ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΡΩΑΔΙΤΗ
Τις τελευταίες βδομάδες βρέθηκα στη θέση να «συνδιαλλαγώ» ιδεολογικά και μέσω του διαδίκτυου, με μερικούς αριστερούς, ίσως και μερικούς αναρχικούς, όσον αφορά το ζήτημα του πολέμου στο Λίβανο, που ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη.
Η «συνδιαλλαγή» αυτή ήλθε αφού αναδημοσίευσα κάποια κείμενα-μεταφράσεις από την ιταλική Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών (FdCA), την αντιεξουσιαστική ομάδα της Πορτογαλίας «Κοινωνικός Αγώνας» («LuttaSocial»), τον Ισραηλινό αναρχικό σύντροφο IlanShalif και την Ελευθεριακή Κομμουνιστική Εναλλαγή (Al Badil Al Chououii Al Taharruri) από το Λίβανο.
Τα κείμενα όλων σχεδόν των ομάδων, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις αναγνωστών και σχολιαστών, είχαν αρκετά άσχημη και σκαιά υποδοχή επειδή, σύμφωνα με τους επικριτές τους, προσέγγιζαν την ισραηλινή πλευρά και όχι αυτή των θυμάτων κ.λπ. Της ίδιας υποδοχής έτυχαν και οι δύο απαντήσεις μου.
Η αλήθεια είναι, όμως, ότι στην πλειοψηφία τους, τα κείμενα αυτά πρόβαλαν ξεκάθαρα και με ανάγλυφο τρόπο τις αναρχοκομμουνιστικές απόψεις. Το κείμενο του IlanShalif ήταν μια απλή παράθεση γεγονότων, αλλά με ένα σαρκαστικό τρόπο. Όλοι γνωρίζουν ότι, πράγματι, η Χεζμπολάχ απήγαγε τους Ισραηλινούς στρατιώτες, αλλά με κανέναν τρόπο ο σύντροφος δεν χρησιμοποιεί το γεγονός αυτό για να καλύψει την ισραηλινή πολιτική στο όλο ζήτημα, όπως τον κατηγόρησαν. Όλοι γνωρίζουν ότι, με την έναρξη της επίθεσης στο Λίβανο, το Ισραήλ συνεχίζει την ίδια πολιτική στη Λωρίδα της Γάζας, αλλά τώρα όλων τα μάτια είναι στραμμένα στο Λίβανο, οπότε οι επιχειρήσεις του ισραηλινού κράτους στη Γάζα γίνονται λίγο περισσότερο ανενόχλητα απ’ ό,τι πριν. Αν και από αναφορές που έχουμε, ειδικά οι καθιερωμένες βδομαδιάτικες διαδηλώσεις και δραστηριότητες ενάντια στο τείχος συνεχίζονται κάθε Παρασκευή.
Επιχειρήθηκε ακόμα –και από μερικούς κατά τη γνώμη μου δήθεν αναρχικούς– να παρουσιαστεί ο σύντροφος ως αναρχοσιωνιστής και, στην πρώτη απάντησή μου, όταν έβαλα το ερώτημα ποιοι είναι οι αναρχοσιωνιστές, τι πιστεύουν και αν θα μπορούσε κάποιος να φέρει ένα συγκεκριμένο παράδειγμα μιας τέτοιας ομάδας στο Ισραήλ, δεν έχει δοθεί καμία απάντηση έως τώρα. Το μόνο «επιχείρημα» που προσπάθησε κάποιος να αντιτάξει ήταν ότι ο IlanShalif, ως μέλος της συντακτικής ομάδας του A-Infos, αντιτάχθηκε στη δημοσίευση σε αυτό κειμένου για το Νίκο Μαζιώτη με τη δικαιολογία ότι στην Ελλάδα υπάρχει δημοκρατία και δεν δικαιολογούνται ένοπλες ενέργειες. Κάτι που προσωπικά αμφισβητώ ότι έγινε έτσι ακριβώς και θα ήθελα όποιος θέλει να φέρει τη συγκεκριμένη ιστορία καθώς και το όλο σκεπτικό του συντρόφου για την άποψή του αυτή, αν όντως έγινε έτσι.
Κατηγορείται ως αναρχοσιωνιστής ένας σύντροφος σήμερα στα 70 του, από τα 9 του χρόνια αναρχικός, με συμμετοχή στην ελευθεριακή σοσιαλιστική ομάδα Matzpen καθώς και σε μια σειρά άλλες ομάδες, όπως στη σημερινή ομάδα «Αναρχικοί Ενάντια στο Τείχος» (AnarchistsAgainsttheWal») – συλλογικότητες που έδρασαν μέσα σε απίστευτο καθεστώς πολιτικής και κοινωνικής ανελευθερίας - και σε αναρίθμητες ενέργειες… Πολύ φτηνό το «επιχείρημα».
