Μια κριτική ανάλυση του τρόπου με τον οποίο προσλαμβάνουν συχνά οι δυτικοί τις αντιστάσεις ανθρώπων εκτός δυτικής κουλτούρας ή επικράτειας
Από την Παλαιστίνη η συγκεκριμένη κριτική, γράφτηκε ακριβώς πριν από έναν χρόνο και αγγίζει την πρόσφατη αιγυπτιακή εξέγερση, την ισπανική επανάσταση, καθώς και τις καθημερινές αντιστάσεις στην Παλαιστίνη πριν ξεκινήσει η σφαγή. Ειδική αναφορά στους κοινούς αγώνες παλαιστινίων με ισραηλινούς ενάντια στη βαρβαρότητα του Ισραήλ
http://budourhassan.wordpress.com/2013/07/24/the-colour-brown-de-colonising-anarchism-and-challenging-white-hegemony/
BudourHassan
Η εμφάνιση του αιγυπτιακού BlackBloc στους δρόμους του Καΐρου τον Ιανουάριο του 2013 πυροδότησε έναν καλόβολο ενθουσιασμό στους δυτικούς αναρχικούς κύκλους. Λίγη σκέψη δόθηκε στο πολιτικό όραμα του αιγυπτιακού BlackBloc –ή στην έλλειψή αυτού- σχετικά με τις τακτικές [που ακολουθεί] ή τις κοινωνικές και οικονομικές του θέσεις. Για τους περισσότερους αναρχικούς της δύσης, ήταν αρκετό το ότι έμοιαζαν και ήταν ντυμένοι σαν αναρχικοί ώστε να υπάρξει εγγυημένα ένας αμέριστος θαυμασμός. Σελίδες στο facebook Ισραηλινών αναρχικών πλημμύρισαν με σελίδες Αιγύπτιων ακτιβιστών του BlackBloc· μια γρήγορη ματιά στην αναρχική μπλογκόσφαιρα των ΗΠΑ εκείνης της περιόδου θα έδινε σε κάποιον την εντύπωση ότι το BlackBloc είχε έρθει για πρώτη φορά σε επαφή με την Αίγυπτο και την αντιεξουσία. Αλλά όπως σημειώνει ο Αμερικανός συγγραφέας JoshyaStephens, αυτή η χαρωπή αντίδραση πολλών δυτικών αναρχικών προς το BlackBloc εγείρει μη κολακευτικά ερωτήματα σχετικά με την εμμονή στα φαινόμενα και την εικόνα, αντί στο περιεχόμενο και τις πράξεις. Και από αυτήν την άποψη, οι αναρχικοί αυτοί δεν είναι διαφορετικοί από τους Ισλαμιστές που έσπευσαν να αποκηρύξουν το BlackBloc ως βλάσφημο και άπιστο απλά και μόνο επειδή έμοιαζαν Δυτικοί. Επιπλέον, πολλές δυτικές αναρχικές αντιδράσεις προς το BlackBloc αποκαλύπτουν μια καλά ριζωμένη τάση σχετικά με την ανατολή. Η παράβλεψη της πλούσιας ιστορίας του αναρχισμού στην Αίγυπτο και την Μέση Ανατολή είναι ενδεικτική.
Ο Αιγύπτιος αναρχικός YasserAbdullah μας δείχνει πως ο αναρχισμός στην Αίγυπτο χρονολογείται από το 1870 ως αντίδραση στην εγκαινίαση του καναλιού του Σουέζ· Ιταλοί αναρχικοί στην Αλεξάνδρεια πήραν μέρος στην Α’ Διεθνή, εξέδωσαν μια αναρχική εφημερίδα το 1877 και πήραν μέρος στην επανάσταση του Orabi το 1881· Έλληνες και Ιταλοί αναρχικοί οργάνωσαν επίσης απεργίες και διαδηλώσεις από κοινού με Αιγύπτιους εργάτες. Και, ωστόσο, αυτοί οι αγώνες παραγνωρίζονται απροβλημάτιστα από αυτούς που δρουν σήμερα σαν να ήταν το BlackBloc η πρώτη αληθινά ριζοσπαστική ομάδα που τιμά αιγυπτιακό έδαφος.
