Η παρουσία των Ελευθεριακών Ιδεών από το 1860 έως το 1875
Μια μελέτη του Ελευθεριακού Ιστορικού Αρχείου.
Από το 1860 και μετά συναντάμε στον ελλαδικό χώρο τα πρώτα ελευθεριακά κείμενα και την οργανωμένη αναρχική δράση. Πολλά από αυτά γράφονται και εκδίδονται από αναρχικούς αλλά και από φιλελεύθερους-ριζοσπάστες της εποχής, οι οποίοι έχουν επηρεαστεί από τις δραστηριότητες των πρώτων σοσιαλιστικών ευρωπαϊκών ομάδων και διαδίδουν με ενθουσιασμό τις ελευθεριακές ιδέες των αναρχικών ευρωπαίων επαναστατών.
Ο Εμμανουήλ Δαούδογλου, έμπορος από τη Σμύρνη, θα γνωρίσει πιθανότατα τις αναρχικές ιδέες από Ιταλούς αναρχικούς πρόσφυγες. Μαζί με τον Ιταλό αναρχικό Amilcare Cipriani, ιδρυτή της «Δημοκρατικής Λέσχης», θα οργανώσουν μια ομάδα μαζί με άλλους Ευρωπαίους πολιτικούς πρόσφυγες και θα λάβουν μέρος στην αντιοθωνική εξέγερση του 1862. Θα φτιάξουν δικό τους οδόφραγμα στη περιοχή της Καπνικαρέας, όπου θα ανεμίσει η κόκκινη σημαία της επανάστασης.
Τα έτη 1864-1867 θα πάει στην Ιταλία στην περιοχή της Νάπολης και θα ενταχθεί στο τμήμα της Διεθνούς Ένωσης Εργαζομένων, μιας οργάνωσης που διατηρεί στενές σχέσεις με τον Μ. Μπακούνιν, που βρίσκεται κι αυτός εκεί από το 1865 έως τον Αύγουστο του 1867. Στο διάστημα αυτό θα γνωριστεί με την Μαρία Πανταζή, πόρνη στο επάγγελμα, η οποία θα γίνει η σύντροφος του και θα συμβιώσουν μέχρι το θάνατό του. Το 1870 τον συναντάμε πάλι στην Αθήνα, όπου και σκοτώνεται σε μία ρήξη στη "Δημοκρατική Λέσχη". Μετά το θάνατό του, η γυναίκα του Μαρία Δαούδογλου θα φύγει από την Ελλάδα. Θα την συναντήσουμε τελευταία φορά το 1871 στην Κομμούνα του Παρισιού. Θα εκτελεστεί μαζί με χιλιάδες κομμουνάρους από τους Βερσαλλιέρους.
Το πρώτο ελληνικό αναρχικό δημοσίευμα, το βρίσκουμε στις 3 (9) Σεπτεμβρίου 1861 στην ημερήσια εφημερίδα «Φως» (φύλλο 334) του Σοφοκλή Καρύδη. Αποτελεί το κύριο άρθρο της εφημερίδας με τίτλο "Η Αναρχία" μέρος Α και ο συγγραφέας του παραμένει ανώνυμος. Η εφημερίδα κατασχέθηκε από την Οθωνική αστυνομία ελάχιστες ώρες μετά την κυκλοφορία της .
Στο άρθρο αυτό ο συγγραφέας ορίζει την αναρχία ως την κοινωνική συμβίωση χωρίς θεσμοποιημένη εξουσία, "αναρχία θα είπη να μην έχωμεν καθόλου αρχάς" και "..η αναρχία ήτοι η παντελής έλλειψις αρχών..". Η αντιεξουσιαστική τοποθέτηση του συγγραφέα τον οδηγεί να διακηρύξει ότι "…αι κυβερνήσεις λοιπόν, όσον καλαί και εγκρατείς και δίκαιαι και αν είναι, πάντοτε θα είναι ένα σαμάρι." Όλοι μπορούν να ζήσουν ".ίσοι και όμοιοι και ζώντες από την εργασίαν τους". Το δεύτερο μέρος του άρθρου, το οποίο ο ίδιος ο συγγραφέας ανακοινώνει, δυστυχώς δεν δημοσιεύτηκε ποτέ.
Η βάρβαρη έφοδος της αστυνομίας στα γραφεία της εφημερίδας, θα οδηγήσει τον ιδιοκτήτη να δημοσιεύσει άρθρο στο οποίο κατακρίνει τον αναρχισμό ως ουτοπικό και μη εφαρμόσιμο.
Η πρώτη δημοσίευση του άρθρου έγινε στο περιοδικό "Νέα Σύνορα" τ.32, η δεύτερη στο περιοδικό «Panderma» τ.13/14, η τρίτη ανεξάρτητη έκδοση από τον Νίκο Δανδή το 1974. Όλες αυτές οι εκδόσεις θεωρούν ως συγγραφέα τον Δ. Παπαρρηγόπουλο. Ο Π. Νούτσος στο έργο του «η σοσιαλιστική σκέψη στην Ελλάδα» αποδεικνύει, ότι συγγραφέας του δημοσιεύματος είναι ο δημοσιογράφος Δημοσθένης Παπαθανασίου.
Ο Δημοσθένης Παπαθανασίου γεννήθηκε στην Πορταριά του Πηλίου, άγνωστο πότε, και πέθανε στην Αθήνα το 1878. Δημοσιογράφος στο επάγγελμα, θα εργαστεί σε πολλές εφημερίδες της...
Μεγάλη επιρροή αποκτά στη θεωρία και την πρακτική του ευρωπαϊκού εργατικού κινήματος κατά την πρώτη δεκαετία του K' αιώνα ο αναρχοσυνδικαλισμός. Πρόκειται για ένα ρεύμα, που αναπτύσσεται και διαμορφώνεται πάνω στις επαναστατικές παραδόσεις του προυντονισμού, του μπλανκισμού και του μπακουνισμού. Μετά τη Συνδιάσκεψη και τον περίφημο Χάρτη της Αμιένης (Charte d’Amiens) του 1906, ο αναρχοσυνδικαλισμός οργανώνει επίθεση εναντίον του μαρξισμού και της σοσιαλδημοκρατίας, κερδίζοντας την ιδεολογική υπεροχή στο διεθνές εργατικό κίνημα[1]. Ο σημαντικότερος θεωρητικός του εκπρόσωπος...
Άραγε δια της πειθούς θα ημπορέσωμεν ημείς αι Εργατικαί Τάξεις να κάμψωμεν την πλουτοκρατίαν; Αλλά αυτό το εδοκιμάσαμεν τώρα τόσα έτη θέσαντες εις εφαρμογήν το κοινοβουλευτικόν σύστημα. Όλη η κοινοβουλευτική ιστορία αποδεικνύει ότι το μέσον της πειθούς απέβη μάταιον.
Να καταφύγωμεν άραγε εις ικεσίας και ταπεινάς αιτήσεις; Αλλά δεν υπάρχει πλέον εις την ανθρωπίνην γλώσσαν παρακλητική και ικετευτική φράσις την οποίαν μετεχειρίσθημεν. Εξηντλήθη και αυτό το μέσον. Να μην απατώμεθα, παρακαλώ, πλέον. Έχομεν μεταχειρισθή όλα τα μέσα, αιτήσεις, διαδηλώσεις, ικεσίας. Όλαι μας αι αιτήσεις απερρίφθησαν. Όλαι μας αι διαδηλώσεις προεκάλεσαν πίεσιν και ύβριν. Όλαι μας αι ικεσίαι επεριφρονήθησαν.
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018