¨Όπως πολύ φτηνό το «επιχείρημα» κάποιου «αριστερού» ότι οι απόψεις της ιταλικής FdCA είναι απλώς παράλογες. Ποιες είναι οι απόψεις της Ομοσπονδίας αυτής: Ότι η κρίση αυτή και οι επιθέσεις στο Λίβανο είναι μια υπο-ιμπεριαλιστική διαμάχη, δηλαδή μέρος της γενικότερης ενδο-ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης για τον έλεγχο όλο και περισσότερων εδαφών, πλουτοπαραγωγικών πηγών, αγορών κ.λπ. Ότι για να αντιταχθούμε με επιτυχία σε όλο αυτό το πρόβλημα και την κατάσταση, θα πρέπει να βρεθούμε στο πλευρό, να σταθούμε αλληλέγγυοι στις οργανώσεις και τις συσπειρώσεις εκείνες που πράγματι μάχονται μέσα στις ίδιες τους τις χώρες ενάντια στις δικές τους αστικές τάξεις και να βοηθήσουμε στην ανάπτυξη ενός αυτόνομου, αντικρατικού, αντιπολεμικού και ελευθεριακού αγώνα.
Ποιες είναι οι οργανώσεις και συσπειρώσεις αυτές;
Ειδικά στο Ισραήλ είναι οι αρνητές στράτευσης και οι αντιμιλιταριστές, οι γυναικείες οργανώσεις και οι αναρχικές ομάδες και ειδικά η ομάδα «Αναρχικοί Ενάντια στο Τείχος». Ενώ στις υπόλοιπες χώρες της περιοχής είναι οι οργανώσεις και ομάδες εκείνες οι οποίες μάχονται την οικονομική και κοινωνική εκμετάλλευση και το θεοκρατισμό και θρησκευτικό φονταμενταλισμό.
Σε ποιους θα πρέπει να απευθυνθούν, πρωτίστως και κυρίως, οι οργανώσεις αυτές;
Μα στις περισσότερο καταπιεσμένες πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά τάξεις των κοινωνιών τους, όπως, για παράδειγμα, οι λεγόμενοι «μαύροι Εβραίοι», οι οποίοι αποτελούν το κοινωνικό εκείνο στρώμα που υφίσταται κάθε είδους εκμετάλλευση και, γενικότερα, στις εργατικές τάξεις στις χώρες αυτές, μερικές από τις οποίες βρίσκονται και σε απεργιακές κινητοποιήσεις, όπως, για παράδειγμα, οι οδηγοί λεωφορείων ή οι εργαζόμενοι στην πετρελαιοβιομηχανία στο Ιράκ και αλλού.
Στη δε περίπτωση της ομάδας Ελευθεριακή Κομμουνιστική Εναλλαγή από το Λίβανο, έγινε σκληρή κριτική επειδή οι σύντροφοι αντιτίθενται με το ίδιο σθένος και στο Ισραήλ και στη Χεζμπολάχ, προσπαθώντας να μας πείσουν οι διάφοροι «επαναστάτες» ότι ασκώντας κριτική στη Χεζμπολάχ ή ότι κρατώντας ίσες αποστάσεις αυτόματα είσαι και με την πλευρά του Ισραήλ, ενώ, την ίδια στιγμή γίνονται επικλήσεις στον αρχηγό της οργάνωσης αυτής Νασράλα, έναν από τους πιο σκληροπυρηνικούς ισλαμιστές φονταμενταλιστές, να καταστρέψει το Τελ Αβίβ!... Οι δε απόψεις των συντρόφων ότι στις περιοχές όπου κυριαρχεί η Χεζμπολάχ απαγορεύεται η μουσική, μέχρι και ο χορός της κοιλιάς, αντί να χρησιμοποιηθεί ως ενδεικτικό του ποια μορφή κοινωνίας επιθυμούν και προσπαθούν να εδραιώσουν οι ισλαμιστές, χρησιμοποιείται ως «επιχείρημα» ότι οι Λιβανέζοι ελευθεριακοί έχουν περάσει ολοκληρωτικά στην ισραηλινή προπαγάνδα…
Αυτά είναι μερικά από τα «παράλογα» και τα «φιλο-ισραηλινά» για τα οποία κατηγορούνται αυτές οι οργανώσεις και σύντροφοι και για τις οποίες κατηγορήθηκα κι εγώ που τις μετέφρασα και δημοσίευσα ως «τρελός», «φιλοσιωνιστής» και διάφορα άλλα.
Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η Χεζμπολάχ, η Χαμάς και όλες σχεδόν αυτές οι οργανώσεις χαίρουν αρκετής λαϊκής εκτίμησης, όχι μόνο για τους αγώνες τους και τη μαχητικότητά τους ενάντια στις ισραηλινές και άλλες δυτικές δυνάμεις, αλλά και για το ότι σε πολλές περιοχές έχουν αναπτύξει ένα σύστημα κοινωνικής προσφοράς και πολιτικής διαπαιδαγώγησης κ.λπ. Η όλη αυτή διαδικασία αυτή, όμως, γίνεται, με βάση το Κοράνι και άλλους «ιερούς» θρησκευτικούς κανόνες και τίποτα δεν είναι αυτό που ξεφεύγει από τη θρησκευτική επίδραση. Όποιος παραβαίνει αυτούς τους κανόνες, πολύ απλά είναι ξεγραμμένος. Ειδικά, η πολύπλευρη καταπίεση σε βάρος των γυναικών ως γυναικών και ως αναπόσπαστου μέρους της όλης εργατικής μάζας και μάλιστα απλήρωτης, είναι καθοριστική. Πολύ σωστά, οι Λιβανέζοι σύντροφοί μας λένε ότι η Χεζμπολάχ διαπαιδαγωγεί τους πολεμιστές της με το αίσθημα ότι αν πεθάνουν πολεμώντας εναντίον των απίστων θα τους περιμένει ο Παράδεισος του Αλλάχ με πιλάφια, μέλι και σαράγια ολόκληρα με άφθονες γυναίκες, χαρέμια. Αυτό ήταν το νόημα της συγκεκριμένης φράσης και ο σκοπός ήταν να δοθεί μέσα σε μια πρόταση η όλη ουσία των διακηρύξεων και δοξασιών με τις οποίες γαλουχεί η Χεζμπολάχ τους μαχητές της. Τίποτα παραπάνω και τίποτα παρακάτω.
Και, φυσικά, οι οργανώσεις αυτές τύπου Χεζμπολάχ, Χαμάς κ.λπ. δεν θα υπήρχαν καν ή θα φυτοζωούσαν, αν δεν υποστηρίζονταν από συγγενή θρησκευτικά καθεστώτα, στην περίπτωσή μας τη Συρία και το Ιράν. Τα καθεστώτα των δύο αυτών χωρών είναι ξεκάθαρα ιμπεριαλιστικά και από τότε που είδαν το λαομίσητο καθεστώς Σαντάμ να φεύγει από τη μέση δεν έχουν πάψει στιγμή να ονειρεύονται μέρος της όλης πίτας από την ανακατανομή των αγορών και της όλης λείας στη ευρύτερη περιοχή, έχοντάς τους ανοίξει την όρεξη. Απλώς, παίζουν στο θρησκευτικό ταμπλό, εναντίον των «άπιστων», παρ’ ότι σε διαφορετικά στρατόπεδα, σιίτες – σουνίτες. Γι’ αυτό και οι απειλές Αχμαντινεζάντ προς Ισραήλ και ΗΠΑ, γι’ αυτό και η αμφισβήτηση του Ολοκαυτώματος κ.λπ. Απλά πράγματα. Τα καθεστώτα των δύο αυτών χωρών είναι από τα πιο μισητά στην περιοχή εξαιτίας της άγριας καταπάτησης και των στοιχειωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων. Όσο πιο «σοσιαλιστικά» είναι τα καθεστώτα αυτά, όπως, για παράδειγμα, αυτό του Μπάαθ στη Συρία (που τυγχάνει και αδελφό κόμμα του ΠΑΣΟΚ και των άλλων σοσιαλ-ηλίθιων της Ευρώπης) τόσο πιο ειδεχθή είναι.
Για να κυριαρχεί, όμως, ο ισλαμικός φονταμενταλισμός με τις οργανώσεις του στους λαούς αυτούς, αυτό σημαίνει ότι και η όποια αριστερά και το γενικότερο ελευθεριακό κίνημα έχουν τεράστιο πρόβλημα να απευθυνθούν στις κοινωνίες αυτές, οι όποιες επικλήσεις τους δεν «πιάνουν» ή ότι δεν έχει γίνει επαρκής και συστηματική ανάλυση από ξεκάθαρη ταξική θεώρηση των κοινωνιών αυτών ώστε να καταβληθεί προσπάθεια να κατανοηθεί και κάθε πτυχή τους, αλλά και το γιατί έχουν ριζώσει τόσο καλά οι φονταμενταλιστές.