Αυτό το άρθρο υποστηρίζει ότι η επιφανειακή πρόσληψη του BlackBloc είναι ένα μόνο παράδειγμα του πώς ο «λευκός αναρχισμός» έχει ακόμη δρόμο για να αφήσει πίσω του τις προκαταλήψεις σχετικά με την ανατολή που μαστίζουν την Δυτική αριστερά γενικότερα. Θα δείξω εδώ ότι αυτή η αποτυχία μπορεί να αποδοθεί στο γεγονός ότι ο αναρχισμός δεν έχει περάσει ολόκληρη τη διαδικασία της αποαποικιοποίησης. Ξεκινάμε δείχνοντας ότι οι αποικιοκρατικές στάσεις έκαναν τους Δημοκρατικούς της Ισπανικής Επανάστασης να αγνοήσουν τον Ισπανικό αποικισμό στην Βόρεια Αφρική, πράγμα που τους οδήγησε στο να εστιάσουν αποκλειστικά στο να πολεμήσουν τον φασισμό στην πατρίδα τους[1].
Το ότι η Ισπανική Επανάσταση εξακολουθεί να αποτελεί ένα σημαντικό σημείο αναφοράς για τα σημερινά αναρχικά κινήματα [οδηγεί στο να μην] προκαλεί έκπληξη πως παρόμοιες αποικιοκρατικές τάσεις κάνουν και τα σημερινά κινήματα να ξεγράφουν αιώνες αντιεξουσιαστικού αγώνα στην Ασία, την Αφρική και την Μέση Ανατολή. Μια τέτοια ημιτελής διαδικασία από-αποικιοποίησης σημαίνει ακόμη πως πολλά Δυτικά αναρχικά κινήματα καθώς και ο κυρίαρχος αναρχικός λόγος παραμένουν συντριπτικά λευκά και αποκλείουν έγχρωμους ανθρώπους. Θα δείξω επίσης πως, όχι μόνο ο «λευκός αναρχισμός» τείνει να εξοστρακίζει έγχρωμους ανθρώπους, [αλλά και ότι] η έμφασή του στην εικόνα και το στυλ οδηγεί στην περιθωριοποίηση ανθρώπων με αναπηρία και αυτών που δεν αυτοπροσδιορίζονται απαραίτητα ως αναρχικοί παρόλο που είναι σφόδρα αντιεξουσιαστές. Τέλος, το άρθρο παίρνει τους «Αναρχικούς Ενάντια στο Τείχος» ως συγκεκριμένο παράδειγμα των διαφόρων ελαττωμάτων του λευκού αναρχισμού, όπως για παράδειγμα την αποκλειστικότητα, τον ελιτισμό και την αποτυχία να αμφισβητήσει επαρκώς τα προνόμια της λευκής αποικιοκρατίας.
