Σκέψεις για τη διαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού
Γιατί δεν υπάρχει δημοκρατία εκεί που οι μισθωτοί σκλάβοι δίπλα στους καπιταλιστές ή οι προλετάριοι των αγρών δίπλα στους γαιοκτήμονες συνεδριάζουν «εν πνεύματι ισότητος» για να συζητήσουν τα «κοινά συμφέροντα» κατά τον κοινοβουλευτικό τρόπο, αλλά εκεί που οι προλεταριακές μάζες, εκατομμύρια άτομα, παίρνουν οι ίδιες μέσα στα ροζιασμένα χέρια τους το σφυρί της εξουσίας και το κατεβάζουν στον αυχένα της κυρίαρχης τάξης. Ναι! Εκεί μόνο υπάρχει αληθινή δημοκρατία. Τα άλλα όλα είναι εξαπάτηση του λαού. Ρ.Λ.
Το πολιτικό σκηνικό όπως διαμορφώνεται, με την ολομέτωπη επίθεση του Κεφαλαίου και των λακέδων του, δεν αφήνει χώρο ούτε για δισταγμούς, ούτε για εναλλακτικές προτάσεις, ούτε φυσικά για διορθώσεις. Για τους προλετάριους και τα ταξικά τους συμφέροντα οι διορθωτικές λύσεις που διάφοροι «επίσημοι» ή «ανεπίσημοι» φορείς ρίχνουν στο τραπέζι με διάφορους τρόπους πρέπει να απαντιούνται με προλεταριακή κριτική δηλαδή να έχουν γνώμονα την κεντρικότητα του προλεταριάτου στην πάλη των τάξεων. Η διαλεκτική μέθοδος συνθλίβει τις αστικές επιρροές και επιδράσεις που προσπαθούν να σύρουν τους καταπιεσμένους πίσω από ιδεολογήματα και συμπεριφορές που στην ουσία τους δεν συγκρούονται με το καπιταλιστικό σύστημα.
Καθήκον των συντρόφων προλετάριων στις συνθήκες αυτές είναι η πρακτική συγκρότηση και η ιδεολογική καταπολέμηση θέσεων που:
α) προσπαθούν να στρέψουν την τάξη μας σε ένα διάλογο με τμήματα της σοσιαλδημοκρατίας σε μια «λαϊκή» συμμαχία με σκοπό την αριστερή μεταρρύθμιση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Το σύρσιμο δηλαδή του προλεταριάτου και των συμμάχων του πίσω από την δημοκρατική ιδεολογία του Κεφαλαίου για την υγιή συνεργασία των τάξεων.
β) αθωώνουν τμήματα του Κεφαλαίου χωρίζοντας την αστική τάξη σε «πατριωτική» και «υποταγμένη σε ξένα κέντρα», σε «παραγωγική» και «μεταπρατική» κ.λπ. αναπαράγοντας τη θεωρία της εξάρτησης με σκοπό να βγει λάδι η ντόπια εκμεταλλεύτρια τάξη ή τμήματά της
γ) προτάσσουν κοινωνικές συμμαχίες ή λαϊκά μέτωπα είτε από πατριωτική αστική σκοπιά, είτε από αριστερή οπορτουνιστική, οι μεν για το καλό του έθνους και της ενότητας, οι δε γιατί δήθεν η ταξική διαστρωμάτωση είναι δυσδιάκριτη. Και οι δύο λογικές θέλουν υποταγμένο το προλεταριάτο στην διαταξική ηγεμονία «λαού» ή «έθνους».
δ) προσπαθούν να δηλητηριάσουν την τάξη μας με ρατσιστικές-εθνικιστικές σαχλαμάρες και ιδεολογήματα δήθεν εκτός κατεστημένου, αντιδραστικά και αντιπρολεταριακά στην ουσία τους.
ε) καταδικάζουν την προλεταριακή αντιβία όταν και όπου εμφανίζεται προσπαθώντας να αφοπλίσουν τους καταπιεσμένους και προωθούν τον ειρηνικό δρόμο των «δικαιωμάτων» και του πασιφισμού
ζ) σπέρνουν την μοιρολατρία και την ηττοπάθεια μέσα και έξω από τα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς.
Όλα τα παραπάνω είναι θέσεις που διάφοροι πεφωτισμένοι «φίλοι» της τάξης μας θέτουν ως λύσεις για την καλυτέρευση των ζωών μας.
Ξέρουμε ότι τη νίκη θα φέρει η ταξική ενότητα και ο Αγώνας.
Η πολύμορφη προλεταριακή δράση.
Η εμπιστοσύνη στη δύναμη της τάξης μας.
Η αλληλεγγύη το όπλο μας.
Τάξη εναντίον τάξης για τον Κομμουνισμό και την Αναρχία.
Φτιάξτε προλεταριακούς πυρήνες-ομάδες-εγχειρήματα!
