Κυκλοφορεί σε στέκια, καταλήψεις και βιβλιοπωλεία το πρώτο τεύχος της νέας αναρχικής πολιτικής επιθεώρησης "Μαύρο & Κόκκινο" από τις ελευθεριακές εκδόσεις "Ναυτίλος". Η επιθεώρηση αποτελεί έκδοση της Συλλογικότητας για τον Κοινωνικό Αναρχισμό Μαύρο & Κόκκινο, η οποία διαχειρίζεται και τις εκδόσεις Ναυτίλος.
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Editorial
* Άρης Τσιούμας: Υπερασπίζοντας τον Αναρχισμό
* Νίκος Κούρκουλος: Μαράνοι, Μαρόν και μπλε μαρέν: κρυφή μνήμη, κρυμμένες ιστορίες και άλλες αποκρύψεις
* Cumulonimbus: Για την εξέγερση στο Stonewall, την εξέλιξη των έμφυλων αγώνων και την επαναστατική προοπτική τους
* Σοφία Παππά: ΤΤΙP, πρό των πυλών της απόλυτης δυστυοπίας
* Μουσικό εργαστήρι Mundo Nuevo: Μπλούζ-ρεμπέτικο, βίοι παράλληλοι κάτω από τη μύτη των αστών
* Παρίτσα Νικολουδάκη: Η μεταμοντέρνα γραφή στο πλαίσιο της ποιητικής της τρέλας, η περίπτωση των Κειμένων για το Τίποτα του S. Beckett.
* Παναγιώτης Δράκος: O ιμπεριαλισμός πέθανε, ζήτω ο ιμπεριαλισμός!
* Νίκος Νικολαϊδης: Το αναρχικό πνεύμα και η άνυδρη σκέψη
* Βιβλιοπαρουσιάσεις
- Στο εξώφυλλο του πρώτου τεύχους απεικονίζεται η αναρχική ουκρανή επαναστάτρια Μαριούσα Νικηφόροβα.
- Κεντρική διανομή: Θεσσαλονίκη στο συνεργατικό καφέ-βιβλιοπωλείο Belleville Sin Patron (Φιλίππου 80-82) και στην Αθήνα από τις εκδόσεις του 21ου αιώνα (Ζαλόγγου 9, Εξάρχεια)
σελίδες 152, τιμή 5 ευρώ
Ακολουθεί το editorial της έκδοσης
«Ο τρόπος αποτελεί τη λύση» - Από την πολιτική ανακοίνωση της Συλλογικότητας «Μαύρο & Κόκκινο» ενόψει του δημοψηφίσματος του 2015
Πριν από τρία -και πλέον- χρόνια, συγκροτώντας τη συλλογικότητα «Μαύρο & Κόκκινο» [για τον κοινωνικό αναρχισμό] επικυρώναμε μια κίνηση που προσέβλεπε στην πολυπόθητη έλευση νέων καιρών, οι οποίοι θα αφήνανε πίσω τους τρελούς ομολόγούς τους. Το όριο που νοιώσαμε όσοι ζήσαμε εκείνον τον Δεκέμβρη του ΄08 σήμαινε ότι έπρεπε να αλλάξουμε γρήγορα τις δομές και τα περιεχόμενα. Σήμερα, οι ηρωικοί μα ηττημένοι αγώνες που δόθηκαν τα «πυκνά χρόνια», από την εξέγερση μέχρι τον φλεγόμενο Φλεβάρη του 2012, η αντίσταση στο κρατικό σχέδιο εδραίωσης της αντιεξέγερσης, αλλά και ο ευτελισμός των αγώνων από τμήματα που συνέβαλαν από τα κάτω στην ανάπτυξη του κοινωνικού κανιβαλισμού, που προωθεί το κράτος και το κεφάλαιο, μας κάνει να αισθανόμαστε ότι είχαμε δίκιο. Επιλέξαμε τον προσεκτικό δρόμο της πολιτικής συνοχής, της κοινωνικής και ταξικής παρέμβασης και της έκφρασης δυνάμεων σε ένα σχέδιο πολιτικής οργάνωσης, που δεν έχει δοκιμαστεί ξανά με πειστικότητα στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό. Επιλέξαμε τη συγκρότηση της Α.Π.Ο.