Μια ματιά πίσω στην Ισπανική επανάσταση
Παρά την τελική της ήττα, οι αναρχικοί θεωρούν την Ισπανική Επανάσταση ως ένα μοντέλο που έχει εμπνεύσει -σε πείσμα όλων των πιθανοτήτων- τον αναρχοσυνδικαλισμό και την μη ιεραρχική αυτό-διακυβέρνηση· ήταν ένας συντριπτικά ασύμμετρος πόλεμος ενάντια σε μια ογκώδη στρατιωτική μηχανή που είχε την υποστήριξη και ήταν οπλισμένη μέχρι τα δόντια από την φασιστική Ιταλία και την ναζιστική Γερμανία. Ωστόσο, κανένα αναρχικό μοντέλο, φυσιογνωμία ή ορόσημο δεν είναι ιερά ως προς την κριτική (μια ποιότητα που ξεχωρίζει τον αναρχισμό από το μεγαλύτερο μέρος της παραδοσιακής αριστεράς). Παρόλο που αποτελεί ένα μοντέλο που εμπνέει, η Ισπανική Επανάσταση ήταν μακριά από την ουτοπία, στιγματισμένη από πολλά ελαττώματα και αδυναμίες. Παρόλο που είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε αυτά τα ελαττώματα –συμπεριλαμβανομένων των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διαπράχθηκαν από τους Δημοκρατικούς, τις εξαναγκασμένες συμμαχίες με τους αστούς και τους σταλινικούς, τις εσωτερικές έριδες και άλλα λάθη τακτικής- το να το κάνουμε εδώ πέρα βρίσκεται πέρα από τις δυνατότητες αυτού του άρθρου. Οι επαναστατημένοι συχνά δεν έχουν την πολυτέλεια να διαλέξουν τις συμμαχίες τους. Απομένοντας χωρίς άλλη επιλογή, αναγκάζονται πολλές φορές να δεχτούν την υποστήριξη δυνάμεων με τις οποίες βρίσκονται ιδεολογικά απέναντι. Αλλά ενώ αναγνωρίζουμε ότι δεν μπορεί κανείς να περιμένει μια επανάσταση να είναι εντελώς καθαρή σε καμιά περίπτωση αυτή δεν καθάρει τις μαζικές εκτελέσεις και την περιστολή των θρησκευτικών ελευθεριών. Το μοναδικό στρατηγικό και ηθικό «λάθος» στο οποίο επιθυμώ να εστιάσω εδώ είναι στο πώς το ζήτημα της Ισπανικής αποικιοκρατίας στο Μαρόκο και τη Δυτική Σαχάρα σαρώθηκε πλήρως από τις φλόγες της επανάστασης πίσω στην πατρίδα.
Απόλυτα απορροφημένοι από τον αγώνα τους ενάντια στον φασισμό και την τυραννία στην Ισπανία οι επαναστατημένοι αγνόησαν τον Ισπανικό αποικιοκρατισμό, τον φασισμό και την τυραννία στην άλλη πλευρά της Μεσογείου. Το επίπεδο της από-ανθρωποποίησης του «Άλλου» ήταν τόσο υψηλό ώστε, σύμφωνα με προεπαναστατικές αφηγήσεις ο μόνος ρόλος που οι αποικισμένοι Μαροκινοί κλήθηκαν να παίξουν ήταν αυτός των μισθοφόρων που έφερε ο στρατηγός Franco για να συντρίψει το λαϊκό μέτωπο. Το προεπαναστατικό θυμικό αίσθημα έφτανε πολλές φορές ακόμη και στο να αναφέρεται στους Μαροκινούς με ρατσιστικό τρόπο. Κι ενώ είναι δύσκολο να υποστηρίξουμε ότι μια αμοιβαία αλληλεγγύη μεταξύ επαναστατημένων Ισπανών και αποικισμένων Μαροκινών θα μπορούσε να είχε αλλάξει την έκβαση του πολέμου, είναι εξίσου δύσκολο να γνωρίζουμε εάν μια τέτοιου είδους αλληλεγγύη ήταν καθόλου εφικτή όπως και να’ χε. Με τα λόγια του εκλιπόντα Αμερικανού ιστορικού HowardZinn: «Βραχυπρόθεσμα (και μέχρι τώρα η ανθρώπινη ιστορία αποτελείται μόνο από βραχυπρόθεσμες βλέψεις) τα θύματα, απελπισμένα και μολυσμένα και τα ίδια με την κουλτούρα που τα καταπιέζει, στρέφονται εναντίον άλλων θυμάτων.» Από την άλλη, ο αναρχισμός στην ουσία του σημαίνει να απορρίπτεις και να πολεμάς κάθε μορφή εξουσίας και καθυπόταξης, συμπεριλαμβανομένων του αποικισμού και της κατοχής. Το να είσαι αληθινά αντιεξουσιαστής, επομένως, [σημαίνει πως] κάθε αγώνας ενάντια στον φασισμό και την δικτατορία στην πατρίδα θα πρέπει να είναι διεθνιστικός και δεν μπορεί να διαχωριστεί από τον αγώνα ενάντια στον φασισμό και την τυραννία αλλού, με τον ρόλο αυτής ως αποικιοκρατικής δύναμη.
