Ένα άρθρο του Gerardo Gatti, επαναστάτη της FAU, γραμμένο το 1975, το οποίο συζητά περί του ελευθεριακού σοσιαλισμού.
Η δύναμη των αστών ενώνεται με το κράτος. Δεν υπάρχει καμιά πιθανότητα να αλλάξεις την κοινωνία άμα δεν καταστρέψεις το αστικό κράτος, και καθώς παλεύουμε για μιά κοινωνία δίχως κοινωνικές τάξεις, θέλουμε να εξοντώσουμε κάθε γραφειοκρατική δομή του κράτους, κάθε χωρισμό μεταξύ εξουσιαστών και καταπιεσμένων. Οι προνομιούχοι κάθε ηλικίας και είδους, τρομαγμένοι με τη πιθανότητα να χάσουν τα προνόμιά τους, ανέκαθεν έλεγαν πως αυτό είναι κάτι το αδύνατο. Με τον ίδιο τρόπο που παλιότερα έλεγαν οτι ο κόσμος ήταν τετράγωνος ή επίπεδος.
Εμείς πιστεύουμε ότι όσον αφορά τη πολιτική οργάνωση της κοινωνίας, πρέπει να καταργήσουμε και την ατομική ιδιοκτησία και αυτή τη κατάσταση όπου ένας διοικεί και άλλοι υπακούν. Τα συμβούλια και οι ομοσπονδίες εργατών, στις γειτονιές, οι κομμούνες ή συμβούλια αγροτών είναι μερικοί τρόποι με τους οποίες οι εργάτες έχουν οργανωθεί για να προστατέψουν τις επαναστατικές διεργασίες ενάντια στην εσωτερική αντεπανάσταση ή την εξωτερική επίθεση, και να διαχειριστούν ολόκληρη τη κοινωνική ζωή. Ξεκινώντας με αυτές τις βάσεις, καταλαβαίνουμε πως θα πρέπει να οργανώσουν τους κοινωνικούς οργανισμούς. Πραγματική εργατική δύναμη, περισσότερη άμεση διαχείριση, λιγότερη έμμεση αντιπροσώπευση, καμία διαφοροποίηση ημερομίσθιων, κανένα είδος προνομίων. Αυτό καταλαβαίνουμε εμείς όταν μιλάμε για λαϊκή εξουσία.
Αυτά δεν είναι καινούργια. Είναι για αυτά τα ιδανικά που οι εργάτες σε πολλά μέρη του κόσμου έκαναν επαναστάσεις, γιόρτασαν νίκες και υπέκυψαν σε ήττες. Και για πάνω από έναν αιώνα άνθρωποι από την εργατική τάξη, και άλλοι, όχι τέτοιας προέλευσης, πραγματικά έδωσαν όλο τους το είναι προς την υπηρεσία αυτών των επαναστάσεων· οργάνωσαν συνωμοσίες, έγραψαν μανιφέστα, μάζεψαν χρήματα για τους εργατικούς αγώνες και ανέπτυξαν αλληλεγγύη. Ένας συνέτεθε την εμπειρία και οι εργάτες μπορούσαν να βρουν μιά εξήγηση για την ατίμωσή τους.
Δίχως να γνωρίζουν αυτή την ιστορία, χωρίς να έχουν διαβάσει ποτέ αυτά τα βιβλία, μα ούτε ακόμη γνωρίζοντας αυτές τις εξηγήσεις, σε όλο το κόσμο, κάθε μέρα, εκατομμύρια κι εκατομμύρια ανθρώπινα πλάσματα υποφέρουν υπό την ανώτερη δύναμη άλλων, και θέλουν ισότητα· οι πεινασμένοι θέλουν να φάνε· οι άστεγοι που κρυώνουν θέλουν ένα σπίτι· οι ταπεινωμένοι θέλουν αδελφοσύνη· οι αγράμματοι θέλουν να πάνε σχολείο, τουλάχιστον τα παιδιά τους.
Με ένα τρόπο τόσο συχνά ασαφή, που συχνά του δίνουν διαφορετικές ονομασίες, οι περισσότεροι άνθρωποι που γνωρίζουν από βάσανα, δικτατορίες, δυστυχίες, δεσποτισμό και φτώχεια φιλοδοξούν την ευημερία, την αλληλεγγύη και την αλληλοκατανόηση.
