ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Βλέποντας τα αλλεπάλληλα κύματα αφιερωμάτων για τα 90 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση του 17, από όλες τις μαρξιστολενινιστικές γκρούπες μέχρι το ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ ακόμα και την «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» με το Κυριακάτικο αφιέρωμά της «Η επανάσταση του ΄17 και ο Λένιν» (σκόπιμος τίτλος και σκόπιμη ταύτιση):
Είναι τόσο ταυτισμένη η επανάσταση του ΄17 μ’ αυτή την προσωπικότητα, που αν μη τι άλλο αν δεν υπήρχε ο Λένιν δε θα υπήρχε και επανάσταση. Τι ιδεαλισμός!
Οι μαρξιστές-λενινιστές, αν και οπαδοί του διαλεκτικού υλισμού, αντιλαμβάνονται την ιστορία και ερμηνεύουν τα ιστορικά γεγονότα σκόπιμα κάτω από το πρίσμα του αστικού ιδεαλισμού και της μεταφυσικής. Δεν αντλούν κανένα συμπέρασμα από την ιστορία και το κάθε γκρουπούσκουλο προσπαθεί να μας πείσει για τη μεγάλη και ιστορική προσωπικότητα του Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνοφ ( Λένιν).
Βλέποντας ένα ντοκιμαντέρ από εκείνη την εποχή με την αυτο-οργάνωση των μουσικών της συμφωνικής ορχήστρας της Πετρούπολης όπου σε κυκλική και αντικριστή διάταξη, ο ένας μουσικός με τα παραπλήσια όργανα διόρθωνε τα λάθη του άλλου, έκαναν άχρηστη την παρουσία του μαέστρου. Διεύθυναν μόνοι τους όλα τα έργα των μεγάλων μουσουργών. Αρκετοί συνθέτες της εποχής θαύμασαν αυτό τον τρόπο. Να μην αναφέρω ονόματα. Αυτή η εκδοχή μέχρι το ΄22. Γιατί μετά ξαναεπικράτησε ο μαέστρος, ο διευθυντής ορχήστρας και τα πράγματα μπήκαν στη θέση τους. Μου ήρθε ένα δάκρυ για το ποιους δρόμους άνοιγε αυτή η ΜΕΓΑΛΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. Και τι επακολούθησε;
«Η Ρωσική Επανάσταση δεν ήταν το έργο ενός κόμματος - ήταν το έργο ενός ολόκληρου λαού και ο λαός αυτός είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής της πραγματικής Ρωσικής Επανάστασης. Το μεγαλείο της Επανάστασης δεν προέρχεται από την ψήφιση κυβερνητικών διατάξεων, νόμων και την δημιουργία στρατιωτικών σωμάτων, αλλά από τον σχηματισμό των εμβριθών αλλαγών σφυρηλατημένων στην ηθική και υλική ζωή του πληθυσμού».
Όλες οι επαναστάσεις είναι επαναστάσεις του καταπιεζόμενου – εκμεταλλευόμενου λαού. Και όχι των γιακωβίνων, των μπολσεβίκων, των αναρχικών ή των μουλάδων.
Η επανάσταση στη Ρωσία ήταν επανάσταση του ρωσικού λαού ή των μπολσεβίκων; Η επανάσταση στην Ισπανία ήταν επανάσταση του ισπανικού λαού ή των αναρχικών;. Αν μείνουμε σ΄ αυτή την εκδοχή, θα δούμε ότι όλες οι επαναστατικές κρίσεις προκλήθηκαν από τους επαναστάτες και όχι από την κρίση και κατάρρευση των συστημάτων κυριαρχίας εκείνη τη στιγμή. Αν μείνουμε σ΄ αυτή την εκδοχή, θα δούμε αυτές τις επαναστατικές κρίσεις μέσα από συνωμοτική οπτική. Αλλά η κοινωνική και πολιτική ιστορία έχει και τέτοιες εκδοχές.
«Δεν φαντάζονται ότι μια κοινωνία μπορεί να λειτουργήσει χωρίς αφέντες και υπηρέτες, χωρίς αρχηγούς και στρατιώτες».
ΚΑΤΩ ΟΙ ΑΡΧΗΓΟΙ
J. De Jacques
To κίνημα που, μέσα σε μερικές μέρες, πέρασε όλα τα στάδια μιας επανάστασης, απ΄ την απεργία και τις διαδηλώσεις στο δρόμο, ως την εξέγερση, ξεπήδησε από τις ίδιες τις μάζες χωρίς να διευθύνεται από τα πάνω. Καμιά κεντρική κομματική επιτροπή, καμιά γνωστή προσωπικότητα δεν ανέλαβε την οργάνωσή του ούτε την διεύθυνσή του».
Φεβρουάριος 1917. Μια επανάσταση αρχίζει. Αλλά ο Λένιν δυσπιστεί απέναντι σ΄ ένα τέτοιο κίνημα χωρίς φανερό αρχηγό.
Τα σοβιέτ, οι αυθόρμητες μαζικές οργανώσεις των αγροτών και των προλετάριων, στον συγκεκριμένο τόπο και σ΄ αυτήν τη...
Ο Ρώσος επαναστάτης Μιχαήλ Μπακούνιν αναφέρεται συχνά ως «ο πατέρας» του αναρχισμού. Στην πραγματικότητα, ο Μπακούνιν ήταν πολύ παραπάνω από μια απλή φυσιογνωμία, οι διαφωνίες του οποίου με τον Μαρξ στη Α’ Διεθνή μορφοποίησαν ουσιαστικά την αποσαφήνιση του ρόλου της εμπροσθοφυλακής και του Κράτους στην επαναστατική διαδικασία. Ωστόσο, οι συγκεκριμένες ιδέες του σχετικά με την αναρχική οργάνωση δεν είναι τόσο καλά γνωστές. Ο Andrew N. Flood ρίχνει μια πιο ξεκάθαρη ματιά σ’ αυτές.
Ο Ρώσος φιλελεύθερος επαναστάτης Αλέξανδρος Χέρτσεν, που ήταν στενός φίλος του Μιχαήλ Μπακούνιν, είπε μια ιστορία, για το πώς ο Μπακούνιν όταν ταξίδευε από το Παρίσι...
«Μόνο μία κρίση-είτε είναι, είτε απλώς εκλαμβάνεται ως πραγματική-οδηγεί σε πραγματικές αλλαγές. Όταν ξεσπάει μια κρίση, οι δράσεις που αναπτύσσονται εξαρτώνται από τις περιρρέουσες ιδέες. Πιστεύω ότι αυτή πρέπει να είναι η βασική λειτουργία μας: να αναπτύσσουμε εναλλακτικές πολιτικές που θα αντικαταστήσουν τις υπάρχουσες, να τις διατηρούμε ζωντανές και διαθέσιμες έως ότου το πολιτικά αδύνατον καταστεί πολιτικά αναπόφευκτο.»
(Μίλτον Φρίντμαν «Καπιταλισμός και ελευθερία» University of Chicago press 1962)
Τη δεκαετία του 1950, το Οικονομικό Πανεπιστήμιο του Σικάγου, δεν θεωρούνταν μόνο μια πανεπιστημιακή σχολή, αλλά μια σχολή σκέψης. Ο σκοπός δεν ήταν μόνο η διδασκαλία των φοιτητών, αλλά η ισχυροποίηση της...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018