Αρμόζει να επιστρέφουμε στην Ισπανική επανάσταση καθώς σημειώνουμε την 77η επέτειο, επειδή φαίνεται ότι πολλοί αναρχικοί έχουν ακόμη να κατανοήσουν βαθιά ένα από τα μαθήματα-κλειδιά της. Εκτός από κάποιες εξαιρέσεις, τα Δυτικά αναρχικά κινήματα συνεχίζουν να είναι συντριπτικά λευκά, υποσυνείδητα (ή ίσως και συνειδητά) ανατολίτικα, Δυτικο-κεντρικά, ακόμη και ελιτίστικα και αφιλόξενα προς ανθρώπους που δεν μοιάζουν με τους ίδιους. Έτσι λοιπόν, οι αντιεξουσιαστικοί αγώνες στην Μέση Ανατολή, την Αφρική και την Ασία συνήθως παραβλέπονται. Θα έπρεπε να γίνει ξεκάθαρο, ωστόσο, πως οι έγχρωμοι αναρχικοί κουβαλάνε αναμφίβολα ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την σχετική έλλειψη αρθρογραφίας. Το εξαιρετικό βιβλίο της MaiaRammathΑπό-αποικιοποιώντας τον Αναρχισμό: Μια Αντιεξουσιαστική Ιστορία του Απελευθερωτικού Αγώνα της Ινδίαςκαι το Η Ανατολική Μεσόγειος και η Κατασκευή του Παγκόσμιου Ριζοσπαστισμού, 1860-1914του IlhamKhuryMakdissi είναι από τις λίγες απόπειρες που προσφέρουν μια εναλλακτική ιστορία της αντιεξουσίας σε περιοχές που δεν κερδίζουν μεγάλη προσοχή.
Όχι μια ταμπέλα
Αυτά τα βιβλία παρέχουν στοιχεία πως οι αντιεξουσιαστικοί αγώνες σε αναπτυσσόμενες χώρες υπάρχουν πολύ πριν το BlackBloc να βγει στους δρόμους της Αιγύπτου. Ο αναρχισμός δεν είναι ταμπέλα, μάρκα ή εμπορικό σήμα και το να τον μετατρέπει κανείς σε μια δήλωση της μόδας προκαλεί, ίσως, ασυναγώνιστη ζημιά στο κίνημα. Ο αναρχισμός είναι η ακλόνητη πεποίθηση, όπως γράφει ο AlexanderBerkman, πως «θα έπρεπε να είσαι ελεύθερος· πως κανένας δεν θα έπρεπε να σε σκλαβώνει, να σε διαφεντεύει, να σε ληστεύει ή να επιβάλλεται πάνω σου. Σημαίνει πως θα έπρεπε να είσαι ελεύθερος να κάνεις τα πράγματα που θέλεις να κάνεις· και ότι θα έπρεπε να μην είσαι αναγκασμένος να κάνεις αυτό που δεν θέλεις να κάνεις.» Ωστόσο, η λευκή διανοητική εμμονή με τους «-ισμούς» και η τάση τα υπερ-διανοητικοποιούνται τα πράγματα και να μπαίνουν οι άνθρωποι κάτω από στατικές κατηγορίες μεταφράζεται σε αποκλεισμό πολλών αναρχικών απλά και μόνο επειδή αυτοί δεν κατατάσσουν τους εαυτούς τους ως τέτοιους και δεν «μοιάζουν» με αναρχικούς.
