Petre Marin (“Linchpin”)
Δεν έχετε πλέον καμία αμφιβολία ακούγοντας για την οικονομική κρίση στα νότια σύνορά μας. Έχετε επίσης ήδη ακούσει τους Καναδούς επίσημους και τους επιχειρηματίες να ισχυρίζονται ότι η καναδική οικονομία πάει καλά και δεν επηρεάζεται από την καταστροφή που επικρατεί στις ΗΠΑ. Δεν πρέπει να περιμένουμε από όλους αυτούς να μιλήσουν διαφορετικά, τουλάχιστον όχι κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Αλλά στην πραγματικότητα υπάρχει κάτι παραπάνω από μια μεγάλη πιθανότητα ο Καναδας να ακολουθήσει τις ΗΠΑ σε μια μεγάλη οικονομική κρίση.
Εάν συμβεί αυτό δεν θα είναι το αποτέλεσμα μόνο της οικονομικής απορρύθμισης που επιτρέπει στις τράπεζες να θέτουν σε κίνδυνο τις καταθέσεις μας στις υπό κρίση χρηματοπιστωτικές αγορές. Δεν θα είναι, επίσης, μόνο το αποτέλεσμα του ότι οι επενδυτές έχουν δημιουργήσει νέους και υψηλού κινδύνου τρόπους να “παίζουν” στο καζίνο της παγκόσμιας οικονομίας. Δεν θα είναι ακόμα μόνο το αποτέλεσμα του ότι η αμερικανική αγορά, όπου κατευθύνεται το κύριο μέρος των εξαγωγών του Καναδά, θα έχουν κατεβάσει τα ρολά. Η οικονομική απορρύθμιση και η επονομαζόμενη “ελεύθερη αγορά” είναι που συγκεντρώνουν τα περισσότερα από τα πυρά για την ακαταστασία αυτή. Αλλά όμως η θεμελιώδης αιτία του προβλήματος βρίσκεται πέρα από όλο αυτό το πολιτικό πλαίσιο. Βρισκόμαστε στο σημείο να αγγίξουμε τα όρια του οικονομικού μοντέλου που μάς έχει επιβληθεί τα τελευταία 30 χρόνια.
Το μοντέλο αυτό μπορεί να ονομαστεί “χαμηλοί μισθοί/υψηλό χρέος”. Άρχισε να ισχύει στις αρχές της δεκαετίας του 1980, αντικαθιστώντας το παλιό μοντέλο “υψηλοί μισθοί/υψηλή παραγωγικότητα”. Κάτω από το παλιό μοντέλο οι εταιρίες μετέτρεψαν τις κατακτήσεις των υψηλών μισθών από τους εργατικούς αγώνες σε κέρδος: α) απαιτώντας εντατικοποίηση της εργασίας (πιο υψηλή παραγωγικότητα) και β) ενθαρρύνοντας την κουλτούρα του καταναλωτισμού έτσι ώστε οι εργάτες να χρησιμοποιούν τους υψηλούς τους μισθούς για να αγοράζουν το τεράστιο απόθεμα αγαθών που είχε παραχθεί. Η διαδικασία αυτή έγινε γνωστή ως συμφωνία παραγωγικότητας.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 οι εργάτες άρχισαν να σπάζουν αυτό τον κύκλο, απαιτώντας και κερδίζοντας όλο και πιο υψηλούς μισθούς και κοινωνικές υπηρεσίες (πιο υψηλό κοινωνικό μισθό) ενώ αρνήθηκαν να ανεβάσουν τους ρυθμούς εργασίας οι οποίοι είχαν ήδη αγγίξει υπεράνθρωπες ταχύτητες. Έτσι τα κέρδη των εταιριών βρέθηκαν κάτω από επίθεση καθώς η πιο καλή ποιότητα ζωής των εργατών ήρθε να συγκρουστεί με τις ανάγκες των αφεντικών να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους.
Αντιδρώντας, οι κυβερνήσεις όλων των χωρών και όλων των πολιτικών αποχρώσεων άρχισαν να επιτίθενται στους μισθούς και τις κοινωνικές υπηρεσίες που αποκτήθηκαν από τους εργάτες. Στον Καναδά η διαδικασία αυτή άρχισε με την κυβέρνηση Mulroney και συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα βρίσκεται στην εξουσία. Μια πρόσφατη μελέτη του Canadian Centre for Policy Alternatives δείχνει ότι οι πραγματικοί μισθοί (δηλαδή όταν λαμβάνεται υπόψη ο πληθωρισμός) βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο με αυτό της δεκαετίας του 1970. Την ίδια ώρα, οι δαπάνες για τις κοινωνικές υπηρεσίες έχουν περικοπεί δραστικά.
Αλλά οι χαμηλοί μισθοί φανερώνουν την ύπαρξη ενός προβλήματος για κέρδη. Εάν οι μισθοί είναι αρκετά χαμηλοί τότε οι εργάτες δεν μπορούν να αγοράσουν τον αυξανόμενο αριθμό αγαθών που παράγονται. Η μιζέρια που...
Απόφαση του 8ου Εθνικού Συνεδρίου της Federazione dei Comunisti Anarchici Fano, 31 Οκτώβρη -1 Νοέμβρη 2010
Ο νεοφιλελεύθερος μύθος της ασταμάτητης ανάπτυξης που συνδέεται με την εξάπλωση της αγοράς έχει εξατμιστεί, αφήνοντας μια επίπονη διαδρομή συμβατικών αγορών, διαχωρίσιμων μόνο φαινομενικά μεταξύ τους μέσω της όξυνσης του ανταγωνισμού και του διεθνούς κοινωνικού ξεπουλήματος.
Έτσι, ενώ ο καπιταλισμός σχεδιάζει εκ νέου τη γεωγραφία του, βρίσκει μια προφανή ενότητα στη μετατόπιση της ευθύνης (χάρη στην παγκοσμιοποίηση) για την οικονομική κρίση του προς την πραγματική οικονομία των επιμέρους Κρατών και ολόκληρων ηπείρων.
Γιατί ο καπιταλισμός έχει πάντα το πλεονέκτημα να ανασχηματίζεται μετά από...
Tο γυναικείο κίνημα (ένας όρος που είναι ανακριβής αλλά τον χρησιμοποιούμε για να συνεννοηθούμε) στην πιο πρόσφατη ιστορικά έκφανση του θεωρείται ότι απελευθέρωσε τις γυναίκες απ’ τους αποκλεισμούς και τις δεσμεύσεις πολλών αιώνων πατριαρχίας. Kατ’ αρχήν στον αυτάρεσκα λεγόμενο «πρώτο κόσμο». Mπορεί αυτή η απελευθέρωση να θεωρείται σήμερα ατελής, όχι ολοκληρωμένη. Πάντως δεν υπάρχει, γενικά μιλώντας, διαφωνία ότι όντως πρόκειται για απελευθέρωση, και άρα ένα είδος ιδανικού.
Aποφεύγοντας να κυλήσουμε σε μεταφυσικές συζητήσεις για το τι είναι η «ελευθερία» και για το αν υπάρχει καν και καν τέτοιο πράγμα στις ανθρώπινες κοινωνίες, τι θα λέγατε αν αντικαθιστούσαμε την...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018