να αυτοοργανωθούν και να παλέψουν δυναμικά για την επίλυση των οξυμένων προβλημάτων τους. Αυτό σημαίνει ότι η αντίσταση απέναντι στη ληστρική επίθεση του κεφαλαίου, την κρατική βία και ιδεολογική τρομοκρατία που καταστέλλει κάθε αγώνα, περνάει μέσα από την υιοθέτηση δυναμικών μορφών πάλης που Θα χτυπούν και ξεσκεπάζουν τα σύμβολα της θεσμισμένης εξουσίας και από τη προώθηση διαδικασιών και αντιθεσμών ώστε οι ίδιοι να καθορίζουν τους αγώνες τους, με τελικό σκοπό την ανατροπή αυτής της κοινωνίας για την άμεση δημοκρατία και τη γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση.
Όλοι στην πορεία για να διαδηλώσουμε άμεσα και δυναμικά την αντίθεση μας σ'αυτό το βρώμικο παιχνίδι που παίζεται σε βάρος μας.
Αναρχική Ομάδα Δραπετσώνας-Κερατσινίου
Αναρχοκομμουνιστικός Πυρήνας Άνω Λιοσίων,
Αναρχική Ομάδα Αιγάλεω "Εκτροπή"