Οι χωρίς ταμπέλα
Αυτό ενσαρκώνεται απόλυτα στις γυναίκες που γνώρισα στην διαδήλωση της 15ης Ιουλίου στην Beeres-Sab‘. Η διαδήλωση ήταν κομμάτι της εθνικής Παλαιστινιακής απεργίας ενάντια στο σχέδιο εθνοκάθαρσης Prawer, ένα νομοσχέδιο που προτάθηκε από το Ισραηλινό Knesset[2] και το οποίο προβλέπει –πίσω από την μάσκα της «ανάπτυξης»- τον εκτοπισμό 30.000-40.000 Παλαιστινίων-Βεδουίνων ιθαγενών στην έρημο Naqab· την απαλλοτρίωση 800.000 dunnams[3] από τη γη τους και την κατεδάφιση 35 «αυθαίρετων» όπως χαρακτηρίζονται Παλαιστινιακών χωριών. Οι ντόπιες γυναίκες βρέθηκαν στην κορυφή της διαδήλωσης με τα τραγούδια τους, μπλόκαραν τον δρόμο και ηρωικά κράτησαν τις θέσεις τους απέναντι στους Ισραηλινούς κατοχικούς μπάτσους και την Ειδική Μονάδα της Αστυνομίας, που τις χτύπησαν και τους επιτέθηκαν με κλομπ. Η δεκαπεντάχρονη RouyaHzayel χαμογελούσε με μεγάλη αξιοπρέπεια όταν απαθανατίστηκε σε μια όμορφη φωτογραφία που κατέγραψε την αντίσταση των Παλαιστινίων γυναικών. Μετά την πρώτη επίθεση της Ισραηλινής κατοχικής αστυνομίας ενάντια στην διαδήλωση, οι διαδηλωτές ανασυντάχθηκαν και ξανάρχισαν να τραγουδάν μαχητικά συνθήματα κάτω από γυναικεία καθοδήγηση. Οι πατριαρχικοί πολιτικοί «ηγέτες» με την αρρενωπή ενέργεια, αυτοί που συνήθως καθοδηγούν όλες τις διαδηλώσεις στην κατεχόμενη Παλαιστίνη προσπάθησαν να διαλύσουν την διαδήλωση για να αποφύγουν περεταίρω συγκρούσεις με την Ισραηλινή αστυνομία. Αλλά ξανά, οι Παλαιστίνιες-Βεδουίνες γυναίκες ήταν αυτές που αρνήθηκαν να πάνε σπίτια τους ή να σωπάσουν, φωνάζοντας ότι η διαδήλωση πρέπει να συνεχιστεί μέχρι να απελευθερωθούν όλοι οι συλληφθέντες. Προς το τέλος της διαδήλωσης, η οποία ήταν μάλλον μικρή αν και γεμάτη από τις τσιρίδες της γυναικείας ενέργειας, μια ηλικιωμένη Παλαιστίνια από το Al-Araqib, ένα Παλαιστινιακό-Βεδουϊνικό χωριό που γκρεμίστηκε 53 φορές τα τελευταία τρία χρόνια από την Ισραηλινή κατοχή, είπε: «Όταν γκρεμίζουν τα σπίτια μας, εμείς κάνουμε το νεκροταφείου του χωριού σπίτι μας. Απειλούν να το καταστρέψουν κι αυτό. Ακόμη κι αν το κάνουν, θα σκάψουμε τάφους στα τα ίδια μας τα χέρια και θα ζήσουμε μέσα σε αυτούς. Θα προστατέψουμε τους νεκρούς μας και αυτοί θα προστατέψουν εμάς.»