Η πρωταρχική προέλευση και ο λόγος του αγώνα μας δεν έχει σχέση με τη πολιτική του κράτους ή της κυβέρνησης, των κομμάτων ή των οργανώσεων, των ομάδων ή των κινημάτων. Αυτή η προέλευση εντοπίζεται στο πόνο και την επιθυμία για τη μεγάλη ανθρωπότητα, της οποίας εμείς είμαστε μέρος.
Επειδή γνωρίζουμε πως ο άνθρωπος είναι ένα κοινωνικό ων, θέλουμε να αναπτύξουμε την ικανότητά του/της και να την θέσουμε στην υπηρεσία της κοινωνίας· επειδή θέλουμε όλες οι αποφάσεις που αφορούν τη κοινωνία να παίρνωνται με ένα κοινωνικό τρόπο· επειδή πιστεύουμε πως ο πλούτος δεν μπορεί να είναι ατομικός ή να τον κατέχουν οι λίγοι, αλλά πρέπει να είναι κοινωνικός, για όλους, και γι’ αυτό τον λόγο ονομαζόμαστε σοσιαλιστές.
Επειδή εμπιστευόμαστε περισσότερο τη κοινή συμφωνία ανθρώπων παρά την επιβολή, περισσότερο τη γνώση παρά τον καταναγκασμό, περισσότερο την ελευθερία παρά την εξουσία, γι’ αυτό είμαστε ελευθεριακοί.
Όμως έχουμε ήδη μάθει πως, μερικές φορές, οι ονομασίες ξεγελούν. Έτσι δεν ασχολούμαστε τόσο με τις ονομασίες στη μάχη των καταπιεσμένων. Ίσως υπάρχουν άνθρωποι που δίνοντας στον εαυτό τους μιά παρόμοια ονομασία, δεν ξέρουν πολύ καλά τι θέλουν, και ίσως υπάρχουν και κάποιοι που, με άλλη ονομασία, ή μερικές φορές δίχως να ξέρουν να δώσουν ονομασίες, αναζητούν το ίδιο πράγμα.
Όλους αυτούς που αγωνίζονται για αυτά τα ιδανικά, δίχως κακία, με το δικό τους τρόπο και στα δικά τους μέτρα, τους θεωρούμε συντρόφους.
Buenos Aires, Ιούνης/Ιούλης 1975
*Πρωτότυπο στην Ισπανική: http://www.nodo50.org/auca/textos/definiciones.html
*Μετάφραση στη Πορτογαλική: Daniel Augusto A. Alves, http://www.anarkismo.net/article/13369
*Μετάφραση από τη Πορτογαλική στην Αγγλική: Jonathan P. (ZACF), http://www.anarkismo.net/article/13386
*Μετάφραση από την Αγγλική στην Ελληνική, Ιούνης 2009: «Η κατάκτηση του ψωμιού», αφιερωμένο στο Νίκο Μαζιώτη, http://www.anarkismo.net/article/13389
Σημείωση του μεταφραστή: Σύντομη ενημέρωση για τον Gerardo Gatti (βασισμένο σε απόδωση από την Ισπανική): Ο Gerardo Gatti Antuna ήταν ένας εκ των ιδρυτών της Ουρουγουανής CNT. Επίσης ήταν και στις οργανώσεις Resistencia Obrero Estudiantil (ROE: Εργατική φοιτητική αντίσταση), Federación Anarquista Uruguyaya (FAU: Αναρχική Ομοσπονδία Ουρουγουάης), και το Partido por la Victoria del Pueblo (Κόμμα Λαϊκής Νίκης). Το 1973 η οικογένειά του πήγε στην Αργεντινή. Εξαφανίστηκε στις 9 Ιούνη 1976 σε ηλικία 45 ετών όταν απήχθη από στρατιωτικές δυνάμεις της Αργεντινής και της Ουρουγουάης. Πιστεύεται πως πέθανε λόγω των βασανιστηρίων… Σχετικές πληροφορίες, στην Ισπανική: http://www.desaparecidos.org/arg/victimas/g/gattig/
