Το μόνο που χρειαζόταν ήταν μια βαθιά οικονομική κρίση και μια μικρή δυσαρέσκεια μεταξύ των ανθρώπων στις δημοκρατίες της Ευρώπης ώστε να εγκαταλειφθεί το φιλελεύθερο προσωπείο τους και να καταδείξουν αυτό που πραγματικά είναι: μια δικτατορία του μεγάλου κεφαλαίου. Δεν έχει σημασία τι πιστεύουν οι πολίτες, το πραξικόπημα στην Ελλάδα, ο διορισμός των τεχνοκρατών στην κυβέρνηση της Ιταλίας και η τηλεκατευθυνόμενη από τις Βρυξέλλες κυβέρνηση της Ιρλανδίας, όλα αυτά είναι η καλύτερη απόδειξη του γεγονότος ότι ακόμη και στην Ευρώπη δεν διστάζουν να βάλουν στην άκρη το δημοκρατικό τους φορμαλισμό όταν τα συμφέροντα του 1% βρίσκονται σε κίνδυνο. Και ενώ η γενική δυσαρέσκεια και οι λαϊκές κινητοποίησεις μεγαλώνουν, τι θα συμβεί στη συνέχεια;
Όταν οι αραβικοί λαοί άρχισαν να ξεσηκώνονται στις αρχές του χρόνου, οι ευρωπαϊκές χώρες άρχισαν γρήγορα να αποστασιοποιούνται από τους δικτάτορες εκείνους, τους οποίους, βέβαια, είχαν βοηθήσει για κάποιο χρονικό διάστημα, ούτως ώστε να υιοθετήσουν τα αιτήματα για αλλαγή που οι άνθρωποι που είχαν κατεβεί στους δρόμους υιοθετούσαν. Με τον τρόπο αυτό, προσπάθησαν να ηρεμήσουν τις κραυγές των τοπικών κοινωνιών για κοινωνικές και οικονομικές αλλαγές και να τις αντικαταστήσουν με τις καλλυντικού τύπου δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις, λες και οι αγώνες των λαών αυτών δεν γίνονταν για το δικαίωμα στο ψωμί, αλλά για το δικαίωμα πρόσβασης στις κάλπες. Υπήρχαν κάποιοι που κατηγόρησαν τους Ευρωπαίους και τα μεγάλα αδέλφια τους στην Ουάσιγκτον, για υποκρισία: ενώ είχαν «φρικάρει» για την καταστολή στη Συρία, στήριζαν ανοιχτά το καθεστώς στο Μπαχρέιν και την Υεμένη. Ενώ ανέμιζαν το φόβητρο του ριζοσπαστικού ισλαμισμού στην Υεμένη, υποστήριζαν ανοιχτά ένα καθεστώς θιασωτών του ιερού πολέμου (τζιχάντ) που θέλει να επιβάλει τον νόμο της σαρία στη Λιβύη. Ενώ ζητούσαν την παραίτηση του Άσαντ, έκλειναν το ένα μάτι στις μεσαιωνικές μοναρχίες των Εμιράτων, της Ιορδανίας, του Μαρόκου και της Σαουδικής Αραβίας. Δεν αποτελεί καμία έκπληξη το ότι οι ιμπεριαλιστές (και οι ΗΠΑ και η ΕυρωπαΪκή Ένωση είναι ιμπεριαλιστές με την κλασσική έννοια του όρου) ποτέ δεν κινούνται, εκτός αν υπάρχει κάποιος στόχος που να ταιριάζει με τα δικά τους υλικά και γεωπολιτικά συμφέροντα. Υποκριτές μπορεί να είναι, αλλά η υποκρισία τους είναι αναμενόμενη.
Άλλοι καταγγέλλουν, επίσης, την υποκρισία από την πλευρά των Ευρωπαίων όταν μιλούν για «δημοκρατία», κάνοντας ακατάσχετη κατάχρηση της έννοιας αυτής και παραμορφώνοντάς την κατά βούληση, όταν αυτό που έκαναν ήταν να διοχετεύσουν προσεκτικά τη διαδικασία της αλλαγής στις αραβικές χώρες με έναν τυπικά επάισχυντο τρόπο ("άλλαξε τα πάντα προκειμένου να μην αλλάξει τίποτα"), έτσι ώστε δεν θα υπήρχαν ξεκάθαρες δικτατορίες, αλλά επιτηρούμενες "δημοκρατίες", με το στρατό ως τον τελικό εγγυητή των αυτοκρατορικών συμφερόντων. Άλλωστε, η μόνη ελευθερία που ξέρουν πώς να υπερασπιστούν είναι η ελευθερία της αγοράς. [1]
Αλλά υπήρξαν και άλλοι πάλι που μας διόρθωναν, λέγοντας ότι οι ευρωπαϊκές χώρες δεν ήταν υποκριτές, αλλά απλώς αντιφατικές: δηλαδή, ότι δεν ήταν το ζήτημα ότι δεν ήταν «δημοκρατική» από μόνες τους, ήταν ότι είχαν μια πολιτική για το εσωτερικό και μια άλλη για το εξωτερικό. Η εξωτερική πολιτική καθοριζόταν, φυσικά, από τα αργυρώνητα συμφέροντά τους, λαμβάνοντας υπόψη ότι η εσωτερική πολιτική υποτίθεται ότι βασιζόταν σε καλά ριζωμένες...
(Μια προσπάθεια ανάλυσης για τις δυνατότητες του Ανταγωνιστικού Κινήματος να συγκροτήσει περάσματα που να ξεπερνάνε την αντίσταση στα νέα μέτρα… )
«πάρε τηλέφωνο την μοναξιά σου ή βγες στους δρόμους της φωτιάς»
· Το κείμενο αυτό έχει γραφτεί πολύ πριν τις εξεγέρσεις των λαών στις χώρες του Μαγρέμπ και της Μέσης Ανατολής και δεν λαμβάνει υπόψη του την τεράστια σημασία που έχουν για τους από κάτω όλου του κόσμου.
Ο βαθύς μετασχηματισμός του ελληνικού καπιταλισμού, μέσα στα πλαίσια της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης, είναι ακόμα στην αρχή του. Τα πρώτα μέτρα που πέρασε την άνοιξη η κυβέρνηση είναι ο πρόλογος ριζικών...
Dimitri (MACG - personal capacity)
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές εξακολουθεί να αναζητείται το “κατάλληλο” εκείνο πρόσωπο που ως “μεταβατικός” πρωθυπουργός θα εγγυηθεί την εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων σε βάρος του λαού της Ελλάδας, ξεζουμίζοντάς τον για μια ακόμα φορά, εξασφαλίζοντας τη συνέχιση της πιο άγριας εκμετάλλευσης στην πρόσφατη ιστορία.
Βρισκόμαστε σε μία κατάσταση κατά την οποία ανακοινώνονται ολοένα νέα μνημόνια και μέτρα, οι μισθοί περικόπτονται, οι απολύσεις βρίσκονται σε συνεχή άνοδο, οι κλαδικές συμβάσεις κατακρεουργούνται, οι άνεργοι και οι φτωχοί πληθαίνουν, τα δικαιώματα και οι όποιες ελευθερίες κατασπαράζονται, οι κατασταλτικοί μηχανισμοί και οι αρωγοί τους δρουν πιο μαφιόζικα...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018