Σε αυτήν την συγκεκριμένη διαδήλωση, οι γυναίκες της κατεχόμενης Naqab στάθηκαν απέναντι στην αποικιοκρατική εξουσία του Κράτους κατοχής αλλά και στην τοπική πατριαρχική ηγεμονία. Γελοιοποίησαν τα ανατολίτικα στερεότυπα που θεωρούν τις Βεδουίνες άφωνες και ανίκανες να πάρουν πρωτοβουλίες. Επέμειναν πως ήταν ελεύθερες και όχι αναγκασμένες να κάνουν αυτό που δεν ήθελαν να κάνουν. Οι περισσότερες από αυτές τις γυναίκες μπορεί να μην έχουν ακούσει για την EmmaGoldman ή να μην έχουν διαβάσει τα φυλλάδια του PeterKropotkin· κάποιες από αυτές δεν μιλάν καν Αγγλικά. Κι ωστόσο προσωποποιούν όλα όσα υπερασπίζεται η αντιεξουσία. Και παρ’ όλα αυτά, αυτές οι γυναίκες θα εξαιρεθούν από τον κυρίαρχο Δυτικό αναρχικό λόγο επειδή δεν χωράνε στους στενούς και περίπλοκους ορισμούς, τις ταμπέλες και το lifestyle.
Πού είναι οι ανάπηροι;
Μια άλλη ομάδα που τυπικά περιθωριοποιείται σε πολλούς αναρχικούς κύκλους είναι οι άνθρωποι με αναπηρία. Άνθρωποι με κάποια σωματική αναπηρία ίσως να μην είναι σε θέση να πετάξουν κοκτέιλ Μολότοφ ή να σχηματίσουν BlackBlocs. Ίσως να μην είναι σε θέση να ακολουθήσουν έναν «αναρχικό» τρόπο ζωής ή να αποτινάξουν τον πολιτισμό επειδή η λειτουργικότητά τους εξαρτάται απόλυτα από την σύγχρονη τεχνολογία. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να είναι αντιεξουσιαστές όπως κάθε άλλος σωματικά ικανός άνθρωπος. Σημαίνει ότι ζουν υπό ιδιαίτερες περιστάσεις και ανάγκες που θα πρέπει να γίνονται σεβαστές και να ενσωματώνονται μέσα στο κίνημα. Μπορούν να οργανώσουν άμεσες δράσεις, να συμμετέχουν σε καθιστικές διαμαρτυρίες, να εκφράσουν πολιτική ανυπακοή και να μετατρέψουν την αναπηρία τους σε ποιοτικό χαρακτηριστικό και πλεονέκτημα για ολόκληρη την ομάδα. Δεν θα έπρεπε να πατρονάρονται ή να περιθωριοποιούνται/ Αντί να τους λένε να πάνε σπίτι ή να μείνουνε πίσω, οι σύντροφοί τους θα έπρεπε να προωθούν την προσπάθεια να κάνουν τον χώρο των διαδηλώσεων προσβάσιμο για αυτούς όπου είναι δυνατό. Άνθρωποι με σωματικές αναπηρίες συνήθως αποκλείονται από τα αναρχικά κινήματα ή δεν αισθάνονται ευπρόσδεκτοι και αγαπητοί. Αλλά για να είναι ο αναρχισμός πραγματικά [ένας χώρος] που περικλείει, [ένας χώρος] ετερογενής θα πρέπει να ενσωματώνει και να αγκαλιάζει όλους: έγχρωμους ανθρώπους, ανθρώπους με αναπηρία, τους φτωχούς, τους μεμονωμένους εξεγερμένους και αυτούς που δεν χωράνε κατ΄ ανάγκη στους Δυτικούς ορισμούς για τον αναρχισμό και που γίνονται αβίαστα αποδεκτοί, όπως είδαμε με το παράδειγμα στην Naqab παραπάνω.