Η σημερινή άμπωτη της κοινωνικής κινητοποίησης οδηγεί στο να προφυλάξουμε τον χρόνο που απομένει από τις καθημερινές μάχες για να αναπτύξουμε καλύτερα το θεωρητικό σκεπτικό μας και το οργανωτικό μας σχέδιο. Δεν αρκεί πια απλά να παρεμβαίνουμε˙ η ωρίμανση του Αναρχισμού προϋποθέτει την ενορχήστρωση των δικών του πρωτοβουλιών σε έναν στρατηγικό ορίζοντα αντιπαράθεσης με το κράτος και το κεφάλαιο. Τα μέτωπα αγώνα που φτιάχνουμε μέσα σε συνθήκες οπισθοχώρησης, αύριο θα αποδειχτούν οι σημαντικότεροι πυλώνες της αντεπίθεσής μας. Το «καθήκον» του να κρατάμε τις σημαίες μας ψηλά, δεν απηχεί σε μια μανία κάποιων πεισματάρηδων. Ο δρόμος έχει χαραχτεί, Ψηλαφούμε τα σημεία για να προχωρήσουμε, αποφεύγοντας τα χθεσινά μας λάθη. Η συνεκτικότητά, μας είναι χρήσιμη για να προλαμβάνουμε τα καινούργια και να απολογίζουμε όσα νοιώθουμε να προκαλούμε κι όχι όσα αρέσκεται να μας αποδίδει ο εχθρός. Η ματιά μας έχει καθαρίσει αρκετά από θεωρητικά ζητήματα σε σχέση με την υπεράσπιση της αναρχικής ιδεολογίας, τους τρόπους οργάνωσης των ελευθεριακών πολιτικών κυττάρων σε μια ομοσπονδιακή δομή, μέχρι την τακτική παρεμβάσεων σε ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες. Η βάση της εξόρμησης μας έχει συγκροτηθεί. Η πειστικότητα των επιχειρημάτων μας, μένει να κερδηθεί, ώστε να μετουσιωθεί στην ανάδειξη νέων δυνάμεων, νέων συντρόφων. Η έγκυρη κριτική μας, μέσα από τις πυκνές προκηρύξεις των τελευταίων χρόνων στην τεράστια απειλή που συγκροτεί η «αριστερή διακυβέρνηση» όσο καίρια κι αν είναι θα πρέπει να αναπτυχθεί σε αγώνες που να μπορούν να τους αγκαλιάσουν ξανά τα απογοητευμένα πληβειακά στρώματα. Αγώνες, κοινές εμπειρίες και κοινοτικές συνδέσεις που θα εμπνεύσουν ακόμη κι αυτούς τους αποστρατευμένους συντρόφους μας που πάσχουν από μια ανία αντικινητοποίησης. Αυτή η νέα επιθεώρηση θέλει να κινήσει τα πράγματα ακόμη πιο σταθερά προς αυτήν την κατεύθυνση. Αυτός είναι ο στόχος της και η συμβολή της. Το όνομά της καταδεικνύει ότι το αναρχικό κίνημα έχει συνέχεια, μέσα στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό, μνήμη και βάση. Δεν είναι πια εξωτικό φρούτο που έπεσε από τον ουρανό. Κανείς δεν μπορεί να μας αγνοήσει, δίχως να αναμετρηθεί με τις δυνάμεις που συγκροτούμε.
Η εξουσία, όπως εξελίσσεται μέσα στο πλαίσιο του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, ενοποιεί αδιάλυτα τα διαχεριστικά πρόσημα και επιδρά καταλυτικά στην καθημερινότητα των πληβείων, τσακίζοντας τις ζωές τους. Καμιά υπόσχεση δεν μένει να δοθεί. Η κατεύθυνση εξάντλησης των δυνατοτήτων εκμετάλλευσης του καπιταλισμού συνεπάγεται από τη μία πλευρά τη χρεοκοπία του και από την άλλη την όξυνση της λυσσαλέας επίθεσής του ενάντια στα πληττόμενα στρώματα. Στο διεθνές επίπεδο πυροδοτεί εμφύλιες διαμάχες για να τις μετατρέψει γρήγορα σε διεθνείς αναμετρήσεις περιφερειακών συγκρούσεων. Συνεχίζει να διαμορφώνει το πρόβλημα και να εμπορεύεται τη «λύση». Μια λύση που κατατείνει όλο και περισσότερο σε μια διαρκή κατάσταση καταστολής και βίας σε όλο τον πλανήτη. Οι «μνημονιακές ανάγκες» αποτελούν απλά την επικοινωνιακή πολιτική όσων θέλουν να φανούν άμοιροι ευθυνών. Οι απολύσεις, οι ξυλοδαρμοί από την αστυνομία, οι απειλές εκκενώσεων, η ποινικοποίηση των ταξικών αντιστάσεων, οι Κυριακές, οι πλειστηριασμοί είναι κάτι ουσιαστικότερο: καπιταλιστικές προσταγές. Πάντα ήταν. Και όλοι το ήξεραν. Ειδικά όσοι ήθελαν να πάρουν στα χέρια τους την καπιταλιστική διαχείριση.
Η μεταπολιτευτική περίοδος έψαχνε εδώ και χρόνια ένα κλείσιμο. Το ζητούσαν οι αρθρογράφοι των επιφυλλίδων, οι διανοητές της κριτικής σκέψης, η νέα Αριστερά, το φιλελεύθερο κέντρο. Ο καθένας για δικούς του σκοπούς. Το μεταπολιτευτικό σύστημα κλείνει τον κύκλο του σήμερα, διότι όλες οι πολιτικές συνιστώσες που διαμορφώθηκαν μέσα σ’ αυτό έχουν αναλάβει την κρατική διαχείριση, έχοντας διαμορφωθεί γι’ αυτό. Κανείς δεν μπορεί να καμωθεί τον αθώο. Η θεωρία των «δύο άκρων» πέρα από τη χρησιμότητα εξίσωσης της χειρότερης πανούκλας της ανθρωπότητας με ό,τι καλύτερο έχει εκφράσει η ανθρώπινη αλληλεγγύη εξυπηρετεί βασικότερα τη λειτουργία της κολυμβήθρας του Σιλωάμ για το κράτος, τον καπιταλισμό και το πολιτικό προσωπικό που εδραίωσε το καθεστώς καταπίεσης και εκμετάλλευσης της αστικής δημοκρατίας. Εμείς, από την πλευρά μας πρέπει να κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας ο κύκλος αυτός στο κλείσιμό του να μην βρει τους πληβείους τσακισμένους κάτω από το ενιαίο χτύπημα της Αριστεράς, της Δεξιάς και των φασιστών. Θα πρέπει να οραματιστούμε έναν νέο κύκλο που θα πυροδοτεί μια νέα εξέγερση που θα εκβάλλει τον παλιό Νοέμβρη και τον περασμένο Δεκέμβρη σε ένα σχέδιο συνολικής ανατροπής σε μια Κοινωνική Επανάσταση.
https://maurokokkino1936.wordpress.com/