Και, όμως, οι περισσότεροι – σχεδόν όλοι – από τους αριστερούς που επέκριναν τα κείμενα αυτά – και μερικοί αναρχικοί - υποστηρίζουν ξεκάθαρα αυτές τις οργανώσεις και αυτά τα καθεστώτα. Γιατί τι άλλο είναι η άγρια κριτική στα ντοκουμέντα αυτά των αναρχικών ελευθεριακών οργανώσεων και η προσπάθεια να πειστούμε ότι επειδή εναντιώνονται στους ισλαμιστές είναι σαν να εναντιώνονται στον ίδιο το λαό, ότι συντάσσονται με τους σιωνιστές;
Για τους αναρχικούς δεν υφίσταται κανένας ηθικός ή άλλος φραγμός όταν πρόκειται να υπερασπιστεί ένας λαός από μια γενικευμένη επίθεση ενάντιά του. Οι αναρχικοί ανέκαθεν ήταν ενάντιοι σε οποιαδήποτε προσπάθεια κάποιου ενάντια σε κάποιον άλλον με στόχο να πλήξει τα δικαιώματά του, την ίδια του την ύπαρξη. Η ιστορία του αναρχικού κινήματος βρίθει παρόμοιων παραδειγμάτων και γεγονότων όπου οι αναρχικοί στάθηκαν πάντα από τους πρώτους στο πλευρό κάθε λαού, κάθε κοινωνικού στρώματος, κάθε κοινωνικής κατηγοριοποίησης ή μειονότητας στον αγώνα τους για αυτοκαθορισμό, απόκτηση και στέριωμα των όποιων δικαιωμάτων τους κ.λπ. Και όταν λέω αναρχικούς εννοώ το οργανωμένο τμήμα του αναρχισμού, με τις πολιτικές του οργανώσεις, οι οποίες έχουν από τα πριν επεξεργαστεί συγκεκριμένες αναλύσεις, συμπεράσματα και στρατηγικές, όχι μόνο μέσα από σκέτη θεωρητική δουλειά, αλλά και μέσα από την καθημερινή δράση και τριβή με τα όποια ζητήματα. Δεν εννοώ κάποια χαλαρά σχήματα, χωρίς καμία θεωρητική συνοχή, τα οποία αρέσκονται να πετούν δυο-τρεις μολότωφ στις ισραηλινές αεροπορικές εταιρίες ή να σπάνε τα τζάμια κάποιων άλλων εταιριών ισραηλινού ενδιαφέροντος, να κυκλοφορούν και μια γενικόλογη και κούφια προκήρυξη και να λένε ότι έτσι επιτέλεσαν το διεθνιστικό τους καθήκον. Όχι, ο αναρχικός διεθνιστικός αγώνας και αλληλεγγύη δεν γίνονται έτσι ούτε τα συνθήματα υπέρ των Χεζμπολάχ και άλλων ένοπλων φονταμενταλιστικών οργανώσεων είναι αναρχικός αγώνας, είναι παραλογισμός, παρωδία και τζάμπα μαγκιά.
Κι αν σήμερα στο Λίβανο, στη Συρία, στο Ιράν και αλλού στην περιοχή δεν υπάρχει κάποια αναρχική οργάνωση με αυτά τα χαρακτηριστικά, το αναρχικό κίνημα των γειτονικών χωρών και μόνο από τη διεθνιστική του ηθική θα πρέπει να βοηθήσει τις υπάρχουσες μικρές ομάδες να βαδίσουν προς αυτό το στόχο, θα πρέπει ολόκληρο το διεθνές οργανωμένο αναρχικό κίνημα να τις βοηθήσει στον ίδιο στόχο.
Μόνο με αυτή τη διαδικασία, μόνο με την ταξική ανάλυσή μας των κοινωνιών αυτών, μόνο με την άμεση συμπαράστασή μας στα γνήσια λαϊκά κινήματα, οργανώσεις και ομάδες της βάσης που ενδεχομένως υπάρχουν και αγωνίζονται στις χώρες αυτές, μόνο με την άμεση αντίθεσή μας και στο δυτικό ιμπεριαλισμό και στην ευρωπαϊκή «ουδετερότητα» και στις σιωνιστικές επιθέσεις και στο θεοκρατισμό των φονταμενταλιστών, στο πλευρό των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων, ξεκάθαρα και αταλάντευτα, με τις συγκεκριμένες απόψεις και παρεμβάσεις μας, μπορούμε να περιμένουμε αποτελέσματα. Το έδαφος είναι κατά πολύ πρόσφορο, μένει να μπει το λίπασμα και να αρχίσει να κινείται το όλο στοίχημα.
*Το κείμενο αυτό γράφτηκε με το ψευδώνυμο JamesSotros στις 7 Αυγούστου 2006.