Αναρχικοί ενάντια στο τείχος
Ευρύτατα γνωστοί και θεωρούμενοι ως η πιο ριζοσπαστική και επαναστατική Ισραηλινή αριστερίστικη ομάδα, οι Αναρχικοί Ενάντια στο Τείχος (ΑΕΣΤ) αποτελούν εξαιρετικό παράδειγμα για πολλές από τις αποτυχίες και αδυναμίες του «λευκού αναρχισμού» που αναφέρθηκαν παραπάνω. Μπορεί να βρισκόμαστε στην ίδια πλευρά πολιτικά, καθώς μέλη του ΑΕΣΤ εναντιώνονται στον Σιωνισμό, υποστηρίζουν το δικαίωμα των Παλαιστινίων προσφύγων να επιστρέψουν και πιστεύουν σε μια δημοκρατική χώρα στην Ιστορική Παλαιστίνη. Ωστόσο, οι περισσότεροι από αυτούς δεν έχουν κριτικά αντιληφθεί την πραγματικότητα των λευκών αποικιακών τους προνομίων. Αυτή η κριτική δεν στοχεύει στο να αποτιμήσει ή να υποτιμήσει την δουλειά ή την δέσμευση της ομάδας, ούτε και αμφισβητεί το ηθικό τους θάρρος και την αντοχή τους. Αντίθετα, στοχεύει στο να ρίξει φως στις αποτυχίες και τις αδυναμίες που είναι κοινές μεταξύ των περισσότερων ριζοσπαστικών λευκών ομάδων. Η κριτική στους ΑΕΣΤ είναι σε δύο επίπεδα: (1) στο θεσμικό και (2) στην αμφισβήτηση της συμμετοχής της ομάδας σε διαδηλώσεις στην κατειλημμένη Δυτική Όχθη.
Οι Αναρχικοί Ενάντια στο Τείχος είναι μια ομάδα που κυριαρχείται σε μεγάλο βαθμό από λευκούς, αστούς, μορφωμένους και προνομιούχους Ισραηλινούς Ashkinazi από την προστατευμένη φούσκα του Τελ Αβίβ. Είναι ένα κλειστό VIPclub που δεν εφαρμόζει την άμεση δημοκρατία. Αρκετοί ακτιβιστές που δούλεψαν στενά με την ομάδα παραπονιούνται ότι οι αποφάσεις παίρνονται από λίγα εκλεκτά παλαιότερα μέλη. Πάντα τονίζουν ότι «τσεκάρουν τα προνόμιά τους» αλλά δεν αναγνωρίζουν ότι τα προνόμιά τους διαποτίζουν την καθημερινή τους ζωή, επιτρέποντάς τους ευρύτερες επιλογές: από το πώς να κινηθούν μέχρι το πού ζουν. Για παράδειγμα, το να πάρεις την Οδό 433 μόνο-για-εποίκους του απαρτχάιντ από το Τελ Αβίβ προς μια διαδήλωση στην Δυτική Όχθη δεν είναι κάτι ούτε επαναστατικό ούτε και αμφισβητεί τα Ισραηλινά προνόμια. Το να επιστρέψεις από την Ραμάλα στην Ιερουσαλήμ μέσω του σημείου ελέγχου (checkpoint) Hizmeh, ένα ειδικό σημείο ελέγχου για ανθρώπους με Ισραηλινή υπηκοότητα, δεν είναι επαναστατικό επίσης. Το να μετακινείσαι για να πας σε διαδηλώσεις στην Δυτική Όχθη για να απαλύνεις το σωτήριο λευκό σου σύμπλεγμα δεν σταθμίζεται ακριβώς σαν «τσεκάρεις τα προνόμιά σου». Το να πηγαίνεις κάθε Παρασκευή στις «cool» και ελευθεριακές διαδηλώσεις της NabiSaleh[4] και να περνάς την περισσότερη ώρα κουβεντιάζοντας στα Εβραϊκά κοντά στον σταθμό αερίων κάτω από σύννεφα δακρυγόνων φαίνεται μάλλον αντιπαραγωγικό.
Οι Ισραηλινοί αναρχικοί πιστεύουν ότι και μόνο η ίδια τους η παρουσία είναι φιλανθρωπική για τα χωριά και ωφελεί τις διαδηλώσεις, λες και τα λευκά τους δέρματα και οι Ισραηλίτικες ταυτότητες είναι φυσικά στολίδια από μόνα τους. Αλλά ακόμη κι αυτό δεν είναι πραγματικά αλήθεια. Το χωριό με τη μεγαλύτερη προσέλευση κόσμου στην Δυτική Όχθη είναι το KafrQaddoum και μετά βίας πέντε Ισραηλινοί ακτιβιστές παρευρίσκονται στις εβδομαδιαίες διαμαρτυρίες. Το επιχείρημα ότι η παρουσία Ισραηλινών αναρχικών προστατεύει τους ντόπιους Παλαιστίνιους διαδηλωτές είναι επίσης εξωφρενικό, καθώς οι Παλαιστίνιοι είναι αυτοί που βρίσκονται πάντα στις πρώτες γραμμές, ακόμη κι όταν συλλαμβάνονται ή όταν τραυματίζονται, πράγμα που σημαίνει πως το τροπάριο της «συν-αντίστασης» είναι απλώς μια φάρσα. Στο τέλος της μέρας, και αφού σκύψουν για να γλιτώσουν μερικές σφαίρες, μυρίσουν δακρυγόνα και σπρέι skunk και βγάλουν μερικές δραματικές φωτογραφίες, οι Ισραηλινοί αναρχικοί επιστρέφουν στην αποικία του Τελ Αβίβ, μερικές φορές μέσω οδών που είναι μόνο για Εβραίους, για να περάσουν ένα βράδυ έξω σε κάποιο μπαρ. Στο μεταξύ, οι Παλαιστίνιοι χωρικοί με τους οποίους «συν-αντιστέκονται» κάθε Παρασκευή βρίσκονται υπό τη διαρκή απειλή νυχτερινών επιδρομών και αντεκδικήσεων από τους Ισραηλινούς κατοχικούς στρατιώτες.
Οι Ισραηλινοί αναρχικοί πρέπει να καταλάβουν ότι το να παίρνουν μέρος στην Δυτική Όχθη με τον τρόπο που το κάνουν τώρα δεν απειλεί το σύστημα. Το να αμφισβητήσουν πραγματικά τα δικαιώματά τους θα σήμαινε να υποκειμενικοποιήσουν τους εαυτούς τους με την ζωή και τον θάνατο των αποικισμένων. Δηλαδή, θα συνεπαγόταν πράξεις από την πλευρά τους που θα έκαναν τον αποικιοκράτη να μην μπορεί να διακρίνει μεταξύ αυτών και των Παλαιστίνιων χωρικών με τους οποίους «συν-αντιστέκονται».
Επιπλέον, θα συνεπαγόταν την αποδόμηση των προνομίων τους μέσα στις ίδιες τις δικές τους κοινότητες. Πριν καν παρευρεθούν σε κάποια διαδήλωση στη Δυτική Όχθη θα πρέπει πρώτα να αναγνωρίσουν και να δουλέψουν για να αποδομήσουν το σύστημα των προνομίων εκεί όπου μένουν· να παλέψουν να φέρουν την αλλαγή μέσα στις δικές τους κοινότητες· να παλέψουν τις μακριές και αόρατες μάχες που δεν βιντεοσκοπούνται στο YouTube· και να ξεφορτωθούν το Βάρος του Λευκού Ανθρώπου [που κουβαλάνε]. Οι Παλαιστίνιοι είναι καλύτερα χωρίς αυτό. Μέχρι τότε, θα παραμένουν αναπόσπαστο τμήμα του συστήματος που καταπιέζει, αποικεί και πνίγει ασφυκτικά τους Παλαιστίνιους. Θα παραμείνουν έτσι γιατί οι ζωές τους όσο τις ζουν συνεχίζουν να βασίζονται σε αυτό το ίδιο το σύστημα.
[1] Σ.τ.μ “home” στο πρωτότυπο
[2] το νομοθετικό σώμα του Ισραήλ
[3] στρέμματα
[4] Κοινότητα που παλεύει άοπλα ενάντια στη συνεχιζόμενη κατοχή των Παλαιστινίων από το Ισραήλ.
